All Chapters of หนิงซินกงจู่ เชลยแค้นแสนรัก: Chapter 81 - Chapter 90

ยามนี้เลือดแดงฉานไหลอาบพื้นดินส่งกลิ่นคาวคละคลุ้งไปทั่ว ซากร่างทหารที่นอนเกลื่อนกลาดหลายคนดวงตาเบิกโพลง บางร่างถูกธนูปักเต็มตัวราวกับเม่น ภาพความตายที่น่าสยดสยองนี้ทำให้เหล่าทหารที่ยังรอดชีวิตรู้สึกสิ้นหวัง ความสับสนวุ่นวายเกิดขึ้นทั่วบริเวณ ทหารบางคนพยายามจะถอยร่น แต่ก็ถูกขัดขวางโดยลูกธนูที่พุ่งเข้าใส่ บางคนพยายามจะสู้ต่อไป แม้รู้ดีว่าโอกาสที่จะรอดชีวิตนั้นมีน้อยนิด ทว่าสุดท้ายแล้วก็ไม่อาจปัดป้องลูกธนูได้หมด บทสรุปของการยืนหยัดต่อสู้กับกลศึกโฉดเขลานี้ จึงมีเพียงความตาย            ทุกสิ่งเกิดเพียงเสี้ยวขณะ ก่อนที่ทุกคนจะได้ยินเสียงอู่เฟิงตะโกนลั่น           “ท่านแม่ทัพ!!!”             หยางหยางกัดฟันแน่น ดึงแขนสตรีร่างเล็กบางที่นั่งร่วมม้าให้โอบเอวของตนเองไว้มั่น ก่อนจะคว้าคันธนูและลูกธนูสลักลายมังกรดำอ

ภายในห้องกว้าง หยางหยางกึ่งนั่งกึ่งเอนบนเตียงเตา ดวงตาจ้องเขม็งไปยังใบหน้าฉายแววดื้อดึงของหมอวัยชราคนหนึ่งอย่างเยือกเย็นคนผู้นั้นทำให้เขานึกถึงอาจารย์ผู้หนึ่งซึ่งเคยอบรมสั่งสอนตนมาตั้งแต่ยังเยาว์...หมอหลวงอาวุโส อวิ๋นจางหมิ่นทว่าเพียงหมอชราเข้าใกล้ เขาพลันตะเบ็งเสียงลั่น“ถอยไป! ข้าไม่ต้องการให้ใครมาแตะต้องตัวข้า!”“บาดแผลของท่านแม่ทัพเลือดไหลไม่หยุด ดูก็รู้ว่าศรนั้นปักลึกเพียงใด ตามความเห็นของข้า หากอยากรักษาแขนไว้ ท่านจำเป็นต้องได้รับการรักษาเดี๋ยวนี้!” ท่านหมอชราไม่ยอมแพ้ “หะ หากไม่ยอมรับการรักษา บาดแผลของท่านใต้เท้าจะลุกลาม ไม่เพียงแต่เสียแขนดีๆ ไปหนึ่งข้าง ยังอาจเป็นอันตรายถึงชีวิต!”“หากต้องการทำประโยชน์ก็ควรออกไปช่วยหมอคนอื่นรักษาทหาร อย่ามายุ่งกับบาดแผลเล็กน้อยของข้า!”“บาดแผล...บาดแผลเล็กน้อย!” หมอชราเถียงกล้าๆ กลัวๆ “ท่านใต้เท้าเรียกบาดแผลที่ถูกธนูปักตรึงที่ไหล่จนจะต้องรักษาด้วยการผ่าออกมาว่าเป็นบาดแผลเล็กน้อยอย่างนั้นหรือ!”หนิงซินกลั้นลมหายใจอย่างไม่

ทั้งที่ไร้บาดแผล หนิงซินกลับรู้สึกคล้ายเจ็บเหมือนโดนมีดกรีดที่จุดเดียวกับแม่ทัพหนุ่ม น้ำตาไหลอาบเป็นสาย            แสงเทียนสลัวส่องกระทบใบหน้าของแม่ทัพหนุ่มที่ซีดเซียวลงอย่างเห็นได้ชัด บาดแผลที่ไหล่ซ้ายยังคงมีเลือดไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง ลูกธนูที่ฝังลึกเข้าไปในเนื้อนั้นได้ถูกดึงออกมาแล้ว ทิ้งร่องรอยแผลเหวอะหวะไว้เบื้องหลัง หมอชราค่อยๆ ทำความสะอาดบาดแผลอย่างระมัดระวัง“ท่านแม่ทัพโปรดอดทนสักครู่” หมอชราเอ่ยเสียงเบาพลางใช้ผ้าชุบน้ำยาสมุนไพรซับเลือดออกจากบาดแผลแม่ทัพกัดริมฝีปากแน่นพยายามกลั้นเสียงร้องโหยหวน ความเจ็บปวดทรมานแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายราวกับมีเปลวเพลิงเผาไหม้ แต่เขาก็จ้องมองไปยังใบหน้างดงามขององค์หญิงรองแห่งแคว้นป๋าย ไม่ยอมให้นางหลบตา ทั้งไม่ยอมแสดงอาการอ่อนแอออกมาให้เห็นหมอชราพูดเตือนเบาๆ“ข้าจะเริ่มเย็บแผลแล้ว ท่านแม่ทัพโปรดอดทน...”“เย็บไป ไม่ต้องพูดมาก”ผู้เป็นหมอเพียงถอนหายใจ ก่อนรับเข็มที่ลูกศิษย์ข้างกายทำความสะอาดเตรียมไว้รอ เริ่มเย

หนิงซินตกใจกลัว หลุดกรีดร้อง ตัวสั่น นางพยายามกระถดถอยเข้าไปหามุมเตียงทั้งที่เจ็บระบมไปทั่วร่าง ดวงตาคู่งามเบิกโพลง มองดูแม่ทัพทมิฬที่ขึ้นมาบนเตียง และกำลังคลานเข้ามาหานางอย่างเชื่องช้า ราวกับสัตว์ร้ายที่ย่ามใจหลังล่าเหยื่อมาได้หยางหยางโน้มตัวลงมาใกล้หนิงซิน ดวงตาคู่คมจ้องมองไปที่ใบหน้าที่เปรอะเปื้อนด้วยน้ำตาของนางอย่างโกรธแค้นเพราะสตรีตรงหน้าที่พูดจาอ่อนหวาน เพราะนางที่โน้มน้าวเขาให้เขียนสาร เพราะนางที่ยั่วยวนเขา ทำให้เขาใจอ่อนเพราะนาง...แทนที่เขาจะรอเวลาที่เหมาะสม บุกชิงแคว้นป๋ายอย่างง่ายดาย ไม่จำเป็นต้องสนใจความเป็นตายของผู้คนเหล่านั้น แต่เพราะนาง...เพราะนางเขาจึงยอมที่จะเขียนสาสน์ ยื่นข้อเสนอสงบศึกไปยังบิดาของนาง เพราะนางเขาจึงยอมเลือกเดินทางเสี่ยง พานางเข้าไปในแว่นแคว้นของศัตรู เพราะนางเขาจึงยอมที่จะเอาชีวิตของตนเองเข้าแลกเพื่อไม่ให้นางได้รับบาดเจ็บแม้เพียงปลายเส้นผมแต่เพราะนาง...ที่ทำให้เสียงร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดตรงลานเรือนเจ้าเมืองดังก้องไม่หยุด เพราะนางอีกเช่นกันที่ทำให้ทหารกล้าหลายคนของเขาต้องนอนทอดร่างสิ้นใจอยู่ในช่องเขาแห่งนั้

             "จะไม่ใช่ได้อย่างไร เจ้าถึงกับยอมให้ข้ากอดก่าย พลีกายเพื่อแผนการเหล่านี้...” น้ำเสียงของเขายังคงทำหน้าที่ทรมานนางต่อไปอย่างช้าๆ “แผนการนี้เริ่มต้นตั้งแต่เมื่อใดเล่า นับตั้งแต่ออกจากวังหลวงมาพบข้าที่เลี่ยงจินอู่ครั้งนั้นเลยใช่หรือไม่? หึ เสียดายที่ลูกธนูนี้ไม่อาจสังหารข้าได้ เช่นนี้แล้วจะทำอย่างไรต่อดี ตอนนี้แผนการไม่สมประสงค์ พลซุ่มยิงก็ตายตกไปแล้วตั้งไม่รู้เท่าไหร่ บอกข้ามา เจ้าจะทำอย่างไรต่อไป!"น้ำเสียงของหยางหยางเต็มไปด้วยความเหยียดหยามและโมโห มือใหญ่กระชากเสื้อผ้าของหนิงซินอย่างแรงจนขาดวิ่น ความอ่อนโยนที่เคยมีมลายหายไปพร้อมกับเพลิงพิโรธแผดเผา เหลือเพียงความหยาบกระด้างและโหดร้ายที่รอนางตรงหน้าหนิงซินเบิกตากว้างด้วยความตกใจระคนหวาดกลัว ร่างอรชรบัดนี้ท่อนบนเปลือยเปล่าเผยให้เห็นผิวขาวผ่องราวหยกชั้นดีและส่วนโค้งนุ่มนวลอวบอิ่มองค์หญิงรองแห่งแคว้นป๋ายน้ำตาไหลอาบแก้ม เรือนร่างสั่นเทาด้วยความอดสูเพราะอะไรถึงต้องเป็นเช่นนี้อีกแล้ว…เพราะอะไรนางจึงต้องเป็น