All Chapters of นางมารน้อยข้ามภพ: Chapter 51 - Chapter 60

จู่ๆ ความสลดหดหู่ปนโกรธเกรี้ยวก็พวยพุ่งขึ้นในใจคนฟัง กระทั่งอาจูเองยังกำหมัดแน่น ยากจะสงบอารมณ์เป็นตอนนี้เอง ที่อาจูรู้สึกถึงเหงื่อเย็นชื้นบนฝ่ามือตัวเองท่านจ้าวหุบเขาเหลียวมองลูกศิษย์เล็กน้อย ก่อนหันกลับมาผ่าลำไส้ทั้งหมด ตรวจสอบของเสียตกค้างอย่างละเอียด จากนั้นหันกลับไปตรวจดูเล็บมือและเล็บเท้าซ้ำอีกหน“ไม่มีร่องรอยอย่างอื่นแล้วจริงๆ” ท่านจ้าวหุบเขาสรุปสั้นๆประมุขสมาพันธ์ผู้ต้องแบกรับเรื่องนี้ฟังแล้วยิ่งขบกรามแน่นจนขึ้นสัน“สารเลวพวกนั้นช่างระมัดระวังรอบคอบเกินไปแล้ว”“เรื่องนั้นยังไม่แน่นอนนัก” ท่านจ้าวหุบเขาเหลียวมองเชือกที่คนร้ายใช้มัดร่างเด็กเอาไว้ เอ่ยไม่ดังไม่เบา “ประมุขเยว่คงไม่ทันสังเกตว่าเทียนเฉาตอนล่างมีวัฒนธรรมการฟั่นเชือกแตกต่างจากพื้นที่อื่นเล็กน้อย...พวกนั้นจะจงใจทิ้งร่องรอยหรือไม่ได้ตั้งใจก็ช่าง ถ้าอย่างไรลองสืบสาวจากเชือกพวกนี้ดู ไม่แน่ว่าอาจช่วยเหลือได้ไม่มากก็น้อย”สีหน้าเยว่เทียนฟงดูดีขึ้นเล็กน้อย“ศพเหม็นเน่ามากแล้ว ฝังให้ลึกๆ แทนการเผาจะดีกว่า...น้ำใน

“เป็นอย่างไรบ้าง ท่านหมอ อาการอาเป่าของพวกเราย่ำแย่มากหรือไม่!” หญิงชราสูงอาวุโสที่สุดในบ้านผุดลุกจากเก้าอี้ทันทีที่จ้าวหุบเขาหลี่ละสายตาจากเด็กตัวจ้อยบนเตียงเตา[1]บ้านหลังนี้ตั้งอยู่ห่างจากบ้านหลังอื่นๆ จนเกือบจะเรียกได้ว่าตั้งอยู่นอกตัวหมู่บ้าน...หญิงชราผู้เป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ก็คือแม่เฒ่าสวีนักปลุกปั่นนั่นเองเห็นแม่เฒ่าสวีและลูกสะใภ้ทำท่าจะเดินเข้าไปดูทายาทตัวน้อย อาจูรีบปราดเข้าช่วยศรีสะใภ้รูปร่างอ้อนแอ้นเหมือนหนึ่งจะปลิวลมของครอบครัวสกุลสวีประคองหญิงชรา เจตนาที่แท้จริงคือรั้งไว้ “ท่านป้าอย่าได้เข้าใกล้นัก ระยะนี้พวกท่านจะติดโรคระบาดจากอาเป่าได้ง่าย”กระทั่งตอนนี้ ขณะตรวจรักษาโรคระบาด ท่านจ้าวหุบเขาก็ยังให้ลูกศิษย์เพียงยืนดูอยู่ห่างๆ เหมือนเมื่อครั้งอยู่ในวัดร้างไม่มีผิด เสี่ยวจวี๋ฮวาที่ว่างงานจึงกลายร่างเป็นเจ้าหน้าที่ญาติผู้ป่วยสัมพันธ์ รับหน้าที่คอยกันไม่ให้พวกเขาเข้าไปรบกวนการรักษาโดยปริยายท่านจ้าวหุบเขาเหลียวมองมือลูกศิษย์ที่จับประคองเจ้าบ้านเล็กน้อย ชั่วขณะนั้น ดวงตาคู่คมเจือร่องรอยไม่ชอบใจ“ตุ่มหนองพวกนี้ดูแย่ลงก็จริง ทว่าเป็นอาการตามปกติของโรค” ท่านจ้าวหุบเขาเอ่ยเรียบๆ

เพราะท่าทีนั้นของประมุขตำหนักพันพิษ อาจูตัดสินใจเกาะติดสามีปลอมๆ ยิ่งกว่าเก่า ถ้าไม่นับตอนทำธุระก็แทบไม่ยอมห่างจากซือฝุเลยสักก้าว ท่านจ้าวหุบเขาเองก็ดูพึงพอใจที่ลูกศิษย์กระทำตัวเชื่อฟังว่าง่าย สุดท้ายจึงยอมผ่อนปรน ย่นระยะเวลาการฝึกฝนลมปราณขั้นต้นในแต่ละวันเหลือเพียงช่วงก่อนเข้านอนวันละหนึ่งชั่วยามเท่านั้น วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว กระทั่งชาวบ้านติดโรคระบาดกลุ่มสุดท้ายหวยป่วยเป็นปลิดทิ้ง งานเลี้ยงที่ใหญ่โตที่สุดที่หมู่บ้านสือหูเคยมีก็ถูกจัดขึ้นอย่างพิถีพิถันและใส่ใจเนื่องจากหมู่บ้านแถบชายแดนเป็นต้นว่าหมู่บ้านในป่าในเขาอย่างหมู่บ้านสือหูแห่งนี้ไม่เคร่งครัดเรื่องแบ่งแยกหญิงชายเท่าไหร่นัก ท่านหมอหูและ “ฮูหยิน” อย่างเธอ จึงถูกจัดให้นั่งในตำแหน่งประธานร่วมกับประมุขสมาพันธ์เฮยอิงและประมุขตำหนักพันพิษ รายล้อมด้วยสกุลน้อยใหญ่ในหมู่บ้าน นอกจากแขกแล้ว เหล่าสตรีที่ยังไม่ได้ออกเรือนจำนวนน้อยนิดถูกจัดให้นั่งอยู่แถวหลัง พวกเด็กๆ ล้วนมีสตรีในบ้านกำกับดูแลอยู่อีกชั้น งานเลี้ยงที่มีเด็กเข้าร่วมไม่มากแต่ก็ไม่น้อยจึงปราศจากความวุ่นวาย นับว่าผู้จัดวางตำแหน่งที่นั่งช่างเล

เทียบกับคนงามเงินถุงเงินถังมีวรยุทธทั้งยังทรงอิทธิพลอย่างอาจารย์ป้าผู้นั้นแล้ว สือเหม่ยอะไรนั่นก็เหมือนลูกวัวแรกเกิดไม่รู้จักเสือไม่รู้จักหมี หรือไม่ก็เด็กน้อยไม่เจนโลกที่ดันทะลึ่งอยากร่วมเล่นขายของกับแก๊งพ่อค้าใหญ่ใจเหี้ยมไม่มีผิดต่อให้คนอย่างแม่นางอาจูผู้นี้นึกอยากใส่ใจขึ้นมา...กลัวแต่ว่ายังไม่ทันขยับตัวทำอะไร เซี่ยอะไรสักอย่างเหยาๆ นางนั้นก็จัดการปิดบัญชีให้แล้วเสร็จสรรพ กว่าจะรู้ตัวอีกที หลานม่ายคนงามของสกุลสือคงถึงขั้นนั่งน้ำตาไหลพรากๆ เที่ยวเดินทางกราบกรานสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ขอย้อนเวลากลับไปเมื่อตอนที่ยังไม่ตกหลุมรักบุรุษหล่อเหลาที่มีสตรีที่ทั้งยิ่งใหญ่ เก่งกาจ และน่าหวาดกลัวยิ่งกว่าจงอางยักษ์ตามหึงหวงเช่นนี้หึหึ...ใช่ว่าทุกคนจะมีซือฝุคอยคุ้มครองเสียเมื่อไหร่...ถ้าสือเหม่ยอะไรนั่นเป็นคนทำจอกน้ำชาหกราด “ฮูหยินหู” ด้วยเหตุผลบางอย่าง อย่างเช่นต้องการกันภรรยาหลวงออกไปเพื่อเปิดโอกาสให้ตนเองได้ใกล้ชิดท่านหมอหู หรืออาจถึงขั้นเปิดทางให้ผู้เฒ่าสือได้กล่าววาจายกหลานสาวให้...หึหึหึ นึกถึงพฤติกรรมที่อาจจะเรียกได้ว่า “เป็นเอามาก” ของอาจารย์ป้าผู้นั้นแล้

อาจูตกใจจนตาเหลือก ยิ่งเห็นว่าของที่รัดข้อมือตัวเองไว้ไม่ใช่เชือกแต่เป็นเส้นสายบางอย่างคล้ายๆ หางสัตว์ หัวใจที่เหมือนจะหดเหลือก้อนเท่าเมล็ดถั่วก็หล่นวูบไปกองที่ตาตุ่มองครักษ์เงาของเยว่เทียนฟงปรากฏกายขึ้นเฉียบพลันพวกเขาพุ่งเข้าตัด “เชือก” เส้นนั้น ทว่ากลับโดนปราณบางอย่างอัดกระแทก กระเด็นกระดอนไปคนละทาง มีสองรายพยายามพุ่งโจมตีต้นตอของรยางค์ แต่กลับโดนคลื่นที่มองไม่เห็นซัดกระแทกต้นไม้ บาดเจ็บหนักจนกระอักเลือดออกมา“อารักขาฮูหยิน!” ชายคนหนึ่งร้องตะโกน พูดไม่ทันจะขาดคำกลับโดนรยางค์สีขาวซัดเข้าใส่ ร่างสูงใหญ่ลอยละลิ่วกระแทกต้นไม้ หลังกระอักเลือดออกมาอึกใหญ่ก็หมดสติไปทันทีภาพเหตุการณ์สุดแฟนตาซีชวนขนหัวลุกตรงหน้าทำเอาอาจูตัวแข็งค้างก่อนหน้านี้เธอเคยอยากเขียนนิยายเกี่ยวกับพวกปีศาจในตำนาน ก็เลยค้นคว้าข้อมูลเกี่ยวกับภูติผีปีศาจโดยเฉพาะปีศาจที่ดูจะเซ็กซี่ขี้ยั่ว เหมาะจะจับมาทำนางเอกนิยายรักๆ ใคร่ๆ อย่างปีศาจจิ้งจอกอยู่พักใหญ่ กระทั่งแหล่งข้อมูลที่เชื่อถือได้บ้างไม่ได้บ้างอย่างหนังกับละครก็ยังสรรหามาดูตั้งไม่รู้กี่สิบเรื่องหน