บททั้งหมดของ กลรักกับดักลวงใจ: บทที่ 61 - บทที่ 70

“แล้วคุณล่ะครับ” เขาถามกลับมาเสียงเบา เธอไม่แน่ใจเลยว่าพวกเขามาถึงบทสนทนาที่จริงจังขนาดนี้ได้อย่างไร ทั้งที่เพิ่งจะกลับมาคุยกันอีกครั้ง“ฉันไม่รู้สิคะ บางทีอาจจะ...หกเดือนถึงหนึ่งปี” เธอตอบไปตามที่คิด“หกเดือน!” เสียงของเขาเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ “บ้าน่า!”“ฉันคิดว่าถ้ามันใช่ก็ไม่เห็นต้องรอเลยนี่คะ คนที่เป็นเนื้อคู่กันก็ควรจะได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ฉันไม่เห็นว่าการหมั้นหรือแต่งงานเร็วมันจะผิดตรงไหน”“อ้อ...”ฉู่เฮ่าหรานตอบกลับมาสั้น ๆ แล้วเจิ้งลี่ซาก็อดที่จะคิดไม่ได้ว่า เขากำลังเสียใจที่โทรหาเธอตอนนี้รึเปล่า เขากำลังเห็นว่าบางทีพวกเขาอาจจะไม่เข้ากันได้ดีมากนักรึเปล่า เธอรู้สึกเศร้ากับความคิดนั้น แต่ก็อยากจะอยู่กับความเป็นจริง บางทีสิ่งที่พวกเขามีทั้งหมดจริง ๆ ก็คือความเข้ากันได้ทางเพศ บางทีสิ่งที่เกิดขึ้นกับซูเหม่ยหลินอาจจะดีสำหรับเธอกับเขาก็ได้ บางทีมันอาจจะช่วยให้ทั้งคู่รอดพ้นจากความเสียใจที่มากกว่านี้“ลี่ซา!” เสียงเคาะประตูรัว ๆ ดังขึ้นพร้อมกับเสียงเรียกของหลินซีเจิ้งลี่ซาครางออกมาอย่างขัดใจ “แป๊บนะ

“แกดูสับสนนะลี่ซา เพราะเฉินเหรอ” หลินซีเอ่ยขึ้น“ไม่ใช่ แต่เพราะฉู่เฮ่าหรานต่างหาก” เธอถอนหายใจ“เขาทำไมแก”“หลินซี ฉันไม่รู้” เธอเดินไปที่โซฟาแล้วนั่งลงข้าง ๆ เพื่อน “ทำไมต้องเป็นฉัน ทำไมเฉินต้องส่งดอกไม้พวกนั้นมาคืนนี้ด้วย”“แกก็รู้ว่าสันดานเฉินมันเป็นยังไง พอมันคิดว่ากำลังจะเสียแกไปจริง ๆ มันก็จะพยายามดึงแกกลับไปอีกครั้ง”“มันเป็นจังหวะที่แย่ที่สุดในชีวิตฉันเลยหลินซี” เจิ้งลี่ซาเธอถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่ายสิ้นหวัง “ฉู่เฮ่าหรานกับฉันเพิ่งจะคุยกันเรื่องที่ว่าคนเราควรจะคบกันนานแค่ไหนก่อนที่จะหมั้นหรือแต่งงานกัน แล้วเราก็ไม่เห็นด้วยกันอย่างแรงเรื่องระยะเวลา แล้วฉันก็คิดว่านั่นมันทำให้ฉันหงุดหงิดนิดหน่อย ฉันก็เลยทำตัวงี่เง่าไปบ้างตอนที่เฉินส่งดอกกุหลาบมา”หลินซีนั่งนิ่ง ดวงตาดูสับสน “แกทำตัวงี่เง่าได้ยังไง”“ฉันทำให้ฉู่เฮ่าหรานเชื่อไปว่าฉันยังมีความรู้สึกอะไรบางอย่างกับเฉินอยู่น่ะสิ”“ลี่ซา! แกทำอย่างนั้นได้ยังไง!” เพื่อนคำราม“ก็ฉันสับสน” เธอครางออกมา “ฉันกำลังนึกถึงตอนที่อยู่กับเฉินตอนที่เราเพิ่งจะเริ่มคบกัน ตอนที่เรา

“ฉันรู้” เจิ้งลี่ซาถอนหายใจแล้วก็เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของเพื่อน “ฉันสัญญากับตัวเองว่าจะไม่มีวันกลับไปอีก จะไม่ยอมให้เขาทำลายหัวใจของฉันอีก จะไม่ให้เขาร้องไห้อีก”“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องโทร ตัดแล้วก็ต้องตัดให้ขาด”“ฉันก็ไม่อยากจะคุยก็บเฉินอีก” เธอยิ้มอย่างอ่อนแรง “ฉันอยากจะทำความรู้จักกับฉู่เฮ่าหรานให้มากขึ้น ฉันอยากจะเข้มแข็งแล้วก็แค่เมินเฉินไปเลย ฉันรู้ว่าเขาเป็นข่าวร้าย แล้วฉันก็รู้ว่าฉันชอบฉู่เฮ่าหรานจริง ๆ เขาปลุกอะไรบางอย่างในตัวฉันที่ฉันไม่เคยมีมาก่อน มันเหมือนกับวิวัฒนาการของตัวฉันที่ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีอยู่ ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าทำไมฉันถึงได้รู้สึกแบบนี้ ฉันแทบจะไม่รู้จักเขาเลย แต่มันก็เกี่ยวกับเรื่องที่มากกว่าเซ็กซ์ มีอะไรบางอย่างเกี่ยวกับเขาที่ทำให้ฉันแค่อยากจะเป็นคนซน ๆ ตลก ๆ แล้วก็เซ็กซี่”“นั่นก็เพราะว่านั่นคือตัวตนภายในของแกที่พยายามจะออกมาอยากจะปลดปล่อยตัวเองให้เป็นอิสระไง”“แต่มันก็เป็นโอกาสที่น่ากลัว” ลี่ซาพึมพำพลางเล่นกับนิ้วของตัวเอง “ฉันหมายถึง...ฉู่เฮ่าหรานเป็นคนเดียวที่อาจจะทำให้ฉันเจ็บปวดได้จริงๆ”“นั่นก็เพราะว่าเขาเป็นคนเดียวที่

“ก็ดีค่ะ” เธอตอบเสียงเรียบ พลางเบือนหน้าหนีไปทางอื่น “แล้วคุณล่ะคะ”“ก็ดีครับ” เขาพยักหน้าแล้วเขาก็มองมาที่เธอ “ถ้าอย่างนั้นคุณก็คือเจิ้งลี่ซาสินะครับ”เจิ้งลี่ซาพยักหน้า “ค่ะ ฉันมาที่นี่กับฉู่เฮ่าชวน”“คุณคือผู้หญิงที่เขาใช้เพื่อทำให้จื่อหานหึงเหรอครับ”“ค่ะ คุณรู้ได้ยังไงคะ” เจิ้งลี่ซามองชายหนุ่มด้วยความประหลาดใจ“พี่หยุนเฟิงก็ไปช่วยฉู่เฮ่าชวนอีกคน” กู้เทียนอี้ส่ายหน้า “เฮ้อ...เรื่องงอแงไม่เข้าท่าเนี่ย ผมนึกว่าเป็นกันแค่ในหมู่ผู้หญิงซะอีก”“เหรอคะ” หลินซีเงยหน้าขึ้นสบตาเขาทันที แววตาเป็นประกายท้าทาย “เพิ่งจะรู้ว่าความงี่เง่ามันจำกัดเพศด้วย”เจิ้งลี่ซาแทบอยากจะเอามือปิดปากเพื่อน เธอไม่แน่ใจว่าทำไมหลินซีถึงหงุดหงิดได้ขนาดนี้ แต่การพูดจาแบบนี้คงไม่ทำให้ผู้ชายที่ไหนประทับใจแน่“ก็ไม่ปฏิเสธครับ” กู้เทียนอี้ยังคงยิ้มมุมปาก แต่แล้วการกระทำของเขาก็ทำให้เจิ้งลี่ซาอ้าปากค้าง เมื่อเขาโน้มตัวลงไปใกล้ ๆ แล้วใช้นิ้วแตะแก้มหลินซีเบา ๆ อย่างรวดเร็ว“แต่เรื่องแบบนี้...คุณคงต้องลองหาคำตอบจากผมเอง” เขากระซิบเสียงนุ่ม ริมฝีปากโค้งขึ้นอย่า

“ใจหายจังเลยนะหลินซี” เจิ้งลี่ซาพึมพำขณะสวมเสื้อผ้า“ฉันรู้ว่าที่จริงฉันไม่ควรมานั่งดราม่าแบบนี้เลยนะ ควรจะดีใจกับซ่งจื่อหานและฉู่เฮ่าชวนด้วยซ้ำ คือ...พวกเขาสองคนเหมาะสมกันดี ควรจะได้ลงเอยกันอย่างมีความสุข แต่ฉันก็อดใจหายไม่ได้อยู่ดี ที่ต่อไปนี้จะไม่มีฉันอยู่ในชีวิตของพวกเขาอีกแล้ว”“อืม...” หลินซีทำหน้าเห็นใจ “บางทีพวกเขาก็อาจจะยังอยากเป็นเพื่อนกับแกอยู่ก็ได้นะ”“ให้ซ่งจื่อหานมารู้ทีหลังว่าฉันเป็นแค่ตัวละครที่แฟนเขาจ้างมาแสดงละครตบตาเนี่ยนะ?” เธอทำหน้าแหย ๆ “ไม่มีทางหรอก”หลินซีเดินมานั่งลงบนเตียงของเพื่อน “เอาจริง ๆ นะ ฉันยังอึ้งอยู่เลยที่เรื่องมันจบลงด้วยดีได้ ฉันนึกว่าซ่งจื่อหานจะอาละวาดบ้านแตกแล้วสลัดฉู่เฮ่าชวนทิ้งไปซะอีก”“ซ่งจื่อหานกับฉันไม่เหมือนกันนี่” เจิ้งลี่ซาหัวเราะเบา ๆ ขณะติดตะขอสร้อยคอ “คงมีแต่ฉันล่ะมั้ง ที่จะสติแตกกับเรื่องโกหกได้ขนาดนั้น”“ใช่ แกมันเกินเบอร์ไปหน่อย” เพื่อนหัวเราะตาม ไม่คิดที่จะปลอบเพื่อนเลยแม้แต่น้อยจนได้รับค้อนจากเพื่อนกลับมา “อืม...แต่ก็ต้องดูด้วยว่าใครเป็นคนโกหก ถ้าเป็นผู้ชายที่มันไม่ได้เรื่องน่ะนะ!”