All Chapters of ชีวิตนี้ฉันขอลิขิตเอง: Chapter 81 - Chapter 90

            "เจอแล้ว! ผมเห็นท่านพันตรีแล้ว!" เสียงของทหารคนหนึ่งตะโกนขึ้น!            เมื่อทีมกู้ภัยเปิดช่องได้สำเร็จและส่องไฟฉายเข้าไป...ภาพที่พวกเขาเห็นก็ทำให้ทุกคนถึงกับนิ่งอึ้งและสะเทือนใจไปพร้อม ๆ กัน            ร่างของเกาเจี้ยนกั๋วนอนอยู่ใต้คานไม้ขนาดใหญ่ ขาส่วนล่างของเขาถูกคานไม้ทับจนผิดรูปอย่างน่ากลัว แต่ที่น่าสะเทือนใจมากกว่านั้นก็คือ...ในอ้อมแขนที่แข็งแกร่งของเขานั้น...กำลังโอบกอดร่างของหญิงชราคนหนึ่งเอาไว้แน่น...แม้ว่าเธอจะสิ้นลมหายใจไปแล้วก็ตาม...            "อย่าเพิ่งขยับตัวเขา!" ซ่งอวิ๋นเซิงตะโกนสั่งทันที ก่อนที่เจ้าตัวกับเฉียนฮ่าวหรานจะรีบคลานเข้าไปในช่องว่างที่แคบและอันตรายนั้น            "หมอเฉียน! เปิดเส้นเลือดให้ได้! เริ่มให้สารน้ำเกลือเดี๋ยวนี้!"     &nb

           ในเวลาเดียวกัน...ที่อีกทางด้านหนึ่งของโรงพยาบาลสนาม...หลังจากที่ทีมแพทย์ของซ่งอวิ๋นเซิงได้ให้การรักษาตามโปรโตคอลขั้นสูง[1]ที่เกาซูอวี้ได้แนะนำไป...ปาฏิหาริย์ก็เกิดขึ้น!            สัญญาณชีพของพันตรีเกาเจี้ยนกั๋วเริ่มกลับมาคงที่ขึ้นอย่างช้า ๆ ภาวะไตวายเฉียบพลันและระดับโพแทสเซียมในเลือดที่อันตรายถึงชีวิตถูกควบคุมไว้ได้ด้วยแนวทางการรักษาจากอนาคต...เรียกได้ว่าตอนนี้เขาได้ถูกดึงกลับมาจากปากเหวของเทพเฮยไป๋อู่ฉาง[2]ได้สำเร็จแล้วหนึ่งก้าว            ทว่า...แม้ปัญหาใหญ่เรื่องระบบภายในร่างกายจะเริ่มคลี่คลาย แต่ศัลยแพทย์กระดูกและข้ออัจฉริยะอย่างซ่งอวิ๋นเซิง กลับกำลังเผชิญหน้ากับความท้าทายที่น่าปวดหัวอย่างที่สุดในสายอาชีพของตัวเอง            เขายืนมองสภาพขาข้างขวาของผู้พันเกาที่บวมเป่งและผิดรูปอย่างน่ากลัวด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด     &n

          หลังจากที่เหลียงคุนได้ส่งต่อข้อความแห่งความหวังและให้คำมั่นสัญญากับสองพี่สะใภ้เรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มก็ไม่ได้ปล่อยให้เวลาเสียเปล่าแม้แต่วินาทีเดียว เขาและทีมงานได้มุ่งหน้าตรงไปยังโรงพยาบาลประชาชนประจำเมืองทันที            ด้วยการประสานงานล่วงหน้าจากกองบัญชาการทหาร และชื่อเสียงของกลุ่มบริษัทเหลียงกรุ๊ปที่เพิ่งจะบริจาคสิ่งของช่วยเหลือไปก่อนหน้านี้ ทำให้เขาสามารถเข้าพบผู้อำนวยการโรงพยาบาลและนายแพทย์เฉียน ศัลยแพทย์เจ้าของไข้ของพ่อได้เป็นการส่วนตัว            ภายในห้องทำงานของผู้อำนวยการโรงพยาบาล...เหลียงคุนได้ยื่นรายการอุปกรณ์การแพทย์ที่เกาซูอวี้ส่งต่อมาผ่านทางวิทยุให้กับผู้ใหญ่ทั้งสองท่าน            "นี่คือรายการอุปกรณ์ที่ทีมแพทย์ภาคสนามที่เขาต้าซานต้องการเป็นการด่วนที่สุดครับ" เขากล่าวอย่างนอบน้อมแฝงความจริงจัง        

           ซ่งอวิ๋นเซิงรับมีดผ่าตัดมาถือไว้ในมืออย่างมั่นคง ก่อนจะกรีดเปิดแผลลงไปอย่างแม่นยำท่ามกลางความเงียบที่มีเพียงเสียงสัญญาณชีพที่ดังเป็นจังหวะ "ติ๊ด...ติ๊ด..." และเสียงฮัมเบา ๆ ของเครื่องกรองอากาศเท่านั้น            เมื่อเขาและเฉียนฮ่าวหรานค่อย ๆ แหวกชั้นกล้ามเนื้อออกจนเห็นสภาพของกระดูกที่แตกละเอียด...ทุกคนในห้องก็อดที่จะสูดหายใจเข้าลึกไม่ได้ เพราะมันเป็นภาพที่น่าชวนหวาดหวั่นเป็นอย่างยิ่ง...เศษกระดูกชิ้นเล็กชิ้นน้อยระเกะระกะไปหมดราวกับจิ๊กซอว์ที่ถูกทำลาย            "เริ่มกันเถอะ" ซ่งอวิ๋นเซิงกล่าวเสียงเรียบ            จากนั้น...การประกอบกระดูกที่น่าทึ่งที่สุดก็ได้เริ่มต้นขึ้น โดยมีภาพวาดของเกาซูอวี้เป็นแผนที่นำทาง            "ขอคีมจับกระดูก...ชิ้นที่สาม" เขาออกคำสั่งโดยอ้างอิงหมายเลขจากภาพวาด ก่อนที

           หลายวันผ่านไป...            เกาเจี้ยนกั๋วยังคงนอนไม่ได้สติอยู่ในภาวะโคม่า แต่รอบเตียงของเขานั้นไม่เคยว่างเว้นจากผู้ดูแล เพราะได้มีหน่วยอาสารุ่นเยาว์ทั้งสี่คนได้จัดเวรกันเพื่อมาเฝ้าดูแลพ่ออีกคนของพวกเขาอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย            และเกาซูอวี้คือผู้ที่อยู่ข้างเตียงของเขามากที่สุด เธอคอยสังเกตการณ์ทุกการเปลี่ยนแปลงของสัญญาณชีพและประสานงานกับทีมแพทย์อย่างใกล้ชิด            โดยมีถังเยว่ฉีใช้ความรู้ที่ได้เรียนมาจากพี่ใหญ่และคุณป้าลู่เหยาช่วยดูแลเรื่องความสะอาดและสุขอนามัยพื้นฐานของผู้ป่วย            ส่วนอู๋ถิงมักจะคอยอ่านหนังสือพิมพ์หรือเล่าเรื่องราวต่าง ๆ ให้คนป่วยฟังเพราะเขาเชื่อว่าแม้ร่างกายจะหลับใหล        แต่จิตใจอาจจะยังรับรู้ได้นั่นเอง &