All Chapters of อนุตัวร้ายขอทำสวน: Chapter 21 - Chapter 30

ตอนที่ 17 เผลอใจ เผยกู้หยางก้าวเข้าไปด้านในอย่างไม่รีบร้อน ก่อนจะหยุดตรงม้านั่งเล็กที่เผยซ่งเหยาเคยนั่ง เขาขยับกายลงนั่งแทนที่โดยไม่รอให้ไป๋เล่อเชื้อเชิญไป๋เล่อเหลือบมองเขาเล็กน้อย ความสงสัยแฝงอยู่ในแววตา ก่อนเอ่ยถามเสียงเรียบ “คุณชาย…จะรับชาสักถ้วยหรือไม่เจ้าคะ”ชายหนุ่มพยักหน้า สายตายังไม่ละไปจากท่าทางของนางไป๋เล่อจึงหยิบกาชาและอุปกรณ์เรียบง่ายขึ้นมาจัดวาง นางเคลื่อนไหวอย่างคุ้นชิน ละเมียดละไมทุกขั้นตอน ตั้งแต่การล้างถ้วยด้วยน้ำร้อน การตักใบชา และการรินน้ำแรกทิ้ง ก่อนจะชงอย่างใจเย็นเผยกู้หยางเผลอลอบมอง ใบหน้าคมสันแฝงแววประหลาดใจ ไม่นาน กลิ่นชาหอมกรุ่นอบอวลไปทั่ว ไป๋เล่อวางถ้วยชาลงตรงหน้าเขาด้วยมือเรียวบาง ก้มศีรษะเล็กน้อย“เชิญคุณชายเจ้าค่ะ”เผยกู้หยางยื่นมือรับถ้วยชา ยกถ้วยชาขึ้นจรดริมฝีปาก รสชาติแรกสัมผัสลิ้นก็นิ่งไปชั่วขณะ กลิ่นหอมละมุนของใบชาไม่เข้มจัด หากแฝงความอ่อนโยนลึกซึ้ง ค่อย ๆ คลี่คลายไปทั่วทั้งคอหอยและอกในทันทีชายหนุ่มยกถ้วยชาขึ้นจิบอีกครั้ง คราวนี้ริมฝีปากหยักได้รูปคลี่ยิ้มบางแทบไม่รู้ตัว รสชาอบอุ่นทำให้เสียงทุ้มที่เปล่งออกมาเปลี่ยนไปเล็กน้อย จากปกติที

ตอนที่ 19 เก็บไว้เป็นทุนตลาดเช้า แผงของไป๋เล่อพอเริ่มตั้งแผง ลูกค้าเก่าหลายคนก็มาหาอย่างคุ้นเคย เสียงทักทายเจื้อยแจ้วไม่ขาดสาย สตรีวัยเยาว์ผู้หนึ่งแต่งกายเรียบง่ายคล้ายสาวใช้ ก้าวเข้ามาซื้อขนมตามปกติ แต่สายตากลับสะดุดเข้ากับม้วนใส ๆ ที่วางเรียงอยู่นางชี้พลางถามด้วยความสงสัย“นี่คืออะไรหรือ”ไป๋เล่อยกยิ้มบาง ก่อนหยิบภาชนะไม้เล็ก ๆ ที่เตรียมไว้สำหรับให้ลูกค้าลองชิม นางคีบก๋วยเตี๋ยวลุยสวนชิ้นหนึ่งวางลงพร้อมถ้วยน้ำจิ้มเล็ก ยื่นไปตรงหน้าหญิงสาวอย่างนอบน้อม“คุณหนูท่านลองชิมดูก่อนเจ้าค่ะ รสชาติสดใหม่จากร้าน รับรองอร่อยไม่เหมือนสิ่งใดที่เคยลิ้มลอง”สาวใช้หยิบม้วนบางใสขึ้นมา จิ้มน้ำจิ้มแล้วกัดเบา ๆ คำแรกก็ทำให้นางเบิกตากว้างทันที รสผักสดกรอบหวานผสมกับน้ำจิ้มเผ็ดเปรี้ยวหวานกลมกล่อม ทำให้ลิ้นสดชื่นอย่างประหลาด ไม่เหมือนอาหารใดที่เคยลิ้มรสมาก่อน“อร่อยนัก!” นางพึมพำกับตนเองก่อนเงยหน้ามองไป๋เล่อด้วยแววตาตื่นเต้น คุณหนูของนาง ชอบของใหม่แปลกตา หากได้ชิมสิ่งนี้คงจะยิ้มไม่หยุดสาวใช้ยกมือขึ้นถามเสียงใส“แล้ว…ของเช่นนี้ขายเท่าใดหรือ”ไป๋เล่อยกยิ้มบาง“หนึ่งชุดสิบห้าอีแปะเจ้าค่ะ ทานแทนมื้อเที่ยงได้ส

ตอนที่ 21 พอใจ ไป๋เล่อเงียบไปชั่วครู่ขณะมือกำลังคัดกลีบกุหลาบ นางอดไม่ได้ที่จะนึกถึงช่วงเวลาหนึ่งในอดีต…ครั้งนั้นนางเพิ่งจบการอบรมสั้น ๆ เกี่ยวกับการทำน้ำหอม DIY ที่จากกลุ่มอาจารย์จากมหาวิทยาลัยออกมาให้บริการวิชาการ บรรยากาศการอบรมเต็มไปด้วยความอบอุ่น ครูผู้สอนอธิบายด้วยรอยยิ้มถึงวิธีการสกัดกลิ่นจากดอกไม้ทีละขั้นตอน ตั้งแต่การเลือกดอกไม้สดใหม่ การกลั่นไอน้ำอย่างง่าย ไปจนถึงการผสมกลิ่นให้กลมกล่อม ทั้งยังมีตัวอย่างขวดแก้วใสเรียงราย หยดน้ำใส ๆ ภายในกลับซ่อนกลิ่นหอมหลากชนิดที่แตกต่างกันไป ที่สวนคาเฟ่ของนางมีสวนกุหลาบขนาดใหญ่นางนำกลีบดอกไม้เหล่านั้นกลับไปทดลองสกัดทีละหยด จากด้วยหม้อแก้วเล็ก ๆ และขวดใสจุกไม้คอร์ก น้ำหอมที่ได้แม้เรียบง่ายตามกลิ่นของสายพันธ์กุหลาบแต่ละชนิดซึ่งหาซื้อทั่วไปไม่ได้ ผู้คนที่มาในคาเฟต่างเอ่ยชม และบางครั้งก็ขอซื้อติดมือกลับไป เมื่อดึงสติกลับมาที่ปัจจุบัน ไป๋เล่อมองกลีบดอกไม้ในมือแล้วแย้มยิ้มบาง แม้ยุคสมัยเปลี่ยนไปแต่ความรู้ที่ติดตัวมานี้… ข้าจะใช้สร้างสิ่งใหม่ให้กับที่นี่ได้อีกครั้ง ไป๋เล่อถลกแขนเสื้อขึ้น มัดผมสูงเพื่อไม่

ตอนที่ 23 เฉพาะตัวบนรถม้าหรู เซียวจิ้งหงยกชายผ้าม่านขึ้นเล็กน้อย สายตาจับจ้องไปยังร่างของไป๋เล่อที่ยืนโดดเด่นงดงามท่ามกลางผู้คนในตลาด รอยยิ้มบางผุดขึ้นตรงมุมปาก แววตาลึกซึ้งครุ่นคิด“นาง...มีของใหม่ออกมาอีกแล้วหรือ หรือเพราะเหตุนี้ถึงได้ไม่เสียดายวิธีต้มเกลือ”เผยกู้หยางเอนกายพิงเบาะ ดวงตาหรี่ปรือมองเซียวจิ้งหงที่เลิกผ้าม่านดูอันไป๋เล่อกำลังขายของ ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเนือย “ปลุกข้ามาตั้งแต่เช้า...นี่หรือคือสิ่งที่เจ้าพาข้ามาดู”เซียวจิ้งหงหัวเราะเบา ๆ เอ่ยปฏิเสธ “ก็แค่ทางผ่านเท่านั้น”เผยกู้หยางเลิกคิ้ว หันหน้ามองออกนอกหน้าต่าง ริมฝีปากยกยิ้มจาง “เอาเถิด ไปกันได้แล้ว” น้ำเสียงคล้ายไม่คิดจะต่อความให้เสียเวลาไม่นาน รถม้าก็ค่อย ๆ เคลื่อนเข้าสู่โรงต้มเกลือที่เซียวจิ้งหงจัดเตรียมไว้ เกลือดิบจำนวนมากถูกขนลงจากเกวียนทีละกระสอบ กองพะเนินอยู่เบื้องหน้า กลิ่นเค็มจัดลอยอบอวลเผยกู้หยางก้าวลงจากรถม้า กวาดตามองภาพตรงหน้า ก่อนเอ่ยถามอย่างขี้เกียจนัก “แล้วเจ้าจะเอาเกลือดิบพวกนี้ไปทำอะไร”เซียวจิ้งหงยกยิ้มบาง ดวงตาวาววับด้วยแผนในใจ “แน่นอน...ก็เพื่อทำให้มันกลายเป็นเกลือคุณภาพดี” ภายในโรงต้มเกล

ตอนที่ 25 กับดักอันหย่งฟู่หลังจากวันนั้นก็ทิ้งเรื่องราวของน้องสาวไว้ชั่วคราว แต่เมื่อถึงคราวต้องเดินทางกลับ ใจเขาก็ยังคิดว่าน้องสาวคงได้ไตร่ตรองจนเข้าใจ จึงตรงมาหานางที่แผงขายของไป๋เล่อกำลังเก็บของ เจียงจิงเห็นหย่งฟู่เดินมาก็แตะไป๋เล่อเบา ๆไป๋เล่อเงยหน้าขึ้น เห็นบุรุษผู้นั้นยืนอยู่ตรงหน้า ถึงอย่างไรก็เป็นพี่น้องร่วมสายเลือด นางจึงไม่แสดงท่าทีแข็งกระด้าง รีบย่อกายคารวะทักทายตามมารยาท“พี่ใหญ่”อันหย่งฟู่สบตามองน้องสาว สายตาคมเข้มแต่แฝงความหนักใจ ก่อนเอ่ยถามเสียงทุ้มช้า ๆ“เจ้าคิดได้หรือยัง...ข้าสัญญาจะว่าเจ้าจะไม่เสียเปรียบอะไร”ไป๋เล่อเงยหน้ามองพี่ชาย แววตาของนางหาได้สั่นคลอน เอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล“พี่ใหญ่...ข้าคิดดีแล้วเจ้าค่ะ ชีวิตในวันนี้ แม้เรียบง่ายแต่ข้ามีความสุข ไม่จำเป็นต้องไปไขว่คว้าอันใดอีก”หย่งฟู่ถอนหายใจ “ข้าจะกลับแล้วหากเปลี่ยนใจก็ส่งข่าวไปให้ข้า”ไป๋เล่อหันมากล่าวด้วยรอยยิ้มบาง น้ำเสียงนุ่มนวล “ขอให้พี่ใหญ่เดินทางโดยสวัสดิภาพเจ้าค่ะ”หย่งฟู่จ้องมองน้องสาวครู่หนึ่ง ราวอยากเอ่ยอะไรอีก ทว่าท้ายที่สุดก็เพียงพยักหน้าเบา ๆ แล้วหมุนกายเดินจากไปไป๋เล่อมองตามแผ่นหลังนั้น