บททั้งหมดของ เมียลับนายหัว: บทที่ 51 - บทที่ 60

Chapter51“ฉันก็อยากรู้บ้างนี่ว่า วันนี้คุณไปไหนมา ฉันถามคุณผิดด้วยเหรอ คุณยังถามฉันได้เลย แล้วก็แค่คุณตอบแค่นั้นก็จบ” กัญญาภรณ์พูดจบก็เดินไปหยิบกระเป๋าเดินทางในตู้เสื้อผ้าออกมา นำมาวางไว้บนโซฟาปลายเตียง“คุยกันดีๆ ไม่ได้ใช่ไหม ต้องหาเรื่องทะเลาะอยู่เรื่อย”สิงหนาทยังไม่หายขุ่นใจ น้ำเสียงกระด้างขึ้น“ไม่ได้หาเรื่องทะเลาะ เอาเป็นว่าฉันตอบคุณล่ะกัน วันนี้ฉันไปเที่ยวกับเพื่อนมา ไปไหว้พระ ไปสระมรกตแล้วก็ไปกินข้าวกัน กินเสร็จฉันก็ไปซื้อของกับเพื่อนที่ห้าง ซื้อเสร็จก็กลับมาตรัง แวะส่งเพื่อนที่โรงแรมนั่งเม้าท์กันสักพักฉันก็กลับบ้าน”กัญญาภรณ์ตอบไปด้วย เดินไปหยิบของที่ซื้อมาไปวางไว้ใกล้กระเป๋า จากนั้นก็เดินไปหยิบเสื้อผ้าในตู้เสื้อผ้าออกมาสี่ห้าชุด“แล้วเธอจะเก็บเสื้อผ้าไปไหน” เขาไม่ถามเปล่า ก้าวลงจากเตียงเดินมายืนใกล้โซฟา “อย่าบอกนะว่าจะกลับบ้าน”“เปล่า ฉันจะไปเที่ยวกับเพื่อนที่เกาะลันตาใหญ่ นอนค้างสองคืน” ตอบไปก็จัดกระเป๋าไป“ทำไมไม่บอกฉันก่อน หรือว่าไม่เห็นหัวกัน” เขาเสียงขุ่นอีกแล้ว“ฉันก็กะจะบอกคืนนี้ไง อีกอย่างฉันก็ไม่คิดว่าเป็นเรื่องใหญ่ด้วย” สิงหนาทไม่ได้สนใจคำตอบเธอสักเท่าไหร่ เขากำลั

Chapter53“นั่งเทียนนะแพร” กัญญาภรณ์รู้งาน เธอยกตัวขึ้นแล้วกระแทกลงมาโดยมีมือใหญ่บีบเคล้นเต้าอวบล้นมือของเธอไปด้วย ปากเขาจูบไปทั่วแผ่นหลังเนียนนุ่ม ลิ้นไล้เลียไปพร้อมกันด้วย เพิ่มความซาบซ่านให้นักขี่ม้าสาวได้มากที่เดียว ส่งผลให้การควบขี่ของเธอหนักหน่วง ยกตัวขึ้นสูงจนท่อนเนื้อชายเกือบหลุดออกจากตัว แล้วกระชั้นกายลงมาแรงๆ เสียงดังป๊าบๆ“อา...คุณสิงห์...คุณสิงห์...อืม”“ดีมากแพร...แรงกว่านี้อีก...อูวว์” เมื่อสิงหนาทอยากให้เพิ่มความแรงกัญญาภรณ์ก็จัดให้ ออกแรงมากขึ้นเพื่อให้เขาพอใจ ทว่าสิงหนาทก็ไม่ได้ปล่อยให้เธอออกแรงคนเดียว เขายกสะโพกขยับกายชายสวนใส่ช่องทางรักไปด้วย ความมันคูณสองจึงเกิดขึ้น“คุณสิงห์...คุณสิงห์” กัญญาภรณ์โยกตัวเสยไปด้านหน้า เขยื้อนไปทางด้านหลัง ก่อนบดเบียดช้าๆ เป็นรูปวงกลมแล้วขยับหน้าหลังอีกหลายครั้ง จากนั้นยกตัวขึ้นสูงแล้วทิ้งตัวลงมาหนักๆ ย้ำๆ“แพรจ๋า...อา...อูวว์...แพร”เขาเรียกชื่อกัญญาภรณ์ไม่ขาดปาก เช่นเดียวกับความสยิวซ่านระอุในกาย แผ่ขยายไปทุกอวัยวะ ทั้งความร้อนและความเสียวกระสันเล่นงานเขาพร้อมกัน สิงหนาททำให้เธอรู้สึกเดียวกับเขาด้วยการใช้นิ้วสะกิดเม็ดทับทิมแรงๆ สลับก

Chapter55 โรงแรมที่พรรณนาราพักจะเรียกอีกอย่างว่ารีสอร์ตก็ได้ เพราะแบ่งเป็นอาคารตึกสี่ชั้นจำนวนเจ็ดสิบห้าห้อง บ้านเป็นหลังหรือวิลล่าริมชายทะเลอีกสิบหลัง ด้านหน้าวิลล่าหันไปทางทะเล ด้านหลังมีระเบียงเล็กๆ ติดกับสวนที่มีต้นไม้และดอกไม้นานาพันธุ์ มานั่งพักผ่อนมองดูต้นไม้ใบหญ้าไปจิบชากาแฟไปด้วยก็เพลินไปอีกแบบ “ปริมเป็นไงบ้าง ไปหาหมอไหม พี่พาไป” สิงหนาทมาถึงก็ถามไถ่อาการพรรณนาราด้วยความเป็นห่วง คนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียงช้อนตามองอดีตสามีที่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันไม่กี่เดือน เธอส่งสายตาหวานตามที่เขามักพูดเสมอว่า นัยนต์ตาเธอมีเสน่ห์ ยิ่งมองยิ่งหลงใหล“ปริมท้องเสียค่ะ ตั้งแต่ตอนตีสี่แล้ว เข้าห้องน้ำจนเพลีย ไม่อยากลุกไปไหนเลย แถมตอนนี้ปวดหัวด้วย ตัวก็รุมๆ สงสัยจะเป็นไข้” พรรณนาราบอกอาการให้เขาฟัง ใบหน้ามีความอิดโรยให้เห็น สิงหนาทเห็นแล้วสงสารจับใจ “ปริมลุกไม่ไหวเลยไม่ไปดำน้ำกับเพื่อน ขอนอนพักอยู่ที่ห้อง จะโทรบอกให้ตุ่นพาไปหาหมอ แต่ตุ่นไปนครกว่าจะกลับก็อีกสองสามวัน จะโทรหาคนอื่นแต่ก็ไม่มีใครอยู่แถวนี้ พอดีนึกขึ้นได้ว่า พี่สิงห์บอกว่าจะมากระบี่สองสามวันก็เลยโทรหาพี่สิงห์ค่ะ แต่ก็ไม่คิดว่าพ

Chapter57 ตอนนี้เถ้าแก่สันต์เปรียบเสมือนต้นน้ำ พจน์กับสายหยุดคือปลายน้ำ ส่วนกัญญาภรณ์คือสายน้ำ ส่วนเส้นทางที่น้ำไหลคือคูคลองที่เถ้าแก่สันต์ขุดไว้ สายน้ำเช่นเธอจึงต้องไหลไปตามเส้นทางที่เถ้าแก่สันต์กำหนด ไปให้ถึงปลายน้ำเพื่อบิดามารดาจะได้ใช้น้ำหล่อเลี้ยงครอบครัว เพราะหากเถ้าแก่สันต์ปิดกั้นน้ำ ครอบครัวเธอก็จะไม่เหลืออะไรเลย แม้ว่าจะไม่สุขบ้างทุกข์บ้างที่อยู่กับสิงหนาท เธอก็ต้องทนจนกว่าจะมีสายน้ำเป็นของตัวเอง “เฮ้อ...เบื่อ” กัญญาภรณ์บ่นออกมาตามความรู้สึก “เบื่ออะไรพี่แพร” คนถามเดินมานั่งข้างๆ หยิบมะม่วงแช่อิ่มใส่ปาก “ว่าไงพี่ เบื่ออะไร” “ไม่รู้สิ อยู่ๆ มันก็เบื่อขึ้นมา” กัญญาภรณ์ตอบชุติมา “จริงพี่ ฉันก็เคยเป็น” ชุติมาเข้าใจความรู้สึกญาติผู้พี่ “มาบ้านได้เพราะนายหัวสิงห์ไปกับเพื่อนเหรอ” “ไม่ใช่ เมื่อเช้าพี่เวียนหัวลุกไม่ขึ้นเลยไม่ได้ดูที่ที่กระบี่กับคุณสิงห์น่ะ” สีหน้าคนตอบดูเซ็งๆ “แต่ก็ดีที่ไม่ไป หลายวันมานี้พี่รู้สึกว่า คุณสิงห์ไม่อยากให้พี่ไปไหนมาไหนด้วย เขาคงอึดอัดน่ะที่ต้องหนีบพี่ไปทุกที่ เป็นพี่ก็คงอึดอัดเหมือนกัน แต่ถ้าเขาไ

Chapter59สาวใช้ในบ้านเถ้าแก่สันต์พากันแปลกใจกับภาพที่เห็นสิงหนาทที่ออกจากบ้านไปตั้งแต่กินมื้อเช้าเสร็จ พวกเธอเข้าใจว่าไปทำงานดังเช่นทุกวัน แต่ไม่ใช่อย่างนั้น สิงหนาทกลับมาบ้านในเวลาเก้าโมงสี่สิบนาที พร้อมอาหารสดและแห้งหลายอย่าง รวมทั้งผัดสดอีกห้าหกถุง สิงหนาทวางทั้งหมดลงบนโต๊ะเตรียมอาหาร ส้มฉุนกับส้มโอสองพี่น้องมองของที่เจ้านายซื้อมาแล้วสะดุดกับถุงปลาร้าที่วางอยู่ใกล้กับผักสด “นายหัวจะทำอะไรคะ” ส้มฉุนถาม “ฉันจะทำกับข้าวให้คุณแพรกิน”สองพี่น้องมองหน้ากันด้วยสายตาประหลาดใจ ทั้งสองรู้ว่า สิงหนาทเป็นผู้ชายที่ทำกับข้าวเป็นและทำเก่ง แต่ไม่เคยเห็นช่วงเวลาแบบนี้บ่อยนัก ตั้งแต่มาทำงานที่นี่สี่ห้าปี เห็นเพียงสองสามครั้งเท่านั้น ซึ่งล่าสุดก็เมื่อหนึ่งปีครึ่งที่ผ่านมา ก่อนหันไปมองสิงหนาทอย่างพร้อมเพรียง “ทำอะไรคะ เมนูปลาร้าหรือคะ” ส้มโอเป็นคนถาม “ใช่ คุณแพรบ่นอยากกินปลาร้า ฉันเลยกะว่าจะทำปล้าร้าสับผัดให้คุณแพรกิน” เขาตอบขณะนำผักสดใส่ตะกร้าเพื่อนำไปล้าง “ให้หนูสองคนช่วยไหมคะ” ส้มฉุนขันอาสา “ไม่ต้องหรอก เธอสองคนมีงานบ้านต้องทำก็ไปทำเถอะ ฉ