บททั้งหมดของ เมียลับนายหัว: บทที่ 21 - บทที่ 30

Chapter21หลังจากทำบุญกันจนอิ่มใจและกินอาหารจนอิ่มท้อง เถ้าแก่สันต์พร้อมคณะเดินทางได้กลับมาถึงบ้านในเวลาเกือบหนึ่งทุ่ม พอมาถึงบ้านเถ้าแก่สันต์ได้เรียกพจน์ สายหยุดและกัญญาภรณ์เข้าไปคุยกันในห้องนั่งเล่น หัวข้อเรื่องที่คุยคือเรื่องหนี้สิน“พ่อจะฉีกสัญญาเงินกู้ทิ้งต่อหน้าแพร แพรจะได้สบายใจ” เถ้าแก่สันต์หยิบสัญญาเงินกู้ที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมา ก่อนฉีกมันตามคำพูด “ส่วนโฉนดที่ดินพ่อจะคืนให้ในวันที่แพรตั้งท้อง ตกลงตามนี้นะ”“ค่ะ ตามเถ้าแก่ว่ามาค่ะ”“เรียกเถ้าแก่ได้ไง เรียกว่าพ่อสิ ตอนนี้แพรก็เป็นลูกคนนึงของพ่อแล้วนะ”“ค่ะ พ่อ” กัญญาภรณ์ทำตามที่เถ้าแก่สันต์ต้องการ“เอาล่ะ ไปเตรียมตัวได้แล้ว เดี๋ยวจะได้เข้าหอกัน” ทั้งสี่จึงพากันเดินออกมาจากห้องนั่งเล่น มาสมทบกับปานวาดและสิงหนาทที่นั่งอยู่ในห้องรับแขก“คุยกันเสร็จแล้วใช่ไหม” ปานวาดถามสามี“อืม เสร็จแล้ว”“ถ้างั้นสิงห์กับแพรก็ไปอาบน้ำได้แล้วนะ ใกล้ถึงฤกษ์แล้ว”ปานวาดบอกลูกชายกับกัญญาภรณ์ที่เวลานี้เป็นลูกสะใภ้ของนางเต็มตัว“ทำไมต้องอาบน้ำก่อนด้วยครับ ขึ้นไปบนห้องค่อยอาบก็ได้”สิงหนาทสงสัย“อาบที่ห้องแกที่ไหนล่ะ แกต้องไปอาบน้ำห้องแม่ ส่วนหนูแพรไปอาบน

Chapter23“จูบหน่อย จูบ” กัญญาภรณ์โผกอดสิงหนาทที่ตกอยู่ในอารามตกใจ และพยายามคุมสติตัวเองให้อยู่ เขาไม่อยากละเมิดข้อตกลงที่ให้ไว้กับเธอ ไม่อยากให้เธอมากล่าวหาเขาทีหลังว่าฉวยโอกาส แต่มันยากอีกเช่นเคย เนื่องจากตอนนี้เธอกอดเขาแน่น ทรวงอกอวบใหญ่เบียดชิดกับอกกว้าง ปากจิ้มลิ้มพยายามจะจูบปากเขา “จูบสิ จูบ”“มีสติหน่อยแพร มีสติ” สิงหนาทเรียกสติกัญญาภรณ์ที่รับมือกับฤทธิ์ยาไม่ได้เลยทั้งน้ำเสียง และผลักร่างสาวให้ออกห่าง ทว่ากัญญาภรณ์ไม่ได้ให้ความร่วมมือเอาเสียเลยปากก็บอกให้เธอเรียกสติ แต่พอเขาหลุบตามองบักแตงโมของเธอ สติเขาก็แทบจะหลุดออกจากกาย“ไม่เอาสติ จะเอาคุณ” ราวกับว่ากัญญาภรณ์มีความตั้งมั่นเต็มที่ เธอไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ตอนนี้เธอต้องการเขา ปรารถนาให้สิงหนาทเคลื่อนไหวบนร่างกายตน ลำแขนเรียวสวยโอบรัดร่างหนา จูบเขาไปทั่วใบหน้าไม่เลือกที่ สิงหนาทที่ยังพอมีสติเหลืออยู่บ้าง แม้ว่าจะน้อยนิดก็ตาม รวบตัวเธอไว้แล้วยกร่างไปยังหน้าห้องน้ำ“อะไรวะ ห้าทุ่มเหรอ” เขามองดูกุญแจที่ตั้งเวลาคลายล็อคไว้เสียงสูง ไหนมารดาบอกว่าแค่สองชั่วโมง แต่เท่าที่เห็นอีกสามชั่วโมงกว่าห้องน้ำนี้จะใช้ได้ แล้วเขาจะใช้น้ำในห้องน้ำด

Chapter25สายวันต่อมา เกือบสิบโมงแล้ว ทว่าสองคนที่นอนหลับบนเตียงไม่มีทีท่าว่าจะตื่น ทั้งคู่หลับเป็นตายราวกับว่า สูญเสียพลังงานจนเหลือศูนย์ การนอนพักผ่อนคือวิธีเดียวที่จะเรียกพลังงานที่สูญเสียไปให้กลับคืนมา เมื่อคืนนี้กว่าสงครามสวาทจะสิ้นสุดลงก็ปาเข้าไปเกือบตีหนึ่งครึ่ง หลังจากจบภารกิจสวาทสุดท้าย สิงหนาทกับกัญญาภรณ์ก็หลับสนิท จมอยู่ในห้วงนิทรา กรนครอกหมดเรี่ยวแรง กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง… เสียงนาฬิกาปลุกที่ตั้งเวลาไว้ที่ 10.00 น. ดังขึ้นหลายครั้ง หลายครั้งมากกว่าที่สิงหนาทจะขยับตัวเป็นคนแรก เขาพลิกจากท่านอนคว่ำหน้ากับหมอนเป็นนอนหงาย “ใครมาตั้งนาฬิกาปลุกแถวนี้วะ คนจะนอน” คนไม่อยากตื่นบ่นเสียงค่อนข้างดัง เพราะห้องนอนของเขาไม่เคยมีนาฬิกาปลุกมาก่อน แต่อยู่ๆ ก็เกิดเสียงนี้ขึ้นมา เป็นเสียงที่ดังน่ารำคาญทว่าสิงหนาทก็ไม่ได้ทำให้เสียงนั้นดับลง เขาหลับต่อ... “โอ๊ย...ปิดนาฬิกาปลุกซะทีสิวะ นอนไม่หลับเลยเนี่ย” เจ้าของเสียงคือกัญญาภรณ์ที่โวยวายดังกว่าสิงหนาทเสียอีก ความที่ไม่มีใครทำให้เจ้าเสียงที่ดังขัดจังหวะการนอนหยุดลงเสียที เธอจึงดีดตัวลุกขึ้นน

Chapter27“ว่าแต่ เถ้าแก่หาข้อแก้ตัวเรื่องยาแล้วใช่ไหม ฉันว่านะ สิงห์ต้องถามแน่ๆ” “ถามมาสิ มีคำตอบอยู่แล้ว” เถ้าแก่สันต์ไม่กลัว “รีบไปนั่งในห้องรับแขกเถอะ สิงห์กับแพรน่าจะกินเสร็จแล้ว” สองผัวเมียเจ้าแผนการรีบเดินไปนั่งในห้องรับแขก เถ้าแก่สันต์นั่งอ่านหนังสือพระ ส่วนปานวาดนั่งอ่านหนังสือถักโครเชต์ อีกราวห้านาทีคนที่เพิ่งกินข้าวเสร็จได้เดินมายังห้องรับแขก “พ่อกับแม่ทำแบบนี้ทำไมครับ” “ทำไร” เถ้าแก่สันต์ทำไขสือ “ก็เรื่องที่พ่อกับแม่วางยาปลุกเซ็กส์ใส่น้ำมะลิ ผมอยากรู้ว่าพ่อทำแบบนี้ทำไม” “พ่อกับแม่หวังดีนะ นิสัยของสิงห์กับแพรคล้ายกัน พ่อก็กลัวว่าจะทะเลาะกันไง ก็เลยทำแบบนี้ แล้วผลก็ดีด้วย เห็นไหมล่ะว่าสิงห์กับแพรไม่ทะเลาะกันเลย” เถ้าแก่สันต์ตอบตามตรง ไม่ได้แก้ตัว “ไม่มีพ่อแม่คนไหนคิดไม่ดีกับลูกหรอกนะสิงห์ อีกอย่างถ้าสิงห์กับแกระมีอะไรกันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกไม่ใช่เหรอเพราะเข้าหอกันแล้ว พ่อกับแม่ก็แค่ช่วยให้เรื่องมันง่ายขึ้นเท่านั้นเอง”ปานวาดพูดเสริม สิงหนาทมองบิดามารดาแล้วอ่อนใจ จะโกรธก็คงโกรธไม่ได้ จะต่อว่าก็ทำไม่ได้อีก เพราะทุกคำของ

Chapter29 อาหารเที่ยงวันนี้คือแกงไตปลาที่มีผักเครื่องเคียงกว่าเจ็ดชนิดไว้กินคู่กัน แล้วยังมีไข่เจียวหนาๆ นุ่มอีกหนึ่งอย่าง แต่จะมีเพียงคนเดียวที่พิเศษกว่าคนอื่นคือ มีกุนเชียงหั่นพร้อมกินไว้ในถ้วย คนพิเศษคนนั้นคือสิงหนาทที่วันไหนแม่ครัวทำแกงไตปลาจะต้องมีกุนเชียงให้เขาด้วย โต๊ะที่สิงหนาทนั่งกินข้าวไม่ได้เป็นโต๊ะพิเศษที่แยกออกมา เขานั่งกินข้าวโต๊ะเดียวกันกับสุชาติ ธงชัย นัด กล้วย และกัญญา-ภรณ์ที่นั่งกินตรงข้ามสิงหนาทสิงหนาทกินข้าวไปด้วยขยับสายตามองกัญญาภรณ์เป็นระยะ เขามองเห็นความไม่เรื่องมากของเธอ ที่มีอะไรให้กินก็กิน ไม่บ่นและไม่ขออะไรเพิ่มเติม แล้วยังเป็นกันเองกับคนที่เข้ามาทักทายและพูดคุย ขณะที่ทุกคนกำลังกินอาหารเที่ยงกันอย่างเอร็ดอร่อย ชายหนุ่มวัยยี่สิบสองปีวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในโรงครัว“นายหัวครับนายหัว” วิชัยหรือโชติ คนงานในโรงงานที่ทำหน้าที่ไปซื้อไม้จากสวนยางเรียกสิงหนาทเป็นภาษาใต้“มีอะไรโชติ”“พี่มั่นซ้อมพี่เอม นายหัวไปช่วยพี่เอมด้วย” สิงหนาทถอนหายใจ ทิ้งช้อนลงบนจานแล้วเดินแกมวิ่งออกไปจากโรงครัว โดยมีลูกน้องคนสนิทวิ่งตามไป กัญญาภรณ์มองคนที่วิ่งออกไปด้วยควา