จิ๊ดริดที่รัก のすべてのチャプター: チャプター 41 - チャプター 50

“ว้าว...บ้านเมฆฆี่สวยจัง” สาวน้อยวัยเจ็ดขวบต่างเปล่งเสียงอุทานดังเซ็งแซ่เมื่อเห็นคฤหาสน์หลังงามของเมธาวินวันนี้เป็นวันเกิดของเมธาวิน พ่อแม่ รวมถึงปู่ย่าตายายของเด็กชายจึงจัดฉลองวันเกิดให้เขาที่บ้านที่รักตื่นเต้นมากที่ได้ออกไปเที่ยวบ้านเพื่อน ตั้งแต่จำความได้ก็มีแค่บ้านของคชาภัทรเท่านั้นที่เธอเคยไป เด็กหญิงเลือกเสื้อผ้าเพื่อใส่มางานนี้ถึงสองวันเต็ม ๆ แต่ชุดไหนก็ไม่ถูกใจ จนสายทนเห็นหลานเหนื่อยค้นตู้เสื้อผ้าไม่ไหว จึงจูงมือกันยายหลานไปหาซื้อที่ห้างสรรพสินค้าแถวบ้านจนได้ชุดกระโปรงบานแขนกุดสีชมพูฟ้ามาหนึ่งชุดซึ่งถูกอกถูกใจที่รักเป็นอย่างมากในวันเกิดของเมธาวิน ที่รักลุกมาแต่งตัวและเตรียมข้าวของที่จะไปงานแต่เช้า มีทั้งของขวัญวันเกิดที่จะมอบให้เพื่อน รวมถึงข้าวของส่วนตัว แน่นอนว่าที่ลืมไม่ได้เด็ดขาดคือกระสอบฟางสามใบซึ่งเธอมักจะพกติดตัวไปไหนมาไหนอยู่เสมอ เมื่อของพร้อมเรียบร้อย เธอก็สะพายเป้คู่กายมานั่งกดดันสายที่รับอาสาขับรถไปส่งในวันนี้ จนสายเร่งตักข้าวต้มเข้าปากมือเป็นระวิง“คุณแม่ของเมฆฆี่สวยจังเลยค่ะ” ที่รักแ

พีรายุแอบซุ่มอยู่ในรถเป็นเวลานาน กระทั่งช่วงเวลาใกล้บ่ายสามโมง รถเก๋งญี่ปุ่นกลางเก่ากลางใหม่คันหนึ่งได้วิ่งมาจอดที่หน้าบ้านของวิธวินท์ และเวลาเพียงไม่นาน เด็กหญิงที่รักก็หิ้วกระสอบฟางพะรุงพะรังเดินตรงมาที่รถด้วยท่าทีร่าเริงโดยมีคนในบ้านของวิธวินท์เดินหิ้วของมาส่งอีกเป็นพรวนสวัสดีค่ะ หนูชื่อที่รัก คงสุข ลูกของแม่วรรณารี คงสุขเสียงแนะนำตัวของเด็กหญิงตาหยีคนนั้นยังดังก้องอยู่ในหัว ชายหนุ่มกำพวงมาลัยรถแน่นไม่ว่าจะพลิกและตะแคงสมองคิดไปท่าไหน ด้วยอายุและรูปลักษณ์หลาย ๆ อย่างของที่รัก เขาสามารถฟันธงได้เลยว่าที่รักคือลูกของเขาที่ติดท้องวรรณารีไป“เธอกล้ามากนะวรรณารี ขโมยเครื่องเพชรประจำตระกูลเพื่อแย่งโชคชะตาของฉันกับเมียไป เด็กคนนั้นควรเป็นลูกของฉันกับจินดารามากกว่าเธอ” เขาจะต้องนำเด็กแห่งโชคชะตาคนนี้กลับมาหาเขาและเมียให้ได้ เด็กคนนี้ควรจะมาเกิดในท้องของจินดาราตั้งแต่แรก ที่เป็นแบบคือเพราะความผิดของวรรณารีทั้งหมด!ชายหนุ่มยิ้มอย่างลึกซึ้งเมื่อคิดถึงภรรยาที่รออยู่ที่บ้าน “อีกไม่นานแล้วนะจิน เรากำลังจะมีลูกด้วยก

ที่รักซึ่งแอบดูอยู่ตรงช่องหน้าต่างถึงกับเบิกตาโตขึ้นสองเท่า เธอเชื่อมาตลอดว่าที่แม่ห้ามทำน้ำลายหยดเรี่ยราดนั้นเพราะจะไปทำร้ายคนอื่น แต่ก็ไม่คิดว่าจะทำร้ายได้มากขนาดนี้ เด็กหญิงรู้สึกไม่สบายใจอย่างหนักขณะเดียวกันในห้องนั้น วรรณารี จุลพงศ์ และวนาลี มีอาการตกใจไม่ต่างกัน“ทำไม่อยู่ ๆ เป็นแบบนี้” วนาลีพูดขึ้นมาอย่างตกใจวรรณารีเดินเข้าไปใกล้เขา “คุณเป็นอะไรอีก อย่าแกล้งทำแบบนี้สิ” เธอเดินไปรอบ ๆ ตัวชายหนุ่ม ไม่กล้าเอื้อมมือไปแตะหรือประคองเขาให้ลุกขึ้นมาในตอนนี้ที่รักวิ่งพุ่งเข้ามาในห้อง “แม่จ๋า”“จิ๊ดริดอย่าเข้าไปใกล้เขานะลูก ไม่รู้เป็นอะไรหรือเปล่า”ที่รักมองอาการดิ้นพล่านของพีรายุอย่างเสียขวัญ “แม่จ๋า ในน้ำแก้วนั้นมีน้ำลายของจิ๊ดริดอยู่”“อะไรนะ!” คราวนี้วรรณารีอุทานเสียงหลง “ลูกหยดน้ำลายของลูกใส่แก้วน้ำให้เขาดื่ม?”ที่รักพยักหน้าและทำสีหน้าจืดเจื่อนไปด้วย“แต่น้ำลายของจิ๊ดริดช่วยคนมากกว่าทำร้ายนะ อย่างขาผมนี่ถ้าไม่ได้น้ำลายจิ๊ดริดคงโดนตัดทิ้งไปแล้ว” จุลพงศ์ท้วงขึ้นที่รักซึ่งจำเรื่องพวกนั้นไม่ได้

หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงและเปิดเวลาที่ปรากฏตรงหน้าจอให้ดู “คุณดูเอาเองว่าปีนี้ปี พ.ศ. อะไร”พีรายุก้มมองหน้าจอ เมื่อเห็นข้อความ ‘10 กุมภาพันธ์ 2568’ ที่ปรากฏบนหน้าจอ ชายหนุ่มถึงกับเหลือบมองวรรณารีอย่างฉงน “คุณเล่นอะไรจ๊ะ เลื่อนเวลาโทรศัพท์ออกไปตั้งแปดปีทำไม”“ฉันไม่ได้เลื่อน วันนี้คือวันที่ 10 กุมภา 2568 ไม่ใช่ปี 2560 อย่างที่คุณเข้าใจ”เขามองวรรณารีอย่างไม่ชอบใจ “คุณอย่าล้อเล่นอะไรแบบนี้สิ”“ถ้าไม่เชื่อ คุณลองดูที่โทรศัพท์คุณก็ได้” หญิงสาวท้าชายหนุ่มควานมือไปทั่วตัวก็เจอโทรศัพท์อยู่ในกระเป๋ากางเกงของตัวเอง เมื่อดึงออกมาและกดเปิดหน้าจอโทรศัพท์ เขาถึงกับผงะเพราะหน้าจอโทรศัพท์ของเขาระบุวันเดือนปีตรงกับของวรรณารีไม่มีผิดเพี้ยน“มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่” พีรายุกุมขมับตัวเอง“ในเมื่อคุณบอกว่าฉันยังเป็นเมียคุณอยู่ แล้วยังรักฉันมาก คุณพร้อมจะเชื่อสิ่งที่ฉันกำลังจะบอกกับคุณต่อจากนี้ไหม” วรรณารีถามเขาด้วยสีหน้าจริงจัง

ไวพจน์เบิกตากว้างมองพีรายุคล้ายไม่เชื่อหู เพราะที่ผ่านมาหลายปี ทุกคนรวมทั้งเขาย่อมมองออกว่าพีรายุรักและหลงจินดารามากขนาดไหน แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น“ท่านแน่ใจหรือครับ”พีรายุผงกศีรษะรับด้วยสีหน้าจริงจัง “ผมไม่ไว้ใจจินดารา เลยอยากรู้ความเคลื่อนไหวของเธอทั้งหมดระหว่างนี้ คุณทำได้ไหม”“ถ้าไม่ไว้ใจทำไมไม่จัดการเดี๋ยวนี้เลยครับ ทำไมต้องรอเวลา”“เพราะผมต้องการถอนรากถอนโคนทั้งหมด ผมยังไม่รู้ว่าเครือข่ายของเธอทั้งในบริษัทและข้างนอกมันลึกและไกลแค่ไหนแล้ว ถ้าบุ่มบ่ามไปอาจเสียมากกว่าได้ คุณไวพจน์คิดว่าไงครับ”“แล้วทำไมถึงเป็นผม” ไวพจน์ยังคงข้องใจอยู่“เพราะคุณเป็นคนที่พ่อผมไว้ใจที่สุด ผมเชื่อสายตาของพ่อผม”ไวพจน์จ้องนิ่งไปที่พีรายุอย่างใช้ความคิดและพยักหน้าตกลงด้วยสีหน้าที่เต็มใจจินดาราที่เดินสวนกับไวพจน์ตรงหน้าห้องประธานบริษัทได้เหลียวมองอยากแปลกใจ เธอเดินเข้าไปถามพีรายุอย่างอยากรู้“คุณเรียกไวพจน์มาทำไมคะ” เธอถามด้วยน้ำเสียงไม่ชอบ