All Chapters of หนิงซินกงจู่ เชลยแค้นแสนรัก: Chapter 91 - Chapter 100

“ผิดแล้ว…ข้าเพิ่งได้สติคืนมาต่างหาก!”            สายรัดเอวผ้าไหมกลายเป็นเพียงเศษผ้าในพริบตา หนิงซินกรีดร้องเสียงสั่นขณะปัดป้องสุดแรง            “อย่านะ อย่าทำแบบนี้!”            “อย่าทำอันใด อย่าแตะตัวเจ้า อย่ากอดรัดเจ้าไว้แบบนี้ หรืออย่าล่วงเกินเจ้า” เสียงกระซิบของหยางหยางขาดเป็นห้วงๆ ความโกรธเกรี้ยวที่คุกรุ่นกลับทำให้เพลิงราคะแผดเผาในใจเขาร้อนแรงขึ้นทุกขณะ “เหตุใดข้าจะทำไม่ได้ เจ้าต้องการแบบนี้อยู่แล้วไม่ใช่หรือ อุตส่าห์วางแผนมาจนถึงขั้นนี้ หากข้าไม่สนองรับเสียบ้าง มิใช่ว่าจะเสียเปรียบไปเปล่าๆ หรอกหรือ!”            “ท่านกำลังเข้าใจผิด ข้าไม่...”            “ไม่อะไร ไม่ได้ยั่วยวนข้า ไ

“ไม่ได้อย่างนั้นหรือ...” หยางหยางแค่นหัวเราะ น้ำเสียงต่ำพร่าเจือแววหยอกเย้าทั้งที่ดวงตาเย็นชา “ระหว่างเรายังมีสิ่งที่เรียกว่า ‘ไม่ได้’ อีกหรือ”“ไม่ อย่—อ๊า...”นิ้วเรียวยาวกระแทกเข้าไปในช่องทางคับแน่นอีกครั้ง แม้ว่าจะมีน้ำหวานชโลมช่องทางอยู่แล้ว แต่ก็ยังทำให้นางดิ้นพราดด้วยความตื่นตระหนกปนเจ็บปวด“ไม่...ไม่เอาแค่นิ้วเดียวหรือ”ชายหนุ่มหัวเราะ เขาพลิกร่างนางให้นอนหงายบนตัวเขาที่พลิกตัวพิงหัวเตียง เรียวขายาวเกี่ยวขาของสตรีงดงามตรงหน้าเอาไว้เพื่อไม่ให้นางพลิกตัวหนี มือใหญ่หยาบกระด้างข้างหนึ่งเลื่อนขึ้นมาช้อนเต้าทรวงนุ่มนิ่มอวบอิ่มเอาไว้แล้วบีบเคล้นมันไปมา ขณะที่มืออีกข้างกลับยังคงอยู่เบื้องล่าง รุกเร้าขยับเขยื้อนเข้าไปจนสุดโคนนิ้ว ก่อนจะถอดถอนออกมาแล้วเลื่อนกลับเข้าไปโดยเพิ่มอีกสองนิ้วอย่างรวดเร็ว!“อ๊า!!! อึก...อ๊า...”“ร้องอีก...ร้องออกมา...บอกข้าสิว่าเจ้าทรมานเพียงใด หรือสุขสมเพียงใด...ไม่ว่าสิ่งใดก็ได้ทั้งนั้น...”แม่ทัพทมิฬพูดเสียงต่ำเกือบจะเป

ความโกรธแค้นที่คุกรุ่นในอกของหยางหยางระเบิดออกมาอย่างรุนแรง ร่างกายของหนิงซินถูกเขาครอบครองราวกับเป็นเพียงของเล่นชิ้นหนึ่ง ความรู้สึกเจ็บปวดและความอับอายทำให้ดวงตาของนางเต็มไปด้วยน้ำตา แต่หยางหยางกลับไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย เขายังคงกระทำกับนางอย่างรุนแรงราวกับต้องการลงโทษ แต่แล้ว...ท่ามกลางความโกรธแค้นและความเจ็บปวดนั้น นางกลับรู้สึกถึงบางอย่างที่แตกต่างออกไป ความร้อนระอุที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย ความเร่าร้อนรุนแรงที่ปลุกเร้าอารมณ์ส่วนลึกของนาง ทำให้หัวใจของนางสับสนอลหม่านมือที่เคยผลักไสเขาออกไปกลับค่อยๆ อ่อนแรงลง ร่างกายของนางตอบสนองต่อสัมผัสของเขาอย่างไม่รู้ตัว ความต้านทานที่เคยมีอยู่ค่อยๆ จางหายไป เหลือเพียงความรู้สึกปรารถนาที่ลึกซึ้งหยางหยางรู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของสตรีตรงหน้า ดวงตาของนางเริ่มเปลี่ยนจากความหวาดผวาเป็นหวามไหว เสียงครวญครางจากริมฝีปากอิ่มจากความเจ็บร้าวกลายเป็นแผ่วหวิวซ่านเสียว เจือปนไปด้วยความปรารถนา ความรู้สึกของเขาเองก็เริ่มเปลี่ยนไปเช่นกัน ความโกรธแค้นขุ่นเคืองค่อยๆ จางหายไป เหลือเพียงความต้องการที่จะครอบครองนางให้เป็นของตนเองทั้งสองร่าง

แสงจันทร์สาดส่องผ่านช่องหน้าต่าง อาบย้อมใบหน้าอ่อนหวานขององค์หญิงรองหนิงซินที่เปื้อนคราบน้ำตา ร่างกายบอบช้ำของนางถูกผ้าห่มห่อหุ้มไว้เบาๆ ความเจ็บปวดทั้งทางกายและทางใจแผ่ซ่านไปทั่วร่าง"เสด็จพ่อ..." เสียงกระซิบแผ่วเบาหลุดออกมาจากริมฝีปากของนาง ดวงตาคู่งามมองเหม่อไปยังเพดานห้องด้วยความเศร้าสร้อย "ทำไมพระองค์ถึงได้ทำเช่นนี้"หนิงซินนึกถึงการลอบสังหารที่ช่องเขา นึกถึงคำสั่งของเสด็จพ่อที่ให้ลอบสังหารแม่ทัพใหญ่ของแคว้นเฮยเซ่อเย่ว์ ความรู้สึกผิดหวังเจ็บปวดพลันผุดขึ้นมาในใจนางทำไมเสด็จพ่อถึงได้หลงเชื่อคำยุยงของคนอื่นได้ง่ายดายเช่นนี้...เหตุใดเสด็จพ่อจึงไม่คิดถึงผลเสียที่จะตามมาเลยสักนิด..."พระองค์ไม่เคยคิดเลยหรือว่า การสังหารแม่ทัพใหญ่จะทำให้สงครามยืดเยื้อออกไปอีก" หนิงซินพึมพำกับตัวเองเบาๆ "พวกเฮยเซ่อเย่ว์จะยิ่งแค้นเคืองและต้องการแก้แค้นมากขึ้นไปอีก พวกเขาจะบุกมาทำลายแคว้นป๋าย ของเราให้ย่อยยับ"นางนึกถึงภาพทหารที่ต้องสละชีวิตไปในสงคราม ความรู้สึกเจ็บปวดและเศร้าสร้อยทำให้หัวใจของนางแทบจะแตกสลาย พวกเขาเหล่านั้นต่างก็เป็นลูกหลานขอ

“ใช่แล้ว” นายกองอีกคนสำทับ “อีกอย่าง ท่านแม่ทัพของพวกเราก็ต้องการการพักผ่อนจริงๆ ทหารของเราเองก็ด้วย” หยางหยางยิ้มเล็กน้อย ราวกับขบขันที่มีผู้สามารถคิดตามเขาได้ทัน"ข้าจะไม่ยอมให้ทหารของเราต้องบาดเจ็บล้มตายอีกต่อไป ศึกนี้เราต้องชนะอย่างเด็ดขาด"ชั่วขณะหนึ่ง ภาพใบหน้างดงามขององค์หญิงรองแห่งแคว้นป๋ายวาบขึ้นมาในห้วงคำนึงของชายหนุ่มเขาขบกรามแน่น ความแค้นที่ฝังลึกในใจพลุ่งพล่านขึ้นมาอีกครั้ง ทว่าน้ำเสียงอ่อนหวานยามที่นางเอ่ยถึงความทุกข์ยากของราษฎรกลับดังก้องอยู่ในใจ และเขาเองก็ใช่ว่าจะใจทมิฬจนทำร้ายผู้บริสุทธิ์ไปได้อย่างไม่รู้สึกรู้สา"ศึกนี้เราจะสังหารเท่าที่จำเป็น จบเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด" หยางหยางกำชับเสียงเข้ม"ขอรับท่านแม่ทัพ!" เจิงเจี้ยนและอีเหิงประสานเสียงหยางหยางหลับตาลง สูดลมหายใจเข้าลึก พยายามข่มโทสะที่กำลังคุกรุ่นอยู่ในอก เขาต้องอดทน รอคอยเวลาที่เหมาะสม เพื่อนำทัพเฮยเซ่อเย่ว์ไปสู่ชัยชนะทหารที่ล้มตายจะต้องได้รับความยุติธรรม เหล่าวิญญาณอาฆาตจะต้องได้รับการปลอบโยนและองค์หญิงรองแห่งแคว