All Chapters of อนุตัวร้ายขอทำสวน: Chapter 41 - Chapter 50

ตอนที่ 37 มีความสุขระหว่างทางไป๋เล่อกลับถึงเรือน อาเหมยที่เฝ้ารออยู่วิ่งเข้ามาหา ใบหน้าแดงก่ำคล้ายจะหลั่งน้ำตา “คุณหนู…คุณชายรอง…คุณชายรองรู้เรื่องของท่านแล้ว”ไป๋เล่อพยักหน้าเบา ๆ “ข้ารู้แล้ว…แต่เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องกังวล คุณชายรองไม่ได้ทำร้ายข้า”อาเหมยเบิกตากว้าง“จริงหรือเจ้าคะ? ดีเหลือเกิน ข้ากังวลแทบแย่”ไป๋เล่อยกยิ้มอ่อนโยน พลางกล่าวต่อ “แต่ถึงอย่างไร เรื่องนี้ให้ผู้อื่นรู้อีกไม่ได้ ยิ่งกับเหยาเอ๋อร์…เจ้าต้องระวังเป็นพิเศษ”อาเหมยพยักหน้ารับ “ข้าทราบแล้วเจ้าค่ะ” ความตึงเครียดในใจค่อย ๆ คลายลง จึงเพิ่งสังเกตเห็นตะกร้าในมือนายหญิง “อ๊ะ…กลีบดอกเหมยพวกนี้ คุณหนูจะเอาไปทำอะไรหรือเจ้าคะ?”ไป๋เล่อมองดอกไม้ในตะกร้า กุหลาบพวกนี้นางไม่คุ้นสายพันธ์เลย ไม่แน่ใจว่ากินได้หรือไม่อย่างไรก็ต้องทดสอบก่อน “ข้าคิดจะลองทำชาหรือไม่ก็ขนม…แต่ก่อนอื่น ต้องทดสอบพิษเสียก่อน”อาเหมยขมวดคิ้ว ไป๋เล่อกล่าว “เจ้าช่วยจุดเตาต้มน้ำให้ข้าที”พอน้ำเริ่มเดือน ไป๋เล่อก็หยิบกลีบเหมยจำนวนหนึ่งใส่ลงไปน้ำค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีอ่อนราวน้ำชาละมุน กลิ่นหอมหวานจาง ๆ ลอยออกมา นางยกช้อนเงินเล็ก ๆ ที่เตรียมไว้ ตักน้ำชาที่ต้

ตอนที่ 39 เป็นค่าเช่า ถึงแม้ไป๋เล่อจะขายของหมดภายในเพียงหนึ่งชั่วยาม แต่นางก็ยังไม่คิดเพิ่มจำนวนของที่ขาย เหตุผลหลักเพราะเกรงจะเหนื่อยเกินกำลังขณะกำลังตั้งร้าน เด็กสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาถามเสียงใส“ท่านคือแม่นางไป๋เล่อใช่หรือไม่”ไป๋เล่อยิ้มบาง “ใช่แล้ว ข้าเอง”เด็กสาวยื่นตะกร้าให้ “ท่านแม่ฝากข้ามาส่งเห็ดสนเจ้าค่ะ”“อ่า...โชคดียิ่งนัก” ไป๋เล่อรับตะกร้ามาด้วยสีหน้ายินดี พลางถามต่อ “ได้มาเยอะเลย...ราคาเท่าไรหรือ”“ห้าตำลึงเจ้าค่ะ ท่านแม่บอกว่าหากแม่นางไม่สะดวกรับก็ไม่เป็นไร”“รับสิ จะไม่รับได้อย่างไร” ไป๋เล่อยิ้มพลางหยิบเงินส่งให้นางทันทีเจียงจิงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เอ่ยขึ้นเบา ๆ “เห็ดสน...ราคาสูงนัก ทว่า หากอยู่ในเมืองหลวงแล้ว ราคาคงยิ่งพุ่งสูงกว่านี้หลายเท่า”ไป๋เล่อยิ้มกว้างขึ้นด้วยความพอใจไม่ทันไร ก็มีสาวใช้ผู้หนึ่งเข้ามาเอ่ยถาม“ข้ามารับน้ำอบที่สั่งไว้เจ้าค่ะ”เจียงจิงยกขวดกระเบื้องส่งให้อย่างรวดเร็ว พลางกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เครื่องหอมของนายหญิงหอมสดชื่นยิ่งนัก ตอนข้ากลั่นน้ำอบก็ยังรู้สึกหายใจโล่งสบาย แม่นางลองตรวจสอบกลิ่นดูเถิด”สาวใช้สูดกลิ่นเบา ๆ ก่อนจะยิ้มบาง “ข้าจะนำไปให้น

ตอนที่ 41 แยกบ้าน หวังเจียงจิงย่อมไม่ล่วงรู้สาเหตุแท้จริงที่ตนได้กลายมาเป็นอนุของเผยกู้หยาง เดิมทีเจ้ากรมพิธีการหวังหมายมอบบุตรสาวที่เกิดจากฮูหยินเอกให้แต่งกับชายหนุ่ม แต่เมื่อเผยกู้หยางรับเจียงจิงเข้ามาก่อนแล้ว ย่อมมิอาจให้พี่น้องร่วมบิดามีสามีคนเดียวกันได้ เรื่องนี้จึงถูกเก็บและมิได้กล่าวถึงอีก ในขณะที่ไป๋เล่อกำลังเฝ้ารอเห็ดที่กำลังจะเกิด เผยกู้หยางเองก็เฝ้ารอแผนที่ตนเองกำลังเดินให้สำเร็จเรือนใหญ่ตระกูลเผย เรือนใหญ่ตระกูลเผยเงียบงัน บรรยากาศเต็มไปด้วยความกดดันเผยเยี่ยนคุกเข่าอยู่เบื้องหน้าบิดา เผยถัง และมารดา เสียงเอ่ยสั่นเครือ“ท่านแม่...ลูกช่างเป็นบุตรที่อกตัญญู แต่ทว่าลูกเองก็มีบุตรต้องดูแล”คำพูดยังไม่ทันจบ เผยกู้หยางก็ก้าวออกมา ก่อนจะทรุดกายลงคุกเข่าเคียงข้างพี่ชาย จังหวะนั้นเผยถังสะดุ้งเล็กน้อย หัวใจสั่นวาบ ดวงตาเฒ่าหรี่ลงมองบุตรรองด้วยความระแวดระวังเผยกู้หยางเอ่ยเสียงหนักแน่น “ท่านพ่อ ท่านแม่...ข้ารู้ดีว่าตนไร้ความสามารถ ไม่อาจแบกรับสิ่งใดได้มากมาย ขอให้ข้าเป็นคนแยกบ้านไปเถิด จะได้ไม่เป็นภาระแก่ตระกูล” หลังจากนั้น ทั้งสองฝ่ายโต้เถี

ตอนที่ 43 ให้โอกาส ไป๋เล่อหันไปมองเจียงจิงแล้วเอ่ยเบา ๆ “พี่สาว...ท่านยังมีน้ำอบเหลืออีกหรือไม่”เจียงจิงพยักหน้า “ยังพอขายได้อีกสองสามวัน”ไป๋เล่อคิดครู่หนึ่งก่อนเอ่ยต่อ “ข้าคงต้องทำขนมเพิ่มอีกหน่อยแล้วล่ะ ตอนนี้ร้านแผงข้างทางของเราคงต้องปิดชั่วคราวเสียก่อน”เจียงจิงมองน้องสาวด้วยความสงสัย “แล้วน้องสาววางแผนจะจัดการอย่างไรต่อไป”ไป๋เล่อยิ้มบาง “พรุ่งนี้ข้ากับท่านคงไม่ได้ไปขายเอง ทว่าให้อาเหมยกับอาเหลียนไปแทน จะได้บอกลูกค้าว่าจะเปลี่ยนที่วางขาย...เพราะเมื่อข้าได้รับมอบหมายให้ไปดูแลร้านค้า เช่นนั้นของพวกเรา...ก็จะย้ายไปวางขายที่นั่นแทน”เจียงจิงเบิกตากว้าง“จะไม่ถูกตำหนิหรือ...ต้องบอกเผยฮูหยินก่อนหรือไม่”ไป๋เล่อส่ายหน้า “ในเมื่อให้งานนี้กับข้า ข้าย่อมมีสิทธิ์ตัดสินใจ หากแค่เพียงเท่านี้ยังต้องรอคำอนุญาต แล้วจะเรียกว่าดูแลได้อย่างไร”เจียงจิงฟังแล้วก็ยังไม่คลายกังวลนัก นางพึมพำ “ข้าเองก็หวั่นใจอยู่...คำว่าดูแลจวนที่ฮูหยินกล่าว จะให้ทำถึงขั้นใด”อาเหลียนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เอ่ยเสียงแผ่ว“บ่าวเคยได้ยินมาว่า...แม้กระทั่งสะใภ้ใหญ่ก็ยังมิอาจจัดการเรื่องเหล่านี้ได้ด้วยตนเองเลยนะเจ้าคะ

ตอนที่ 45 เพลิดเพลินเมื่อเสร็จจากครัวก็ถึงเวลาอาหารเที่ยง ไป๋เล่อจึงกลับมาที่ห้องรับรอง อาหารหลากจานถูกยกขึ้นมาอย่างเรียบร้อย นางชิมไปเพียงไม่กี่คำก็เอ่ยด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน “อร่อยมาก...พวกเจ้าไม่ต้องคอยดูแลข้าแล้ว ไปกินให้เรียบร้อยเถอะ”อาหลิน อาหลิง ก้มศีรษะพร้อมกล่าว “ขอบคุณแม่นางอันไป๋เล่อ พวกข้ากินเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ” ไป๋เล่อไม่ได้ซักถามต่อ นางกินจนเสร็จ จากนั้นพวกบ่าวก็ยกน้ำชาเข้ามา นางยกถ้วยขึ้นจิบเบา ๆความหอมละมุนของชาทำให้นางรู้สึกเบาสบายผ่อนคลาย ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นอย่างสนใจ “ที่นี่...มีคนที่ดูแลการชงชาเป็นพิเศษหรือไม่” คนดูแลร้านรีบประสานมือโค้งคำนับ “ข้าจะให้ผู้ดูแลการชงชามาอธิบายแก่ท่านเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ”ไป๋เล่อเพียงพยักหน้าไม่เร่งร้อน ไม่นานก็มีหญิงสาวผู้หนึ่งก้าวเข้ามา ท่าทางเรียบร้อยอ่อนช้อย ดวงตาสุภาพนอบน้อม ข้างหลังมีสาวใช้อีกคนแบกถาดพร้อมกาชาและถ้วยชาเข้ามาตามหลังหญิงสาวคำนับพลางเอ่ยแนะนำตนเองด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน“คารวะแม่นางอันไป๋เล่อ ข้าน้อยนามฟู่เฟย เป็นผู้ดูแลการชงชาของร้านเจ้าค่ะ”ไป๋เล่อยิ้มทักทาย “รบกวนแม่นางฟู่เฟยแล้ว”ฟู่เฟยย่อ