All Chapters of หนิงซินกงจู่ เชลยแค้นแสนรัก: Chapter 101 - Chapter 110

หยางหยางมองขุนพลคู่ใจของตนด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความไว้วางใจ ก่อนจะหันกลับไปสำรวจตรวจตราความเรียบร้อยของกองทัพอีกครั้ง แม้ภายนอกจะดูสงบนิ่งและมุ่งมั่น ทว่าอู่เฟิงกลับรับรู้สึกได้ถึงความหงอยเหงาบางอย่างที่แผ่ออกมาจากร่างของผู้เป็นนายได้อย่างชัดเจนเป็น...ความคิดถึงกระมัง?"ท่านแม่ทัพ...พักผ่อนบ้างเถอะขอรับ ทุกวันนี้ท่านฝึกซ้อมแทบไม่ได้หยุดหย่อน แล้วยังต้องมาดูแลเรื่องในกองทัพอีก..." อู่เฟิงอดที่จะเอ่ยด้วยความเป็นห่วงไม่ได้หยางหยางส่ายหน้าเบาๆ"ข้าไม่เป็นไร"อู่เฟิงนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนพูดต่อ“เรื่องบางเรื่อง หากปล่อยทิ้งไว้เนิ่นนาน อาจจะก่อให้เกิดผลร้ายมากกว่าผลดี หากต้องจัดการก็ควรจะจัดการเสียให้รวดเร็ว...” ขุนพลหนุ่มเอ่ยก่อนยิ้มน้อยๆ “แน่นอนว่าข้าหมายถึงเรื่องเสบียงน่ะขอรับ”แม่ทัพทมิฬกวาดตามองเขา ดวงตาวูบไหวเพียงชั่วขณะ ก่อนขมวดคิ้วใส่อีกฝ่าย            เจ้าคนผู้นี้นี่...       &nbs

หยาดน้ำตาที่ใหลผ่านแก้มนวล ตกลงต้องมือกร้าวแกร่ง แม่นยำราวสวรรค์และนรกพร้อมใจกันช่วยจับวางหยางหยางสะท้านไปทั้งร่างเพราะสิ่งเล็กๆ สิ่งนั้นที่ตกลงต้องมือเขาเป็นเพียงน้ำหยดหนึ่งแท้ๆ คาดไม่ถึงว่าสิ่งเล็กน้อยนั่นกลับให้ความรู้สึกคล้ายยาพิษกัดกร่อนเนื้อ เพียงเผลอตัวชั่วครู่ พิษร้ายนั้นไม่เพียงกัดกร่อนเนื้อ กลับลุกลามกัดกินมาจนถึงจิตวิญญาณความรู้สึกเช่นนี้มันช่าง...ยามนี้ในหัวใจที่แข็งกร้าว อัดแน่นด้วยความรู้สึกที่เขาเองก็ไม่อยากจะยอมรับเขาอยากจะหยุดความรู้สึกนี้เสียที แต่กลับทำได้เพียงรั้งตัวนางเข้ามากอดให้แน่นขึ้น ประทับริมฝีปากเคล้าคลึงกลีบปากนุ่มเนียนไปมา ยิ่งพยายามกดข่มความปรารถนาร้อนรุ่มในช่องอกและช่องท้อง ก็ยิ่งจุมพิตเร่าร้อนแนบสนิทขึ้นทุกทีการเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วไร้ที่มาที่ไปทำให้ดวงตาคู่งามเบิกกว้างหนิงซินสั่นสะท้านไปทั่วทั้งร่าง ใจนึกอยากถอยหนี...อย่างน้อยนางก็คิดว่าตนเองสมควรถอยหนี หนีไปให้ไกลจากความรู้สึกที่ประสมปนเปจนเละเทะทั้งหมดนี้ ทว่าเมื่อมือน้อยเอื้อมไปแตะโดนแผงอกกว้าง นางกลับทำได้เพียงแตะมันนิ่งค้างไว้อย่

...พอเผลอมองว่าแววตาบุรุษที่ค้ำร่างอยู่เหนือกายตนดูคล้ายแววตาสุนัขล่าเนื้อตัวนั้น ผู้ที่ไม่สมควรรู้ได้เลยสักนิดว่านางกำลังนึกถึงสิ่งใดอย่างเขาก็จรดริมฝีปากลงจุมพิตไล่ตั้งแต่ปลายนิ้วมือข้างที่เกาะกุมไว้มาจนถึงริมฝีปาก พร้อมๆ กับที่ปลดถอดเสื้อผ้าของตนเองออกอย่างใจเย็น แพร่กระจายความร้อนรุ่มและความรู้สึกหวามไหวแบบเดียวกับที่เกิดขึ้นในช่องท้องนางไปทั่ว ทำเอานางเสียวซ่านทรมานถึงขั้นน้ำตาเล็ดหนิงซินหนีบขาแน่น บิดเอวน้อยๆ ระงับความอึดอัดแน่นตึงที่หว่างขานางมิใช่สตรีพรหมจรรย์ดังเช่นกาลก่อนอีกแล้ว อีกทั้งยังร่วมเตียงกับบุรุษตรงหน้ามาแล้วตั้งไม่รู้กี่ครั้ง ย่อมรู้ดีว่ายามนี้สมควรเป็นเวลาที่สิ่งนั้นจะสอดแทรกชำแรกเข้ามาในกายตนทว่าครั้งนี้ เหตุใด...นางถึงกับอ้าขาออกน้อยๆ โดยไม่รู้ตัว!เมื่อหยางหยางจับหน้าขานางยกขึ้นชันเล็กน้อย ก่อนกดร่างตนเองเข้าหา ร่างน้อยๆ ที่รอคอยการมาของสิ่งนั้นอยู่นานแล้วจึงพลันแอ่นกายตอบรับสัมผัสนั้นอย่างลืมตัว กอดเกี่ยวเขาไว้แน่น“อึ อื้มมม...”เสียงครางอย่างสุขสมทำให้หยางหยางอดยิ้มออกมาไม่ได้ยามนี้ต

“ข้า...” นางพยายามจะตอบ แต่กลับกลายเป็นว่าพูดไม่ออก “ท่าน...สำหรับข้า...”หยางหยางคำรามเสียงแผ่วต่ำ ก่อนเคลื่อนตัวออกหนิงซินร้อนใจ หวาดผวา กลัวว่าความสับสนฟุ้งซ่านชั่วขณะจะทำให้เสียเรื่องกำลังจะเค้นเสียงตอบ กลับถูกหยัดเอวเข้าหานางอย่างรุนแรงแนบแน่น“อ๊า!!!” นางถึงกับหลุดเปล่งเสียงน่าอายออกมาดังลั่น“เป็นหรือไม่...” เขาเคลื่อนตัวออกเล็กน้อย...ก่อนจะกระแทกกลับเข้ามาอีกครั้ง “ตอบสิ...”“ฮึก...หยะ...หยุดนะ...มัน...ข้า...” คนผู้นี้กำลังจะทำให้นางเป็นบ้า!“หรือว่าที่ไม่ตอบ เพราะอยากให้ข้าถามย้ำบ่อยๆ”น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนเป็นเย้าหยอก ขณะที่ช่วงล่างถอยห่างออกเกือบสุดแล้วกระแทกกลับเข้าไปอีกครั้ง ครั้งนี้มันช่างรวดเร็ว รุนแรงกว่าครั้งไหนๆ“ฮึก...” หนิงซินน้ำตาคลอหน่วย มือทั้งสองเกาะไหล่เขาเอาไว้ ริมฝีปากอ้าค้าง ได้แต่หอบหายใจ ก่อนครวญครางออกมาอีกครั้งอย่างไร้ความหมายเมื่อเขาพัวพันขยับเขยื้อนอีกครา อีกครา และอีกครา ท้ายที่สุด

หยางหยางลูบผมของนางเบาๆ ก่อนปัดปอยปมที่ระใบหน้านางออกอย่างอ่อนโยนดีใจ...อย่างนั้นหรือ...?จริงก็ช่าง เท็จก็ช่าง...เขาไม่สนใจนางคือสตรีของเขา ทุกคำพูดมีไว้เพื่อเขา ทุกสายตา...ก็ควรมีไว้เพื่อเขาเช่นกันต่อให้นางยังไม่ตระหนักในตอนนี้ แต่สุดท้ายแล้วนางจะรู้...ชีวิตนี้นางไม่อาจถอยห่างจากเขาได้หยางหยางกระชับอ้อมแขนโอบรอบนางแน่นเข้าอย่างไม่รู้ตัว ดวงตาฉายแวววูบไหวลึกซึ้งเมื่อนึกถึงตอนที่นางกำลังจะเอื้อนเอ่ยว่าเขาเป็นคนสำคัญแต่เขาฟังไม่ได้ เขาไม่อาจทนฟังได้เพราะเขารู้ว่านางจะบอกว่าเขาคือคนสำคัญ นางจะต้องพูดเช่นนั้นเพื่อบ้านเมืองของนาง เพื่ออาณาประชาราษฎร์ของนาง เพื่อความถูกต้อง...ทว่าเขาไม่มีทางรู้เลยว่านางพูดด้วยความรู้สึกที่แท้จริงด้วยหรือไม่ หากใช่ เทียบกันแล้ว ระหว่างเขากับ ‘คนอื่น’ ค่าของเขาในใจนางแท้จริงแล้วนับว่ามีน้ำหนักน้อยมากเพียงใด จึงได้แต่ใช้การกระทำที่ตรงไปตรงมาที่สุดบีบให้นางแสดงความปรารถนาในส่วนลึกออกมาเท่านั้นอย่างน้อยเรื่องที่นางเป็นของเขาเพียงผู้เดียวก็เป็นเรื่องจริง