All Chapters of พุทธศักราช 2525 โปรดอ่อนโยนกับฉันหน่อย: Chapter 31 - Chapter 40

“แก้ว สนใจไปขายของในงานดอกไม้สวยที่จังหวัด m ไหม” มาลีเดินเข้ามาถามช่วงที่ลูกค้าหน้าร้านซาลงแล้วเปิดร้านวันนี้ เสื้อผ้ายังคงขายดิบขายดี โดยเฉพาะเสื้อกันหนาวเนื้อหนาเพราะอากาศเริ่มหนาวเย็นลงเรื่อย ๆ คาดว่าอีกไม่ถึงเดือน อุณหภูมิน่าจะเหลือแค่เลขตัวเดียว ผู้คนเลยอาศัยช่วงวันหยุดพากันเดินซื้อหาเครื่องกันหนาวสำหรับตัวเองและคนในครอบครัวกันมากขึ้นเสื้อกันหนาวเนื้อหนาที่ปิ่นแก้วนำออกมาขายในวันนี้มีหลากหลายรูปแบบ ทั้งผ้าบุนวม ไหมพรมหนา ผ้าสักหลาด ไม่เท่านั้น ยังได้นำแจ็กเกตขนเป็ดที่ได้รับการออกแบบอย่างนำสมัยออกมาขายด้วยด้วยความแปลกตาและสีสันหลากหลายจึงย่อมสะดุดตาผู้คนเป็นอย่างมาก ถึงแม้ปิ่นแก้วจะกำหนดราคาไว้สูงถึงสามร้อยบาทต่อตัว แต่กลับขายดีได้อย่างเหลือเชื่อ เพราะความนุ่ม เบา ใส่สบาย และสร้างความอบอุ่นได้เป็นอย่างดี ผู้คนจึงยอมกัดฟันเฉือนเนื้อตัวเองเพื่อแลกกับการเป็นเจ้าของเสื้อขนเป็ดตัวนี้ให้ได้“เมื่อไหร่คะป้า” ปิ่นแก้วถามด้วยความสนใจ“อีกสองอาทิตย์ ลูกสะใภ้ป้าได้ที่ขายมาที่หนึ่ง แต่เสีย

ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น ลิปสติกกว่าหนึ่งร้อยแท่งก็ได้รับการจำหน่ายออกไป ความนิยมของลิปสติกได้ส่งผลดีต่อยอดขายแป้งพัฟด้วยเช่นกัน เมื่อได้สัมผัสถึงความบางเบาและเนียนของเนื้อแป้ง ต่างคนต่างก็หยิบติดมือออกไปด้วยคนละตลับ สองตลับไม่เพียงแต่เครื่องสำอางที่ขายดี เสื้อผ้าเองก็ขายดีไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน ผู้คนจังหวัด m มีความกล้าที่จะแต่งตัวมากกว่าจังหวัด s เสื้อผ้าที่ขายได้ในวันนี้จึงไม่ได้จำกัดอยู่ในวงแคบเฉพาะสีทึม ๆ เท่านั้น สีสันสดใสขายออกได้ดีไม่แพ้กันและที่คาดไม่ถึงคือกางเกงเลกกิ้ง เพราะความที่เป็นผ้ายืดแนบเนื้อ หนากว่าถุงน่องไม่เท่าไหร่ เธอจึงไม่คาดหวังถึงยอดขาย แค่ต้องการเอามาเสริมหน้าร้านให้ดูเยอะเท่านั้น แต่พอเอาเข้าจริงกลับขายดีอย่างเหลือเชื่อ ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะเห็นปิ่นแก้วใส่มาในวันนี้ด้วยวันนี้ปิ่นแก้วใส่เพียงแค่เลกกิ้งสีดำคู่กับเสื้อกันหนาวไหมพรมยาวคลุมสะโพก และสวมรองเท้าผ้าใบสีขาวธรรมดา แต่กลับเป็นที่สะดุดตาผู้คนซึ่งแวะเวียนเข้ามาซื้อของในร้านได้อย่างร้ายกาจ เสื้อด้านบนดูหลวม ๆ สบาย ๆ แต่กางเกงด้านล่างกลับแนบเนื้อทำให้ขาดูเรียวเล

“นั่นใครคะ” โสภาที่เดินตามหลังคนรักหนุ่มมาเอ่ยถาม“แม่ปิ่นแก้วคนนั้นไงคะ” เมื่อเห็นท่าทีอึกอักของพี่ชาย นารีจึงเป็นฝ่ายเปิดปากเอง “อีกคนก็แพง ลูกเลี้ยงน้าแจ่มจันทร์”โสภาทำหน้ารับรู้พร้อมกับปรายตามองทั้งคู่อย่างไม่ชอบใจ สำหรับเธอแล้วปิ่นแก้วก็คือศัตรูหัวใจ ส่วนแพงนั้นก็คือศัตรูของน้าแท้ ๆ แม้โสภาจะค่อนข้างดูถูกกิริยาที่หยาบกระด้างและท่าทางนักเลงโตของทั้งแจ่มจันทร์และทัด แต่อย่างไรเสียทั้งคู่ก็อยู่ในสถานะญาติ เธอย่อมยืนอยู่ข้างญาติมากกว่าอยู่ข้างศัตรูของพวกเขา“พี่โสภาไม่ต้องสนใจหรอก ยายนั่นเทียบพี่ไม่ได้แม้แต่ขี้เล็บ ถ้าพี่นะหันไปสนใจมันอีกรอบ รีจะเป็นคนจัดการแทนพี่เอง”“นารี!” มานะเอ็ดน้องสาวอย่างอับอาย“ขอบใจจ้ะรี...แล้วก็หวังว่าจะไม่มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้น ใช่ไหมคะ” โสภาขอบคุณนารีและหันมาขู่มานะเป็นการปิดท้าย“ไม่เอาน่า ลองผมได้ลงหลักปักใจแล้วไม่มีทางเปลี่ยนใจง่าย ๆ ที่ผ่านมาโสภาก็เห็นนี่” มานะเอ่ยเสียงอ้อนและจูงมือโสภาให้เดินตามเข้าไปในบ้

วันนี้ ในที่ประชุมใหญ่ของสมาคมแม่บ้านข้าราชการประจำจังหวัดต่างพูดคุยกันอย่างอื้ออึง จะเป็นเรื่องไหนได้อีก ถ้าไม่ใช่เรื่องขนมที่ญาดานำมาเมื่อผู้เข้าร่วมประชุมแต่ละคนได้หยิบขนมแปลกตาขึ้นมากินต่างก็พากันร้องอุทานด้วยความเอร็ดอร่อย ด้วยไม่เคยกินขนมแบบนี้ที่ไหนมาก่อนเมื่อมีชิ้นแรก ชิ้นต่อไปก็ตามมา บางคนกินรวดเดียวไปถึงหกชิ้นจึงเกิดการเขม่นมองด้วยความหงุดหงิดใจเพราะจำนวนขนมเริ่มไม่เพียงพอต่อสมาชิกที่มีอยู่เกือบสามร้อยคน จนหวิดจะปะทะกันหลายรอบ ดีที่มีคนห้ามไว้เสียก่อนช่วงนั่งอยู่ด้วยกันในห้องประชุม สมาชิกต่างงึมงำพูดคุยถึงความอร่อยของขนม ไม่ให้ความสนใจในหัวข้อของการประชุมแม้แต่น้อย จนประธานในที่ประชุมเกิดอารมณ์หงุดหงิดปนขบขันจนเหลือจะกล่าว“คุณญาดาคะพี่ขอถามหน่อย ไปสั่งขนมจากที่ไหนมา อร่อยจนเหลือเชื่อ” ปวีณา ประธานสมาคมแม่บ้านหันมาสอบถามอย่างใคร่รู้“เพื่อนลูกสาวทำค่ะ แกกำลังจะเปิดร้านอาทิตย์หน้า ถ้าพี่สนใจลองแวะไปดูได้ ชื่อร้านหวานใจ ติดกับทางเข้าตลาดเทศบาลนี่เอง” เมื่อได้โอกาส ญาดาจึงไม่ลืมช่วยประชาสัมพันธ์

“รายได้วันนี้ของร้านเป็นไงบ้างพี่” ปิ่นแก้วถามแพงด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น โดยมีสุนีนั่งทำหน้าลุ้นอยู่ด้านข้างหลังจากปิดร้าน ทั้งสามคนก็ไม่ได้หยุดพักเลยแม้แต่น้อย เมื่อกินอาหารมื้อแรกของวันเรียบร้อย ทุกคนก็วุ่นเตรียมของสำหรับขายในวันพรุ่งนี้อีกครั้ง กว่าจะเรียบร้อยก็เกือบสองทุ่มเข้าไปแล้ว เมื่อทยอยอาบน้ำกันเรียบร้อย แพงจึงเริ่มทำบัญชีรายรับรายจ่ายของวันในทันทีปิ่นแก้วสอนให้แพงทำบัญชีรายรับรายจ่ายตั้งแต่เริ่มแรก ด้วยต้องการให้แพงดูแลจัดการร้านทั้งหมดแทนเธอ ปิ่นแก้วตั้งใจจะเรียนต่อจนถึงระดับปริญญาตรี ในช่วงเวลาระหว่างที่ไปเรียนจึงจำเป็นต้องหาคนที่ไว้เนื้อเชื่อใจดูแลร้านแทน และแพงคือคนที่เธอเลือกหญิงสาวเลือกสอนการจัดทำบัญชีสำหรับร้านค้าอย่างง่ายให้กับแพง ซึ่งไม่ใช่เรื่องยากสำหรับบัณฑิตเกียรตินิยมอันดับหนึ่งสาขาการบัญชีแบบเธอ ในชาติก่อนเรื่องที่โดดเด่นที่สุดของหญิงสาวคือการมีผลการเรียนยอดเยี่ยมตั้งแต่ระดับอนุบาล เรื่องนี้น่าจะเป็นเรื่องเดียวที่เธอสามารถสร้างความภูมิใจให้กับป๊าและม้าได้ เมื่อคิดถึงตรงนี้เธอก็อดเศร้าใจอยู่ลึก ๆ ไม่ได้