Semua Bab Isang Mainit Na Gabi (SSPG): Bab 191 - Bab 200

Chapter 190Kinabukasan, maaga pa lang ay naghanda na kami ni Alessandro. Excited na excited si Julie dahil pupunta na kami sa St. Clarisse Academy para magpa-enroll. Halos hindi ito mapakali sa sasakyan habang paalis kami ng mansion.“Mommy, Daddy, ang laki kaya ng school na ‘to sabi ni Ate Ella! May swimming pool daw at may sariling garden!” tuloy-tuloy na kwento ni Julie habang nakadungaw sa bintana.Napangiti ako. “Mukhang kabisado mo na agad ang buong school, anak.”“Of course! Nag-research ako kagabi,” sagot niya na may halong yabang at tawa.“Ganyan talaga anak ng Vellaceran—palaban,” sabi ni Alessandro sabay kindat sa akin.Pagdating namin sa school, sinalubong kami ng malamig na simoy ng hangin at maayos na hardin sa harap ng main building. May mga estudyanteng nakaputing uniform na masigla ang mga mukha.Lumapit agad sa amin ang isang babaeng may maayos na postura at naka-blazer. “Good morning, welcome to St. Clarisse Academy. Ako si Mrs. Candia, admissions officer. Kayo po

Chapter 192Paglipas ng apat na buwan, heto na — ang pinakahihintay naming araw ni Alessandro. Ang ultrasound day!Habang nasa loob kami ng clinic, halos hindi mapakali si Alessandro. Panay ang pisil niya sa kamay ko, halatang kabado pero excited.“Relax ka lang, Daddy Vellaceran,” natatawa kong sabi habang inaayos ko ang blouse ko. “Parang ikaw ang manganganak, ah.”Ngumisi siya, pero halatang kinakabahan pa rin. “Eh kasi naman, Sol… gusto ko lang malaman kung mini-me o mini-you ‘tong nasa tummy mo.”Natawa tuloy pati ang nurse. “Sir, madami na pong katulad niyo — halos mas excited pa sa mga misis,” biro nito.Maya-maya, pumasok na ang doktor. “Okay, Mrs. Vellaceran. Ready na tayo ha? Tingnan natin kung magpapakita na ang baby niyo.”Tahimik kaming dalawa ni Alessandro. Ramdam ko ang tibok ng puso niya sa kamay kong hawak-hawak niya. Ilang segundo pa lang pero parang isang oras sa kaba at pananabik.Hanggang biglang ngumiti ang doktor. “Aba, cooperative ang baby niyo ngayon ha! At...

Chapter 194Solidad POVLumipas ang maraming taon… si Julie ay ganap nang dalaga — matalino, maganda, at disente. Nakapagtapos siya ng kolehiyo at ngayon ay isa nang kilalang businesswoman, kasabay ng paghawak ng ilang branch ng bakeshop na minsan kong pinangarap.Ang bunso naming si Aldrich naman ay labing-isa na, masayahin at palangiti — parang kabiyak ko noong bata pa. Habang si Julie… ay nanatiling single.“Julie, anak…” mahinahon kong sambit habang magkasabay kaming nagkakape sa veranda ng mansion. “Sorry, pero kailangan mong maikasal sa anak ng business partner ng daddy mo.”Halos matapon ni Julie ang hawak nitong tasa. “What?! Mom, are you serious?”Tumitig ako sa kanya, ramdam ang bigat ng sitwasyon. “Anak, alam kong biglaan. Pero malaking tulong ito sa kumpanya ng daddy mo. Pinagkasunduan namin ng pamilya Velez ito noon pa.”“Mom… hindi ba unfair ‘yon? Parang ibinibigay n’yo ako kapalit ng negosyo.”Lumapit ako at hinawakan ko ang kanyang kamay. “Hindi, anak. Hindi ganon. Ang

Chapter 196Pagkababa ko ng bus, ramdam ko agad ang init ng hangin at amoy ng lungsod — pinaghalong usok, kape, at bagong pag-asa. Bitbit ko ang maliit kong bag at ang natitirang pera sa bulsa, sapat lang para makaraos ng ilang araw.Una kong ginawa ay maghanap ng matitirahan. Isang maliit na dorm sa tabi ng lumang gusali ang napili ko — mura, payak, pero ligtas.“₱2,500 kada buwan, kasama na kuryente,” sabi ng may-ari.“Okay na po, Tita. Magbabayad ako lingguhan muna,” sagot ko.Kinagabihan, habang nakaupo ako sa gilid ng kama, pinagmasdan ko ang cellphone ko. Nakita ko ang apelyido kong Vellaceran sa ID. Napangiti ako ng mapait.“Hindi na ako si Julie Vellaceran…” bulong ko.Kinuha ko ang ballpen at papel, at doon ko isinulat ang bagong pangalan na bubuo sa bago kong pagkatao.“Juliana Del Rosario.”Simple, pero may dignidad. Tunog pangkaraniwan — isang pangalang hindi kilala, walang koneksyon, walang yaman. Isang pangalang akin.Kinabukasan, nagsimula akong mag-ikot sa mga kumpanya

Chapter 198Paglipas ng tatlong buwan, mas lumalim ang samahan namin ni Lance.Madalas kaming magkasabay kumain, magkuwentuhan habang nag-aayos ng shop, at minsan ay maghatiran pa pauwi kapag gabi.Masaya ako tuwing kasama siya — para bang nagkaroon ulit ako ng kaibigan na totoo, hindi dahil sa apelyido ko, kundi sa kung sino ako ngayon bilang Juliana.Pero isang gabi, habang naglilinis kami ng counter, bigla siyang natahimik.Napansin ko ang kakaibang lungkot sa kanyang mga mata.“Lance, okay ka lang?” tanong ko habang pinupunasan ang mesa.Tumigil siya sandali, saka malalim na huminga. “Juliana… may gusto akong sabihin, pero sana, pagkatapos nito, hindi ka magbago ng tingin sa’kin.”Kinabahan ako sa tono ng boses niya. “Ano ‘yon?”Tumingin siya sa akin, diretso sa mga mata ko, at sa unang pagkakataon, nakita ko ang takot sa kanyang ngiti.“Juliana, binabae ako…” mahina niyang sabi, halos pabulong.“Matagal ko na itong tinatago sa lahat — pati sa sarili ko minsan. Lalo na sa daddy ko