All Chapters of นางมารน้อยข้ามภพ: Chapter 71 - Chapter 80

ต้าหนิวลืมตัว เผลออวดโอ่ เมื่อได้สติก็รีบปรับคำพูดคำจาท่าที เอ่ยประโยคต่อไปออกมาอย่างนอบน้อม“มารดาผู้ล่วงลับของผู้น้อยมักกล่าวอยู่เสมอว่าโลกนี้ไม่มีเรื่องบังเอิญ ผู้น้อยเคยได้ยินมาว่าหยกที่ดีเช่นนี้ย่อมมีอำนาจวิเศษปกป้องผู้สวมใส่ ช่วยดูดซับเภทภัย หากท่านหมอมอบให้ฮูหยิน ไม่แน่ว่า...”“เอาเถอะ เช่นนั้นน้ำใจในครั้งนี้ ตัวข้าและฮูหยินก็ขอรับไว้”สือต้าหนิวคลี่ยิ้มเจิดจ้า กิริยาท่าทียามก้าวขาอาดๆ มาส่งมอบป้ายหยกผ่านองครักษ์ชวนให้นึกถึงวัวตัวใหญ่สมชื่อไม่มีผิดจ้าวหุบเขาหลี่พลิกป้าหยกสีเขียวจัดในมือไปมา เมื่อพบว่าป้ายหยกยังมีกลิ่นหอมอ่อนๆ คุ้นจมูกโชยออกมา ก็เหลียวมองเสี้ยวหน้าลูกศิษย์ข้างกายโดยปกติแล้วตระกูลที่มีฐานะสักหน่อยจะนิยมสั่งทำเครื่องประดับจากหยกให้บุตรหลานพกติดตัวตามความเชื่อที่สือต้าหนิวกล่าวมา ตระกูลที่ใหญ่โตมากหน่อยจะนิยมสั่งทำป้ายหยกประจำตระกูลมอบให้บุตรหลานคนสำคัญ บุตรหลานเมื่อได้รับของเหล่านี้ก็มักพกติดตัวตลอดเวลา นับเป็นของส่วนตัวโดยแท้ ของส่วนตัวเช่นนี้ จะมีกลิ่นกายเจ้าของฝังแน่นสักเล็กน้อยก็ไม่นับว่าแปลกอะไร...ราชวงศ์เทียนจินไม่ใช้ป้ายหยกสีเขียวมรกตเช่นนี้ พวกเขาล้วนพก

“เกี่ยวกับเรื่องโรคระบาดที่ประมุขเยว่ขอความช่วยเหลือในครั้งนี้ ดูๆ ไปแล้ว ผู้ก่อเหตุก็น่าจะทำไปเพียงเพราะต้องการทดลองใช้โรคฝีชนิดนี้เป็นอาวุธจริงๆ”พอท่านจ้าวหุบเขาเอ่ยถึงเรื่องนี้ขึ้นมา สีหน้าเยว่เทียนฟงพลันเข้มขรึมจริงจังขึ้นทันทีหากผู้บงการคิดเอาสิ่งนี้ไปใช้ในสงครามอย่างไร้จริยธรรม...แค่คิดถึงผลเสียที่จะตามมา เยว่เทียนฟงก็ปวดเศียรเวียนเกล้าไม่น้อยท่านจ้าวหุบเขายังกล่าวต่อไป “หากปรมาจารย์จ้าวหุบเขารุ่นก่อนยังอยู่ ก็อาจสามารถตรวจสอบได้ว่าคนเหล่านั้นใช้วิธีการอะไรยื้อชีวิตเด็กเอาไว้ ตัวยาบางชนิดแม้ไร้สี ไร้กลิ่น ไม่ทิ้งร่องรอยและสิ่งตกค้างที่ตาเปล่ามองเห็นให้จับสังเกต แต่ยังสามารถตรวจหาได้ด้วยวิธีการยากง่ายหลายวิธี ลูกศิษย์ไม่ได้ความเช่นข้ายังไม่เก่งกาจถึงขั้นสามารถตรวจสอบหาร่องรอยที่ตาเปล่ามองไม่เห็นที่ว่านี้ได้”“กระทั่งของเสียในลำไส้ยังแทบไม่หลงเหลือ ร่างกายบวมเน่าถึงเพียงนั้น จะยังตรวจสอบคุ้ยหาหลักฐานอะไรได้” ประโยคนี้หาใช่พูดเพื่อเอาใจผู้ฟังเลยสักนิด“ประมุขเยว่คงยังไม่รู้ว่าปรมาจารย์จ้าวหุบเขารุ่นก่อนเคยช่วยเหลือบิดาตนสืบสาวคดีใหญ่ที่ผู้คนกล่าวขวัญจากเรื่องทำนองนี้หลายคดีเ

ก่อนหน้านี้เมื่อหลายปีก่อนตอนที่เขายังเป็นเพียงลูกศิษย์ระดับกลางผู้หนึ่ง หุบเขาเดียวดายก็เคยมีศิษย์สตรี ประมุขตำหนักพันพิษเองก็คือหนึ่งในนั้น ทว่าศิษย์พี่ศิษย์น้องและอาจารย์อาทั้งหลายเหล่านั้น คล้ายจะไม่อ่อนแอเปราะบางถึงเพียงนี้ลูกศิษย์ของเขายังคงขมวดคิ้วอยู่ โดยที่ไม่รู้ตัว ท่านจ้าวหุบเขาเลื่อนมืออีกข้างที่ว่างอยู่ขึ้นแตะสัมผัสตรงกลางหว่างคิ้วคู่นั้นแผ่วเบากำลังจะชักมือกลับ ร่างที่นอนนิ่งๆ มาตลอดพลันดึงมือข้างนั้นลงกอดแนบแก้ม เอาหน้าถูไถเชื่องช้า“อืม...ซือฝุ...” นางพึมพำงัวเงีย รอยย่นกลางหว่างคิ้วหายไป ริมฝีปากผิวบางใสค่อยๆ คลี่ยิ้มครั้งหนึ่ง เมื่อครั้งที่เขายังตัวเตี้ยกว่านางสักเล็กน้อย เขาเองก็เคยสัมผัสผิวแก้มที่นุ่มนิ่มบอบบางถึงปานนี้ เพียงแต่ ณ ช่วงเวลานั้นไม่ได้รู้สึกว่าต้องรับผิดชอบเอาใจใส่เด็กน้อยที่เอาแต่จ้องมองตนด้วยดวงตากลมโตแวววาวมากเท่าๆ กับที่คนรอบตัวคาดหวังอะไร แค่เพียงรู้สึกว่าทารกน้อยผู้นั้นช่างเปราะบางจนไม่กล้าขยับมือแม้สักนิดก็เท่านั้น...“ซือฝุ...หากท่านดีต่อข้าเช่นนี้...ข้าจะยอมอยู่กับท่านตลอดไปก็ได้...” จู่ๆ นางก็เอ่ยออกมา ดวงตาทั้งสองข้างยังคงปิดสนิท ดูก็รู

“จวี๋ฮวา...ดูท่าจวี๋ฮวาคงจะมีไข้แล้ว...” ประโยคแก้ตัวโง่เง่าพรรค์นี้ พอทำหลุดออกจากปากไปแล้ว ก็อยากจะมุดลงไปนั่งใต้ตั่งให้รู้แล้วรู้รอดเลยจริงๆ เช้านี้จวี๋ฮวาลุกจากเตียงอย่างเนือยๆ ไปอาบน้ำร้อนอย่างเนือยๆ แต่งเนื้อแต่งตัวอย่างเนือยๆ จัดเตรียมเสื้อผ้า น้ำล้างหน้า ตลอดจนข้าวของอื่นๆ ที่ท่านจ้าวหุบเขาต้องใช้ในยามเช้าไปให้เขาอย่างเนือยๆ ทำอาหารอย่างเนือยๆ จากนั้นก็ยกอาหารมาวางลงบนโต๊ะแปดเหลี่ยมแล้วนั่งร่วมโต๊ะกับ “ซือฝุ” ด้วยกิริยาเอื่อยเฉื่อย ไร้ชีวิตชีวาอย่างที่สุดดังคำกล่าวที่ว่า “คนงาม จะอย่างไรก็งดงาม” แม้ยามนี้ดูเหมือนจิตใจอันไม่สดชื่นแจ่มใสจะเปลี่ยนให้ใบหน้าผุดผาดหวานล้ำตราตรึงใจดูหม่นหมองคล้ายป่วยไข้ และแม้เจ้าตัวจะประเดี๋ยวก็เอามือแตะหน้าอก...แล้วก็ทอดถอนใจ ประเดี๋ยวก็มองเหม่อ...แล้วก็ทอดถอนใจ แทนที่จะดูขัดตา ร่างอ้อนแอ้นในชุดผ้าเนื้อโปร่งลู่ลมกลับชวนให้นึกถึง “ไซซี” สาวงามมีโรคประจำตัว เจ้าของสมญา “มัจฉาจมวารี” ผู้ช่วยเหลือเย่ว์อ๋องโกวเจี้ยนกู้ชาติด้วยเรือนกาย ที่แม้จะนิ่วหน้ายามเจ็บหัวใจก

เป็นเรื่องช่วยไม่ได้เลยที่ความเหนื่อยล้าจากการร่ายประโยคยาวเหยียดเหล่านั้นจะทำให้อาจูอดทนหล่อเลี้ยงหยดน้ำในตาต่อไปไม่ไหว กว่าเธอจะพูดจบ หยดน้ำใสๆ ที่เคล้าคลออยู่ในตาก็ลดลงไปเกือบครึ่ง เธอจึงเงยหน้าขึ้น ทำท่าเหมือนพยายามเก็บกลืนน้ำตาพวกนั้นกลับลงไปการร้องไห้ฟูมฟายอาจจะดูน่าเวทนา แต่บางครั้งกลับดูน่ารำคาญมากกว่าน่าสงสาร ตรงกันข้าม พวกที่เศร้าเสียใจแต่อดทนกดเก็บไว้ข้างใน นอกจากจะดูสง่างามกว่ากันแล้วยังดูน่าเห็นใจ แถมยังชวนให้คนมองพลอยสะเทือนอารมณ์ตามได้มากกว่าหลายขุมท่านจ้าวหุบเขานิ่งมองอยู่ครู่หนึ่ง ก็ขยับริมฝีปากหยักได้รูปเอ่ยขึ้นมา“ทรมานถึงเพียงนั้นเชียวหรือ”แทนคำตอบ เสี่ยวจวี๋ฮวาสบดวงตาคู่คมด้วยดวงตาซื่อใสฉายแววโศกเศร้าเหมือนเด็กน้อยถูกทอดทิ้ง...ในเมื่อสิ่งที่ควรพูดก็พูดออกไปทั้งหมดแล้ว จะเวิ่นเว้อต่อไปทำไมให้มากความล่ะฮึ?อาจูแอบคิดคนเดียวเงียบๆ ในใจ ท่านจ้าวหุบเขาเองก็หลุบตาลงชั่วครู่คล้ายใช้ความคิด“เช่นนั้น วันนี้พักสักหนึ่งวันเป็นอย่างไร?”จวี๋ฮวากะพริบตาปริบปริบ สีหน้าคล้ายงุนงง ตามไม่ท