All Chapters of เมียลับนายหัว: Chapter 41 - Chapter 50

Chapter41ณ จังหวัดกระบี่ความเงียบปกคลุมไปทั่วรถจากัวร์รถหรูของสิงหนาท เขารู้สึกไม่คุ้นชินกับการนั่งรถคนเดียว ตลอดหนึ่งเดือนกว่าๆ ที่ผ่านมา เบาะนั่งข้างคนขับไม่เคยว่าง เขาไปไหนกัญญาภรณ์จะไปที่นั่นด้วย ระหว่างทางเธอจะพูดมาก พูดนั่นพูดนี่ให้เขาเกิดความรำคาญ และบางครั้งก็ทะเลาะกัน เถียงกันเนืองๆ หลายครั้งที่เขาคิดว่า ถ้าไม่มีเธอมาด้วยก็คงดี เขาคงขับรถอย่างสบายใจ ไม่ระคายหู และไม่หงุดหงิด แต่เปล่าเลย มันไม่ได้เป็นอย่างนั้น สิงหนาทเกิดความเหงา อยากได้ยินเสียงของกัญญาภรณ์ อยากโต้เถียงและทะเลาะกับเธอมากกว่านั่งขับรถคนเดียวแบบนี้ เขาหันไปมองที่นั่งด้านข้างก่อนหันไปมองถนนที่ทอดยาว มองรถสัญจรผ่านไปมาด้วยอาการเซ็งๆ เอื้อมมือไปเปิดเพลง ให้เสียงเพลงกลบความเงียบ แต่ไม่อาจกลบความรู้สึกหนึ่งที่เกิดขึ้นในใจได้…เขากำลังคิดถึงกัญญาภรณ์ อีกหนึ่งชั่วโมงต่อมาสิงหนาทเดินทางมาถึงโรงแรมเจดับบลิว โรงแรมระดับห้าดาวละแวกหาดนพรัตน์ธารา สถานที่นัดหมายระหว่างเขากับกลุ่มเพื่อน และเป็นสถานที่จัดงานเลี้ยงฉลองมงคลสมรสระหว่างทศพลกับนิลุบล น้องสาวธรรมศักดิ์เพื่อนสนิทที่แต่งงานกันเมื่อเดือนก่อน แต่ม

Chapter43 ก่อนหน้านี้ห้านาที กัญญาภรณ์กับชุติมานั่งคอยสามเพื่อนรักในรถ ขณะที่กำลังนั่งรอ กัญญาภรณ์เห็นเหตุการณ์บางอย่างเข้า ภาพที่เห็นคือ พรคนงานเจ้าปัญหากำลังถูกชายฉกรรจ์กลุ่มหนึ่งทำร้าย เธอจึงก้าวลงจากรถแล้ววิ่งมายังจุดเกิดเหตุ ดึงตัวพรออกมาจากดงฝ่าเท้าของคนทวงหนี้ กล้าหาญทำทั้งที่เพื่อนคนงานหลายคนยังไม่กล้าทำ “เกี่ยวสิ เพราะคนที่พวกคุณซ้อมอยู่เป็นคนงานของสามีฉัน ฉันก็ต้องปกป้อง” กัญญาภรณ์ไม่เกรงกลัว ตอกใส่หน้าอีกฝ่ายราวกับเป็นนักเลง “ถ้างั้นเธอก็จ่ายหนี้แทนมันซะเลยสิ เอามาเลยทั้งหมดหมื่นสอง” โด่งเท้าเอวพูดกับกัญญาภรณ์ “อะไรหมื่นสอง ฉันเป็นหนี้แค่ห้าพันเองนะ” พรที่โดนซ้อมลุกขึ้นมาโวย “อีกอย่างฉันจ่ายไปเยอะแล้วด้วย ต้นมันก็ต้องลดบ้างสิ” “ที่มึงจ่ายๆ มามันคือดอกเบี้ยทั้งนั้น ถ้าจ่ายตอนนี้ต้นห้าพัน อีกเจ็ดพันคือค่าดอกเบี้ย ค่าติดตามทวงหนี้โว้ย” โด่งตะโกนใส่หน้าพร “พี่พรจ่ายเขาไปเท่าไหร่แล้ว” กัญญาภรณ์หันมาถามพร “ประมาณสามพันครับ” พรตอบ กัญญาภรณ์ก้มหน้าหยิบเงินในกระเป๋ากางเกงที่มีอยู่สามพันห้าสิบบาท ก่อนส่งให้โด่ง

Chapter45ตอนที่พรรณนารา จากเขาไป ไม่มีการกล่าวลา มีเพียงจดหมายบอกเลิกวางไว้บนเตียง ตอนนั้นเขาแทบคลั่ง ตามหาทุกที่ที่คิดว่าเธอจะไป แต่ก็คว้าน้ำเหลว อีกสองวันต่อมาจึงรู้ข่าวว่า พรรณนารา ไปต่างประเทศซึ่งไม่มีใครรู้ว่าไปที่ใด เขาใช้เวลาอยู่สักพักกว่าจะกลับมาเป็นผู้เป็นคน แต่มีอย่างหนึ่งที่ไม่เคยจางหายคือ เขายังมีพรรณนารา อยู่ในใจคนถูกถามช้อนตามองสิงหนาท แววตาเธอสับสน ไม่แน่ใจ“ปล่อยปริมเถอะ ถ้านายอยากรู้อะไร ฉันจะบอกเอง” สักรินทร์เข้ามาช่วยพรรณนารา ไว้ได้ทัน “ปริมเข้าไปในงานไป พ่อพี่ถามหาน่ะ”“ค่ะพี่หนุ่ม” พรรณนารา รีบเดินไปยังประตูทันที ก่อนเดินออกไปเธอหันมามองหน้าสิงหนาทแวบหนึ่ง“นายอยากรู้อะไรสิงห์” สักรินทร์เปิดเรื่อง“ทุกเรื่องที่ฉันต้องรู้”“อันที่จริงแล้ว คนที่ให้คำตอบนายได้ดีที่สุดคือเถ้าแก่สันต์นะ แต่ฉันก็กลัวว่าพ่อนายจะให้คำตอบผิดๆ กับนาย ฉันเลยต้องบอกให้นายรู้เองจะดีกว่า”“พ่อของฉันมาเกี่ยวอะไรด้วย” ยิ่งฟังก็ยิ่งสงสัย“เกี่ยวสิ เกี่ยวเต็มๆ เลย” สักรินทร์ยกยิ้มขึ้นข้างหนึ่ง “เหตุผลที่ปริมไปจากนาย ไปจากที่นี่ก็เพราะพ่อนายไงล่ะ พ่อนายต่อรองบางอย่างกับปริม บีบปริมให้ทำในเรื่องไม่

Chapter47“พรุ่งนี้เจอกันนะ” สิงหนาทรีบเดินออกจากห้องพักของเธอทันที พอมายืนอยู่หน้าห้องเขาก็ต้องแปลกใจกับความรู้สึกตัวเองตอนนี้ ไม่เข้าใจว่าเหตุใดจึงเห็นใบหน้ากัญญาภรณ์ทับหน้าสวยหวานของพรรณนารา แล้วยังคำพูดข่มขู่ประโยคนั้นที่ตอกย้ำในใจ มันทำให้เขาไม่อยากจูบใคร ไม่อยากร่วมรักกับใคร นอกจากกัญญาภรณ์คนเดียวทำไมรู้สึกอย่างนี้นะ สิงหนาทตอบตัวเองไม่ได้ เขาเดินกลับไปยังห้องพักของตน เดินไปก็เฝ้าถามตัวเองไปว่า เหตุใดต้องนึกถึงเมียที่ไม่ปรารถนาในเวลานี้...เวลาที่เขาควรอยู่ตามลำพังกับพรรณนารา 2 ชั่วโมงต่อมา ณ บ้านเถ้าแก่สันต์ รถจากัวร์แล่นมาจอดในโรงจอดรถของบ้าน เจ้าของรถก้าวลงมาก่อนเดินไปหยุดตรงประตูบ้าน กดรหัสเปิดประตูบ้าน พอประตูเปิดเขาก็ก้าวเข้าไปด้านใน พร้อมกับล็อครหัสปิดไว้ตามเดิม จากนั้นก็เดินขึ้นไปชั้นบนของบ้าน สิงหนาทเปิดประตูห้องนอนอย่างเบามือ เขามองร่างกัญญาภรณ์ที่นอนหลับบนเตียงผ่านความมืดสลัว ก้าวเดินไปยังเตียงนอนก่อนสอดตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนเดียวกับเธอ ขยับตัวแนบชิดร่างสาว ลำแขนใหญ่พาดเอวเล็ก จูบหน้าผากสาวเบาๆ “อืม” เหมือนเสียงคนถูกขัดจังหวะการนอ

Chapter49สิงหนาทนั่งมองมือถือของตนเองมาสักพักหนึ่งแล้ว เขากำลังตัดสินใจอยู่ว่า จะโทรศัพท์หาใครบางคนดีหรือไม่ ตอนนี้เขาสับสนไปหมด คำพูดของบิดาก็ก้องในหู ไหนจะคำเตือนของเพื่อนรักที่พูดเมื่อวานนี้อีก ที่สำคัญที่สุดคือ คำพูดของกัญญาภรณ์ที่ฝังในสมอง มันทำให้เขาไม่กล้าทำตามใจตัวเอง “นายหัวครับ นายหัว” เสียงสุชาติดังขึ้น ทว่าเจ้าของชื่อก็ยังคงจ้องมองมือถือตัวเองอยู่อย่างนั้น “นายหัวสิงห์ครับ” สุชาติเพิ่มระดับน้ำเสียงมากขึ้นเพื่อให้คนกำลังใจจดใจจ่ออยู่กับมือถือได้สติ ซึ่งก็ได้ผลสิงหนาทละสายตาจากมือถือ เงยหน้ามองสุชาติ “มีอะไรไอ้ชาติ เรียกซะดังลั่นห้อง” “ก็ต้องเรียกดังสิครับ นายหัวเล่นเอาแต่จ้องมือถือ ผมเรียกตั้งหลายครั้งแล้ว” สุชาติตอบ “ว่าแต่นายหัวรอโทรศัพท์ใครหรือครับ” “เปล่า ไม่ได้รอโทรศัพท์จากใคร ว่าแต่แกมีเรื่องอะไร” “ผมเอาเช็คมาให้นายหัวเซ็นครับ วันนี้ต้องจ่ายเช็ค” สุชาติวางสมุดเช็คลงบนโต๊ะ สิงหนาทหยิบสมุดเช็คมาเปิด แล้วเซ็นชื่อลงไปทั้งหมดห้าใบ “วันนี้คุณแพรแต่งตัวสวยมากเลยนะครับ ผมไม่เคยเห็นคุณแพรแต่งตัวแบบนี้เลย เ