บททั้งหมดของ พี่ชายเจ้าขา ข้าไม่ใช่นางเอกของท่าน: บทที่ 71 - บทที่ 80

นางกลัวเขาพูดยั่วยุอันใดให้พี่ใหญ่โกรธต่างหากเล่า บุรุษอะไรช่างหลงตัวเอง “เจ้าค่ะ” อวี้ซีเยว่ได้แต่ตอบรับเสียงอ่อนแล้วหันหน้ามองพี่ชายที สหายพี่ชายที สลับไปมา ก่อนจะลอบถอนหายใจแล้วเดินไปที่ศาลาแต่โดยดี “เจ้าดูไม่ตกใจที่ข้ากับซีเยว่จะหมั้นหมายกัน” หยางเฟยฉีเอ่ยถามสหาย “หากข้าเพิ่งทราบวันนี้เป็นครั้งแรกก็คงจะตกใจไม่น้อย และอาจจะโมโหถึงขั้นลงมือชกต่อยเจ้า” “เจ้ารู้ตั้งแต่เมื่อใด” “ควรเป็นข้าถามมิใช่หรือว่าเจ้ากับซีเยว่ มันเริ่มต้นขึ้นตั้งแต่เมื่อใด” อวี้ลู่หมิงเอ่ยถาม “ข้าคิดว่าข้าเริ่มมีนางอยู่ในสายตาตั้งแต่ที่เจอกันที่วัดเฟิงกวาง หลังจากนั้นข้าก็คิดว่าตนเองละสายตาจากนางไม่ได้อีก ข้ารู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้นาง และข้าก็รู้สึกมีโทสะเมื่อเห็นบุรุษอื่นเอ็นดูนาง” เมื่อสหายอยากทราบเขาก็ยินดีที่จะตอบตามตรง “เจ้าอาจจะแค่ชื่นชอบความแปลกและไม่เหมือนใครของนาง” อวี้ซีเยว่มิใช่สตรีเรียบร้อยหรือดีงามเช่นสตรีดอกบัวขาวเหล่านั้น บางทีสหายผู้นี้อาจจะแค่รู้สึกแปลกใหม่ “หากเป็นเ

                                                                             19                                                                                           คืนเข้าหอมีค่าดั่งทองพันชั่ง             หลังจากงานหมั้นหมายของอวี้ซีเยว่และคุณชายตระกูลหยางผ่านไปได้ไม่ถึงห้าวัน ก็เป็นพิธีกราบไหว้ฟ้าดินของคุณหนูรองอวี้และท่านผู้ตรวจการโจว            เรื่องราวมงคลของคุ

           จุมพิตสักสองสามทีอาจจะช่วยได้...             ในห้องหอที่ประดับประดาไปด้วยสีแดง กลิ่นอายมงคลอบอวลไปทั่ว สตรีในชุดแดงนั่งสัปหงกอยู่บนเตียงเรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากบุรุษในชุดแดงที่เพิ่งเดินเข้ามาภายในห้อง มือใหญ่จับคันชั่งมาเปิดผ้าคลุมให้กับเจ้าสาว ใบหน้าของนางที่เขามองว่างดงามอยู่แล้ว วันนี้ยิ่งงดงามขึ้นกว่าเดิม ดูเหมือนการผัดหน้าเติมชาดเพียงเล็กน้อยทำให้ฮูหยินของเขางดงามมากกว่าสตรีอื่นที่มักจะผัดแป้งหนาๆ            เมื่อชื่นชมความงามของฮูหยินตนแล้ว ขุนนางหนุ่มจึงช่วยปลดเครื่องประดับบนผมให้นางอย่างเบามือ เขาไม่ได้สนใจพิธีการอันใดมาก ขอแค่ได้แต่งกับสตรีผู้นี้ก็เพียงพอแล้ว            เมื่อจัดการกับผมนางเสร็จ เขาก็ทำท่าจะปลดเปลื้องชุดแต่งงาน เพื่อจะพานางไปอาบน้ำ แต่ร่างบอบบางกลับสะดุ้งตื่นก่อน    &nb

                                                                                   20                                                                         อย่าทำเช่นนี้อีก             สตรีตัวน้อยได้แต่นั่งมองตาปริบๆ ดวงหน้าหวานแสร้งแสดงท่าทีโศกเศร้าเสียใจให้อีกฝ่ายรู้ว่าตนสำนึกผิดแล้วจริงๆ ท่าทางเหล่านี้นางใช้เวลาเกือบหลายชั่วยามในการซุ่มซ้อม เพราะรู้ดีว่าคนที่ไม่ยอมปล่อยผ่านอย่างเขาต้องมาเยือนเรือนตนยามค่ำคืนเป็นแน่      

          เรื่องราวจบลงตรงที่ตระกูลเฟินถูกประหารทั้งตระกูล หยางเฟยฉีครองโสดไม่แต่งงานชั่วชีวิต ส่วนตระกูลอวี้นั้นมีบทบาทอยู่เพียงแค่ครึ่งเรื่องหลังจากนั้นก็ถูกประหารชีวิต            พรึ่บ ทันทีที่เห็นบทสรุปของชีวิตตัวประกอบนามว่าหยางเฟยฉี ภาพของนางก็ตัดไป รู้ตัวอีกทีนางก็มายืนอยู่ตรงหน้าชายผู้หนึ่ง            “เป็นอย่างไรบ้างกับชีวิตใหม่ ไม่สิ ต้องเรียกว่ากลับมาเพื่อแก้ไขชะตาชีวิต” บุรุษวัยกลางคนกล่าว            “ท่านเป็นใครเจ้าคะ”            “เรียกข้าว่าเทพชะตาก็ได้”            “เทพชะตา?” เหตุใดถึงไม่ได้ดูแก่ชราดั่งเช่นภาพวาดหรือรูปปั้นที่คนสักการะ            “หรือต้องเป็นเช่นน