Lahat ng Kabanata ng Isang Mainit Na Gabi (SSPG): Kabanata 161 - Kabanata 170

Chapter 161Pagkalabas ko ng ospital, ramdam ko pa rin ang bigat ng hangin — parang gusto kong huminga ng malalim pero laging may humaharang sa dibdib ko. Sa bawat yapak ko sa pasilyo, sumasabay ang ingay ng takong ko sa malamig na sahig, at sa bawat hakbang ay parang bumabalik lahat ng alaala — ng sakit, ng pagtatago, ng mga panahong pinilit kong maging matatag.Huminto ako sa tapat ng hardin ng ospital. Tahimik doon, at tanging tunog ng mga kuliglig ang maririnig. Hinaplos ko ang pendant sa leeg ko — larawang luma ni Julie noong limang taon pa lang siya. Salamat, Lord, bulong ko, at binigyan Mo pa kami ng pagkakataon.“Sol,” tawag ng pamilyar na tinig sa likuran ko.Agad akong napalingon. Nakatayo si Alessandro, nakasandal sa pader, bitbit pa rin ang parehong titig na minsan kong minahal — titig na puno ng pag-aalala, pero may halong pag-asa.“Gusto ko lang malaman mo,” mahinahon niyang sabi, “na kahit ilang taon pa, hindi ako titigil hangga’t hindi ko napapatunayan sa’yo na kaya ko

Chapter 163Hanggang ngayon, kahit magaan na ang pakiramdam ko sa pagitan naming dalawa, may isang bagay pa ring gumugulo sa isip ko. Hindi ko na kayang itago.“Ahm, if it’s okay, Sol… I have a question.” maingat kong sabi, sabay iwas ng tingin sandali para hindi siya kabahan. “Paano kayo nagkita ni Khanna?”Bahagya siyang natahimik, pero hindi ko binawi ang tanong. Gusto ko lang malaman—hindi dahil nagseselos ako, kundi gusto kong maunawaan ang lahat.“Alam mo naman…” huminga ako nang malalim, “…na ex-fiancée ko siya noon. At nagpanggap pa siyang si Reinn… para lang lumayo ka.”Dahan-dahan niyang ibinaba ang hawak na kutsarita ng kape, at tumingin sa akin.“Hindi ko rin alam noong una, Alessandro,” mahinahon niyang tugon. “Nagkita lang kami nang aksidente. Bumangga siya sa akin sa palengke, at doon nagsimula ang lahat.”Tahimik akong nakinig. Ramdam ko ang bawat salita niya.“Hindi ko alam na siya pala si Khanna. Akala ko simpleng babae lang na nagtatago rin sa nakaraan… hanggang sa

Chapter 165Solidad POVHabang pinagmamasdan ko sina Alessandro at Julie na nagtatawanan sa sala, hindi ko maiwasang mapangiti. Parang kailan lang, puro takot, pagod, at pagtakas lang ang alam ko. Pero ngayon… heto kami, magkasama, buo.Lumapit si Alessandro sa akin at marahang hinawakan ang aking kamay.“Sol, look at them,” wika niya habang tinuturo si Julie na naglalaro ng stuffed toy. “You made this happen. You kept her strong… you kept us alive.”Napahinga ako nang malalim. “No, Sandro. We made this happen. Kasi kahit ilang beses tayong nasaktan at nagkahiwalay, hindi natin hinayaang mawala ang pag-asa.”Tumango siya at marahang ngumiti. “You’re right. And this time, I won’t let you go again.”Nagkatinginan kami—mata sa mata, puso sa puso. Parang bumalik ang lahat ng mga sandaling sabay kaming nangarap noon. Pero ngayon, mas totoo, mas payapa.“Alam mo, minsan iniisip ko…” mahina kong sabi, “…kung hindi kaya nangyari lahat ng iyon—yung pagtakas, pagluha, at pagkawala—baka hindi na

Chapter 167Alessandro POV Kinabukasan, habang nag-aalmusal kami sa veranda ng mansyon, ramdam ko ang gaan ng pakiramdam. Ang liwanag ng araw ay tumatama sa mukha ni Solidad habang abala siyang pinupunasan ang bibig ni Julie. Para bang bumalik ang mga panahong sabay naming pinapangarap ang ganitong uri ng umaga—simple, tahimik, at buo kami bilang pamilya.Napatingin sa akin si Julie, nakangiti. “Dad, totoo po ba ‘yung sinabi niyo kagabi? Liligawan niyo ulit si Mommy?”Napaubo ako nang mahina, sabay tawa ni Solidad. “Ayan ka na naman, anak, masyado kang marites,” biro niya.Ngumiti ako at tumingin kay Julie. “Yes, sweetheart. I’ll court your mom again — properly this time.”“Yay! So ibig sabihin po, may flowers, chocolates, date, at serenade?” sunod-sunod na tanong ni Julie habang halos tumalon sa tuwa.“Of course,” sagot ko, sabay kindat kay Solidad. “Lahat ng kailangan para makuha ko ulit ang ‘yes’ niya.”Napailing si Solidad pero halata ang ngiti sa labi. “Basta siguraduhin mong hi

Chapter 169Solidad POVHabang nag-aalmusal kami ni Alessandro at ni Julie, napuno ng tawanan at saya ang buong kusina. Para bang wala nang anumang sakit na natira sa aming puso. Ngunit bigla kaming natahimik nang makarinig ng ugong ng sasakyan na huminto mismo sa loob ng bakuran.Napatingin ako kay Alessandro. “May bisita ka ba?” tanong ko habang marahan kong inilapag ang hawak kong kape.Umiling siya. “Wala akong inaasahan ngayon. Baka ikaw?”Hindi rin ako nakasagot. Kaya sabay kaming tumayo ni Alessandro at naglakad papunta sa pintuan. Si Julie naman ay sumunod pa talaga, halatang curious din.Pagbukas ng pinto, bumungad sa amin ang isang pamilyar na tanawin — si Zeon, nakangiti ngunit halatang pagod, at sa tabi niya ay si Nene, na ngayon ay buntis na at halatang kabuwanan na.“Nene…” mahina kong sambit habang napahakbang ako palabas.Ngumiti siya, sabay tawa nang mahina. “Surprise?” wika niya habang hinahaplos ang tiyan niya. “Sabi ko na nga ba, magugulat ka.”Hindi ko napigilan a