Semua Bab Isang Mainit Na Gabi (SSPG): Bab 151 - Bab 160

Chapter 151Madaling-araw pa lang ay gising na si Solidad. Tahimik ang buong bahay, tanging kaluskos ng hangin at huni ng mga kuliglig ang maririnig. Sa tabi niya, mahimbing na natutulog sina Julie at Gabriel.Ngunit sa dibdib niya, walang kapayapaan. Hindi siya mapalagay mula nang matanggap niya ang liham na may inisyal na “AV.”“Hindi ko na puwedeng hintayin na sila pa ang maunang kumilos,” mahina niyang bulong sa sarili habang maingat na inilalagay ang mga damit ng mga bata sa isang maliit na bag.Sinulyapan niya si Julie—labindalawang taong gulang na ngayon, pero sa paningin ni Solidad, parang kahapon lang nang karga-karga pa niya ito habang umiiyak sa ulan. Si Gabriel naman, inosente pa rin, walang kamalay-malay sa bigat ng pinagdaraanan ng mga nakatatanda.“Mommy Sol…” mahina pa itong bumubulong habang tulog, dahilan para mapahinto siya. Lumapit siya at hinaplos ang buhok ng bata.“Shh… matulog ka lang, anak. Ligtas tayo, ‘yan ang importante,” mahina niyang sabi, pilit itinatago

Chapter 153Solidad POVLumipas ang isang taon, at masasabi kong naging maayos na muli ang lahat.Tatlong buwan na rin mula nang makabalik si Khanna galing sa ibang bansa—mas magaan na ang loob niya ngayon, at ang dating sugatan niyang mukha ay tuluyan nang gumaling.Ngayon, narito kami sa veranda, umiinom ng kape habang pinagmamasdan ang paglalaro nina Julie at Gabriel sa hardin. Ang hangin ay malamig, payapa, at tila ba tinangay na nito ang lahat ng sakit ng kahapon.Tahimik kaming dalawa ni Khanna, hanggang sa siya na mismo ang unang nagsalita.“Hindi ko akalain, Sol, na darating din ang araw na ganito na lang tayo—tahimik, walang galit, walang takot.”Ngumiti ako at tumingin sa kanya. “Kasi siguro panahon na rin para matahimik tayo, Khanna. Hindi naman masama kung bibigyan ko ng second chance ang taong nagkasala sa akin, ‘di ba?”Humigop ako ng kape bago nagpatuloy.“Tao lang sila, at tao lang din ako. Lahat tayo nagkakamali. Pero hindi lahat nagkakaroon ng pagkakataong maitama ‘y

Chapter 155Tahimik lang ako habang nakatingin sa kanya. Kita ko sa mga mata ni Nene ang takot—hindi lang para sa sarili niya, kundi para rin sa amin ni Khanna.“Ahm, I have to go. Baka tiningnan niya sa GPC kung saan ako at baka matunton pa kayo,” nag-aalalang sambit niya habang pilit pinapakalma ang sarili. “Please, Sol… tawagan mo ako, ha? Yun pa ding number ng phone ko ang ginamit.”Tanging tango lang ang nasagot ko. Wala na akong ibang masabi. Parang may kung anong bigat sa dibdib ko na gusto kong ibuhos, pero pinili kong manahimik.Lumapit si Nene at mahigpit akong niyakap. Ramdam ko ang panginginig ng kanyang katawan—tila ba may tinatakasan siyang hindi lang simpleng tao, kundi isang nakaraan na kasing bigat din ng akin.“Mag-iingat ka,” mahina kong sabi habang hinahaplos ang likod niya. “Kung may mangyari, tawagan mo rin ako agad.”Ngumiti siya, pero halata sa kanyang mga mata ang kaba. “Salamat, Sol… sana, hindi pa huli ang lahat.”Pagkatapos noon, tumalikod na siya at mabili

Chapter 157 Alessandro POV “We need a plan,” seryoso kong sabi habang nakatingin sa kaibigan ni Solidad — si Nene, na ngayon ay halos manganganak na. Nakahalukipkip siya at matalim ang tingin sa akin, pero hindi ako natinag. “Kailangang dumalo siya sa araw ng kasal mo, Nene,” mariin kong sambit. Tumaas ang kilay nito at tumawa ng sarkastiko. “At ano? Sasaktan mo siya ulit, Alessandro?” may halong inis at pang-aasar nitong tugon. “Dahil kung gano’n, hindi mo kailangang magplano pa. Wala na siyang babalikan sa’yo.” Umiling ako, pinigilan ang sariling emosyon. “No! I want to propose again!” halos pabulong pero puno ng paninindigang wika ko. Napasinghap si Nene, halatang hindi makapaniwala sa narinig. “Propose? Seriously? After all the pain you caused her?” Huminga ako nang malalim at napayuko sandali. “I know… I made mistakes. Pero Nene, limang taon akong nabuhay sa guilt. Araw-araw kong hinahanap si Sol. Araw-araw kong iniisip kung saan ako nagkulang. Hindi ako mapapana

Chapter 159“Sol…” isang pamilyar na boses ang tumawag mula sa pinto.Napatigil ako, agad na napalingon.At doon, sa harap ng pintuan ng ICU, nakatayo ang isang babaeng matagal ko nang akalang hindi ko na muling makikita. Maayos na ang itsura nito ngayon—ang mga sugat sa mukha ay wala na, napalitan ng bagong anyo na muling bumalik sa dati niyang ganda.“Khanna…” mahina kong sambit, halos hindi makapaniwala.Nakangiti siya, ngunit bakas sa mga mata ang pagkabalisa.Paglapit ko, hindi ko napigilan ang sarili—agad kong niyakap siya, mahigpit, puno ng emosyon na matagal ko nang kinikimkim.“Khanna… buhay ka nga,” mahina kong sabi habang nakayakap pa rin. “Akala ko… akala ko hindi na kita makikita.”Narinig ko ang mahinang hikbi mula sa kanya. “I’m sorry, Alessandro… I didn’t mean to disappear like that. Kailangan ko lang ayusin ang sarili ko.”Unti-unti akong bumitaw sa pagkakayakap at tiningnan siya sa mata.Ngayon ay wala nang bakas ng takot o galit sa pagitan namin—ngunit may mabigat n