All Chapters of ด้วยรักและวิญญาณ: Chapter 21 - Chapter 30

ตอนที่ 22   ศิษย์เอก “อย่ามายุ่งกับไอ้ทองน้องกู” ไอ้ครั้นสะบัดมือขว้างมีดหมอออกไปใส่วิญญาณร้ายที่กำลังยกตีนหมายกระทืบเนื้อทองซ้ำ หลังจากเพลี่ยงพล้ำปล่อยให้มันจับฟาดจนกระดูกทั่วทั้งร่างนั้นแทบป่น ผีตายโหงถูกมีดปักอกก่อนจะสลายหายกลายเป็นควันสีเทาหม่นส่งกลิ่นเหม็นเน่าช่วงที่หมอผีสองคนกำลังอลวนกับวิญญาณร้าย พรเทพหันไปคว้าด้ายสำหรับใช้ฟั่นทำสายสิญจน์ขึ้นมาจากพานใกล้ๆ ร่ายคาถาเสกมนต์ใส่ใช้มันต่างเชือก ลากเอาไอ้รุ่งคนใจคด ผูกติดไว้กับเสาเรือนต้นหนึ่ง แม้ด้ายสายสิญจน์เส้นนั้นจะบางเท่าด้ายผูกแขน หากแต่มัดแน่นเหนียวราวกับเชือกจูงวัวจูงควาย พรายเสือโคร่งของหมอคุ้ม กระโจนข้ามไปขย้ำคอผีอีกสองสามตัวซึ่งถอยออกไปยืนชิดติดฝาเรือน“ไอ้คุ้ม มึงอย่าคิดว่าจะมากำแหงในเขตกู”หมอขามยกมือขึ้นมากำสร้อยประคำเส้นใหญ่ ท่องบ่นมนต์ดำชั้นสูง อภินิหารแปลงกายแยกร่างโดยอาศัยอำนาจฤทธิ์ของกสิณขั้นต้นเรียกว่า ปฐวีกสิณ คือการเนรมิตร่างของตัวเอง ให้แตกออกเป็นคนจำนวนมากๆ อำนาจกสิณเบื้องต้นนี้ มีฤทธิ์ มีเดช มีอานุภาพ อีกมากยกตัวอย่างเช่น การย่นย่อระยะทา

ตอนที่ 24  ถอนขันธ์ “ข้าไม่ดื้อดอก เพียงแต่ข้าเสียดาย กว่าจะขุด กว่าจะจับ กว่าจะสะกดพวกมันลงได้ ไม่ง่ายเลยนะพี่พรเทพ” ไอ้ครั้นคนที่สู้อุตส่าห์ขุดผีขึ้นมาอย่างยากลำบากหันไปมองผีที่เลี้ยงไว้ ก่อนจะหันไปเบะปากใส่ผีเนื้อทองที่นั่งยองทำหน้าจ๋องมองมันตาแป๋ว“มึงจะเลี้ยงไว้ ให้พวกมันมาแหกอกมึงหรือวะไอ้ครั้น” เนื้อทองแกว่งขายาวยื่นไปใช้เล็บตีนสะกิดหม้อเลี้ยงผีซึ่งซุกไว้ใต้แท่นทำพิธี“เออๆ ปล่อยก็ปล่อย กูไม่อยากตายอนาถอย่างไอ้หมอขามถูกผีแทะเหลือแต่กระดูก หรือกลายเป็นไอ้ผีหัวขาดอย่างไอ้รุ่งดอก”ไอ้ครั้นยกไหล่ทำท่าขนพองสยองขวัญ จากนั้นจึงเก็บเครื่องพิธีเลี้ยงผีทั้งหลายใส่ลงหม้อจนครบ พราหมณ์บุญและพรเทพเดินเข้าไปภายในห้องของหมอคุ้มนั่งพนมมือบอกกล่าวเจ้าของเดิมครู่หนึ่ง จากนั้นจึงนำสิ่งของอาคมต่างๆ รวมถึงตำรับ ตำรามนต์ทั้งหมดใส่ลงไปในหีบไม้แยกเก็บไว้อีกส่วนโพละ ค้อนเหล็กทุบใส่โอ่งน้ำมนต์ใบใหญ่ซึ่งภายในบรรจุกะโหลก กระดูกและเนื้อหนังของเนื้อทองเอาไว้ เศษซากสังขารเดิมของอสุรกายน้อยวัยสิบห้าปีที่นั่งทำตาละห้อยม

ตอนที่  26  มรณะสังหรณ์ บนเรือพายลำน้อย ซึ่งลอยอยู่กลางแม่น้ำสายใหญ่ เสียงแห่งความสงัดกัดกร่อนความกล้าในใจของหญิงวัยกลางคน ให้ค่อยๆ ลดน้อยถอยลงไปสู่ความหวาดกลัวทีละนิด อ้อมแขนเรียวเล็กกอดรัดห่อผ้าซึ่งมีลูกชายตัวน้อยกำลังนอนหลับตาพริ้ม ท่ามกลางความเวิ้งว้างว่างเปล่าอันหาจุดเริ่มต้นและจุดสิ้นสุดของชายฝั่งไม่ได้ ผิวน้ำสีเข้มไร้ระลอกคลื่นนั้นไม่ได้ช่วยเพิ่มความรู้สึกมั่นคง หากแต่ตรงกันข้าม หญิงสาวกลับรู้สึกเหมือนมันกำลังดูดเรือลำนี้ให้ค่อยๆ จมลง สู่ใต้ท้องน้ำ อันไม่อาจหยั่งรู้ถึงความตื้นลึกน่าหวาดกลัว“ส่งลูกมึงมาให้กู” เสียงพร่าแหบเครือ จนฟังไม่รู้ว่าเป็นเสียงของหญิงหรือชาย ดังสะท้อนไปทั่วคุ้งน้ำ“ปล่อยฉันกับลูกไปเถอะ ฉันขอร้อง”“ไม่ ส่งมันมาให้กู!”“ไม่ให้ คุณจะทำอะไรลูกของฉัน”“กูจะทำกับมัน เหมือนที่มันเคยทำกับกู เนื้อทอง ต่อให้มึงขอขมากูอีกสักร้อยชาติ กูก็ไม่มีวันอโหสิกรรมให้มึง”ฝันร้ายเดิมๆ ตามหลอกหลอนคุณแม่ลูกอ่อนมานานนับเดือ

ตอนที่ 28  น้องพี่ เนื้อทองนั่งมองจานใส่อาหารของตัวเองเพราะมันเต็มล้นไปด้วยหมูสามชั้นสไลด์ ปลาหมึกและกุ้งเผาแกะเปลือกพร้อมให้หยิบกินได้ โดยที่เนื้อทองไม่ต้องแกะให้เลอะมือ เนื่องจากมีหนุ่มๆ นั่งล้อมโต๊ะบริการให้ไม่เคยขาด แต่เนื้อทองกลับไม่กล้าหยิบอะไรจับใส่ปากแม้แต่อย่างเดียวนอกจากใช้ตะเกียบจัดการปิ้งย่างทุกอย่างกินเอง“ทองมาเรียนที่นี่คนเดียวหรือ” คนชื่อโอมซึ่งนั่งอยู่ด้านข้างวางกุ้งตัวใหญ่ลงมาในจานทั้งที่ของเดิมเนื้อทองยังไม่ได้แตะต้องมันเลย“ก็ไม่เชิงครับ เพียงแต่เพื่อนๆ คนอื่น ส่วนใหญ่เขาพักหอข้างนอกน่ะ”“แล้ว....แฟนล่ะ” ผู้ชายอีกคนซึ่งนั่งตรงข้ามยื่นหน้าข้ามเตาหมูกระทะมาถาม ทั่วตั้งโต๊ะเหมือนจะหยุดนิ่งรอฟังคำตอบ“ทองไม่มีแฟนครับ”“ไม่น่าเชื่อ น่ารักอย่างทองเนี่ยนะ...ไม่มีแฟน”“เอ่อ ไม่หรอกครับ...ทองไม่ได้น่ารัก...อะไรสักหน่อย” เนื้อทองก้มหน้าลงมองเตาถ่าน หลบสายตาคาดคั้นหกคู่ที่จ้องกดดัน"ถ้าอย่างทองไม่น่ารัก แล้วใครจะน่ารักอีกล่ะ นี่ถ

ตอนที่ 30  ฝันร้าย “ในที่สุดก็ถึงเวลาที่มึงต้องมาชดใช้กรรมแล้ว...เนื้อทอง”เสียงพร่าแหบต่ำ ดังลอยมาจากความมืดอันเงียบสงัดวังเวง เนื้อทองมองไม่เห็นสิ่งใด นอกจากความว่างเปล่าอันน่าสะพรึงกลัว สัญชาตญาณแห่งความเคยชินดึงมือเรียวยกขึ้นมากำสายสร้อยอันมีเบี้ยแก้ของหลวงตาแก่นแขวนอยู่ หากทว่าสิ่งที่ปลายนิ้วมือคว้าสัมผัสไว้นั้น มันกลับไม่ใช่ของขลังลักษณะเป็นเบี้ยกลมร้อยเชือกถักล้อมไว้อันคุ้นเคย“นี่มันอะไรกัน...” เจ้าของสร้อยคอเส้นสั้นผงะหงายเดินถอยหลัง พร้อมกับพยายามแกะสร้อยในคอออก เนื่องจากสิ่งที่มันห้อยอยู่ตรงกลางอกนั้นคือกระดูกชิ้นส่วนหนึ่งของมนุษย์“มึงหนีกูไม่พ้นดอก...เนื้อทอง” เสียงก้องดังสะท้อนไปมา“คุณเป็นใคร”“ฮึ่มมมม” เสียงครวญอันน่าขนลุกดังอยู่ใกล้ๆ คล้ายใครคนนั้นกระซิบลงมาอยู่ข้างใบหูหากแต่เนื้อทองกลับมองไม่เห็นอะไร“คุณเป็นใคร เราเคยรู้จักกันอย่างนั้นหรือครับ”“การเวียนว่ายตายเกิด ถือกำเนิดเปลี่ยนชาติเปลี่ยนภพ อาจทำให้มึงลืม ซึ่ง