All Chapters of เมียแต่งที่ (ไม่) รัก: Chapter 31 - Chapter 40

บทที่ 10ตัดสินใจอย่างเด็ดขาดเพราะรู้ตัวว่าที่ผ่านมาตนเองทำหน้าที่พ่อได้ไม่ดีนัก ต่อไปนี้วินทร์จึงตั้งใจว่าจะเอาใจใส่และทุ่มเทเวลาให้กับลูกมากขึ้น จะไม่ละเลยแกอย่างที่ผ่านมาอีกแล้ว ชายหนุ่มยังจำความรู้สึกตอนนั้นได้ดี ...ตอนที่ดวงใจโทร. ไปบอกว่าณิศราต้องเข้าโรงพยาบาลกลางดึกเพราะมีไข้สูง หัวใจของพ่อที่ไม่เอาไหนอย่างเขาหล่นวูบ แทบจะหยุดเต้นไปในวินาทีนั้นด้วยรู้สึกผิดและเป็นห่วงลูกสุดหัวใจครั้นเมื่อเปิดประตูเข้าไปในห้องพักของลูก แล้วเห็นเข็มน้ำเกลือทิ่มมือเล็ก อีกทั้งใบหน้ายังเต็มไปด้วยคราบน้ำตาบ่งบอกได้ว่าเพิ่งหยุดร้องไปเมื่อไม่นาน คนเป็นพ่อก็ยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก เพราะในเวลาที่ลูกเจ็บป่วย เป็นเวลาที่เขาควรอยู่กับลูกมากที่สุด แต่เขากลับละเลย มิหนำซ้ำยังไปเที่ยวค้างคืนกับคนอื่น ทั้งที่ในช่วงที่ลูกยังเล็กเช่นนี้เขาไม่ควรอยู่ห่างลูกด้วยซ้ำเสียงโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างนอกแผดเสียงขึ้น วินทร์หลับตา แหงนหน้าขึ้นเพื่อให้น้ำจากเรนชาวเวอร์ชำระล้างโฟมล้างหน้าและสบู่ ก่อนจะยื่นมือไปปิดน้ำ คว้าผ้าขนหนูมาซับร่างกายให้แห้ง แล้วพันรอบเอวเอาไว้ลวก ๆ จากนั้นก็เดินออกจากห้องน้ำไปหยิบสมาร์ตโฟนที่วางอยู

ตัดสินใจอย่างเด็ดขาดประมาณสามทุ่มของวันเดียวกันนั้น ณิชาที่กำลังจัดแจงที่นอนให้ลูกอยู่บนเตียงต้องชะงักมือ ก่อนที่คิ้วเรียวสวยจะขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย เมื่อเห็นสามีเปิดประตูห้องเข้ามาพร้อมหมอนกับผ้าห่ม“อะไรคะ” เธอถามอย่างไม่เข้าใจ“นอน วันนี้ฉันจะนอนห้องนี้ด้วย” เขาบอกง่าย ๆ แล้ววางสองอย่างที่ถือมาลงพื้น ก่อนจะถือวิสาสะเดินไปเปิดตู้ในห้องแต่งตัว หยิบที่นอนปิคนิคขนาดสามจุดห้าฟุตออกมาปูบนพื้น ก่อนจะจัดแจงที่นอนของตัวเองจนเสร็จสรรพ ครั้นเห็นว่าแม่ของลูกยังคิ้วขมวด เขาจึงขยายความต่อ “เผื่อกลางดึกลูกไข้ขึ้นอีก จะได้ช่วยกันดู”เมื่อเขาบอกจุดประสงค์ที่ชัดเจน ณิชาก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องขัด อีกทั้งตอนนี้เธอก็รู้สึกเพลียเกินกว่าจะพูดอะไร หญิงสาวค่อย ๆ ล้มตัวลงนอนข้างลูกที่นอนหลับไปได้สักพัก ยกมือขึ้นลูบศีรษะเล็กเบา ๆ อย่างทะนุถนอมและหวงแหน หากไม่นานความรู้สึกปวดหนึบก็แทรกเข้ามาในอกเมื่อนึกถึงวันข้างหน้าที่อาจจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน เพียงแค่นี้ก็ทำเอาน้ำตาของคนเป็นแม่ไหลซึมออกมาอย่างร้าวรานหัวใจระหว่างที่ณิศรานอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล หญิงสาวรู้สึกว่าทนอยู่แบบนี้ต่อไปไม่ไหวแล้ว จึงตัดสินใจโทร.

แยกทางวันนี้คุณชาญวิทย์กับคุณวราพรมาเยี่ยมหลานสาวตัวน้อยตั้งแต่เช้า เด็กหญิงณิศรายิ้มร่าเริงและสดใสขึ้นเยอะมากยามผู้เป็นปู่กับผู้เป็นย่าส่งเสียงหยอกล้อ ต่างจากคนเป็นแม่ที่กลายเป็นผู้ป่วยเต็มรูปแบบ นอนซมอยู่บนห้อง ไม่มีแม้กระทั่งแรงที่จะลุกขึ้นจากเตียงนอน“แล้วหนูชาได้กินข้าวกินปลาหรือยังน่ะ” คุณวราพรเอ่ยถามดวงใจอย่างเป็นห่วงลูกสะใภ้ขณะนั่งเล่นกับหลานในห้องนั่งเล่นกับผู้เป็นสามี หล่อนเพิ่งเดินทางมาถึงเมื่อสิบนาทีที่แล้ว จึงยังไม่ได้ขึ้นไปเยี่ยมคนป่วยที่นอนซมอยู่ในห้องนอนเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อปีที่แล้วทำให้วราพรโกรธและผิดหวังในตัวณิชาซึ่งหล่อนรักเหมือนลูกสาวคนหนึ่งไม่น้อยเลย แต่เพราะเห็นแก่หลานตัวน้อย ๆ ที่เพิ่งเกิดมา กอปรกับเห็นใจที่หญิงสาวไม่เหลือใคร บิดาก็คิดสั้นด่วนจากไป ส่วนมารดาก็หนีเอาตัวรอดไปอยู่ต่างแดน ทิ้งให้ลูกต้องอยู่ตัวคนเดียวในประเทศนี้ หล่อนจึงปล่อยวางความโกรธ พยายามไม่คิดถึงเรื่องราวในอดีต และปฏิบัติกับเธอเหมือนกับแม่สามีทั่ว ๆ ไป แต่ถึงอย่างนั้นลึก ๆ ในใจก็ยังมีความอาทรลูกสะใภ้คนนี้อยู่มาก“คุณวินทร์เพิ่งยกขึ้นไปให้เมื่อกี้นี้เองค่ะ” แม่บ้านวัยกลางคนตอบ พลางเรียงผ้าอ้

บทที่ 12ชีวิตที่ไม่มี...เป็นเวลาเกือบสามเดือนแล้วที่แม่ของเด็กหญิงณิศราตัดสินใจเดินออกไปจากบ้านหลังนี้ คุณวราพรรู้เรื่องนี้หลังจากลูกชายกับอดีตลูกสะใภ้หย่ากันไปแล้วถึงสามวัน หล่อนใจหายไม่น้อยที่เรื่องมันลงเอยอย่างนี้ เกิดสงสารหลานสาวตัวน้อยขึ้นมาฉับพลันที่พ่อแม่ต้องมาแยกทางใครทางมัน แต่กระนั้นหล่อนก็ต้องทำใจ ไม่ถือโทษหรือโกรธใครทั้งนั้น ในเมื่ออยู่ด้วยกันแล้วไม่มีความสุข ทางออกที่ดีที่สุดก็เห็นจะเป็นทางนี้ทางเดียว“เดี๋ยวนี้หนูณิติดพ่อมากเลยค่ะ ใครจะอุ้มก็ไม่ยอม ร้องแต่จะไปหาคุณวินทร์อย่างเดียว” ดวงใจเอ่ยขึ้นมาอย่างเหนื่อยใจขณะกำลังนั่งเตรียมวัตถุดิบไว้สำหรับทำอาหารกลางวันกับคุณวราพรที่ช่วงนี้มักจะแวะเวียนมาช่วยลูกชายเลี้ยงลูกเกือบทุกวัน“อย่าว่าแต่ลูกติดพ่อเลย พ่อก็ติดลูก”ตั้งแต่ณิชาจากไป หากวันไหนไม่มีประชุมสำคัญหรืองานที่ด่วนจริง ๆ วินทร์ก็มักจะทุ่มเทเวลาทั้งหมดให้กับเด็กหญิงณิศราซึ่งเป็นดั่งแก้วตาดวงใจ ชายหนุ่มกลายเป็นคุณพ่อแบบฟลูไทม์ เลี้ยงลูกตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง เข้าบริษัทเพียงแค่สัปดาห์ละสองหรือสามวันเท่านั้น เน้นทำงานสื่อสารกับลูกน้องผ่านสื่อออนไลน์เป็นหลักคุณชาญวิทย์ซึ่งย

ชีวิตที่ไม่มี...“วินทร์อาจจะเป็นแฟนได้ไม่ดีเท่าไหร่ แต่เรายังเป็นเพื่อนกันได้ใช่ไหม” เมื่อต้องลดระดับความสัมพันธ์ วินทร์ก็ไม่อยากให้ถึงขั้นกลายเป็นคนที่ไม่รู้จักกัน เห็นแก่ความรู้สึกดี ๆ ที่เคยมีให้ เขาจึงอยากมีเธอในชีวิตต่อไป แม้ไม่ใช่สถานะคนรัก แต่เป็นเพื่อนกันก็ยังดี“ได้สิ เปียวไม่ได้เกลียดวินทร์สักหน่อย” เปียวดีน้ำตารื้นขึ้นมานิด ๆ แววตาเธอที่ทอดมองเขายังมีความอาวรณ์ รู้สึกเสียดายเวลาที่คบกันมายาวนาน แต่ถ้าจะให้กลับไปเป็นอย่างเก่า ก็คงไม่เอาแล้ว ชีวิตเธอควรได้เริ่มต้นใหม่กับคนที่เป็นไปได้ “แต่สำหรับเปียว วินทร์เป็นแฟนที่ดีเสมอ วินทร์คอยช่วยเหลือ คอยซัพพอร์ตเปียวมาตลอด มีแต่เปียวที่ไม่เคยให้อะไรวินทร์เลย ขอบคุณนะวินทร์ สำหรับทุก ๆ เรื่องเลย”“ไม่เป็นไร อย่าคิดมากเลย วินทร์เต็มใจช่วย” ชายหนุ่มคลี่ยิ้มให้ เพื่อให้เธอสบายใจและไม่คิดมาก ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุย เมื่อเรื่องระหว่างเธอกับเขานั้นเคลียร์เรียบร้อยแล้ว “แล้วกับภู เป็นไงบ้าง”“ก็ดี แต่ยังไม่ได้คบกันหรอกนะ วินทร์ก็รู้ว่าภูเจ้าชู้ บอกตรง ๆ ว่าเปียวไม่ค่อยไว้ใจเลย” อีกอย่างก็เป็นเพราะเธอรู้ตัวว่ายังตัดใจจากวินทร์ยังไม่ได้ร้อยเปอร