All Chapters of จิ๊ดริดที่รัก: Chapter 61 - Chapter 70

“จิ๊ดริด ตรงคูน้ำน่าจะลึกนะ อย่าเดินเข้าไป” เมื่อเห็นว่าที่รักกำลังจะก้าวลงไปในคูน้ำข้างที่นา พีรายุรีบเอ่ยห้าม“มีอึ่งตัวใหญ่ตั้งห้าตัวอยู่ตรงนั้น จิ๊ดริดอยากได้” แม้จะมีอึ่งอยู่เต็มกระเป๋าที่เคยเป็นสีชมพูเมื่อไม่นานมานี้ แต่พวกมันไม่ตัวโตเท่าอึ่งที่กำลังหมายตาอยู่ในตอนนี้คนเป็นพ่อจะทำใจแข็งได้อย่างไร “จิ๊ดริดยืนอยู่ตรงนี้พอนะ ลุงลงไปจับให้”ที่รักทำหน้าไม่พอใจนักแต่ก็ยอมเชื่อฟังแต่โดยดี เธอจำคำแม่พูดได้เสมอว่าให้เชื่อฟังผู้ใหญ่พีรายุหาไม้ยาวมาหยั่งระดับน้ำ เมื่อพบว่ามันลึกแค่ระดับหัวเข่าของเขาก็วางใจก้าวลงคูน้ำไปอย่างสบายใจ“จิ๊ดริดอยากไปจับด้วย” ที่รักบ่นเสียงอ่อยออกมาคนเป็นพ่อทนไม่ได้อีกครั้ง เขาเอื้อมมือทั้งสองข้างมาใกล้เธอ “ให้พ่...เอ่อ...ให้ลุงอุ้มไปจับดีไหม น้ำลึก จิ๊ดริดเดินคนเดียวไม่ไหวหรอก”ที่รักตาเป็นประกาย เธอเอนตัวเข้าหาอย่างไม่รีรอ เมื่อจับร่างของลูกจนกระชับมือดีแล้วเขาจึงพาเธอเข้ามาในอ้อมกอดของตนทันที คนเป็นพ่อเผยยิ้มกว้างออกมาอย่างไม่รู้ต

วรรณารีลูบศีรษะลูกอย่างอ่อนโยน“เห็นไหม ลูกยังไม่อยากโดนด่าว่าเป็นคนเลวเลย แล้วพี่นกที่โดนลูกว่าเป็นคนเลวล่ะ ลูกคิดว่าพี่เค้าจะเสียใจแค่ไหน”ที่รักหน้าหงอยลง “แต่พี่เจี๊ยบ...”วรรณารีดึงตัวลูกเข้ามากอด “แม่รู้ว่าพี่เจี๊ยบทำเรื่องไม่ดี แล้วพี่นกก็เป็นน้องพี่เจี๊ยบ แต่ยังไงก็เป็นคนละคนกันนะลูก ลูกไม่ควรกล่าวหาคนมั่วแบบนี้ แม่ไม่อยากเห็นลูกเป็นคนไร้เหตุผล”“แต่ตังค์จิ๊ดริด” ที่รักสะอื้นขึ้นมาอีกครั้ง“แม่รู้ว่าลูกเสียใจ แม่ก็เสียใจเหมือนกับลูก แต่ในเมื่อเงินนั้นไม่อยู่แล้วเราก็ต้องปล่อยมันไป แม่เชื่อว่าพี่เจี๊ยบต้องมีเรื่องเดือดร้อนบางอย่างเลยเอาเงินจิ๊ดริดไป เงินของจิ๊ดริดกำลังช่วยคนเดือดร้อนอยู่นะลูก”ที่รักเอียงหน้าคิดก่อนพยักหน้า วรรณารียิ้มแล้วพูดต่อ “แม่เชื่อว่าเรื่องคราวนี้ต้องส่งผลดีบางอย่างต่อจิ๊ดริดแน่นอน”“จิ๊ดริดจะเจอเรื่องดี ๆ จริง ๆ เหรอ” เธอเงยหน้ามองแม่ด้วยคำถาม“ใช่แล้ว สำหรับคนดีและน่ารักแบบลูกจะต้องเจอเรื่อ

“ให้ลุงเล่นด้วยคนได้ไหม”ที่รักและคชาภัทรที่กำลังนั่งเล่นอยู่บนเสื่อตรงสวนหลังบ้านต่างหันมามองเขาเป็นตาเดียวคชาภัทรแอบบุ้ยปากอย่างขัดใจ ต่างจากที่รักที่ส่งยิ้มสดใสมาให้และตบลงบนพื้นที่ว่างข้างตัว “ลุงนั่งนี่ มาเล่นกัน”พีรายุนั่งลงด้านข้างและมองลูกด้วยสีหน้ายิ้ม ๆ‘จิ๊ดริดแกมีกำลังเกินเด็ก นอกจากคนที่สนิทและคนงานในร้านแล้วก็ไม่มีใครรู้เรื่องนี้ คุณอย่าพูดเรื่องนี้ออกไปเด็ดขาด ฉันไม่อยากให้จิ๊ดริดถูกคนอื่นมองเป็นตัวประหลาด’ คำพูดของวรรณารียังคงดังก้องหูเขาอยู่ในตอนนี้ยิ่งมาเห็นท่าทีร่าเริงและไร้เดียงสาสมเด็กของเธอ พีรายุก็ยิ่งไม่อยากให้ความร่าเริงนี้หายไปเพราะสายตาแปลก ๆ ของคนภายนอกที่มองมาหากพวกนั้นรับรู้ถึงความสามารถของเธอ แล้วอาจก่อให้เกิดอันตรายในภายหลังได้ เขาจะเก็บงำความลับนี้เอาไว้ไม่ให้แพร่งพรายออกไปเป็นเด็ดขาด“ลุงรูปหล่อเป็นอะไร ทำไมมองจิ๊ดริดยังงั้น”“ลุงกำลังสงสัยว่าทำไมจิ๊ดริดถึงน่ารักจัง”ดวงตาของที่รักเหมือนมีรูปหัวใจโผล่ออกมา

“โยมผู้ชาย เข้ามานั่งตรงนี้”พีรายุที่นั่งฟังอยู่เงียบ ๆ มาตั้งแต่ต้นทำสีหน้าประหลาดใจ แต่กระนั้นก็ยอมคลานเข้าไปนั่งด้านหน้าคู่กับที่รักแต่โดยดีพระธุดงค์หันไปค้นกุกกักในย่ามที่อยู่ข้างกายอยู่ชั่วครู่ก่อนหยิบก้อนสีดำแข็ง ๆ คล้ายยาลูกกลอนยื่นให้เขา“เก็บไว้กับตัวนะ ให้คิดว่าเป็นเครื่องรางยึดเหนี่ยวจิตใจก็แล้วกัน”พีรายุรับของสิ่งนั้นมาไว้ในมือแต่โดยดี“จำเอาไว้ ไม่ว่าจะเจอปัญหาอะไรใหญ่หลวงแค่ไหนก็แพ้ความหนักแน่นในใจเรา แต่ถ้าคิดว่าจะสู้ไม่ไหวแล้วก็ให้ระลึกถึงสิ่งที่อาตมาให้ไว้ มันอาจช่วยได้”ชายหนุ่มก้มลงกราบ ถึงจะไม่เข้าใจอะไรนัก แต่คำแนะนำดี ๆ แบบนี้รับเอาไว้ก็ไม่เสียหลาย ต่อจากนั้นหลวงพ่อก็ไม่ประสงค์ที่จะพูดคุยอะไรอีก ทั้งหมดจึงได้กราบลาและพากันเดินจากมาแล้วนัดแนะอีกทีในช่วงบ่ายที่บ้านของสายเพื่อร่วมงานฉลองเล็ก ๆ สำหรับที่รักในวันนี้“ทำไมถึงไม่เชิญเพื่อนที่โรงเรียนจิ๊ดริดมาด้วยครับ ผมจำได้ว่าเมื่อไม่กี่อาทิตย์ก่อน จิ๊ดริดไปงานวันเกิดของลูกชายคุณวิธวินท์ ทางนั้นเขาเชิญเพื่อนสนิทของลูกไปกันหมด แบบนี้จิ๊ดริดน้อยใจแย่”

ที่รักลืมตาขึ้นอย่างสะลึมสะลือ “หนูเป็นอะไร”“จิ๊ดริดเป็นไข้ กินยาเดี๋ยวก็หายนะลูก” แม้ปากจะปลอบแต่วรรณารียังคงกังวลอยู่ไม่คลายเพราะตั้งแต่เล็กจนโตลูกสาวของเธอไม่เคยเป็นไข้เลยสักครั้ง นี่เป็นครั้งแรกและดูหนักหนาเอาการเลยทีเดียว“ทำไมหนูเป็นไข้”“ตอนวันเกิดเมื่อวานหนูคงวิ่งกลางแดดร้อน ๆ มากเกินไป แล้วยังกินน้ำหวานใส่น้ำแข็งมากเกินไปด้วย ต่อไปไม่ทำแบบนี้แล้วนะลูก เป็นไข้แล้วไม่สบายตัวเลยใช่ไหม”“อื้อ หนูไม่ทำแล้ว หนูไม่อยากเป็นไข้” ที่รักสะลึมสะลือตอบก่อนจะค่อย ๆ หลับไปเพราะสบายตัวมากขึ้นหลังจากที่แม่เช็ดตัวให้คืนนี้ วรรณารีไม่ได้นอนทั้งคืนเพราะที่รักไข้สูงเป็นระยะต้องคอยเช็ดตัวให้ตลอดเวลาจนอาการค่อยทุเลาในช่วงเช้ามืดของอีกวัน“ทำไมหน้าซีดแบบนี้ ไม่สบายหรือเปล่า” สายถามขึ้นตอนเห็นวรรณารีเดินออกจากห้องในตอนเช้า“จิ๊ดริดเป็นไข้สูงค่ะ เลยไม่ได้นอนทั้งคืน”“อะไรนะ ลูกเป็นไข้ตั้งแต่เมื่อไหร่” พีรายุที่เพิ่งเดินเข้าบ้านมาเอ่ยถามเสียงตื่นใจอยากจะมองเมิน แต่เมื่อเห็นสีหน้าทุกข์ร้อนของเขา วรรณารีจึงตอบออกไปเสียงห