All Chapters of เมียแต่งที่ (ไม่) รัก: Chapter 41 - Chapter 50

ชีวิตที่ไม่มี...ภูวิศได้แต่มองเพื่อนอย่างเห็นใจ กว่าจะรู้ว่ารักมากแค่ไหนก็สายไปแล้ว เพราะวันนี้ณิชาไม่ได้อยู่รอให้มันรักแล้ว“ตอนแรกกูก็ไม่แน่ใจหรอก เพราะเห็นมึงกับเปียวยังดี ๆ กันอยู่ แต่ที่เริ่มเอะใจเลยก็ตอนที่มึงรู้ว่าชาตัดสินใจไปเรียนต่างประเทศ แล้วยิ่งมึงติดต่อชาไม่ได้ มึงก็ยิ่งคลั่ง แต่มึงคงไม่รู้ตัวหรอกว่าตอนนั้นมึงอาการหนักขนาดไหน” ภูวิศเล่าย้อนกลับไปเมื่อหลายปีที่แล้ว ตอนที่เขาเริ่มเอะใจว่าวินทร์อาจจะมีใจกับคนที่มันบอกว่าเป็นเพียงแค่น้องสาว“กู...ไม่รู้เลยจริง ๆ” เมื่อได้ยินเพื่อนพูดมาอย่างนั้น วินทร์ก็ลองนึกย้อนกลับไปบ้าง พร้อมกับเด็กหญิงณิศราที่คลานลงจากตักไปหยิบของเล่นมีเสียงอันเล็ก ๆ ที่ดวงใจวางไว้ให้ขึ้นมาเขย่าเล่นตามประสาเด็กตอนที่วินทร์มารู้ทีหลังว่าณิชาตัดสินใจไปเรียนต่อต่างแดนและดำเนินการด้านเอกสารทุกอย่างจนแล้วเสร็จโดยที่เขาไม่รู้เรื่องเลย ความรู้สึกแรกที่วิ่งปราดเข้ามาคือความโกรธ ตามมาด้วยความน้อยใจที่เธอไม่ยอมมาปรึกษาหรือถามความเห็นจากเขาซึ่งเปรียบเสมือนพี่ชายของเธอในตอนนั้นกระทั่งถึงวันที่เธอต้องบิน ความโกรธก็ค่อย ๆ ลดลง ถูกแทนที่ด้วยความเป็นห่วง กังวลในเรื่อง

พบกันอีกครั้งหลังจากณิชาตัดสินใจหย่าร้างและย้ายออกมาจากบ้านของวินทร์เมื่อหกปีที่แล้ว เมื่อจัดการเรื่องที่พักลงตัว หญิงสาวก็เริ่มหางานเลยทันที โชคดีที่เธอมีปริญญาติดตัวหลายใบ ทำให้เธอสามารถเลือกงานได้ค่อนข้างหลากหลาย ทว่าในความเป็นจริงโชคก็ไม่ได้เข้าข้างเธอนัก เพราะในตลาดแรงงานนั้นมีการแข่งขันที่ค่อนข้างสูงเธอส่งเรซูเม่ไปหลายบริษัทมาก หากก็ไม่มีที่ไหนติดต่อกลับมาเลยสักแห่ง อาจจะเพราะเงินเดือนที่เธอเสนอไปนั้นค่อนข้างสูง และเธอก็ไม่มีประสบการณ์การทำงานเลย หญิงสาวขบคิด วิเคราะห์อยู่นาน จึงตัดสินใจลดค่าตอบแทนที่ต้องการลง แล้วลองยื่นเข้าระบบไปอีกครั้ง เผื่อประวัติการศึกษาเธอจะเข้าตาบริษัทไหนบ้างผ่านไปประมาณสองวัน มีบริษัทโลจิสติกส์สัญชาติไต้หวันแห่งหนึ่งติดต่อกลับมา นัดให้เธอไปสัมภาษณ์งานในตำแหน่ง Customer Service Executive ฐานเงินเดือนไม่ได้สูงมากนัก แต่ก็พอรับได้ จึงตัดสินใจไปสัมภาษณ์ลองดู สามวันต่อมาทางบริษัทก็ส่งอีเมลมาแจ้งว่าเธอผ่านสัมภาษณ์ณิชาทำงานที่บริษัทนั้นได้ประมาณหกเดือน ด้วยความสามารถและไหวพริบที่ดี ทำให้เธอถูกทาบทามโดยลูกค้ารายหนึ่งที่พบปะกันบ่อยครั้ง เนื่องจากต้องคุยและปร

พบกันอีกครั้ง“คุณพ่อของหนูณิสวัสดีครับ” เด็กชายกระพุ่มมือไหว้พ่อของเพื่อนอย่างมีมารยาทตามที่บิดาของตนเคยบอก ครั้นเห็นว่าคนตัวสูงพยักหน้ารับไหว้ เด็กชายตัวน้อยก็วิ่งกลับไปดึงแขนแม่ชาให้เดินมาหยุดตรงหน้าเด็กหญิงณิศรา แล้วรีบอวดอย่างภาคภูมิใจทันที “หนูณิ นี่ไงแม่ชาของเค้า เป็นไง สวยเปล่า”“สวยมาก” ณิศราตอบเพื่อนไปอย่างซื่อ ๆ ตามที่ตนคิด ก่อนจะยกมือไหว้พร้อมเงยหน้าขึ้นสบตากับหญิงสาวที่เพื่อนแนะนำว่าเป็นแม่ “คุณแม่ของปลื้มสวัสดีค่ะ”ไม่ใช่...แม่ไม่ใช่แม่ของปลื้ม แต่แม่เป็นแม่ของหนูณิชาอยากพูดออกไปแบบนั้น ทว่าเธอกลับหาเสียงของตนเองไม่เจอ ลำคอตีบตัน พิศมองใบหน้าเล็กจิ้มลิ้มของลูกอย่างแสนคิดถึง ตลอดเวลาที่ไม่เจอกัน เธอทำได้เพียงแค่จินตนาการถึงใบหน้าของเด็กหญิงณิศรา เธอคิดว่าลูกสาวของเธอต้องน่ารักมากแน่ ๆแต่พอได้มาเจอตัวจริง เด็กทารกน้อยตัวแดง ๆ ในอดีตคนนั้น โตขึ้นมาแล้วน่ารักมากกว่าที่เธอจินตนาการเอาไว้เสียอีกเธอ...อยากกอดลูกเหลือเกิน“แม่ชาร้องไห้ทำไมครับ แม่ชาเป็นอะไรหรือเจ็บตรงไหนครับ” เสียงของเด็กชายดึงสติของณิชาให้กลับมาอีกครั้ง หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึก ยกมือปาดน้ำตาที่รินไหลออกมาโดย

ทำเป็นไม่รู้จักในที่สุดวันนัดเซ็นสัญญาธุรกิจที่วินทร์เฝ้ารอก็มาถึง ชายหนุ่มไม่ได้คาดหวังที่จะเจอณิชาในวันนี้ แต่เขามั่นใจว่าอย่างไรเขาก็ต้องได้เจอกับสุดโปรดแน่นอน และเป็นไงเป็นกัน ไม่ว่าอย่างไรวันนี้เขาก็ต้องได้คำตอบที่ชัดเจนว่า สุดโปรดกับอดีตภรรยาของเขาเป็นอะไรกัน!สถานที่นัดหมายคือภัตตาคารอาหารจีนแห่งหนึ่ง วินทร์มาถึงก่อนเวลานัดประมาณสามสิบนาที พนักงานจึงพาเขาเข้าไปยังห้องส่วนตัวที่ได้ทำการจองเอาไว้ ซีอีโอหนุ่มกับเลขาวัยกลางคนนั่งรออยู่ราว ๆ สิบนาที ประตูบานเลื่อนก็ถูกเปิดออกพร้อมกับคนที่เขานัดหมายเอาไว้ก้าวเข้ามาวินทร์กับเลขาลุกขึ้นยืนต้อนรับตามมารยาท“สวัสดีครับ” สุดโปรดที่เดินเข้ามาคนเดียวเป็นฝ่ายทักขึ้นมาก่อน แล้วกล่าวขึ้นมาอีกอย่างเป็นทางการ “ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้ง”“ยินดีเช่นกันครับ เชิญนั่งก่อน” วินทร์ดึงมือที่ยื่นไปจับทักทายกลับมา แล้วผายมือข้างนั้นลงไปที่เบาะนั่งซึ่งวางอยู่บนพื้น “มาคนเดียวหรือครับ” ที่ถามเพราะเขาแค่นึกแปลกใจที่เห็นอีกฝ่ายมาคนเดียว เขาคิดว่าจะมีเลขาติดตามมาด้วยเสียอีก“อ้อ เปล่าครับ ผมมีเลขามาด้วยคนหนึ่ง แต่ลืมเอกสารไว้บนรถ เธอเลยเดินย้อนกลับไปเอา สักพั

กลับมาได้ไหมณิชาพยายามไม่คิดเข้าข้างตัวเอง และคิดว่าเขาอาจจะหมายถึงเรื่องลูก “ขอโทษค่ะที่ชาไม่ได้ไปหาลูกเลย พอดีช่วงแรก ๆ ชาค่อนข้างยุ่งกับงาน แล้วต้องไปทำงานที่ต่างประเทศอย่างกะทันหัน เลยไม่มีโอกาสได้เข้าไปเลย”นั่นคือเหตุผลรองลงมา ส่วนเหตุผลที่แท้จริงคือเธอไม่กล้าไปต่างหาก“เรื่องนั้นพี่ก็รอ แต่ที่พี่พูด...พี่หมายถึงรอให้ชากลับมาเป็นครอบครัวเดียวกัน” วินทร์ไม่ปล่อยให้เวลาผ่านไปโดยสูญเปล่า เขาเสียเวลาไปมากกว่าหกปีแล้ว เพราะฉะนั้นเขาจะไม่ให้มันยืดยาวไปมากกว่านี้แล้ว ส่วนเรื่องที่เขาเข้าใจผิดและทำให้เธอเสียใจ เขาพร้อมจะขอโทษและไถ่โทษให้เธอทุกอย่างหกปีที่เขาอยู่โดยไม่มีเธอ ก็เป็นบทลงโทษที่ทำให้ใจเขาสาหัสมากแล้ว แต่ถ้ามันยังไม่พอ เขาก็พร้อมจะชดใช้ให้อีกจนกว่าเธอจะพอใจแต่เขาขอเพียงแค่อย่างเดียว...คือขอให้เธอกลับมาเป็นครอบครัวเดียวกัน กลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมอีกครั้ง และคราวนี้เขาจะถนอมเธอให้มากที่สุดและจะไม่ทำให้เธอเสียใจอีก“พะ...พี่วินทร์หมายความว่ายังไง แล้วพี่เปียวล่ะคะ” เธอถามถึงคนรักของเขา เพราะยังไม่รู้ว่าเขากับเปียวดีเลิกรากันไปนานแล้ว“พี่กับเปียวเลิกกันไปนานแล้ว แล้วตอนนี้