บททั้งหมดของ พี่ชายเจ้าขา ข้าไม่ใช่นางเอกของท่าน: บทที่ 51 - บทที่ 60

           “พี่รองน่ะสิเจ้าคะ คะนึงหาพี่เลี่ยงรุ่ยจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ ข้าและพี่ใหญ่จึงต้องพากันเดินทางมาที่หนานโจว”            “ซีเยว่เจ้าล้อพี่เล่นแล้ว” อวี้ลู่เสียนกล่าวด้วยท่าทีเขินอาย จนบุรุษตระกูลเฟินกำมือแน่น            “ข้าพูดความจริงเจ้าค่ะ”            “เราไปนั่งคุยกันในเหลาแห่งนั้นดีหรือไม่ จะได้คุยไปกินข้าวไป”            ในสายตาอวี้ซีเยว่ตอนนี้ พี่ชายซ่างกวนป๋อช่างรู้ใจนาง กินอาหารเลิศรสไปด้วยคุยกันไปด้วยดีที่สุด            “เช่นนั้นข้า...” คุณหนูเฟินตั้งใจจะเอ่ยปากแต่โดนอวี้ลู่เสียนเอ่ยขัดขึ้นเสียก่อน            “เช่นนั้นเราสี่คนรีบไปกันเถิดเจ้าค่ะ” คำจำกัดจำนว

          “ใช่ เขากล่าวว่าอย่างไรก็ไม่แต่ง เพราะตัวเขานั้นรักฮูหยินมาก สุดท้ายคนแบกความอับอายจึงเป็นคุณหนูเฟินที่บุรุษหลายคนในงานได้เห็นนางในสภาพเช่นนั้น ทั้งยังถูกบุรุษปฏิเสธไม่รับผิดชอบอีก”            “ข้าเพิ่งรู้ว่ามีเรื่องเช่นนี้ด้วย แล้วการที่นางตกน้ำเป็นฝีมือใครหรือเจ้าคะ” เหตุใดนางถึงได้รู้สึกเหมือนว่าเวรกรรมกำลังตามทันสตรีผู้นั้น            “ไม่ทราบ คุณหนูเฟินก็บอกไม่ได้ว่าเป็นฝีมือใคร เพราะบริเวณนั้นไม่มีใครอยู่เลยแม้แต่คนเดียว”            ‘ก็คงไปสร้างศัตรูเอาไว้มาก เลยมีคนมาเอาคืน’            “เจ้าอยากกินอะไรเพิ่มหรือไม่ พี่จะสั่งให้” สิ้นเสียงของรองเจ้ากรมยุติธรรม ก็มีบุรุษสองคนเปิดประตูห้องส่วนตัวเข้ามา            “มิรบกวนท่านรอ

          “เหตุใดเจ้าถึงถีบพี่ตกเตียงเช่นนี้” ใบหน้าไร้ที่ตินั่นยุ่งเหยิงราวกับกำลังไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกเช่นใดดีระหว่างมึนงงกับไม่พอใจ            จะให้เขาพอใจได้อย่างไร ในเมื่อนี่เป็นครั้งแรกที่เขาถูกสตรีถีบตกเตียงเช่นนี้ พระจันทร์แสนซุกซนของเขาช่างไม่เหมือนใครจริงๆ แต่เพราะนางเป็นเช่นนี้ เขาถึงได้หลงใหลมิใช่หรือ            “ขออภัยเจ้าค่ะ ข้าเพียงตกใจ ก็ใครใช้ให้ท่านขึ้นมานอนเตียงสตรีที่ยังไม่ได้ปักปิ่นล่ะเจ้าคะ ข้านั้นเป็นเพียงแม่นางน้อยที่ไร้เดียงสาจึงตกใจอยู่บ้างที่มีบุรุษมาอยู่บนเตียง” อวี้ซีเยว่หลุบตาลงเล็กน้อย ริมฝีปากเม้มเข้าหากันราวกับกำลังไม่ได้รับความเป็นธรรม            “พี่ขอโทษ ที่ทำเจ้าตกใจ” เขากล่าวพลางลุกยืนขึ้น มือใหญ่ปัดอาภรณ์อย่างลวกๆ ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้นาง            “ข้าก็ต้องขอโทษ

                                                                               15                                                                      พี่เปลี่ยนใจแล้ว             อวี้ซีเยว่ได้แต่ชอกช้ำระกำใจเมื่อนางขอไปนอนที่ห้องของพี่สาวแล้วถูกปฏิเสธ เพราะอีกฝ่ายเห็นบุรุษสำคัญกว่า            เพียงแค่คล้อยหลังนางไปอาบน้ำแค่ชั่วครู่พี่รองก็เปลี่ยนไป เอาแต่เฝ้าดูแลเหล่าบุรุษที่ร่ำสุราจนเมามาย ทิ้งให้น้องเล็กอย่างนางเดินคอ

            เหตุใดคนจากเมืองหลวงถึงได้ดูดีเช่นนี้ สตรีหรือก็งดงาม บุรุษก็รูปงามไร้ที่ติ            “ที่นั่งของพวกข้าอยู่ตรงไหนหรือเจ้าคะ” อวี้ลู่เสียนกล่าวถามเสียงเรียบ            “ขออภัยเจ้าค่ะ ข้าจะพาไปเดี๋ยวนี้” บุตรสาวเจ้าของจวนกล่าวจบจึงเดินนำหน้าไป            “รู้สึกว่าท่านจะเป็นที่ชื่นชอบของสตรีไม่น้อยเลยนะเจ้าคะ” อวี้ลู่เสียนเอ่ยถามชายคนรักเสียงเบา            “เรื่องนี้ข้าห้ามพวกนางไม่ได้ แต่เจ้าได้โปรดจงมั่นใจ ข้าโจวเลี่ยงรุ่ยผู้นี้ไม่มีทางเปลี่ยนใจไปจากเจ้า”            “ลองท่านเปลี่ยนใจสิเจ้าคะ ได้เห็นดีกันแน่” แทนที่ผู้ตรวจการหนุ่มจะไม่ชอบใจกับคำข่มขู่จากสตรี เขากลับยิ้มรับและมองสตรีข้างกายด้วยสายตาเอ็นดู