All Chapters of เมียแต่งที่ (ไม่) รัก: Chapter 51 - Chapter 60

บทที่ 17ที่ของแม่“เอ่อ...พี่ว่าพี่เอาของไปเก็บดีกว่า” เมื่อรู้สึกได้ว่าบรรยากาศภายในห้องพักพิเศษเริ่มเปลี่ยนไป ดวงใจก็รีบกุลีกุจอไปหอบข้าวของที่วางอยู่บนพื้นไปเก็บให้เข้าที่เข้าทาง แล้วรีบพาตัวเองออกไปข้างนอก เปิดทางให้เจ้านายได้คุยกันเป็นการส่วนตัวอย่างรู้งาน“คุณสุดโปรดเป็นเจ้านายของชา” ณิชาตอบอดีตสามีด้วยโทนเสียงปกติ ไม่ดังมากนัก เพราะกลัวเสียงจะไปรบกวนการนอนของเด็กหญิงที่นอนหลับอยู่บนเตียงซึ่งอยู่ห่างจากโซฟามากพอสมควรทว่าคนถามยังไม่พอใจกับคำตอบที่ได้ วินทร์สาวเท้าเข้าไปนั่งลงข้าง ๆ โดยเว้นระยะห่างให้นิดหนึ่งเพื่อให้เธอไม่รู้สึกอึดอัดจนเกินไป แล้วถามต่อ “มีอะไรมากกว่านั้นไหม”ณิชาขมวดคิ้วนิ่วหน้า ในเมื่อเขาถาม และเธอก็ตอบแล้ว เขายังต้องการอะไรอีก “จะให้มีอะไรอีกคะ”“วันนั้นพี่ได้ยินปลื้มเรียกเราว่าแม่ชา พี่ก็เลยสงสัยว่าคุณสุดโปรดกับชาสนิทกันมากแค่ไหน”“จะว่าสนิทก็สนิทค่ะ แต่ถ้าจะว่าไม่ก็ไม่” ณิชาไม่ได้ตอบกวนประสาทแต่อย่างใด เพราะเธอเองก็ไม่รู้ว่าตนกับเจ้านายสนิทกันมากแค่ไหน แน่นอนว่ามากกว่าเจ้านายกับลูกน้องทั่วไป หากก็ไม่ได้มากเกินนั้น เธอก็ไม่รู้ว่าจะนิยามมันว่าอะไรดี “แต่ชายื

บทที่ 18ยอมแล้วทุกอย่างเมื่อเด็กหญิงณิศราอายุได้ห้าขวบ วินทร์ก็เริ่มฝึกให้ลูกนอนคนเดียว ทว่าก็มีบ่อยครั้งที่สาวน้อยเดินมาเคาะประตูกลางดึกแล้วอ้อนขอนอนด้วย และมีหรือที่คุณพ่อติดลูกอย่างเขาจะใจร้ายไม่ให้นอนคุณหมออนุญาตให้เด็กหญิงออกจากโรงพยาบาลได้หลังจากนอนดูอาการถึงสองคืน หากยังไม่ได้รับอนุญาตให้ไปโรงเรียน เพราะหนูน้อยไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ คุณพ่อที่กลัวลูกเรียนไม่ทันเพื่อนจึงยอมลงทุนจ้างครูพิเศษมาสอนให้ถึงที่บ้าน และมีเด็กชายปลื้มคอยนำการบ้านจากที่โรงเรียนมาส่งให้ทุกเย็นเป็นเวลาสัปดาห์กว่า ๆ แล้วที่ณิชากลับเข้ามาเหยียบบ้านที่เคยอยู่อีกครั้งในฐานะแม่ของลูก เนื่องจากเห็นว่าวินทร์ยังต้องทำงาน หญิงสาวจึงช่วยแบ่งเบาโดยขอใช้สิทธิ์ลาพักร้อนทั้งหมดที่มีลางานกับเจ้านายเพื่ออยู่ดูแลลูก ซึ่งสุดโปรดเองก็เข้าใจเป็นอย่างดี เซ็นอนุมัติให้อย่างไม่มีข้อกังขาใด ๆ และคอยถามไถ่อาการของหนูน้อยด้วยความเป็นห่วงเป็นระยะ ๆเด็กหญิงณิศราเริ่มคุ้นชินและติดแม่ขึ้นมาก ด้วยสัปดาห์ที่ผ่านมาแกมีแม่คอยดูแลและคอยตามใจอยู่ไม่ห่าง ดวงใจเล่าให้ฟังว่าปกติหนูน้อยจะไม่ยอมให้ใครจับหรืออยู่กับใครง่าย ๆ หากไม่มีคุณพ่อ

บทที่ 19เริ่มต้นใหม่หลังจากตกลงปลงใจกันเรียบร้อยแล้วว่าจะกลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง ทั้งสองก็ย้ายมาคุยกันต่อที่ห้องรับแขก ตอนแรกวินทร์ชวนขึ้นไปคุยบนห้องนอนของเขา หากณิชากลับสั่นหน้าปฏิเสธ เพราะคิดว่ามันคงไม่เหมาะถ้าจะไปอยู่ในที่ลับตาเช่นนั้นแต่เธอคงลืมคิดไป...ตอนนี้ไม่ว่าจะอยู่ส่วนไหนของบ้านก็ลับตาคนทั้งนั้น จะอยู่ที่ไหนก็เหมือนกัน ไม่ต่างกันเลยสักนิด“ทำไมพี่วินทร์กับพี่เปียวถึงเลิกกันคะ” หญิงสาวถามขึ้นด้วยความสงสัย หลังจากเล่าชีวิตความเป็นอยู่ของตนตอนที่ทำงานกับสุดโปรดให้เขาฟังจนจบแล้ว จู่ ๆ ก็เกิดสงสัยเรื่องของเขาขึ้นมาจึงตัดสินใจถามออกไป “ชาคิดว่าถ้าไม่มีชาแล้ว พี่วินทร์จะแต่งงานกับพี่เปียวซะอีก”วินทร์คว้ามือนุ่มขึ้นมาจูบแล้วกุมไว้บนตักไม่ยอมปล่อย ซึ่งณิชาก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร เพราะก่อนหน้านี้เธอขัดขืนไปแล้ว แต่เขาก็ยังดึงมือเธอไปดอมไปดมอยู่ดี จึงได้แต่ปล่อยเลยตามเลย อีกอย่างเธอก็ไม่ได้รู้สึกรังเกียจ ออกจากชอบเสียด้วยซ้ำที่เขาแสดงความรักใคร่ที่มีต่อเธอ“ตอนแรกพี่ก็เคยคิด ว่าถ้าเราไปกันไม่รอดพี่คงจะแต่งกับเปียว” เพราะเปียวดีเป็นผู้หญิงที่เขาเลือกในตอนนั้น เลือกเพราะคิดว่าระหว่างตนก

บทส่งท้ายกว่าบทรักอันยาวนานและต่อเนื่องจะจบลงก็เกือบฟ้าสาง วันนี้ณิชาจึงตื่นสายมากกว่าปกติ จะโทษใครไม่ได้เลย นอกคนที่กำลังนั่งเล่นตุ๊กตาเจ้าหญิงอยู่กับเด็กหญิงณิศราในห้องนั่งเล่นอย่างอารมณ์ดี“คุณแม่!” สาวน้อยที่เงยหน้าขึ้นมาเห็นผู้เป็นแม่พอดีจึงเอ่ยทักเสียงดัง ทำให้พ่อซึ่งกำลังขะมักเขม้นอยู่กับการเปลี่ยนชุดตุ๊กตาเงยขึ้นมามองตาม ก่อนจะยกยิ้มที่มุมปากเมื่อเห็นแม่ของลูกส่งค้อนวงโตให้“เล่นอะไรกันคะ” ณิชาเดินเข้าไปนั่งบนโซฟาใกล้ ๆ กับสองพ่อลูกที่นั่งอยู่บนพื้นพรม“แต่งตัวให้ผิงอันค่ะ” คนตัวเล็กตอบอย่างกระตือรือร้นพร้อมชูตุ๊กตาเจ้าหญิงผมยาวให้คุณแม่ดู จากนั้นก็วางตัวนั้นลง แล้วหยิบอีกตัวที่คุณพ่อเพิ่งเปลี่ยนชุดให้เสร็จขึ้นมาอวด “ส่วนตัวนี้ชื่อผิงผิง”“ผิงอันกับผิงผิงเหรอคะ”“ใช่ค่ะ”“แล้วนี่หนูกำลังดูอะไรอยู่คะ” คนเป็นแม่ชี้นิ้วมือไปยังไอแพดที่วางข้าง ๆ ซึ่งเปิดหน้าเพจร้านค้าออนไลน์ค้างเอาไว้“กำลังเลือกซื้อชุดใหม่ให้ผิงผิงกับผิงอันค่ะ ชุดพวกนี้ใส่บ่อยแล้ว”“หืม แต่นี่แม่ว่าก็เยอะมากแล้วนะคะ ใส่ครบหมดทุกชุดแล้วเหรอคะ” ณิชาถามด้วยความสงสัย เพราะชุดตุ๊กตาในตะกร้าที่เธอเห็นตอนนี้ก็เยอะมากพอ

ตอนพิเศษ 1“คุณพ่อขา...เสร็จหรือยังคะ หนูณิรอนานแล้วนะ!”เสียงใส ๆ ของเด็กหญิงณิศราในวัยสิบขวบตะโกนเรียกผู้เป็นพ่อที่ยังไม่ลงมาจากชั้นสองเสียงดัง พลางชะโงกหน้าไปส่องที่ช่องบันไดด้วยใบหน้ายับยุ่ง หัวคิ้วทั้งสองข้างขยับเข้าหากันแทบผูกเป็นโบวันนี้เป็นวันหยุดของครอบครัว คุณพ่อบอกว่าจะพาหนูณิกับน้องดลย์น้องชายวัยสองขวบของเธอไปเที่ยวสวนสนุกตอนเก้าโมงเช้า แต่นี่มันสิบโมงกว่าแล้ว คุณพ่อยังไม่ลงมาเลย สาวน้อยจึงเริ่มรู้สึกหงุดหงิด“คุณพ่อทำงานอยู่ลูก ใจเย็น ๆ ยังไงก็ได้ไปค่ะ” ณิชาซึ่งมีร่างป้อมของเด็กชายพัทธดลย์หรือน้องดลย์นั่งอยู่บนตักเอ่ยบอกลูกสาวให้ใจเย็น ๆ ก่อน เรื่องนี้จะโทษวินทร์ก็คงไม่ถูก เพราะเธอรู้ว่าเขาเคลียร์ตัวเองให้ว่างไว้เรียบร้อยแล้ว แต่จู่ ๆ ก็ดันมีงานด่วนเข้ามาเสียอย่างนั้น และเป็นงานที่ไม่มีใครสามารถตัดสินใจแทนได้ วินทร์เลยต้องจำใจใช้เวลาของครอบครัวไปคุยกับคู่ค้าจากฝั่งอเมริกาผ่านวิดิโอคอนเฟอเรนช์“นานเกินไปแล้วค่ะคุณแม่ หนูณิหิวข้าว” เด็กหญิงณิศราเดินทำหน้ายุ่ง ๆ เข้ามาทิ้งตัวนั่งลงข้าง ๆ มารดา เหลือบมองน้องชายตัวน้อยที่ปากกำลังดูดนมจากกล่องแต่สายตามองมาที่ตนตาแป๋วแวบหนึ่ง ก