All Chapters of Isang Mainit Na Gabi (SSPG): Chapter 181 - Chapter 190

Chapter 179Pagkatapos ng sorpresa ni Julie, sabay-sabay kaming nagtungo sa dining area. Napuno iyon ng halakhakan at masarap na amoy ng niluto ni Manang Loring—adobo, sinigang, at paboritong spaghetti ni Julie.“Wow, anak. Pinaghanda mo pa talaga kami, ha?” sabi ko habang nilalagay sa plato ang ulam.Ngumiti si Julie, nakataas pa ang baba. “Siyempre po, Mommy! Kasi first dinner natin ulit na buo. Kaya sabi ko kay Manang, kailangan ‘special’!”Napatingin ako kay Alessandro na nakaupo sa tapat ko, naka-simpleng white polo lang pero grabe kung makatitig—parang may gustong ipahiwatig.“Special nga talaga,” sabi niya sabay kindat sa akin.“Behave,” bulong ko habang pilit pinipigilan ang ngiti.Napangiti lang si Julie. “Mommy, bakit po kayo nagbubulungan ni Daddy? May secret na naman kayo!”“Wala, anak,” mabilis kong sagot, pero si Alessandro, ngumisi lang.“Secret daw, oh,” pang-aasar niya sabay lahad ng kamay sa akin sa ilalim ng mesa.Nararamdaman ko ang init ng palad niya na marahang h

Chapter 181Araw ng soft opening ng Julie’s Sweet Haven.Ang paligid ay punô ng halakhakan, halimuyak ng bagong lutong tinapay, at mga kulay pastel na lobo na sumasayaw sa hangin.Hindi ko maipaliwanag kung gaano ako kasaya habang tinitingnan ang unang mga customer na pumapasok.“Mommy, ang dami pong tao!” masiglang sabi ni Julie habang hawak ang basket ng cookies.“Oo nga, anak,” ngiti kong tugon. “Lahat ng pagod natin sulit.”Lumapit si Khanna, bitbit si Gabriel. “Congratulations, Sol. At least natupad mo rin ang pangarap mo.”Ngumiti ako. “Salamat, Khanna. Kung hindi dahil sa tulong mo, baka hindi ko ito nagawa.”Habang abala kami sa pagbati sa mga dumating, biglang lumamlam ang mga ilaw.Nagulat ako, akala ko’y may brownout. Ngunit maya-maya, tumutok sa akin ang spotlight.Paglingon ko, nandoon si Alessandro Vellaceran, nakaayos, nakasuot ng simpleng puting polo at itim na slacks, may hawak na mikropono.Ngumiti siya sa akin habang dahan-dahang lumalapit.“Good afternoon, everyone

Chapter 183Alessandro POVPagkatapos ng lahat ng ingay, saya, at tawanan sa kasal, sa wakas ay kaming dalawa na lang.Walang bisita, walang camera, walang abala—kami lang ni Solidad.Nasa isang rest house kami sa Tagaytay, overlooking the city lights below. Malamig ang simoy ng hangin, may halong amoy ng kape at damo, at sa tabi namin, naglalaro ang liwanag ng fireplace.Tahimik kaming nakaupo sa sofa, si Solidad ay nakasandal sa balikat ko, hawak ang mug ng mainit na tsokolate.Hindi ko na kailangang magsalita para maramdaman kung gaano ako kasaya.“Alessandro…” tawag niya ng marahan, habang nakatingin sa labas ng bintana.“Hmm?”“Ang dami na nating pinagdaanan, ano?”Napangiti ako.“More than I could count,” sabi ko, sabay haplos sa kanyang buhok.“Pero alam mo… kahit anong sakit, galit, o lungkot noon—worth it lahat. Dahil bumalik ka.”“Hindi ako bumalik,” tugon niya. “Kasi, hindi naman ako umalis. Nawala lang ako sandali para mahanap muli ang sarili ko.”Tumitig ako sa kanya.Iyo

Chapter 185Chapter 162Solidad POVKinaumagahan, habang nag-aalmusal kami ni Alessandro sa veranda ng mansion, abala si Julie sa pag-aayos ng kanyang maliit na maleta. Excited itong nagliligpit, habang ako nama’y pinagmamasdan lang siya.“Mommy, Daddy! Ready na po ako!” masiglang sabi ni Julie habang bitbit ang pink na maleta nito. “Sabi ni Lolo, may swimming pool daw sa bahay nila, pati mga flowers na tinanim ni Lola!”Ngumiti ako kahit may bahagyang kirot sa dibdib. “Sigurado ka ba, anak? Isang linggo kang hindi dito matutulog.”“Opo! Don’t worry, Mommy,” wika nito sabay yakap sa akin. “Promise, tatawag ako araw-araw.”Lumapit si Alessandro at hinaplos ang buhok ni Julie. “Be good to Lolo and Lola, okay? At huwag mong kalimutang magdasal bago matulog.”“Yes, Daddy!”Makalipas ang ilang minuto, dumating ang sasakyang susundo sa aming anak. Kumaway pa si Julie bago sumakay, habang ako nama’y pilit na ngumingiti kahit may bahagyang lungkot sa dibdib.“She’ll be fine, Sol,” mahinang sa

Chapter 187Muntik na ako ibuga ang iniinom kong kape sa sinabi ni Solidad. Halos mabulunan ako sa biglaan niyang tanong.“W-what?” napakunot ang noo ko habang nakatingin sa kanya, pero hindi ko rin napigilang mapangiti. “You mean… gusto mo na ulit?”Tumawa siya nang mahina, bahagyang namula ang pisngi. “Eh kasi naman, Sandro… ang tahimik na ng bahay. Wala si Julie, at… miss ko na ‘yung may baby na tumatakbo rito. Yung may iyak sa gabi, yung may pinapalitan ng diaper…”Hindi ko na alam kung matatawa ako o kikiligin. Ang ganda niya habang nagsasalita—parang bumalik kami sa mga panahong bagong kasal pa lang kami.Lumapit ako sa kanya, inilapit ang mukha ko. “So… gusto mong sundan si Julie?” bulong ko sa may tainga niya, may halong ngisi.Tinulak niya ako nang mahina, pero hindi ko pinalampas ang mapulang pisngi niya. “Seryoso ako, Sandro,” sabi niya, pilit na nagtatago ng ngiti.“Seryoso rin ako,” sabay kuha ko sa kanyang kamay at inilapat sa dibdib ko. “If that’s what you want, Sol, th