All Chapters of เมียแต่งที่ (ไม่) รัก: Chapter 1 - Chapter 10

บทที่ 1ความเย็นชาวันต่อมาเด็กหญิงณิศราส่งเสียงปลุกผู้เป็นแม่ตั้งแต่เช้าตรู่ ณิชาจึงจัดการเปลี่ยนผ้าอ้อม ป้อนนม แล้วพาลงมานอนเล่นรับอากาศบริสุทธิ์ยามเช้าที่เฉลียงหน้าบ้านเพื่อให้ลูกรู้สึกสดชื่น หนูน้อยนอนชูแขนชูขาอยู่บนเปลโยก พลางส่งเสียงตอบรับอย่างร่าเริงเมื่อเห็นมารดาส่งเสียงและทำสีหน้าหยอกล้อ“แอ้ แอ้”คุณแม่ยังสาวก้มลงไปฟัดพุงเล็ก ๆ ของลูกที่ยิ้มโชว์เหงือกด้วยความมันเขี้ยว พร้อมดัดเสียงเล็กเสียงน้อยพูดคุยกับทารกตัวน้อยที่ยังไม่รู้เรื่องรู้ราวอย่างอารมณ์ดีกระทั่งเข็มสั้นของนาฬิกาชี้ไปที่เลขแปด กอปรกับแสงแดดเริ่มแรงขึ้นเรื่อย ๆ ณิชาจึงอุ้มลูกน้อยเข้ามาข้างใน เป็นจังหวะเดียวกับพ่อของลูกที่เดินลงบันไดมาพอดีหญิงสาวขมวดคิ้วมองชายหนุ่มในชุดเสื้อคอโปโล กางเกงผ้าขาสั้นอยู่บ้านสบาย ๆ ด้วยความสงสัย ก่อนจะเหลือบไปมองนาฬิกาที่ติดอยู่บนฝาผนังอีกครั้ง ครั้นเห็นว่าเป็นเวลาแปดโมงกว่าแล้ว มิหนำซ้ำยังไม่ใช่วันเสาร์หรือวันอาทิตย์ซึ่งเป็นวันหยุดของบริษัท เธอจึงหันกลับมาถามเขา“วันนี้ไม่ไปทำงานเหรอคะ”“หยุด” คนเป็นสามีตอบเพียงแค่นั้น สายตามองลูกน้อยที่หญิงสาวอุ้มแวบหนึ่ง ก่อนจะเดินเลี่ยงเข้าไปชงกาแฟ

ความเย็นชา“หาเวลาพักผ่อน ดูแลตัวเองบ้าง” ชายหนุ่มบอกด้วยน้ำเสียงห่าม ๆ ทว่าเต็มไปด้วยความห่วงใย ก่อนจะเอ่ยต่อตามประสาคนปากเสีย “ตาคล้ำอย่างกับหมีแพนด้า”“คล้ำมากเลยเหรอ” ณิชาขมวดคิ้ว เปิดกระเป๋าผ้า หยิบมือถือออกมาเปิดกล้องหน้าเพื่อส่องดูขอบตาตัวเองว่าดำอย่างที่เพื่อนพูดหรือเปล่า“คล้ำมากเถอะ แล้วดูผิวหน้าดิ” ชายหนุ่มยื่นมือข้ามฝั่งไปจับใบหน้ารูปไข่ของหญิงสาวพลิกไปพลิกมา พิศมองอย่างสำรวจแล้ววิจารณ์ออกมาตรง ๆ อย่างไม่เกรงใจ “แห้งอย่างกับอะไร เป็นผู้หญิงจริงปะวะเนี่ย”“ก็เราไม่ค่อยมีเวลา” หญิงสาวยู่ปากเซ็ง ๆ เก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋า ไม่ได้ถือสาเรื่องที่โดนทักท้วงเรื่องผิวหน้าอย่างรุนแรงและอาจจะค่อนข้างหยาบคายสำหรับคนอื่น แต่สำหรับณิชา การที่โดนกันตยศทักอย่างนี้ถือเป็นเรื่องปกติ เพราะตอนที่เรียนด้วยกัน เขาพูดแรงกว่านี้หลายเท่า นี่จึงถือว่าซอฟต์ที่สุดแล้ว“เออจริงด้วย ตอนที่ได้ข่าวว่าเธอจะแต่งงาน เราตกใจมากเลยนะเว้ย” ชายหนุ่มได้ยินข่าวเรื่องการแต่งงานของณิชาจากกลุ่มเพื่อนสมัยเรียนมหา’ลัย ที่ส่งต่อ ๆ กันมาเป็นทอด ๆ ซึ่งตอนที่รู้ เขาก็รู้สึกงง ๆ ด้วยคิดไม่ถึงว่าหญิงสาวจะแต่งงานเร็วขนาดนี้ มิ

คนรัก“คิดจะอยู่แบบนี้ไปถึงเมื่อไร”“เราไม่รู้” ณิชาตอบเสียงเบา เธอมองไม่ออกเลยว่าในอนาคตชีวิตเธอจะออกมาในรูปแบบไหน และจะดำเนินไปในทิศทางใด รู้เพียงแค่ว่าที่เธอยังอยู่ตรงนี้ก็เพราะลูกที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของตนเท่านั้นแน่นอนว่าหากเธอตัดสินใจไปจากที่นี่ วินทร์ไม่มีทางยอมให้เธอพาณิศราไปด้วยเด็ดขาด เพราะที่เขายอมมาอยู่ในสภาวะแบบนี้กับเธอนั้นก็เพราะ ‘ลูก’ เช่นกัน ฉะนั้นเธอจึงไม่รู้เลยว่าอนาคตจะเป็นเช่นไร“ไม่ไหวก็ไม่ต้องฝืนนะชา เราเชื่อว่าทุกคนคงเข้าใจเธอ เมื่อก่อนเธอเคยสดใสมากกว่านี้ อย่าทำร้ายตัวเองไปมากกว่านี้เลย”ณิชาพลันน้ำตารื้นคลอหลังจากได้ยินประโยคนั้น น้อยครั้งนักที่กันตยศจะเอ่ยอะไรซึ้ง ๆ เช่นนี้ และที่กระแทกใจเธอที่สุดคือประโยคที่ว่า...‘เมื่อก่อนเธอเคยสดใสมากกว่านี้’ใช่ เธอเคยสดใส เคยร่าเริงมากกว่านี้หลายเท่า แต่ด้วยเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นมันทำให้ชีวิตของเธอเปลี่ยนไป รู้ตัวอีกทีเธอก็กลายเป็นคนที่มีแต่ความทุกข์ ความสุขเดียวที่มีอยู่ตอนนี้ก็คือเด็กหญิงณิศราเท่านั้น“อืม เอาไว้ถ้าเราไม่ไหวจริง ๆ เราจะหยุด” หญิงสาวตอบพลางเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมานิด ๆ อีกอย่างตอนนี้เธอยังไม่อยาก

บทที่ 3ชีวิตแม่ลูกอ่อนเสียงโทรศัพท์ของณิชาดังขึ้นในเช้าวันหนึ่ง หญิงสาวประคองลูกน้อยที่กำลังดูดนมจากเต้าไว้ด้วยแขนข้างเดียว แล้วเอื้อมหยิบเจ้าเครื่องมือสื่อสารที่วางอยู่ใกล้ ๆ ขึ้นมาดู ก่อนจะกดรับทันทีเมื่อเห็นว่าคนที่โทร. เข้ามาคือดวงใจ“ฮัลโหลค่ะพี่ใจ”[สวัสดีค่ะคุณชา วันนี้หนูณิงอแงไหมคะ]คิ้วเรียวสวยของเจ้านายสาวขมวดเข้าหากันนิดหนึ่ง “ไม่ค่อยค่ะ พี่ใจมีอะไรหรือเปล่าคะ”[คือพอดีวันนี้พี่ต้องไปประชุมผู้ปกครองที่โรงเรียนยายเจี๊ยบน่ะค่ะ มันเพิ่งมาบอกเมื่อกี้เอง พี่เลยจะโทร. มาขออนุญาตลางานสักครึ่งวัน] ดวงใจเอ่ยอย่างเกรงใจ เนื่องจากหล่อนเพิ่งรู้จากลูกสาววัยสิบสามปีเมื่อครู่นี้เองว่าวันนี้ต้องไปประชุมผู้ปกครองประจำปีการศึกษา จึงจำเป็นต้องลางานอย่างกะทันหัน [นี่พี่เพิ่งบ่นมันไป ครูให้จดหมายเชิญมาตั้งแต่อาทิตย์ก่อน แต่มันเพิ่งเอามาให้ น่าตีจริง ๆ]“อย่าตีน้องเลยค่ะ พี่ใจไปโรงเรียนน้องได้เลย วันนี้หนูณิก็ไม่ค่อยงอแงเท่าไหร่” เธอบอกเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ ตอนนี้ณิศราไม่งอแงก็จริง เพราะกินนมอยู่ แต่ก็ไม่ได้แปลว่าหลังจากนี้จะไม่งอแง[ขอบคุณมากค่ะคุณชา ส่วนผ้าอ้อมเดี๋ยวพี่ไปซักให้ตอนบ่าย ๆ นะค

ชีวิตแม่ลูกอ่อนเพราะความเพลียจากการนอนไม่เต็มอิ่มในตอนกลางคืน ทำให้ณิชาเผลอหลับไประหว่างกล่อมลูกนอน ทว่าไม่นานก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูรั้วหน้าบ้าน หญิงสาวก้มลงจูบหน้าผากทารกน้อยที่นอนหลับอยู่ข้าง ๆ อย่างรักใคร่ ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นแล้วเดินออกไปดูหน้าบ้าน“พี่ภูล่ะคะ” เธอเอ่ยถามเมื่อเห็นว่ามีเพียงแค่วินทร์ที่เปิดประตูลงมาจากรถ ทว่ากลับไม่เห็นภูวิศเพื่อนของเขาที่โทร. มาบอกว่าจะมารับประทานอาหารกลางวันด้วยกันก่อนหน้านี้ชายหนุ่มปรายตามองภรรยาเล็กน้อย ก่อนจะขยับไปเปิดประตูตอนหลังของรถ หยิบแฟ้มงานออกมาสามสี่แฟ้ม แล้วเดินผ่านหน้าคนที่รอฟังคำตอบเข้าบ้านไปโดยไม่ได้ตอบคำถามหญิงสาวมองตามแผ่นหลังของสามีที่เดินเข้าไปหาลูกในห้องนั่งเล่น ไม่นานเขาก็ออกมา แล้วเดินตรงขึ้นไปยังชั้นสองทันทีโดยไม่สนใจเธอที่ยังยืนมองเขาอยู่ที่เดิมณิชาเม้มปากเข้าหากันแน่น พยายามข่มความรู้สึกน้อยอกน้อยใจทุกอย่างเอาไว้ในส่วนลึกของหัวใจ สิ่งหนึ่งที่เธอต้องคอยบอกและคอยย้ำกับตัวเองอยู่ตลอดเวลาก็คือ...เขาเกลียดเธอ ที่เห็นเขายอมพูดดีกับเธอในบางครั้งนั้นก็เพราะทำเพื่อลูกเท่านั้น...เธอไม่ควรคาดหวังในสิ่งที่