บททั้งหมดของ เมียลับนายหัว: บทที่ 31 - บทที่ 40

Chapter32เจอไม้นี้เข้าไปกัญญาภรณ์ถึงกับหน้างอ ตอนนี้สิงหนาทได้เปรียบตนทุกทาง จะขัดขืนก็ไม่ได้เป็นเพราะโฉนดที่ดินทั้งหมดอยู่ในมือเถ้าแก่สันต์ “เร็วๆ ให้เวลาแค่สองนาที” จะไม่ทำตามก็ไม่ได้ กัญญาภรณ์เริ่มถอดเสื้อคลุมเป็นตัวแรก ตามด้วยเสื้อกล้ามตัวที่หนึ่ง ตัวที่สอง จากนั้นก็เป็นเสื้อยืดสีขาวพอดีตัว ถอดออกมาก็จะพบกับเสื้อกล้ามอีกตัวหนึ่ง พอถอดเสื้อกล้ามออกก็จะพบกับชุดชั้นในที่สวมทับกันถึงสามตัว ทว่ากัญญาภรณ์ถอดออกแค่สองตัวเหลือปิดทรวงอกไว้เพียงตัวเดียว ก่อนจะมาจัดการถอดท่อนล่างบ้างกางเกงขาสั้นสามตัวถอดออกจากเรียวขาสาว ตามด้วยกางเกงในที่ใส่ไปถึงสี่ตัว เช่นเดิมที่เธอเหลือทิ้งไว้หนึ่งตัว ก่อนเลื่อนผ้าห่มมาปิดกายส่วนหน้าไว้อย่างเหนียมอาย “คนบ้าอะไรใส่เสื้อผ้าสิบกว่าตัว หนาวหรือกลัวกันแน่” “หนาว” “เธอนี่ร้ายนักนะ คอยดูเถอะคืนนี้ฟ้าเหลืองแน่”กัญญาภรณ์ถึงกับตาโต ตกใจกับคำพูดชวนขนลุก “จะบ้าเหรอ ไม่ไหวหรอก แค่ครั้งเดียวก็พอ”เธอตอบกลีบเสียงเบา ไม่กล้าสบตาเขาเท่าไหร่นัก ดูเหมือนว่าเวลานี้ความเก่งกาจของกัญญาภรณ์ลดเหลือศูนย์ “เรื่องนี้ไม่ได

Chapter34กัญญาภรณ์ถึงกับดิ้นพล่าน ความเสน่หาไหลอาบกาย ตัวสั่นกับความกระสันเสียวที่วิ่งฉิวในตัว ใช้มือดันศีรษะเขาให้ออกห่าง เพราะตอนนี้เธอกำลังทนไม่ไหวกับสิ่งที่เขาทำ มันสยิวเกินกำลังจะต้านทาน“คุณสิงห์...อา...คุณสิงห์” กัญญาภรณ์ขับเสียงครางราวกับคนบ้าคลั่ง จะไม่ให้เธอคลั่งได้อย่างไร เพราะเวลานี้เขาสร้างความปลุกเร้าอารมณ์เธออย่างหนัก มือหนาทั้งสองข้างเอื้อมขึ้นสูง ขยำทรวงอกสาวพร้อมกัน พอหนำใจก็ใช้ปลายนิ้วปั่นปทุมถัน ประสานกับปากที่แวะเวียนมาถึงช่องสังวาส ใช้ปลายลิ้นเลียน้ำเสน่หาที่หลั่งไหลออกมาเนืองนอง เลียไล้ชิมเท่าไหร่ก็ดูเหมือนว่าจะยิ่งมากขึ้นเท่านั้น ตามอารมณ์สวาทของกัญญาภรณ์ที่สูงลิบลิ่ว สูงจวนเจียนจะถึงเมฆากัญญาภรณ์ไม่คิดว่า การออรัลเซ็กส์จะมีอานุภาพรุนแรงขนาดนี้ ร่างกายรุมร้อนราวกับว่าแช่ตัวอยู่ในบ่อน้ำร้อน ทำให้เลือดลมในกายสูบฉีดเร็วแรงกว่าปกติ แล้วความร้อนก็เพิ่มมากขึ้นทุกขณะที่ปาก ลิ้นและมือของเขาทำงานบนร่างตน ด้วยความเสียวที่ได้รับนั้นมีมาก เธอยึดผ้าปูที่นอนไว้แน่น สะโพกงามส่ายร่อนหนีลิ้นร้ายกาจที่บรรเลงอยู่บนพฤกษางาม ทว่ามือใหญ่กลับดึงรั้งไว้ ไม่ให้เธอขยับหนีเขาไปไหน“อา.

Chapter36หนึ่งเดือนต่อมาตลอดระยะเวลาดังกล่าวสิงหนาทกับกัญญาภรณ์ปรับตัวเข้าหากัน ทั้งเรื่องนิสัยใจคอและความเป็นอยู่ ทั้งคู่มีนิสัยเหมือนกันเพียงไม่กี่อย่างคือ เป็นคนไม่ยอมคนและเป็นคนรักความยุติธรรม กินง่ายอยู่ง่าย รักพวกพ้อง นอกนั้นสวนทางกันอย่างสิ้นเชิงสิงหนาทเป็นคนมีความระเบียบวินัย ตื่นเช้ามาก็ต้องดึงผ้าปูที่นอนให้ตึงและเปลี่ยนผ้าปูที่นอนทุกสามวัน พักผ้าห่มวางไว้ปลายเตียง แล้วนำผ้าคลุมเตียงมาคลุมปิดทับ ต่างกับกัญญาภรณ์ที่พอตื่นขึ้นมาก็ทำเพียงพับผ้าห่ม ไม่สนใจผ้าปูที่นอนว่าจะยับย่นจากการนอน จากนั้นก็เดินเข้าห้องน้ำทำกิจวัตรแรกของวัน แต่พอมาอยู่กับเขา เธอก็ไม่ทำ หน้าที่นั้นจึงตกอยู่ที่สิงหนาทคนเดียวเอ่ยถึงห้องน้ำ กัญญาภรณ์สังเกตได้ว่า ห้องน้ำในห้องนอนของสามีตนสะอาดมาก ราวกับว่าทำความสะอาดทุกวัน ซึ่งก็ใช่ สิงหนาทชอบเข้าห้องน้ำสะอาด เพราะเขาเป็นคนเข้าห้องน้ำนานและนั่นทำให้ห้องน้ำของเขาติดแอร์ หากเข้านานจะร้อน เครื่องปรับอากาศจึงช่วยสิงหนาทได้เยอะ บางครั้งเข้านานเป็นชั่วโมงก็มี แล้วห้องน้ำห้องนี้ก็กว้างเกือบเท่าห้องนอนในอพาร์ตเม้นต์ที่เธออยู่ แยกส่วนเปียกและส่วนแห้งเสื้อผ้าทุกตัวที่

Chapter38“ผมขอตัวนะครับเถ้าแก่ จะได้ไปกระชังปลาพร้อมนายหัวเลย” เถ้าแก่สันต์พยักหน้ารับรู้ สิงหนาทยกมือไหว้บิดา ก่อนลุกเดินไปยังประตูบ้าน กัญญาภรณ์ทำตามสามี แล้วลุกตามไป โดยมีสายตาหนักใจของเถ้าแก่สันต์มองตามร่างลูกชายกับลูกสะใภ้ พร้อมกับถอนหายใจออกมาเบาๆระหว่างทางที่สิงหนาทขับรถมากระชังปลา เขานิ่งเงียบไม่พูดไม่จา แปลกไปกว่าทุกครั้งที่พากัญญาภรณ์ไปทำงานด้วย เขามองไปถนนเบื้องหน้า ไม่หันมองคนนั่งข้างๆ คิ้วหนาขมวดย่นหลายหนราวกับว่ามีเรื่องขบคิดในใจ“คุณเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมเงียบจัง” กัญญาภรณ์ทนไม่ไหว ถามออกไปตรงๆ“ไม่ได้เป็นอะไร แค่คิดว่าจะจัดการยังไงกับคนงานเรื่องมากพวกนั้น” สิงหนาทตอบไม่ตรงกับใจ“งั้นฉันไม่กวนคุณแล้ว คุณจะได้คิดหาวิธีจัดการกับพวกนั้น”กัญญาภรณ์เข้าใจตามนั้น ไม่ได้คิดว่าเขาโกหก เพราะการไปกระชังปลามีสาเหตุจากคนงานกลุ่มนี้ ความเงียบจึงปกคลุมภายในรถต่อไป จนกระทั่งถึงจุดหมายรถยนต์ของสิงหนาทจอดอยู่ริมถนนราวห้านาทีแล้ว แต่ดูเหมือนว่าเจ้าของรถยังนั่งอยู่ที่เดิม สายตามองไปยังป้ายขนาดใหญ่ที่เขียนไว้ว่า กระชังปลาเถ้าแก่สันต์ มองอยู่อย่างนั้นโดยไม่มีทีท่าว่าจะลงจากรถ กัญญา-ภรณ์

Chapter40กัญญาภรณ์นั่งเท้าคางเหม่อลอยตามองแต่ทะเลสีฟ้าคราม ไม่สนใจกลุ่มเพื่อนที่นั่งกินอาหารริมชายหาดกันอย่างเอร็ดอร่อย และพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ทำให้ชุติมาที่สังเกตพี่สาวตั้งนานเห็นความผิดปกติ ปากเจ้ากรรมจึงถามออกไปด้วยความเป็นห่วง “พี่แพร” เงียบ เจ้าของชื่อยังคงมองทะเลต่อไป “พี่แพร” ชุติมาเรียกซ้ำแต่ก็เช่นเคย ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ “พี่แพร/แพร”คราวนี้ชุติมากับเพื่อนสนิทของกัญญาภรณ์ทั้งสามเรียกชื่อเล่นคนเหม่อพร้อมกัน “อะไร เรียกซะดังลั่น ไม่อายเขาหรือไง” กัญญาภรณ์สะดุ้ง ตื่นจากภวังค์ “ยูเรียกแกตั้งหลายครั้ง แกเอาแต่นั่งมองทะเลอย่างคนใจไม่อยู่กับตัว แกคิดอะไรอยู่” รุ่งทิวาถามเพื่อน “แกมีอะไรในใจหรือเปล่า” “นั่นสิ ฉันก็สังเกตแกมาตั้งแต่ไปรับที่สนามบินแล้วนะ แกเงียบๆ ไปนะ” อรจิราหรือปุ๋ยก็สังเกตเห็นความผิดปกติของเพื่อนเช่นกัน “ไม่มีอะไร ฉันก็แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย” กัญญาภรณ์แก้ตัว “ไม่จริงหรอก แกต้องมีอะไรแน่ๆ บอกมาซะดีๆ ว่าแกคิดอะไรอยู่” ดุษฎีหรือเป้คาดคั้นถาม “ใช่ ฉันก็คิดว่าแกต้องมีอะไรในใจ บอกม