บททั้งหมดของ พี่ชายเจ้าขา ข้าไม่ใช่นางเอกของท่าน: บทที่ 41 - บทที่ 50

           ตระกูลอวี้ไม่ทะเยอทะยาน ฝักใฝ่ในอำนาจ รักสงบและเห็นแก่ความปลอดภัยของคนในจวนเป็นหลัก จึงไม่ทันได้คิดระแวงอันใด แม้ตั้งแต่บุตรสาวคนเล็กตกน้ำจะมีการจ้างผู้คุ้มกันมาดูแลบ้างยามที่นางออกไปเที่ยวเล่นนอกจวน แต่กระนั้นก็เป็นการระวังที่มีช่องโหว่มากมาย            “มิเป็นอันใด ข้าจัดเตรียมผู้คุ้มกันที่สามารถเร้นกายได้ให้เจ้า หากเจ้ามิรังเกียจก็รับไปเถิด”            “ไม่ได้ ข้าจะรบกวนเจ้าเช่นนั้นได้อย่างไร ข้าจะให้ท่านพ่อว่าจ้างสำนักคุ้มภัย”            “คนจากสำนักคุ้มภัย จะเก่งกาจกว่าคนจากจวนอดีตแม่ทัพของข้าได้อย่างไร”            “แต่ข้าเกรงใจเจ้า มิอยากรบกวน”            “เกรงใจอันใด เจ้าก็ไปทำงานแทนข้าหลายครั้งหลายคราแล้วมิใช่หรือ ถือ

                                                                                 12                                                               เดินทางสู่หนานโจวเพื่อบุรุษ             พอย้อนกลับมาคิดเรื่องนี้แล้ว นางก็อยากจะตบปากตนเองจริงๆ ไม่คิดว่าพอนางหยอกเย้าเขาเช่นนั้นแล้ว บุรุษผู้นี้จะรีบเร่งเช่นนี้                       “เฮ้อ...ท่านปีนเข้าจวนข้า มีอันใดหรือเจ้าคะ” อวี้ซีเยว

            “มิได้เจ้าค่ะเมื่อกี้ท่านนักพรตบอกไม่ใช่หรือเจ้าคะ ว่าต้องไปถือศีลกินเจที่วัดทางทิศเหนือ ซึ่งบิดามารดาเป็นปรปักษ์ หากท่านแม่ไปด้วย เกรงว่าจะส่งผลถึงการสร้างผลบุญผ่อนเคราะห์ร้ายให้เป็นเบาได้นะเจ้าคะ” คุณหนูรองอวี้รีบเอ่ยแย้งก่อนที่น้องสาวจะเป็นฝ่ายโต้แย้งแทน            “แต่หากให้นางไปเพียงลำพัง แม่เกรงนางจะวิ่งซุกซนไปทั่วแทน”            “เช่นนั้นข้าจะไปกับน้องเล็กเองเจ้าค่ะ ท่านแม่อย่าได้ห่วง”            “เช่นนั้นต้องฝากเจ้าแล้ว  เจ้ากับซีเยว่ไปถือศีลที่วัดเฟิงกวางดีหรือไม่ ไม่ไกลจวนมากนัก แม่จะได้ไม่ห่วง”            “มิได้เจ้าค่ะ เมื่อครู่ท่านนักพรตบอกมิใช่หรือเจ้าคะว่าข้าต้องอยู่ให้ห่างจากบ้านเกิดเมืองนอน แม้ลูกจะไม่อยากไปอยู่ในที่ห่างไกล แต่พอเห็นท่านแม่และพี่รองพยายามช่วยลูกเช่

                                                                             13                                                   อยู่หนานโจวก็ยังพบเจอสตรีดอกบัวขาว             อวี้ลู่เสียนไม่รู้จะทำหน้าเช่นไร พลางนึกต่อว่าตนเองว่าเหตุใดถึงรับปากออกมากับสองคนนี้            “เจ้าอยากได้อันใดอีกหรือไม่ พี่จะซื้อให้” บุรุษรูปงามราวกับเทพเซียนเอ่ยถาม            “ข้ามิอยากได้อันใดแล้วเจ้าค่ะ” ที่จริงของที่เพิ่งซื

           “หากเป็นข้าแต่งเข้าจวนเจ้า เจ้าจะรังเกียจหรือไม่เล่า” คุณชายตระกูลหยางกล่าวทีเล่นทีจริง เพราะตัวเขาเองก็ไม่ได้อยากจะสืบทอดตำแหน่งกั๋วกงต่อจากบิดาเท่าใดนัก จึงพยายามรีบเร่งให้บิดาที่บัดนี้ปลดประจำการจากการเป็นแม่ทัพแล้ว มอบน้องชายน้องสาวให้เขาสักสองสามคน            “ล้อข้าเล่นแล้ว คุณชายหยางผู้ยิ่งใหญ่เนี่ยนะจะมาชอบสตรีซุกซนที่ยังไม่ปักปิ่นอย่างน้องสาวข้า อีกอย่างคุณสมบัติเจ้าไม่ผ่าน เพราะซื่อจื่อจวนกั๋วกงอย่างเจ้า ไม่มีทางจะเป็นเขยแต่งเข้าจวนผู้ใดได้”            “เจ้าก็คิดเช่นนั้นหรือ”            “บุรุษรูปงามทั้งสอง ข้าน้อยยังนั่งอยู่ตรงนี้นะเจ้าคะ เหตุใดถึงได้เอ่ยถึงข้าอย่างไม่คิดเกรงใจเช่นนี้ และหากพวกท่านยังจะกล่าวเรื่องพวกนี้ต่ออีก ข้าจะเป็นฝ่ายออกไปขี่ม้าเองเจ้าค่ะ” น้องน้อยบ่นยืดยาว แก้มเนียนใสป่องขึ้นอย่างแง่งอน สร้างรอยยิ้มให้กับอวี้ลู่เสีย