บททั้งหมดของ กลรักกับดักลวงใจ: บทที่ 51 - บทที่ 60

หนึ่งเดือนต่อมา“เถ้าแก่ป๋อโทรมา เขาบอกว่าอยากให้แกโทรกลับหาเขาโดยเร็วที่สุด” หลินซีเงยหน้าขึ้นมองขณะที่เจิ้งลี่ซาเดินออกมาจากห้องน้ำในชุดคลุมอาบน้ำ “อาบน้ำเป็นไงบ้าง”“สบายตัวขึ้นเยอะเลย” หญิงสาวยิ้มให้เพื่อนรัก ก่อนจะครางออกมาอย่างเบื่อหน่าย “เฮ้อ...ฉันไม่อยากคุยกับเถ้าแก่ป๋อเลย”“ขอโทษนะที่รับโทรศัพท์แก เขาโทรมาไม่หยุดเลย ฉันก็เลยคิดว่าคงจะเป็นเรื่องสำคัญ”“อ้อ...เรื่องนั้นฉันไม่แคร์หรอก ฉันก็แค่ไม่อยากคุยกับเขา”สายตาของเจิ้งลี่ซาเหลือบไปเห็นกองกระดาษที่กระจายเกลื่อนอยู่บนโต๊ะกาแฟตรงหน้าหลินซี แล้วรอยยิ้มบาง ๆ ก็ปรากฏขึ้นที่มุมปาก“ร่างแรกใกล้เสร็จแล้วเหรอ”“ล้อเล่นรึเปล่า!” หลินซีร้องเสียงแหลม “ฉันสับสนไปหมดแล้ว ไม่รู้ว่าใส่ฉาก nc มากไปหรือน้อยเกินไปกันแน่”“ไหนลองอ่านให้ฉันฟังดูก่อนสิ เผื่อฉันจะช่วยคอมเมนต์ให้ได้”“จริงเหรอ แกแน่ใจนะว่าอยากจะฟัง” หลินซีถามกลับมาอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก “ฉันเพิ่งจะพิมพ์ฉากนี้ออกมา แล้วก็ไม่รู้ว่ามันจะแรงเกินไปรึเปล่า”“จัดมาเลย” เธอนั่งลงบนโซฟาข้าง ๆ เพื่อน “วันนี้ฉันไม

เจิ้งลี่ซาได้แต่กรอกตามองบนขณะที่เดินออกจากห้อง หลินซีก็คือหลินซี ยังไงซะเพื่อนสนิทของเธอก็คงจะลากเธอไปแดนซ์กระจายที่ผับโปรดของพวกเธออยู่ดีนั่นคือกิจกรรมประจำของพวกเธอในคืนวันศุกร์ การได้ออกไปปลดปล่อย ส่ายสะโพกไปกับเสียงเพลงฮิปฮอปจังหวะมันส์ ๆ แล้วก็ไม่มีอะไรจะดีไปกว่าการได้เมานิด ๆ แล้วก็โปรยเสน่ห์ใส่ผู้ชายแปลกหน้า บางทีอาจจะถึงเวลาแล้วจริง ๆ ที่พวกเธอควรจะออกไปปาร์ตี้แล้วก็สนุกกับชีวิตให้เต็มที่เสียทีเจิ้งลี่ซาโทรหาเถ้าแก่ป๋อแล้วก็รอให้เขารับโทรศัพท์ บทสนทนาครั้งล่าสุดกับเขาไม่ค่อยจะน่าพอใจนัก เธอตะโกนใส่เขาแล้วเขาก็บอกเธอว่าเธอไม่เป็นมืออาชีพแล้วเธอก็ถูกไล่ออก แน่นอนว่าเขาไม่ได้หมายความอย่างนั้น เขาโทรหาเธอทุกวันตลอดเดือนที่ผ่านมา อ้อนวอนขอให้เธอกลับไปทำงานให้เขา เขาต้องการเธอมากกว่าที่เธอต้องการเขา เธอเป็นคนเดียวที่เต็มใจจะทนกับค่าจ้างห่วย ๆ และงานที่น่าสงสัยของเขา“เจิ้งลี่ซา” เถ้าแก่ป๋อพูดน้ำเสียงร่าเริงขณะที่รับโทรศัพท์ “ดีใจที่ได้ยินเสียงเธอนะ” เขาพูด ฟังดูเหมือนลุงที่มีความสุขที่ได้ยินเสียงจากหลานสาวคนโปรดของเขา“สวัสดีค่ะเถ้าแก่ป๋อ” เธอพูด เริ่มจะหมดความอดทนกับเขาแล้ว “ฉัน

เจิ้งลี่ซาเอนตัวไปข้างหน้าอย่างสนใจ ในใจอยากจะถามถึงฉู่เฮ่าหรานใจจะขาด เขาอยู่ที่ไหน ทำอะไรอยู่ เขาเป็นอย่างไรบ้าง เขาเคยพูดถึงเธอบ้างไหม“ใช่ครับ แต่นี่ก็เป็นการตัดสินใจของผมคนเดียว” เขาพูดอย่างจริงจัง “ผมไม่คาดหวังอะไรที่ไม่เหมาะสมจากคุณหรอกนะ ก็แค่...อยากให้คุณไปปรากฏตัวในงานสองสามงาน เพื่อดูว่าจื่อหานจะตอบสนองยังไง แล้วก็อาจจะให้คุณช่วยโพสต์อะไรบางอย่างลงในเวยป๋อของผมบ้างก็แค่นั้น”“ฟังดูก็ไม่มีอะไรซับซ้อนดีนะคะ” เธอพูดอย่างครุ่นคิด“ใช่ครับ ไม่มีอะไรบ้า ๆ ผมเต็มใจจะจ่ายอาทิตย์ละสามพัน”“อาทิตย์ละสามพันเลยเหรอคะ!” เธออุทานออกมาเบา ๆ พลางขมวดคิ้ว...ไอ้เถ้าแก่ป๋อคนทุเรศ...กล้าดียังไงมาหักค่าหัวคิวตั้งสองพัน! เธอสาบานกับตัวเองว่าจะกลับไปจัดการกับเขาให้ถึงที่สุด“นั่นมันไม่พอเหรอครับ” ฉู่เฮ่าชวนดูกังวล“ไม่ค่ะ นั่นมันยอดเยี่ยมมาก” เธอพูดแล้วก็เอนหลังไปสองสามวินาที “คุณแน่ใจเหรอคะว่านี่เป็นสิ่งที่คุณอยากจะทำจริง ๆ คุณฉู่เฮ่าชวน บางครั้งเกมกับการโกหกเล็ก ๆ น้อย ๆ พวกนี้ มันก็ไม่ใช่ทางออกที่ดีที่สุดนะ”“ผมแน่ใจครับ” แววตาของเขาแ

เจิ้งลี่ซาเดินออกจากออฟฟิศของเถ้าแก่ป๋อ หัวใจของเธอหนักอึ้ง เธอถอนหายใจออกมาเบา ๆ ไม่น่าแปลกใจเลยที่เธอจะสับสนในหัวขนาดนี้หญิงสาวรีบโทรหาหลินซี เพื่อพยายามจะเปลี่ยนอารมณ์ของตัวเองให้ดีขึ้น“ลี่ซา! เป็นไงบ้าง ไหนเล่ามาซิ!” หลินซีถามอย่างตื่นเต้นทันทีที่เพื่อนรักรับสาย “ใช่พี่ชายของฉู่เฮ่าหรานรึเปล่า แล้วฉู่เฮ่าหรานอยู่ที่นั่นด้วยไหม”“ใช่ เป็นพี่ชายเขา แล้วก็เขาไม่ได้มาด้วย” เธอตอบเสียงเรียบ“เกิดอะไรขึ้น มีอะไรผิดปกติรึเปล่า” หลินซีถามด้วยความร้อนรนเมื่อสังเกตว่าน้ำเสียงของเพื่อนเปลี่ยนไป “ลี่ซา หมอนั่นทำอะไรแกรึเปล่า”“ไม่มีอะไรหรอก” เจิ้งลี่ซาถอนหายใจ เสียงแผ่วเบาราวกับคนหมดแรง “ฉันเพิ่งจะคุยกับแม่น่ะ”“อ้อ...” หลินซีลากเสียงยาว ความเงียบเข้าปกคลุมบทสนทนาอยู่ครู่หนึ่ง เพื่อนสนิทของเธอเข้าใจทุกอย่างได้โดยไม่ต้องเอ่ยคำใด “แล้วท่านเป็นยังไงบ้าง”“ก็เหมือนเดิม เรื่องเงินน่ะ บอกว่าสำหรับค่ากิน”“อืม...” หลินซีตอบรับในลำคอ และเธอก็รู้ว่าเพื่อนรู้ว่า ‘ค่ากิน’ เป็นแค่ข้ออ้างสำหรับสิ่งอื่นที่แม่ของเธอต้องการจริง ๆ“นี่ ลี่ซา บ

“นี่ฉันต้องมานั่งแกล้งทำเป็นแฟนคนอื่นเพื่อหาเงินปะทังชีวิตจริง ๆ เหรอเนี่ย” เจิ้งลี่ซาครางใส่หลินซีทางโทรศัพท์ขณะที่เดินไปยังร้านกาแฟที่เธอนัดกับฉู่เฮ่าชวนไว้ ยังดีที่เขาเปลี่ยนสถานที่นัดจากไปตีแบดมาเป็นร้านกาแฟแทน“ลี่ซา! ใครจะไปสนเรื่องนั้นกันยะ! ฉันเป็นห่วงเรื่องที่แกกำลังจะได้เจอฉู่เฮ่าหรานอีกครั้งมากกว่า!”“ใช่ มันก็มีเรื่องนั้นด้วยเหมือนกัน” เธอพูดอย่างสบาย ๆ ถึงแม้ว่าหัวใจจะเต้นระรัวก็ตาม“แล้วแกรู้สึกยังไงบ้าง”“ประหม่าเป็นบ้าเลย” เธอพูด ลำคอแห้งผาก “ฉันหวังว่าเขาจะไม่ยังโกรธฉันอยู่นะแก ถ้าเป็นแบบนั้นมันคงจะแย่มาก”“เพื่อนเอ๊ย ก็แค่ทำใจเผื่อไว้หน่อยแล้วกัน”“ก็นั่นน่ะสิ” เธอถอนหายใจ “หลินซี ฉันไปแล้วนะ ฉันเห็นฉู่เฮ่าชวนนั่งอยู่ในร้านแล้วล่ะ เดี๋ยวโทรหาอีกทีตอนกลับนะ”“โอเค โชคดีนะแก”หลินซีพูดจบก็วางสายไป เจิ้งลี่ซาเก็บโทรศัพท์กลับเข้าไปในกระเป๋า สูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อรวบรวมความกล้าก่อนจะผลักประตูร้านเข้าไป เธอกวาดตามองหาเป้าหมาย แล้วก็เห็นเขานั่งอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง ซ่งจื่อหานกำลังจ้องมองชายหนุ่มด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง ใ