บททั้งหมดของ หนิงซินกงจู่ เชลยแค้นแสนรัก: บทที่ 71 - บทที่ 80

ในกระโจมพักมีเสียงหัวเราะแผ่วเบาลอยออกมาด้านนอก ครู่ต่อมา ท่านแม่ทัพของตนและองค์หญิงก็พากันก้าวออกมาจากในกระโจมโดยพร้อมเพรียงกัน มองเผินๆ แล้ว คนทั้งคู่ก็ดูนิ่งเฉย ปกติดี ทว่าทหารยืนยามที่อยู่ใกล้ที่สุดกลับมองเห็นว่าภายใต้สีหน้าเรียบเฉยของท่านแม่ทัพ ดวงตาพยัคฆ์คู่คมกลับวาววับราวกับกำลังทำเรื่องสนุกมาหมาดๆ ขณะที่องค์หญิงรองซึ่งตนเผลอลอบเหลียวดูครู่เดียวเท่านั้น กลับใบหน้าแดงก่ำอย่างน่าประหลาด... ทหารผู้น้อยพยายามรักษาสีหน้าเรียบเฉย รีบหลุบตามองพื้นดิน “เจิงเจี้ยนเตรียมม้าเอาไว้แล้ว ไปกันเถอะ” หยางหยางเอ่ยสั้นๆ เขาเดินนำไปยังม้าสูงใหญ่พ่วงพี ก่อนจะยกนางขึ้นม้าอย่างง่ายดาย แล้วตนเองก็ตามขึ้นไปนั่งอยู่ด้านหลังหยางหยางเอื้อมมือออกไปกุมบังเหียน และกักตัวสตรีร่างบอบบางผู้นั้นให้อยู่แนบอกในที ท่าทางของท่านแม่ทัพผ่อนคลายยิ่งนัก คล้ายกับว่าวันนี้เป็นเพียงวันธรรมดาๆ อีกวัน ตรงกันข้าม หนิงซินกลับตื่นตระหนกขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นกองทหารกลุ่มใหญ่อยู่ตรงหน้าตนเอง “นี่...นี่มันเรื่องอะไรกัน เหตุใดจึงได้มีทหาร...” “ทหารอ

มองในแง่ดี นครสีขาวที่ครั้งหนึ่งเคยเปรอะเปื้อนคราบเขม่าควันไฟและโลหิต ยามนี้กลับได้รับการบูรณะฟื้นฟูจนกลับมาสะอาดเอี่ยมอ่อง หากไม่นับร่องรอยลูกธนูและร่องรอยคมอาวุธบนรูปปั้น สะพานหิน ก็แทบดูไม่รู้เลยว่าที่แห่งนี้มีชะตากรรมน่าเวทนา เป็นอีกเมืองหนึ่งซึ่งถูกทอดทิ้งให้รับมือกับสงครามที่ไม่มีวันรบชนะ เพียงเพราะว่าผู้อยู่เบื้องสูงต้องการสร้างโอกาสในการลอบสังหารผู้นำทัพฝ่ายศัตรู...            เหตุการณ์นองเลือด ณ ที่นี่ในครั้งนั้น หากจะกล่าวกันตามตรง เจ็ดถึงแปดส่วนก็ดำเนินไปตามความประสงค์ของผู้เป็นบิดา...แน่นอนว่าย่อมรวมถึงมารดาผู้ให้กำเนิดตัวนางด้วย            เสด็จพ่อมักคล้อยตามความคิดและการกระทำของเสด็จแม่อยู่เสมอ...เรื่องศึกสงครามครั้งนี้ ตั้งแต่ต้นจนจบ หากเสด็จแม่เห็นต่าง คิดห้ามปราม เหตุใดจะทรงห้ามมิได้? นึกถึงใบหน้าผู้เป็นมารดาแล้ว หนิงซินก็อยากจะร้องไห้ขึ้นมาอีกหน            เสด็จแ

ทว่า...ทว่าท่านแม่ทัพผู้เก่งกาจปราดเปรื่องรบร้อยครั้งไม่มีพ่ายของตนน่ะหรือ จะไม่รู้เท่าทันแผนการพรรค์นี้ แต่ไหนแต่ไรก็ใช่ว่าจะไร้ผู้คิดใช้กลศึกหญิงงามเข้าสู้เสียเมื่อไหร่ สตรีรายที่ผ่านๆ มา แม้จะไม่ได้งดงามหมดจดไปถึงกิริยาอาการอย่างองค์หญิงรองแต่ก็นับได้ว่างดงามโดดเด่นไม่น้อย พวกนางทั้งใช้มารยา ใช้กระทั่งยาปลุกกำหนัด ท่านแม่ทัพยังไม่แม้แต่จะชายตาแลเลยด้วยซ้ำ แต่นี่อะไร?ท่านแม่ทัพของเขามั่นใจในตนเองและกองทัพ ประเมินแล้วว่าศึกใหญ่ครั้งสุดท้ายครั้งนี้ก็หาได้น่าหนักใจอันใดเช่นนั้นหรือ หรือท้ายที่สุดแล้ว กระทั่งท่านแม่ทัพเองก็ยังพ่ายแพ้ให้แก่ ‘หญิงงามล่มแคว้น’ เหลวไหล! อีเหิงอยากตบหน้าตนเองสักหมื่นๆ ครั้งที่บังอาจคิดจาบจ้วงละลาบละล้วงผู้เป็นนาย นี่เขาบังอาจคิดได้อย่างไร ว่าท่านแม่ทัพจะลุ่มหลงสตรีนางหนึ่งจนถึงขั้นยอมเสียการใหญ่ กระทำการอย่างไร้ความระมัดระวังรอบคอบ! ท่านแม่ทัพย่อมต้องมีความคิดของท่านแม่ทัพ ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนต้องอยู่ภายใต้การคำนวนของท่านแม่ทัพอยู่แล้วเป็นแม่นมั่น! กระนั้นก็ดี...ยามองค์หญิงรองคล้อยหลัง ได้อยู่สนทนากับท่านแม่ทัพ

เส้นทางระหว่างเมืองรองอย่างเลี่ยงจินอู่ ไปยังเมืองหลวงแคว้นป๋ายนั้น มิได้ทุรกันดารมากนัก ด้วยในยามบ้านเมืองสงบสุขเส้นทางเหล่านี้เป็นทางผ่านของขบวนพ่อค้า ในยามศึกสงครามเส้นทางสายนี้ใช้ในการขนส่งเสบียงและอาวุธยุทธปกรณ์ และยามนี้...มันกลายเป็นเส้นทางที่จะกำหนดสถานภาพของแคว้นป๋ายในอนาคตอันใกล้...หนิงซินได้แต่ภาวนาให้เรื่องทุกอย่างดำเนินไปอย่างราบรื่น อย่าได้มีผู้ใดบุกเข้ามาโจมตี ‘กองกำลังอารักขา’ ของกองทัพเฮยเซ่อเย่ว์ขณะสัญจรผ่านเส้นทางที่เหมาะแก่การซุ่มโจมตีเส้นทางนี้เลย เดินทางล่วงมาหลายชั่วยามแล้ว ทว่ากองทหารของเฮยเซ่อเย่ว์ยังคงมิได้แสดงอาการอ่อนแรงใดๆ ทั้งยังคงอยู่ในระเบียบวินัยของกองทัพเป็นอย่างดี แสดงให้ยิ่งเห็นว่าความแข็งแกร่งของกองทัพเฮยเซ่อเย่ว์นั้น เกรียงไกรเพียงใด นี่มิใช่สิ่งที่แคว้นป๋ายจะสามารถรับมือได้... ยิ่งนึกถึงความทะเยอทะยานของมารดา หนิงซินก็ยิ่งหวาดกลัวว่าการเจรจาครั้งนี้อาจล้มเหลว หรือไม่ก็...กลายเป็นว่า ไม่ทันได้เจรจา กลับเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นเสียก่อน หยางหยางมองดูคนงามในอ้อมแขน ใบหน้านางในยามนี้แดงก่ำจากอากาศร้อนระอุและแสงแดดท

หนิงซินพลันเม้มริมฝีปาก เอาตัวเข้าป้องธนูให้หยางหยางจากบรรดาพลธนูที่เล็งมาทางนี้โดยไม่สนใจว่าตนเองจะได้รับอันตรายเลยแม้แต่น้อย            “เจ้าทำบ้าอะไรกัน!”            “ข้าไม่ได้ทำอะไรบ้าๆ นะ” นางตะโกนกลับ “ข้ากำลังปกป้องท่านอยู่นี่อย่างไรเล่า!”            อู่เฟิงใช้กระบี่ในมือตวัดปัดธนูออกห่างจากตัวอย่างรวดเร็ว แม้จะมีคนตายไปบ้าง แต่โดยส่วนใหญ่แล้วเป็นยอดฝีมือกันทั้งนั้นจึงสามารถรอดพ้นจากคมธนูมาได้            ยอดขุนพลหนุ่มหันมาหาหยางหยางก่อนตะโกน            “ท่านแม่ทัพ ทำอย่างไรดีขอรับ”            หยางหยางมือหนึ่งกอดสตรีร่างเล็กเอาไว้แนบอกแม้ว่านางจะดิ้นรนพยายามเ