บททั้งหมดของ ข้ามเวลามาเป็นภรรยาสามีขาพิการ: บทที่ 101 - บทที่ 110

ระหว่างเดินทางเยว่ฉีได้ทำตามที่ลั่นวาจาไว้ หญิงสาวหมกตัวอยู่ในห้องไม่ออกไปที่ใด ตั้งหน้าตั้งตาฝึกหลอมโอสถทั้งวันทั้งคืน ส่วนหานลั่วอี้ถูกอาจารย์จับไปฝึกภายในกระท่อมไม่รู้ว่าแต่ละวันสามีโดนอะไรมาบ้าง ถึงได้ดูอิดโรยอยู่ทุกวัน แต่นอกจากอาการอิดโรยหญิงสาวก็สัมผัสได้ว่า สามีแข็งแกร่งขึ้นอีกแล้วการเดินทางสู่ดินแดนระดับกลางน่าเบื่อกว่าที่คิด หลังขึ้นเรือมาได้ไม่ถึงวันเรือทั้งลำก็เดินทางเข้าสู่ประตูเคลื่อนย้าย ล่องลอยอยู่บนเส้นทางซึ่งสองข้างทางมองเห็นเพียงท้องฟ้ายามค่ำคืน คล้ายว่าเรือทั้งลำถูกนภาห้อมล้อมและเดินทางด้วยความเร็วสูงทว่าเยว่ฉีไม่ได้มีเวลาให้เบื่ออย่างที่คิด เพราะต้องจดจ่ออยู่กับการหลอมโอสถ และการเลื่อนขั้น ผ่านมาร่วมหนึ่งเดือนอีกไม่ถึงวันเรือลำนี้จะเคลื่อนตัวออกจากปากประตูมิติเข้าสู่ดินแดนระดับกลางแล้วภายในมิติหญิงสาวนั่งสมาธิบนพื้นหน้าต้นไม้ใหญ่ จดจ่ออยู่กับตนเอง โคจรพลังเข้าไปในลูกแก้วใต้สะดือค่อย ๆ ควบแน่นพลังเข้าไปให้ได้มากที่สุด พยายามไม่ให้พลังซึ่งหมุนวนโดยรอบแตกกระจายเวลาผ่านไปราวสองชั่วยามในที่สุดก็สามารถพาเส้นพลังเข้าสู่ลูกแก้วสีทองแสงสีทองสดใสแผ่ออกมาโอบล้อมรอบตัว

คนในเรือหลายคนต่างจับจ้องมายังกลุ่มหานลั่วอี้ด้วยความรู้สึกเสียดาย หากรู้ว่าพวกเขามีคนของดินแดนระดับกลางอยู่ด้วยคงจะเข้ามาทำความรู้จักไว้บ้าง จะโทษก็คงโทษตนเองที่มีตาแต่ไม่มีแววจึงมองระดับของคนพวกนี้ไม่ออกคนของเสินเทียนใช้เวลาไม่นานก็ขนหีบขึ้นวางบนหลังสัตว์อสูรครบทุกหีบ จากนั้นคนทั้งหมดก็พากันขึ้นไปขี่บนหลังสัตว์อสูรครอบครัวเฟิงรู้สึกกังวลอยู่บ้าง นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่เกิดที่พวกเขาได้นั่งอะไรแบบนี้จึงอดที่จะประหม่าไม่ได้ แตกต่างจากเด็กน้อยในกลุ่ม หานลั่วซานมีความสุขมากเมื่อได้ขึ้นมานั่งด้านบน ใบหน้าเล็กประดับรอยยิ้มกว้าง ดวงตาสว่างสดใสกวาดตามองผู้คนโดยรอบ บางครั้งก็จะชะโงกหน้าลงไปมองด้านล่าง“คนด้านล่างตัวเล็กนิดเดียวเองขอรับ” เด็กชายหันมาพูดกับเยว่ฉี หญิงสาวอมยิ้มเล็กน้อย“ใช่เลย คนตัวเล็กเพราะลั่วซานอยู่สูง”“ลั่วซานอยู่สูง ลมเย็นมาก!!”สัตว์อสูรที่ตระกูลเสินพามารับคุณชายน้อย เป็นสัตว์อสูรระดับทั่วไปซึ่งใช้ในการบินบนท้องฟ้า ชื่อของสัตว์อสูรชนิดนี้คือ นกนางแอ่นเขาเดียว รูปร่างคล้ายนกนางแอ่นทว่าดูดุร้ายกว่า กลางศีรษะจะมีเขางอกขึ้นมา เขานี้สามารถใช้แทงทะลุหินแข็ง ๆ ได้ ลำตัวของนกนาง

เสินฟู่หมิงละสายตามายังสตรีข้างกายหานลั่วอี้ สตรีผู้นี้สะดุดตาเขาตั้งแต่ก้าวเข้ามาในห้อง“เจ้าคือภรรยาหานลั่วอี้?”“เจ้าค่ะ” เยว่ฉีเอ่ยเพียงเท่านั้นแล้วเงียบไป เสินอู๋ซิงเคยบอกเขาว่า ภรรยาผู้มีพระคุณของหลานชายเป็นนักหลอมโอสถ ดูแล้วคงพึ่งจะเลื่อนขั้นขึ้นมาเป็นนักหลอมโอสถขั้นสี่ ถือว่าไม่เลวเลย นักหลอมโอสถขั้นสี่ในดินแดนระดับกลางยังถือว่าหายาก เพราะจำนวนนักหลอมโอสถนั้นมีน้อยมาก ในจำนวนผู้ฝึกปราณสองหมื่นคนจะพบนักหลอมโอสถสักคน“เจ้าไม่ต้องกังวล ข้าจะดูแลความปลอดภัยครอบครัวเจ้าและคนของเจ้าอย่างดี”“เช่นนั้นข้าคงต้องรบกวนผู้อาวุโสแล้ว” หานลั่วอี้ยกมือขึ้นทำความเคารพ แม้เขาจะเป็นผู้ฝึกปราณขั้นแปดแล้วก็จริง แต่ว่าในโลกของผู้ฝึกปราณชายหนุ่มยังไม่สามารถปกป้องครอบครัวอย่างสมบูรณ์ได้ด้วยตัวคนเดียว ดินแดนนี้มีผู้แข็งแกร่งมากมาย เขาไม่ได้ยืนหนึ่งบนยอดเขาสูงชันก่อนจะแข็งแกร่งจนไม่มีใครกล้ามาหาเรื่อง หานลั่วอี้จึงอยากจะมีพรรคพวกที่แข็งแกร่งพอจะปกป้องคนสำคัญ เบื้องหลังแข็งแกร่งพอจะงัดกับทุกปัญหาซึ่งอาจจะตามมาหลังจากนี้และตระกูลเสินก็เหมาะสม ในเมื่อมีบุญคุณร่วมกัน คุ้นเคยกัน อีกทั้งครอบครัวเสินเทียนก

หลังพักจนหายเหนื่อย วันต่อมาเยว่ฉีได้ขอให้เสินเทียนพาเดินเที่ยวเล่นภายในเมือง แน่นอนว่าชายหนุ่มกระตือรือร้นที่จะแนะนำเมืองเกิดให้หญิงสาวได้รู้วันนี้เยว่ฉีตั้งใจออกไปดูว่า เมืองหลงเหมามีกิจการการค้าใดบ้าง จะมีกิจการที่พอให้นางสามารถหาเงินได้หรือไม่ตระกูลเสินมีกิจการหลักอยู่หนึ่งกิจการคือการค้าพืชวิญญาณ และยังมีร้านสำหรับขายโอสถ ทว่าจะหาคนมาหลอมโอสถให้ช่างยากเหลือเกิน ทำให้กิจการส่วนนี้มีรายได้ไม่มากนัก ส่วนกิจการการค้าพืชวิญญาณก็มีคู่แข่งผู้แข็งแกร่งอย่างตระกูลจูส่วนตระกูลมู่ตั้งแต่มู่ฝานตงแต่งงานกับโจวลั่วเว่ย กิจการหลักของตระกูลโจวก็ถูกตระกูลมู่ควบรวมกลายเป็นถือครองร่วมกัน ตระกูลมู่จึงมีกิจการค้าอาวุธวิญญาณเป็นตัวทำรายได้หลักให้ตระกูล“สภาพการเงินตระกูลเจ้าคงไม่ดีเท่าใด แล้วเหตุใดถึงสามารถค้าขายหยกวิญญาณได้เล่า” เยว่ฉีถามด้วยความสงสัยระหว่างทางเดินไปยังลานสัตว์อสูร“เพราะตระกูลข้ามีภูเขาหินหยก ถึงแม้จะขุดออกมามากแล้ว แต่ก็ยังเพียงพอ จึงนำหยกวิญญาณระดับต่ำที่ได้ไปขายที่ดินแดนระดับต่ำ แล้วนำเงินมาหมุนเวียนในตระกูล ถึงแม้ตอนนี้กิจการนั้นจะปิดตัวลงเพราะข้าเดินทางมาดินแดนระดับกลางแล้วก็

หญิงสาวยิ้มกริ่มหันไปมองหานลั่วซาน“ลั่วซานมาหาพี่สะใภ้” ดวงตาแวววาวเป็นประกายตื่นเต้นหันกลับมาหาเยว่ฉี ก่อนจะวิ่งดุ๊กดิ๊กมาหาหลังได้ยินเสียงเรียกเยว่ฉีย่อตัวลงนั่งตรงหน้าน้องชายสามี“พี่สะใภ้วิบวับเต็มไปหมดเลย!!” เยว่ฉีเคยบอกหานลั่วซานว่าหากพบของเป็นประกายห้ามพูดเสียงดังให้คนอื่นได้ยิน ต้องพูดเบา ๆ กับนางและหานลั่วอี้เท่านั้น เด็กชายจึงกระซิบข้างหูนางดวงตาเยว่ฉีมีประกายซุกซนวาบผ่าน ก่อนจะหายไปในเวลาไม่นาน“ลั่วซานมองเห็นเยอะมากไหม”“อื้อ เยอะมากวิบวับ ๆ” เยว่ฉีฉีกยิ้ม“ลั่วซานเดินไปหยิบวิบวับได้แต่ก่อนจะออกจากร้านต้องจ่ายเงินเข้าใจใช่ไหม จะไปกับพี่สะใภ้หรือจะไปกับท่านลุง ท่านป้า”“ลั่วซานจะไปกับท่านลุง ท่านป้าขอรับ” เด็กชายตอบเสียงหนักแน่น ดูเหมือนว่าจะสนิทสนมกับบิดามารดาเสินเทียนในเวลาอันสั้นเยว่ฉีคิดว่าการที่เด็กน้อยสนิทกับผู้ใหญ่ทั้งสองได้เร็วอาจจะเป็นเพราะว่า หานลั่วซานโหยหาความรักจากบิดามารดา และพอทั้งสองทำดีด้วย เด็กน้อยผู้โหยหาความรักจากผู้ให้กำเนิดจึงติบหนึบกับความอ่อนโยนของทั้งคู่“ได้ เช่นนั้นลั่วซานกลับไปหาท่านทั้งสอง แต่ห้ามบอกเรื่องวิบวับเข้าใจไหม”“เข้าใจขอรับ” แล้วเ