All Chapters of อนุตัวร้ายขอทำสวน: Chapter 31 - Chapter 40

ตอนที่ 27 มาการองแสงแดดอุ่นยามสายส่องลงแปลงดินเล็ก ๆ หลังเรือน เสียงจอบกระทบพื้นดังสม่ำเสมอ อาเหมยกับอาเหลียนช่วยกันพรวนดินอย่างขยันขันแข็ง กลิ่นดินสดใหม่คลุ้งขึ้นแตะจมูกไป๋เล่อกับเจียงจิงช่วยกัน ขุดร่องยกแปลงซ่งเหยากับอี้หยางก็กลับจากเล่าเรียน วันนี้เป็นวันที่พวกเขามาคารวะมารดา ทั้งสองวิ่งเข้ามาหาด้วยดวงตาเป็นประกายซ่งเหยาเอ่ยขึ้น“ท่านแม่ พวกท่านกำลังทำสิ่งใดให้ข้าช่วยดีหรือไม่” ซ่งเหยากำลังจะนั่งเขี่ยดิน เจียงจิงก็ลุกขึ้นรีบกล่าว เอ่ยเสียงหนักแน่น “ไม่ได้เด็ดขาดนะเจ้าคะ คุณชายสี่... เพียงแค่พวกท่านมาคารวะพวกข้าก็พอแล้ว เรือนใหญ่ไม่สั่งห้ามก็นับว่าเป็นความเมตตาอย่างยิ่ง จะให้ท่านมาจับเสียมขุดดินไม่ได้เด็ดขาดนะเจ้าค่ะ” ไป๋เล่อฟังแล้วก็พยักหน้าเห็นด้วย นางมิใช่ไม่เข้าใจ กฎเกณฑ์ในเรือนใหญ่นั้นเคร่งครัด เรื่องใดที่พ้นกรอบเพียงเล็กน้อยก็อาจถูกตีความเป็นการไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงได้ง่าย ๆเผยอี้หยางเดินไปใกล้เผยซ่งเหยาแล้วเอ่ย “น้องสี่ลุกขึ้นเถิด” จากนั้นเขาก็คารวะคนทั้งสอง เผยซ่งหยางก็ปฏิบัติตามพลางกล่าว“ขออภัยท่านแม่...ข้าไม่รอบคอบเอง”ไป๋เล่อหัวเราะในใจอย่างแผ่วเบา ความแต

ตอนที่ 29 มิอาจรู้ได้ ตะวันใกล้จะตกดิน ไป๋เล่อก็ให้บ่าวพาคุณชายทั้งสองกลับเรือน เจียงจิงทานมื้อเย็นกับไป๋เล่อ หลังจากเตรียมเสร็จทั้งสองก็ออกมานั่งดื่มชงชา วันนี้ไป๋เล่อยังคิดจะชงชาที่นางเคยอ่านเจอในสมัยถังดู หยิบชาอัดแผ่นที่นางทำเก็บไว้ตั้งแต่ก่อนหน้านี้ แผ่นชาสีน้ำตาลเข้มกลิ่นหอมขมติดปลายจมูก เพียงใช้มีดเล็กกะเทาะก็ได้ชิ้นชาออกมา นำไปวางบนถ่านไฟอ่อน ๆ คั่วจนส่งกลิ่นหอมกรุ่น จากนั้นจึงใส่ลงครกหิน บดอย่างใจเย็นจนแตกละเอียดเป็นผงเมื่อหม้อทองสัมฤทธิ์ที่ตั้งบนไฟเริ่มมีฟองปุดเบา ๆ คาดเดาว่าอุณภูมิเริ่มอุ่น นางจึงตักเกลือเม็ดเล็กน้อยโรยลงไป คนให้ละลาย กลิ่นน้ำชาผสมกลิ่นเกลืออ่อน ๆ คล้ายปลุกให้บรรยากาศยามอัสดงสดชื่นขึ้นอีกคราผงชาที่บดแล้วถูกใส่ลงไปทีละน้อย ใช้ช้อนไม้คนอย่างสม่ำเสมอจนละลายเข้ากัน น้ำชากลายเป็นสีน้ำตาลอมแดง ส่งกลิ่นหอมเข้มข้นแผ่วหวาน ทัพพีไม้ถูกยกขึ้นตักแล้วรินสลับยกสูงลงต่ำจนเกิดฟองสีขาวนวลลอยเป็นระลอกคลื่นเล็ก ๆ อยู่เหนือผิวชาไป๋เล่อค่อย ๆ ตักรินลงในถ้วยดินเผาสีเรียบ วางลงเบื้องหน้าพี่สาวกลิ่นหอมเค็มปนขมแผ่ว ๆ คลออยู่ในลมหายใจ ให้บรรยาก

ตอนที่ 31 ตระหนักการรับจัดของวาง นับเป็นอีกหนึ่งอาชีพที่สร้างรายได้ให้ไป๋เล่อไม่น้อย ความสามารถพิเศษที่ลูกค้าชื่นชอบคือ นางมักใส่ใจความหมายของงานในแต่ละครั้ง จัดขนมให้สอดคล้องกับวาระมงคลไป๋เล่อนั่งเขียนบัญชีเสร็จพอเห็นตัวเลขก็เงยหน้าขึ้นยิ้มกว้าง“รับทำขนมในงานเลี้ยงครั้งเดียว กำไรถึงสองร้อยตำลึงเชียว”อาเหมยนั่งพับผ้าอยู่ข้าง ๆ รีบเอ่ยแทรกเสียงสดใส“คุณหนู หากท่านอยู่ในเมืองหลวง ที่มีงานเลี้ยงน้ำชาวันเว้นวัน เช่นนั้นคงมีลูกค้ามากจนทำขนมแทบไม่ทันเจ้าค่ะ”ไป๋เล่อหัวเราะเบา ๆ พลางพยักหน้ารับเห็นด้วย “ก็จริง…ทว่าในเมืองใหญ่มิคงมีเพียงลูกค้า หากยังมีคู่แข่งนับไม่ถ้วนเช่นกัน อยู่ที่นี่ฝึกปรือฝีมือไปก่อนคงดีกว่า”นางวางพู่กันลง พลางคิดถึงเจียงจิง “พี่สาวเจียงจิงก็คงได้กำไรไม่น้อย…จากการทำน้ำอบดอกเหมย”ไป๋เล่อพูดเสร็จก็ได้ยินเสียงเคาะเบา ๆ ดังขึ้นที่ประตู “ไป๋เล่อ” เสียงเจียงจิงดังเรียกอยู่นอกเรือน“เข้ามาสิพี่สาว” ไป๋เล่อเอ่ยตอบประตูเลื่อนเปิดออก เจียงจิง ก้าวเข้ามาในชุดเรียบสะอาด ติดมือถือถุงผ้าเล็ก ๆ มาวางตรงหน้าของไป๋เล่อ นางยกยิ้มอ่อนโยนก่อนเอ่ยเสียงจริงใจ “นี่เป็นกำไรจากน้ำอบดอ

ตอนที่ 33 สายตาคับแคบ คล้อยหลังเผยกู้หยาง บ่าวหน้าเรือนตำราก็เดินเข้าไปรายงานเผยถังว่าก่อนหน้านี้ฮูหยินมา เผยถังได้ยินเช่นนั้นหลังจากจัดการหนังสือหลายอย่างจึงลุกขึ้นไปหาจางลั่วผิงที่เรือนใหญ่ เรือนใหญ่ เมื่อก้าวเข้าไป เห็นจางลั่วผิงนั่งตรวจบัญชีบางอย่างอยู่ นางเงยหน้าขึ้น พอเห็นสามีก็วางมือลง พลางเอ่ยเสียงนุ่ม“เสร็จธุระแล้วหรือเจ้าคะ”เผยถังพยักหน้ารับ ตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนลงมองสมุดบัญชีกล่าว “ลำบากเจ้าแล้ว” หากไม่ใช่เพราะมีตัวเลขที่ไม่เหมาะสมงานบัญชีเหล่านี้ควรให้สะใภ้ใหญ่จัดการได้เลยจางลั่วผิงยกยิ้มบาง “ลำบากอันใดกันเล่า… อยู่ที่นี่มาหลายปี ข้ากลับรู้สึกว่าดีนัก มีเพียงเกรงว่า ข้าอาจทำหน้าที่ไม่ดีพอเท่านั้น”เผยถังสบตานาง เอ่ยหนักแน่น“ความทุ่มเทใส่ใจของเจ้า ผู้ใดย่อมรับรู้”ลัวมาม่ายกจานผักสลัด พร้อมน้ำชากาใหม่เข้ามา “คุณชายรองนี่ช่างกตัญญูนักเจ้าค่ะ ได้ยินว่าฮูหยินไม่ค่อยทานอาหาร พอเห็นของสดแปลกตาก็รีบสั่งให้คนซื้อกลับมาให้ฮูหยินทันที”จางลั่วผิงเพียงหัวเราะเบา ๆ แต่แววตาเปี่ยมด้วยความอ่อนโยนเผยถังยกถ้วยชาขึ้นจิบ มีสีหน้าพึงพอใจเขาวางถ้วยชาลง ก่อนจะเอ่ย “แล้

ตอนที่ 35 ถูกจับได้ กู้เผยหยางเหลือบตามองคนตรงหน้าอีกครั้ง แววตาลึกล้ำคล้ายสืบค้นความจริงที่ซ่อนอยู่ภายใน ก่อนจะหัวเราะในลำคอแผ่วเบาเอ่ยต่อ“ทั้งที่ครั้งหนึ่งเคยสนิทแนบชิดกัน… บัดนี้กลับเหมือนคนแปลกหน้าที่ข้าอ่านไม่ออกเสียแล้ว”สุราที่ปลายนิ้วยกขึ้นสะท้อนเงาจากแสงตะวันยามเย็นวาววับ ทว่าดวงตาของเขากลับไม่ละจากไป๋เล่อแม้แต่วินาทีเดียว คล้ายจะรอคอยคำตอบบางอย่างจากริมฝีปากนางไป๋เล่อสะท้านในอก หัวใจราวกับถูกบีบรัดแน่น นางก้มหน้าหลบสายตาคมกริบที่ส่องทะลุเข้าไปในส่วนลึกของวิญญาณ ริมฝีปากเม้มแน่น ไม่รู้ควรอธิบาย หรือควรเงียบเพื่อรักษาความลับที่ไม่อาจเอื้อนเอ่ยออกมาได้ไป๋เล่อพยายามหาถ้อยคำมาแก้ต่าง เสียงแผ่วพลางยกจอกสุราขึ้น“ทุกคนที่ต้องหาหนทางของตนเอง…ย่อมต้องเปลี่ยนแปลง ผู้ใดเล่าจะคงความเป็นตัวเองได้ดั่งเดิม” นางกลบเกลื่อนความสั่นไหวในใจด้วยการรินสุราแล้วกระดกดื่มรวดเดียวกู้เผยหยางจ้องนางไม่กะพริบ มุมปากยกขึ้นอย่างยากจะหยั่งความหมาย น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยช้า ๆ“ฟังดูก็มีเหตุผล…แต่ข้ากลับเหมือนคำแก้ตัวเสียมากกว่า”เงียบงันชั่วอึดใจ บรรยากาศรอบศาลากลางสระบัวราวถูกแรงกดดันบางอย่างค