All Chapters of พุทธศักราช 2525 โปรดอ่อนโยนกับฉันหน่อย: Chapter 41 - Chapter 50

ในวันเปิดร้านวันที่สองคือสิ่งที่เหนือความคาดหมายของปิ่นแก้วอย่างที่สุด ลูกค้าเข้ามาอุดหนุนขนมที่ร้านอย่างล้นหลามตลอดทั้งวัน วันนี้ลูกค้ากลุ่มหลักเป็นกลุ่มที่เคยเข้าร่วมประชุมสมาคมแม่บ้านข้าราชการในคราวก่อนซึ่งได้กินขนมแล้วติดใจ วันนี้จึงนัดแนะกันมาหาซื้อขนมเพื่อนำไปฝากสมาชิกในครอบครัวและร้านของเธอยังคงปิดก่อนกำหนดอีกเช่นเดิม ยอดขายวันนี้ได้รวมกว่าหนึ่งหมื่นห้าพันบาท ทำเอาแพงตื่นเต้นจนมือสั่นระหว่างนับเงินที่ได้ในคืนนั้นในอีก 3-4 วันต่อมาจำนวนลูกค้าได้ลดลงเล็กน้อยซึ่งเป็นไปตามการคาดการณ์ของปิ่นแก้ว และเมื่อเห็นยอดการเข้ามาซื้อของลูกค้าอยู่ในระดับคงที่ต่อเนื่อง 4-5 วัน ปิ่นแก้วจึงได้คำนวณปริมาณงานและจำนวนขนมที่จะทำในแต่ละวัน และประกาศรับสมัครคนเพิ่มอีกสี่คนเพื่อรองรับปริมาณงานทั้งหมดที่มีในร้านหลังจากจัดการร้านจนคงที่ได้หนึ่งเดือน เธอได้เริ่มปรับวิธีการขายหน้าร้านให้เป็นไปตามที่ตั้งใจในตอนแรก นั่นคือเปิดโอกาสให้ลูกค้าเข้ามาหยิบเลือกขนมได้เอง โดยมีถาดและที่คีบขนมวางบริการไว้ให้ที่หน้าร้าน เมื่อลูกค้าเดินเข้าร้านก็ให้หยิบถาดและที่คีบก่อนเ

“แก้ว ไม่เจอกันหลายเดือน รู้ไหมว่าป้าคิดถึง” วงเดือนทักขึ้นมาอย่างดีใจเมื่อเห็นหญิงสาวเดินเข้าประตูครัวมา“สวัสดีค่ะป้า ลุง สบายดีกันทั้งคู่นะคะ”“สบายดี ไม่เจ็บไม่ไข้ เมื่อคืนลุงกับป้ายังบ่นคิดถึงแก้วอยู่เลย ไม่คิดว่าวันนี้จะได้เจอ” คำปันเอ่ยออกมาอย่างอารมณ์ดี“ช่วงนี้ที่ร้านไม่ค่อยยุ่งแล้ว แก้วเลยกะจะมาอยู่บ้านสักสองอาทิตย์ จะมาจัดการดอกไม้ที่ปลูกทิ้งไว้ด้วย”“ดอกพวกนั้นหอมจริง ๆ นะแก้ว กลิ่นฟุ้งไปหมด ขนาดตอนนี้ยังได้กลิ่นเลย ลองสูดดูสิ”“แล้วแก้วจะตัดไปขายหรือไปแต่งร้านล่ะ แต่เยอะขนาดนั้นคงเอาไปแต่งไม่ไหวมั้ง ล้นร้านพอดี”ปิ่นแก้วหัวเราะ “แก้วตั้งใจจะเด็ดมาตากแห้งค่ะ เอาไว้ชงเป็นชาดื่ม”คำปันทำหน้าฉงน “ดอกพวกนี้กินได้? ไม่มีพิษเหรอ?”“กินได้ค่ะ เป็นดอกไม้ประเภทกินได้ ดอกพวกนี้คนนิยมนำมาทำเป็นชา โดยเฉพาะคนในประเทศ C รวมถึงประเทศ J ด้วยจะนิยมดื่มกันมาก แก้วโชคดีได้เมล็ดพันธุ์มา เลยลองปลูกดู ถ้าผลผลิตดีแก้วว่าจ

“พี่แพง พี่นี พวกพี่รับมือไหวแน่นะ หรือแก้วจะยังไม่ไปดี วันนี้ยังไงก็คงไม่มีเรียนหรอก”“ไม่ต้องห่วงหรอกแก้ว มีคนงานช่วยเยอะแยะ ต่อให้ทำมากกว่านี้อีกห้าร้อยชิ้นก็ยังทำกันเองได้สบาย แก้วรีบไปดีกว่า ขาดเรียนตั้งแต่วันแรกมันไม่ดีหรอก” แพงไม่เห็นด้วยเมื่อจัดการเรื่องดอกไม้ที่ปลูกไว้ที่บ้านเรียบร้อยแล้ว เธอก็ได้กลับมาอยู่ในตัวเมืองเพื่อดูแลร้านแบบถาวรไม่ได้เทียวไปเทียวมาอีก จวบจนล่วงไปเกือบสองเดือนก็ถึงเวลาเปิดเทอมของเธอเสียทีเมื่อเห็นว่าร้านขนมมีความมั่นคง ส่วนร้านขายเสื้อผ้าก็ไม่มีอะไรน่าห่วงเพราะมีคนขายที่แข็งขันอย่างไพจิตรอยู่ ปิ่นแก้วจึงวางใจลงและเข้าสมัครเรียนต่อการศึกษานอกโรงเรียนในระดับชั้น ม.4 ตามที่เคยสัญญาไว้กับบรรดาผู้ใหญ่หลาย ๆ คนในทันทีแต่เผอิญวันเปิดเทอมวันนี้ได้คำสั่งซื้อขนมสำหรับจัดประชุมเข้ามาห้าร้อยชิ้น ปิ่นแก้วจึงเกิดอาการพะวักพะวน โชคดีที่แพงมีประสบการณ์ในการรับมือเป็นอย่างดี “งั้นแก้วไปก่อนนะพี่ จะรีบไปรีบกลับ”“อ้าวพี่สุวิทย์ สวัสดีค่ะ วันนี้มาหาใครคะ”

“ตอนนี้ดินดื่มเหล้าหนักมาก เห็นว่าทะเลาะกับคนรักเรื่องทำงานทำการอะไรนี่แหละ” ไพจิตรเปิดปากเล่ารายละเอียดให้ฟัง“คนรักของดินไม่พอใจที่เขาคิดแต่จะมาปลูกผัก ขายผักหาเลี้ยงชีพ ผู้หญิงคนนั้นอยากให้ดินไปทำงานราชการด้วยกันมากกว่า ตอนแรกดินไม่ยอมเลยทะเลาะกันใหญ่โต หลังจากนั้นได้ข่าวว่าดินเวียนเข้ามาในตัวเมืองเพื่อตามง้อ แต่ก็ไม่เป็นผล คงรู้สึกเสียใจผิดหวังมากเลยหันไปพึ่งเหล้าเพื่อดับกลุ้ม” ไพจิตรเอ่ยอย่างเข้าใจเพราะเธอเคยเป็นมาก่อน“ในที่สุดดินก็ยอมแพ้ ตัดใจจะเข้าไปทำงานราชการตามคำขอของคนรัก แต่ก็มีปัญหาอีกว่าถ้าอยากได้ตำแหน่งต้องจ่ายเงินหลายหมื่น ดินเขาไม่มีเงินมากมายขนาดนั้น ตอนแรกคิดจะยอมแพ้ ก็เป็นฝ่ายหญิงอีกนั่นแหละที่ไม่ยอม กดดันให้ดินหาเงินก้อนนี้มาให้ได้ ดินเขาเลยหันไปหาเหล้าหนักขึ้น”หลังจากให้เงินสามหมื่นบาทไปเมื่อวาน และวันนี้เป็นวันหยุดซึ่งไพจิตรเข้ามาขายเสื้อผ้าในตัวเมือง เธอจึงออกมาถามเรื่องนี้ตั้งแต่เช้า“แบบนี้นี่เองพี่ดินถึงคิดเข้าทำงานราชการ” ปิ่นแก้วพึมพำไพจิตรกล่าวเสริม “พี่เดือนกับพี่ปันทนเห็นลูกเอาแต่เมาหัวราน้ำไม่ได้

“ดิน ไปไหนมาลูก” น้ำเสียงสอบถามของวงเดือนเต็มไปด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นสีหน้าและน้ำเสียงของแม่ แดนดินจึงมีน้ำตาคลอเบ้าอย่างไม่รู้สึกอาย เขานั่งคุกเข่าลงพร้อมก้มกราบลงตรงเท้าของวงเดือน ทำเอาคนเป็นแม่ทำหน้าตกใจ รีบก้มลงพยุงบ่าลูกชายให้ลุกขึ้น“ดิน เป็นอะไรไปลูก รีบลุกเร็ว พื้นเรือนเย็นมากอย่านั่งอยู่แบบนั้น ดินเพิ่งหายป่วยเดี๋ยวจะไม่สบายเอา”“มีอะไรกันแม่เดือน ดิน” คำปันที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องนอนรีบเอ่ยปากถามเมื่อเห็นท่าทางแปลก ๆ ของแม่และลูกเมื่อเห็นคำปันเดินเข้ามาใกล้ แดนดินจึงเบี่ยงตัวไปยังทิศเบื้องหน้าของพ่อก่อนก้มลงกราบเท้าเช่นเดียวกับที่ทำกับวงเดือนเมื่อครู่ คำปันทำสีหน้าตกใจไม่แพ้ภรรยาและรีบพยุงบ่าลูกชายให้ลุกขึ้น ซึ่งคราวนี้แดนดินได้ยอมลุกขึ้นแต่โดยดี“เกิดอะไรขึ้นลูก” เมื่อเห็นดวงตาแดงก่ำของลูกชาย คำปันจึงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงวิตก“ผมกราบขอโทษพ่อกับแม่นะครับที่ทำให้พ่อกับแม่ทุกข์ใจอยู่ตลอดในช่วงที่ผ่านมา ผมเป็นลูกที่ใช้ไม่ได้” แดนดินเอ่ยเสียงเครือ“อย่าตำหนิตัวเองแบบนั้นลูก ยิ่งลูกตำหนิตัวเองเท่าไหร่ พ่อกับแม