Lahat ng Kabanata ng Isang Mainit Na Gabi (SSPG): Kabanata 171 - Kabanata 180

Chapter 171 “Ah, anak. Kailangan mo palang tapusin yung assignment mo galing kay Teacher Grace. Alam mo naman na malapit ka nang mag-graduate sa grade six, ’di ba?” mahinahon kong sabi habang marahan kong tinatapik ang balikat ni Julie. Kailangan kong ilihis ang usapan — kasi kung hindi, siguradong may kung anong green jokes na naman ang lalabas sa bibig ng mag-asawang ’to. Napailing lang si Alessandro, habang si Zeon ay agad sumabat, “Uy, Sol, kami ba tinutukoy mo?” sabay tawa ng malakas. “Wala pa nga kaming sinasabi, ah.” Napataas ako ng kilay. “Zeon, kilala na kita. Pag nakangiti ka nang ganyan, may kalokohan na ’yan.” “Hindi ah!” mabilis na depensa ni Nene, pero halatang pinipigil din ang tawa. “Ang gusto lang naming sabihin, baka naman sa susunod na taon—” “Ay! Teka, Julie,” sabat ko agad habang hinahawakan ang kamay ng anak ko. “Yung assignment mo, ’di ba sa taas mo nilagay? Sige na, gawin mo na, ha?” “Opo, Mommy!” mabilis nitong sagot bago tumakbo papasok sa silid, pero

Chapter 172Zeon POVPutcha, kung kailan malapit na siyang manganak, doon pa ako parang naligo sa kaba! Sa pagmamadali ko, muntik pa akong madapa sa hagdan—buti na lang at naalalayan ako ni Alessandro.“Nagmamadali ka pero ikaw pa ’yung nadidisgrasya!” sigaw ni Solidad habang tinutulungan si Nene palabas ng mansion.“Hindi ito oras ng sermon, Sol!” sagot ko, habol-hininga, sabay bukas ng pintuan ng kotse. “Nene, dahan-dahan lang, mahal. Kaya natin ’to!”Si Nene naman, pawis na pawis at panay ang ungol, “Zeon, kung gusto mong buhay ka pa bukas, bilisan mo!”“Bilis na nga ito, eh!” sagot ko habang pinapasok siya sa likod na upuan. Buti na lang at nandito si Alessandro—agad niyang pinaandar ang sasakyan.“Seatbelt, Nene!” utos ko, sabay punas ng pawis ko sa noo.“Seatbelt mo mukha mo! Aray ko, Zeon! Ang sakit!” halos pasigaw na sabi ng asawa ko, sabay kapit sa braso ko na parang lalabasan na ng lakas.“Alessandro, dalian mo pero dahan-dahan!” sigaw ko sa harap.Napailing si Alessandro. “

Chapter 174Pagdating namin sa ospital, halos tumalon ako palabas ng sasakyan. Parang ako pa ‘yung manganganak sa sobrang kaba!“Doctor! Nurse! Emergency! Manganganak na ang misis ko!” halos pasigaw kong sabi habang buhat ko si Nene.“Zeon! Ibaba mo ako! Hindi ako grocery bag!” sigaw niya, sabay hampas sa balikat ko kahit nanginginig sa sakit.“Eh kasi love, ayoko na madapa ka pa—baka pati si baby ma-starstruck sa drama mo!” sagot ko, halatang kinakabahan pero pilit pa ring nagpapatawa.Natawa si Solidad at Alessandro na sumunod sa amin.“Zeon, relax ka nga,” sabi ni Alessandro, sabay tapik sa balikat ko. “Hindi ikaw ang manganganak.”Napahawak ako sa dibdib ko, hingal na hingal. “Alam ko, pero parang ako na rin! Ang sakit sa puso, bro!”Biglang napasigaw ulit si Nene habang tinutulak ng nurse ang stretcher papasok sa delivery room.“Zeon! Wag kang aalis, ha?! Gusto ko ikaw unang makakita kay baby!”Napatingin ako kay Solidad, halos di ko alam kung iiyak ba ako o tatawa.“Sol, kung ak

Chapter 176Pag-upo ni Lillian, hindi pa rin mapigilan ng lahat ang pagtawa sa mga hirit niya. Pero nang medyo tumahimik na, bigla siyang napabuntong-hininga at tumingin sa amin—lalo na kina Alessandro at Solidad.“Alam n’yo…” sabi niya sa mas seryosong tono, “ang dami na talagang nangyari. Hindi ko akalaing makikita kong muli kayong ganito—magkasama, tahimik, at may ngiti sa mga mukha.”Tahimik kaming lahat sandali. Ramdam ko ang bigat ng mga alaala na parang sabay-sabay bumalik.Si Alessandro ay napayuko, saka tumingin kay Solidad na tila may gustong sabihin pero piniling manahimik.Si Solidad naman ay marahang ngumiti, bakas ang lungkot at pasasalamat sa kanyang mga mata.“Lil,” wika niya, “minsan kailangan lang talaga ng panahon. Ang sakit, ang galit, lahat ‘yan mawawala rin kapag natutunan mong tanggapin. Hindi ko rin alam kung paano kami nakarating dito, pero… siguro ito talaga ang para sa amin.”Tumango si Lillian, sabay ngiti. “Tama ka. Minsan kasi kahit anong iwas mo sa tadha

Chapter 178Solidad POV“Ahmm… Zeon, uuwi na kami ni Alessandro,” wika ko habang tinitingnan si Nene na nakahiga pa rin sa kama, halatang pagod pero may ngiti sa labi. Kita ko ang bagong sigla sa kanyang mga mata habang yakap ang maliit nilang anghel.“Salamat ha, sa lahat. Ingatan mo muna si misis mo, Zeon,” sabi ko sabay ngiti.Tumango siya, bakas din ang pagod pero mas nangingibabaw ang saya. “Salamat din, Solidad. At ikaw,” sabay tingin kay Alessandro, “wag mo nang paasahin ulit si Madam dito, ha. ‘Pag niloko mo ‘yan, baka ako pa unang makarating sa bahay niyo.”Napahalakhak ako, at si Alessandro naman ay napaikot ang mata, nakangiti pa rin. “Ayos lang, Zeon. Hindi ko naman balak mawala pa ulit sa kanya,” seryosong sagot niya sabay lingon sa akin.At sa titig niyang ‘yon, parang may kuryenteng dumaloy sa dibdib ko. Ang mga mata niya—warm, sincere, at punô ng pangako.Lumapit ako kay Nene at marahang hinaplos ang noo niya. “Magpahinga ka muna, ha. Babalikan ka namin pag medyo nakab