All Chapters of ด้วยรักและวิญญาณ: Chapter 31 - Chapter 40

ตอนที่ 32  โลงศพ เนื้อทองเดินหลงทางอยู่ในพื้นที่รกร้างว่างเปล่า ลานกว้างเต็มไปด้วยหลุมฝังศพจำนวนมากเห็นไกลออกไปจนสุดสายตา เสียงร่ำไห้วิงวอนร้องขอชีวิต ดังระงมลอยมาจากทุกทิศทุกทาง เนื้อทองก้าวเท้าเดินตามเสียงร้องเหล่านั้นไป จนกระทั่งมายืนอยู่ตรงหลุมฝังศพของใครคนหนึ่ง  ร่างทารกอายุไม่พ้นขวบปีนอนตัวหงิกงออยู่ เนื้อทองเลื่อนสายตามองไปยังแผ่นไม้ผุๆ มีรอยถ่านสีดำขีดเป็นตัวหนังสืออ่านได้ว่า “เนื้อทอง”เจ้าของร่างชื่อเดียวกันเซถอยหลังมาเล็กน้อย ปลายเท้าสะดุดเข้ากับกองดินพูนนูนสูงขึ้นมา จากนั้นพื้นดินราบเรียบเมื่อครู่ก็เต็มไปด้วยหลุมฝังศพและโลงศพทั้งเก่าใหม่ ใหญ่เล็กกองจนเต็มพื้นที่ ทุกโลง ทุกหลุม ล้วนเขียนเป็นชื่อเดียวกันคือ “เนื้อทอง”กองซากศพของคนจำนวนมากมีทั้งผู้หญิง ผู้ชาย เด็กเล็ก เด็กโต ทับถมสูงจนท่วมหัว ซากศพอันไร้ซึ่งวิญญาณเหล่านั้น เริ่มต้นขยับแขน ขยับขา หมุนคอหันมองกลับมายังคนที่ยืนงงอยู่ในความมืด“กายะกัมมัง วะจีกัมมัง มะโนกัมมัง สัญจิจจะกัมมัง อะสัญจิจะกัมมัง ขะมันตุ เม อะโหสิกัมมัง ภะวะตุ เม.&rdqu

ชาติที่แล้วเราตามหา ** ใครฆ่าเนื้อทอง   ชาตินี้มาตามหา  **เนื้อทองฆ่าใคร ตอนที่ 34  สืบค้น “หลวงตาครับ” พรเทพนั่งลงบนแผ่นหินเตี้ยๆ ขณะที่หลวงตาแก่นนั่งอยู่บนแท่นหินอ่อนขนาดใหญ่ใต้ต้นโพธิ์หน้าพระอุโบสถ ส่วนเด็กหนุ่มสองคนเดินลากแขนชวนกันไปยืนให้อาหารปลาบริเวณศาลาริมคลอง“ถามมาเถอะ” หลวงตาแก่นก้มลงมองหน้าอาจารย์มหาวิทยาลัยด้วยความเมตตา“เนื้อทองบอกว่า เจ้ากรรมนายเวรคนนั้นไม่ยอมรับส่วนบุญที่เนื้อทองอุทิศให้ แต่ผมคิดว่า...สิ่งที่เนื้อทองทำลงไป มันคงไม่สูญเปล่าใช่มั้ยครับหลวงตา”“ลองอธิบายสิ่งที่โยมเข้าใจมาสิ”“เมื่อเราทำผิด แล้วเอ่ยคำขอโทษด้วยความจริงใจ สำนึกในความผิดที่เราทำ พยายามปรับปรุงแก้ไข ทำทุกอย่างให้มันถูกต้อง อีกทั้งยังพยายามแสดงออกให้รู้ว่าเราต้องการไถ่โทษ หรือขอโทษต่อคนคนนั้น...ผมไม่เชื่อว่าสิ่งเหล่านี้มันจะกลายเป็นศูนย์ ยิ่งเมื่อครู่หลวงตาเป็นคนบอกว่า กรรมนั้นเกิดมาจาก การกระทำทางกาย วาจาและใจ ไม่ว่าจะเป็นกรรมดีห

ตอนที่ 36  เนื้อนวล  เมื่ออาเจียนเอาสิ่งแสลงชั่วร้ายออกมาจนสิ้น คณิณนอนหมดเรี่ยวแรงไม่ได้สติ ใบหน้าเริ่มมีสีเลือดกลับมาเป็นผู้เป็นคนนิดหน่อย เนื้อทองนั่งคุกเข่ามองเศษซากของอัปรีย์ที่คณิณอ้วกกองนองจนเต็มพื้นด้วยความสะอิดสะเอียน เส้นผมยาวเป็นศอกพันกันรุงรังกับเศษผ้าเก่าขาดๆ คนที่เติบโตมาจากก้นกุฏิหลวงตาใช้ผ้าสะอาดกวาดของเสนียดเหล่านั้นใส่เข้าไปในถุงพลาสติกใสก่อนจะเดินไปสะกิดแขนพรเทพ“พี่เทพ เรากลับไปหาหลวงตากันเถอะ” เนื้อทองกำถุงพลาสติกในมือยื่นให้พรเทพดู“ทองคิดว่า...”“ครับ พี่คณิณโดนของเข้าแล้วล่ะ ทิ้งไว้นานไม่ดีแน่”พรเทพตัดสินใจเชื่อในคำแนะนำของเนื้อทองเพราะในสถานการณ์อย่างนี้ อีกทั้งหลายสิ่งหลายอย่างที่เขาประสบพบเจอมาในช่วงนี้มีแต่สิ่งเหนือธรรมชาติอันไม่อาจหาคำอธิบายทางวิทยาศาสตร์หรือหลักวิชาการใดๆ มาคัดค้านหักล้างได้ คณิณนอนมาอยู่ภายในเบาะหลังรถ กว่าพรเทพจะออกจากเขตกรุงเทพมาได้ก็ค่ำมากแล้ว กว่าจะขับพ้นเขตชุมชนตัวเมืองเลี่ยงออกมาได้ก็ผ่านมาถึงสี่ทุ่มกว่า สายตาระแวงสงสัย

ตอนที่ 38   อดีตชาติ “อย่าทำพี่คณิณนะ ปล่อยเขา” เนื้อทองก้าวขาถลารุกล้ำออกไปเบื้องหน้า หากทว่าแขนขากลับมีโซ่เส้นใหญ่มาผูกล่ามเอาไว้“กูจะเลาะเนื้อของมัน เอามาทำผ้ายันต์กันผี เลือกสิเนื้อทอง...คืนนี้มึงอยากให้ใครตาย!”อดีตหมอผีชั่ว นั่งชันเข่าทำท่าเคี้ยวหมากหยับๆ อยู่บนกองดินพูนเหมือนหลุมฝังศพ หวายลงอาคมพันด้ายแดงวางอยู่บนพานรองเก่า เนื้อทองมองทุกอย่างด้วยความคุ้นชิน รู้สึกเหมือนตัวเองเคยเห็นภาพและเหตุการณ์อย่างนี้มาก่อน“ว่ายังไงไอ้เนื้อทอง มึงคุ้นกูอยู่หรือไม่เล่า” วิญญาณผีหมอขามหัวเราะเสียงแหบ“พวกมึงมันต่ำช้า” หมอคุ้มโพล่งพูดออกมาทั้งที่ตัวเองถูกมัดติดไว้กับเสา“มึงกับกูก็ไม่ได้ต่างกันไอ้คุ้ม ผิดก็แต่ลูกกับศิษย์ของมึงนั้นเล่า มันโหดเหี้ยมอำมหิตผิดมนุษย์”“ถึงลูกกูมันจะหลงผิด คิดระยำทำพลาดไปชั่วครู่ ชั่วยาม แต่มันก็พยายามที่จะแก้ไข กลับร้ายให้กลายเป็นทุเลา หาได้ผูกจิตคิดอาฆาตพยาบาทอย่างพวกมึง”“กูไม่มีวันให้อภัยมัน!”

ตอนที่ 40  ศิษย์ทรยศ  “พ่อครูจะให้ข้ากับแม่ ช่วยขโมยตำรานะเนื้อทอง จากพ่อครูทองกระนั้นหรือ” ไอ้รุ่งนั่งอยู่ต่อหน้าหมอขาม บนพานมีเบี้ยถุงใหญ่วางไว้ล่อตา สองแม่ลูกผู้ละโมบโลภในเงินทองมองตากันไปมา“ข้าไม่ได้ต้องการคัมภีร์ของไอ้ทองดอก ข้าก็แค่อยากรู้ว่ามันร่ายมนตร์ใดใส่มึง”"ร่ายมนตร์ใส่ข้า...พ่อครูหมายความว่าอย่างไร""ฮึ มึงดูเอาเถิด ว่าไอ้ทอง...มันลวงมึงว่าอย่างไร"หมอขาม เป่าคาถาถอนมนต์ครอบร่างของไอ้รุ่งออก ทำให้นังบัวและไอ้รุ่งซึ่งหลงลำพองใจคิดว่าร่างกายของมันกลับมาเป็นปกติได้รู้ความจริงว่าแท้จริงแล้วมันยังคงอยู่ในร่างเดิมคือไอ้รุ่งผู้พิกลพิการ หน้าตาอัปลักษณ์ ผิวกายดำคล้ำหยาบกร้านน่ารังเกียจ นังบัวโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ยกตีนขึ้นมากระทืบกระดานไม้อยู่โครมๆ ไอ้รุ่งนั่นทุบกำปั้นตบฝ่ามือแป ลงไปบนหัวเข่าหงิกงอ ออกปากด่าทอสาปแช่งคนที่มันก้มกราบเรียกหาว่าเป็นพ่อครูอยู่นานปี ดวงตาถลนปูดโปนเนื่องจากโกรธแค้นเคืองให้พ่อครูทอง และรังเกียจในความอัปลักษณ์ซึ่งฉายส่องมาให้มันเห็นผ่านกระจกเงา“ไอ้ทอง