บททั้งหมดของ ข้ามเวลามาเป็นภรรยาสามีขาพิการ: บทที่ 111 - บทที่ 120

ผ่านไปสองเค่อ ดวงตาเรียบเฉยมีประกายบางอย่างวาบผ่าน พอเห็นว่าแววตาภรรยาเปลี่ยนไปเล็กคนชายหนุ่มจึงขยับเข้าไปใกล้“สนุกหรือไม่?”“สนุกมาก ตื่นเต้นสุด ๆ ” คนได้ฟังต่างพากันคิดว่า ลูกผู้ดีพึ่งเคยลองมาตลาดค้าหินครั้งแรกสินะ“เจ้าสนุกเป็นพอ” เยว่ฉีพยักหน้ายิ้ม ๆ หันไปเลือกหินต่อ เสินเทียนทำหน้าที่คอยดูตะกร้าหินใบที่เต็มแล้วหญิงสาวมีความสุขทุกครั้ง หลังได้รู้ว่ามีสิ่งใดบ้างอยู่ด้านใน พอเลื่อนขั้นเป็นนักหลอมโอสถขั้นสี่แล้ว เยว่ฉีมักจะสัมผัสหยกวิญญาณได้ง่ายขึ้น เห็นสีด้านในได้ชัดขึ้นแม้ครั้งนี้จะมีหินบางก้อนสะท้อนสีไม่คุ้นเคยก็ไม่ยอมปล่อยผ่าน เพราะถึงแม้สีจะแตกต่างจากที่เคยเห็น แต่ยังสัมผัสได้ถึงพลังวิญญาณ“เสินเทียนตะกร้านี้ของข้า” เยว่ฉีเอ่ยบอกยิ้ม ๆ หญิงสาวหยิบหินสีดำลงในตะกร้าหลายก้อน รวมไปถึงหินซึ่งไม่รู้ว่าของด้านในคืออะไร รู้เพียงว่าไม่ใช่หยกวิญญาณแต่มีพลังวิญญาณ“ได้ เช่นนั้นข้าขอตะกร้าแรกได้หรือไม่” เยว่ฉีพยักหน้า พอได้รับอนุญาตชายหนุ่มก็รีบนำไปจ่ายเงินทันทีรีบขนาดนี้คงไม่ได้กลัวว่านางจะเปลี่ยใจใช่ไหม?นางมองตามก่อนจะส่ายหัวท้ายที่สุดแล้วจากตอนแรกบอกว่าจะให้ไปเลือกที่บ้าน ก็เปลี่ยนเ

กลับมาถึงบ้านไม่นานบ่าวรับใช้ของจวนก็วิ่งหน้าตั้งเข้ามาพร้อมกระดาษแผ่นหนึ่ง“มีอันใดหรือ? ดูรีบร้อนไม่น้อย”“นายท่าน นายหญิง คุณชาย สำนักเซียนหลงจะเปิดรับศิษย์ในอีกสองวันข้างหน้าขอรับ”“เข้าใจแล้ว ขอบใจเจ้ามากไปทำงานต่อเถิด”“ขอรับ” บ่าวรับใช้คนนั้น ยื่นกระดาษในมือในเสินอู๋ซิง ทำความเคารพแล้วหันหลังกลับไป“คงต้องแจ้งเรื่องนี้ให้คนของตระกูลทราบด้วย รวมถึงคิดเรื่องรางวัลสำหรับผู้ที่สามารถผ่านเข้าไปเป็นศิษย์ของสำนักเซียนหลง” เสินอู๋ซิงกล่าว เยว่ฉีนึกสงสัยในคำพูดของเขา แต่ไม่กล้าเอ่ยถาม เสินเทียนรู้ว่าหญิงสาวอยากรู้จึงเป็นฝ่ายอธิบาย“แต่ละตระกูลมักจะส่งศิษย์ในตระกูลไปทดสอบเข้าเป็นศิษย์ของสำนักเซียนหลง หากตระกูลใดสามารถส่งศิษย์เข้าไปได้มาก ก็สามารถบอกเป็นนัยได้ว่าศิษย์ตระกูลนั้นเก่งกาจกว่าอีกสองตระกูลทั้งยังมีจำนวนคนเก่งมากกว่าอีกสองตระกูลที่เหลือ เจ้าว่าเรื่องแบบนี้ถือเป็นหน้าเป็นตาของตระกูลหรือไม่?”“ข้าเข้าใจแล้ว ในเมื่อทั้งสามตระกูลแข็งขันกันอยู่ แม้จะไม่ได้แสดงออกอย่างโจ่งแจ้ง แต่หากมีเรื่องใดเหนือกว่าอีกสองตระกูล ก็สามารถใช้เรื่องนี้มาข่มอีกฝ่ายได้ และหากมีรางวัลมาเกี่ยวข้อง ทางศิษย์

คนทั้งสามเดินไปยังเรือนหลังข้าง ๆ ยกมือเคาะประตูเรือน“มีอันใดหรือ?” เป็นหานลั่วอี้ออกมาเปิดประตู“ลั่วอี้ท่านพ่อกับท่านแม่มีบางอย่างอยากจะมาสอบถามภรรยเจ้า” ชายหนุ่มพยักหน้าเล็กน้อย ก้าวหลบให้ทั้งสามคนเข้ามาในห้อง“” ท่านลุง ท่านป้า มาหาข้ามีอะไรหรือ?” หญิงสาวคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ตรงหน้านางคือหินกองหนึ่งดูเหมือนทั้งสองคนก็กำลังผ่าหินอยู่เหมือนกันสองสามีภรรยากวาดตามองหาหานลั่วซานทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้อง“หากเป็นลั่วซานตอนนี้กำลังนอนกลางวันอยู่เจ้าค่ะ” เยว่ฉีเอ่ยตอบยิ้ม ๆ ทั้งสองคนดูเอ็นดูหานลั่วซานมากจริง ๆสองสามีภรรยาหันมาเผยรอยยิ้มขัดเขินเล็กน้อย แม้ใจจริงจะมีเรื่องสำคัญ แต่พอคิดว่าในห้องมีเด็กชายตัวน้อยก็อดจะมองหาก่อนไม่ได้“เชิญทั้งคู่นั่งเจ้าค่ะ” เยว่ฉีเอ่ย“ได้ ๆ ที่มาวันนี้เพราะมีเรื่องสอบถามเจ้า” เสินอู๋ซิงไม่ยืดเยื้อ หยิบศิลาวิญญาณระดับกลางออกมา“เจ้ารู้หรือไม่ว่าสิ่งนี้คืออะไร” หญิงสาวมองของในมือแล้วพยักหน้า“ข้าพึ่งรู้เจ้าค่ะ ลั่วอี้บอกข้าว่ามันคือศิลาวิญญาณ”“เช่นนั้นหมายความว่าก่อนหน้านี้เจ้าไม่รู้ถึงได้มอบให้เสินเทียนอย่างนั้นหรือ?” เยว่ฉีคล้ายเข้าใจสิ่งที่อีกฝ่ายต้

และแล้ววันรับการทดสอบก็มาถึง ครอบครัวเสินและครอบครัวหานลั่วอี้ ตื่นแต่เช้าตรู่เพื่อเดินทางไปยังสำนักศึกษาเซียนหลงสำนักศึกษาเซียนหลงอยู่ลึกเข้าไปในป่า ห่างจากเมืองหลงเหมาประมาณสองชั่วยาม คิดตามการเดินทางด้วยสัตว์อสูรทางเข้าสำนักจะเป็นบานประตูขนาดใหญ่ สองข้างประตูมีหยกแกะสลักรูปกินเลน หลังประตูบานใหญ่มีบันไดสูงชันกว่าหนึ่งพันขั้นทอดยาวขึ้นไปจนถึงตัวสำนักซึ่งอยู่บนภูเขาสูงกลุ่มของหานลั่วอี้เดินทางมาถึงแล้ว พวกเขาลงจากนกนางแอ่นเขาเดียวบริเวณทางเข้าประตู จากนั้นต้องเดินเท้าขึ้นไปตามบันไดกว่าหนึ่งพันขั้น เพื่อรับการทดสอบเข้าเป็นศิษย์ของสำนักมีเส้นทางพิเศษให้บิดามารดา ผู้ติดตาม หรือครอบครัวของผู้เข้ารับการทดสอบ สำหรับขึ้นไปรอรับบุตรหรือหลานที่ผ่านการทดสอบด้านบนส่วนสัตว์อสูรที่ใช้เดินทางมาจะต้องพากลับทั้งหมด ห้ามมิให้นำสัตว์อสูรเข้าไปในสำนักพอลงจากสัตว์อสูร เสินฟู่หมิง เสินอู๋ซิง หลี่เฉิงและครอบครัวเฟิงก็ใช้เส้นทางพิเศษขึ้นไปรอทั้งสามคนด้านบน ปล่อยพวกเขาไว้ทางเข้าประตู“ตั้งใจเข้าเล่า ข้าจะรอพวกเจ้าด้านบน” เสินฟู่หมิงกล่าวให้กำลังใจแล้วเดินจากไปเยว่ฉีมองตามหลังก่อนจะถอนสายตากลับมา มองต

เยว่ฉีพยายามก้าวขึ้นไปเรื่อย ๆ เท่าที่แรงจะไหว โชคดีที่นางมีหานลั่วอี้คอยช่วยเหลืออยู่ไม่ห่าง ทำให้สามารถผ่านสี่ร้อยขั้นแรกมาได้และเมื่อเท้าเหยียบขั้นที่ห้าร้อย คนข้างกายพลันหายไปในพริบตา ภาพตรงหน้ากลายเป็นพื้นที่ว่างเปล่า ใต้ฝ่าเท้าคือผืนน้ำกว้างใหญ่หญิงสาวตื่นตระหนกตกใจ ก่อนร่วงหล่นลงไปด้านล่างอึดอัด หายใจไม่ออก ทรมาน คือความคิดแรกที่แวบเข้ามาในหัวเยว่ฉีพยายามลอยขึ้นไปด้านบน ตะเกียกตะกายขึ้นไปหาอากาศ แต่ไม่ว่าจะพยายามมากเท่าใด ก็ไม่สามารถโผล่ขึ้นจากน้ำได้เลยปลายเท้าว่างเปล่าเมื่อสักครู่คล้ายถูกบางอย่างตรึงไว้ ก่อนจะตามมาด้วยมือนับสิบนับร้อยเคลื่อนไหวเข้ามาจับตัว“อึก! อื้ออ” ดวงตางดงามเบิกกว้าง อยากจะใช้พลังซัดมือประหลาดออกไป แต่ไม่ว่าจะพยายามเท่าใดก็ไม่สำเร็จ มือสีดำยื่นมาจับมากขึ้นเรื่อย ๆ ฉุดกระชากให้ดำดิ่งลงไปใต้น้ำแสงตรงหน้าริบหรี่ลงเรื่อย ๆ นางเริ่มหายใจไม่ออก บรรยากาศรอบข้างเริ่มมืดสลัว สายตาพร่าเลือน‘เยว่ฉี เยว่ฉี เจ้าลูกศิษย์อย่าได้หลับเชียวนะ!!’ เสียงร้อนรนดังขึ้นข้างหู ทว่าสติที่เหลืออยู่ทำให้นางไม่ได้ยินเมื่อสักครู่ยังอยู่บนขั้นบันไดไม่ใช่หรือ แล้วเหตุใดถึงได้มาอ