บททั้งหมดของ ชีวิตนี้ฉันขอลิขิตเอง: บทที่ 61 - บทที่ 70

           วันเวลาผ่านไปราวกับสายลมโบก...นับตั้งแต่ที่เกาเจี้ยนกั๋วได้ยินคำพูดของบุตรสาวที่ตัวเองรักเหมือนลูกในอุทร ดังนั้นเช้าวันต่อมาเขาจึงไม่รอช้า เจ้าตัวจึงรีบไปทำเรื่องเอกสารเปลี่ยนแซ่ให้กับเด็กหญิงอย่างรวดเร็ว            จนตอนนี้หานซูอวี้คนเดิมไม่ได้มีอีกต่อไปแล้ว แต่ทว่าเธอได้เลือกทางเดินใหม่คือการเป็นเกาซูอวี้ที่มีพ่อคือนายทหารที่รักเธอกับแม่อย่างจริงใจ อีกทั้งยังมีน้องชายที่น่ารัก และการเติบโตของพวกเขาก็เป็นไปด้วยความสุขและอบอุ่นจนกระทั่งถึงปัจจุบัน            ซึ่งเกาซูอวี้ในวัยสิบหกปีได้ก้าวเข้าสู่ชีวิตนักเรียนมัธยมปลายปีที่1 ด้วยคะแนนที่ยังคงเป็นที่หนึ่งของระดับชั้นเหมือนเดิม รูปร่างของเด็กสาวดูสูงโปร่งขึ้น ผมสั้นที่เคยเป็นเอกลักษณ์ในบัดนี้ได้ถูกปล่อยให้ยาวสลวยและรวบเป็นหางม้าเรียบร้อยอยู่ทางด้านหลัง ทำให้เธอดูเป็นผู้ใหญ่ควบไปกับการดูงดงามเป็นอย่างมาก          &

           เย็นวันต่อมาหลังจากกลับมาจากโรงเรียน เกาซูอวี้ก็ตัดสินใจที่จะมาเยี่ยมชายชราด้วยตัวเอง ดังนั้นก่อนที่เธอจะมาโรงพยาบาล เด็กสาวจึงได้แวะที่ตลาดก่อนเพื่อซื้อของเยี่ยม...ในหัวของเธอมีภาพของผลไม้ชนิดหนึ่งปรากฏขึ้นมาอย่างชัดเจนโดยอัตโนมัติ...            สาลี่หอมผลไม้โปรดของอาจารย์ที่ท่านมักจะทานหลังมื้อเที่ยงเสมอในชาติก่อน เด็กสาวเดินถือถุงสาลี่มาหยุดอยู่ที่หน้าห้องพักผู้ป่วยด้วยหัวใจที่เต้นระรัว...เธอรู้สึกประหม่าเล็กน้อยอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน            เพราะนี่คือการเผชิญหน้ากับอดีตของบุคคลที่เธอเคารพรักมากที่สุดท่านหนึ่งในชีวิต เธอเคาะประตูเบา ๆ ก่อนที่จูจัวจะเป็นคนเดินมาเปิด            "อ้าว คุณหนูเกา...มาแล้วเหรอ เชิญข้างในเลยครับ"            "สวัสดีค่ะ คุณลุงเรียกหนูซูอวี้ก็ได้ค่ะ อย่าได้เรียก

            บ่ายวันหนึ่งหลังเลิกเรียนซึ่งเป็นวันหยุดติวของระดับชั้นมัธยมปลาย...ที่ห้องเสื้อซูซินซึ่งตอนนี้กิจการกำลังไปได้ด้วยดีและเริ่มเป็นที่รู้จักมากขึ้น            เกาซูอวี้กำลังง่วนอยู่กับการช่วยแม่บุญธรรมจัดดิสเพลย์หน้าร้านใหม่ เนื่องจากในตอนนี้บริเวณมุมหนึ่งของร้านได้ถูกต่อเติมให้เป็นซาลอนทำผมขนาดเล็กของเฉินลี่ฮวาที่ได้ใบประกาศจากโรงเรียนเทคนิคมาเรียบร้อย            หากถามว่าทำไมเธอถึงได้มาอยู่ที่นี่นั้นก็เป็นเพราะว่างานตรงนี้เป็นหน้าที่ใหม่ของเธอนั่นเอง เพราะในช่วงนี้คนเป็นแม่ต้องใช้เวลาส่วนใหญ่ในการดูแลน้องชายฝาแฝดตัวน้อยที่บ้าน ซึ่งเธอไม่ได้รู้เลยว่าเพื่อน ๆ กับน้องชายได้พากันไปพักผ่อนเล่นกีฬาที่สนามบาสกลางเมือง            ในขณะที่หวงจิง อู๋ถิง เกาเสี่ยวเฟย และเพื่อน ๆ กำลังเล่นบาสเกตบอลกันอย่างสนุกสนาน โดยมีถังเยว่ฉีและเพื่อนร่วมชั้นอีกสองสามคนนั่งอ่านหนังส

           ข่าวเรื่องการทะเลาะวิวาทที่สนามบาสเกตบอลได้แพร่ไปถึงหูของผู้ปกครองของทุกคนอย่างรวดเร็ว...ไม่นานนัก...ห้องพักผู้ป่วยของหวงจิงก็เต็มไปด้วยเหล่าผู้ใหญ่ที่รีบร้อนเดินทางมาด้วยความเป็นห่วง            ภาพแรกที่เห็นคือภาพของเกาซูอวี้ที่กำลังนั่งบรรจงทายาบนรอยฟกช้ำที่แก้มของเกาเสี่ยวเฟยอย่างแผ่วเบา เมื่อหลิวซินที่มากับสามีได้เห็นสภาพของลูกชายที่เธอเฝ้าดูแลมาตั้งแต่เล็กมีบาดแผล...น้ำตาแห่งความสงสารและความเป็นห่วงก็ร่วงเผาะลงมาอย่างห้ามไม่อยู่            เช่นเดียวกับเฉินลี่ฮวาที่มาพร้อมกับลูกสาวคนเล็ก เมื่อเธอเห็นสภาพข้อเท้าที่เข้าเฝือกของหวงจิงผู้เป็นลูกชาย เธอก็น้ำตาตกในไม่ต่างกัน ทั้งโกรธคนที่มาทำร้ายลูกและทั้งเป็นห่วงในเวลาเดียวกัน            ส่วนลู่เหยา...ในฐานะพยาบาลเธอควบคุมอารมณ์ได้ดีมากกว่าทุกคน ซึ่งเธอกำลังใช้สำลีชุบยาฆ่าเชื้อเช็ดทำความสะอาดแผลที่บริเวณมุมป

             เย็นวันเดียวกันนั้นหลังจากกลับจากโรงเรียน กลุ่มของเกาซูอวี้ก็ได้เห็นกลุ่มของหลี่หู่พากันมายืนอยู่ใต้อาคารบ้านพักของเขา            "พี่ใหญ่! พวกนั้นมาจริง ๆ ด้วย" ถังเยว่ฉีเบิกตาโตพูดออกมาอย่างตื่นเต้น            "มาก็ดีแล้วนี่ แสดงว่าเป็นลูกผู้ชายตัวจริง" เกาซูอวี้พูดก่อนจะขี่จักรยานตรงไปหาเด็กหนุ่มทั้งสี่คนที่ดูเหมือนจะดีใจที่ได้เจอเธอตอนนี้            "พี่ใหญ่!" หลี่หู่เอ่ยเรียกเด็กสาวตรงหน้าด้วยความกระดากเล็กน้อย "พวกเราจะมาขอโทษหวงจิง" เขาเอ่ยออกมาเสียงดังฟังชัด            "อืม! ถ้าอย่างนั้นก็ตามมา และนี่เอาดอกไม้ของนายไปให้เขาเอง" เกาซูอวี้พูดพร้อมกับส่งช่อดอกไม้ป่าที่ยังคงดูสดให้กับเจ้าของเดิม            "ครับ" หลี่หู่รั