All Chapters of อนุตัวร้ายขอทำสวน: Chapter 11 - Chapter 20

ตอนที่ 8 ความเปลี่ยนแปลง เมื่ออาเหมยกลับมาถึงเรือน ก็เห็นไป๋เล่อนั่งอยู่ในสวนหลังบ้าน มือยังคงพรวนดินรดน้ำแปลงผักเล็ก ๆ ที่เพิ่งเพาะเสร็จใหม่ กลิ่นดินชื้นผสมกลิ่นหอมจาง ๆ ของดอกเหมยรอบสวน“คุณหนู…” อาเหมยเอ่ยเสียงนุ่ม พลางก้าวเข้ามาใกล้ไป๋เล่อหันหน้ามามอง “เหนื่อยหรือไม่...นั่งพักสักหน่อยแล้วค่อยไปรับอาหารที่ครัว” อาเหมยจ้องมองเจ้านายครู่หนึ่ง ไป๋เล่อจึงเอ่ยถาม “มีอะไรหรือ” อาเหมยเม้มปากอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนตัดสินใจเอ่ยออกมา“คุณชายถามว่าท่านจะไม่ไปจากตระกูลเผยใช่หรือไม่ พอบ่าวตอบว่าใช่… ดูแล้วคุณชายคงดีใจมาก แล้วยังฝากวาจามาให้บ่าวบอกว่า เขาจะตั้งใจเรียนและจะดูแลท่านแม่ไม่ให้ลำบาก”เสียงน้ำจากฝักบัวที่รินรดต้นไม้ในสวนหยุดชะงักเล็กน้อย ไป๋เล่อเงียบไปครู่หนึ่ง ดวงตาเหม่อมองเมล็ดผักในดิน ก่อนเอ่ยเสียงแผ่วเบา “เป็นข้าเอง…ที่เมื่อก่อนทำไม่ดี ทำให้บุตรชายต้องรู้สึกเช่นนี้”อาเหมยเม้มปาก ไม่รู้จะปลอบอย่างไร นางจึงโค้งตัวเบา ๆ “ข้าไปยกอาหารเย็นมาให้ท่านนะเจ้าคะ”ไป๋เล่อพยักหน้าช้า ๆ “อืม…เจ้าไปเถอะ”คล้อยหลังอาเหมยเงียบหายไป ไป๋เล่อก็ทอดสายตามองสวนเล็กเ

ตอนที่ 10 ขายหมดเลยรุ่งเช้าวันนั้น ไป๋เล่อสวมชุดผ้าฝ้ายสีอ่อนเรียบง่ายสะอาดสะอ้าน เส้นผมถูกรวบขึ้นอย่างคล่องตัว นางยืนทอดสายตามองรถเข็นไม้ที่เตรียมไว้เต็มคันบนรถเข็นเรียงรายด้วยขนมหลากชนิดในถาดไม้ใหญ่ กล่องผักสดสีเขียวสดชื่นวางอยู่ด้านข้าง พร้อมขวดน้ำปรุงผักงาผสมน้ำผึ้งที่นางบรรจุอย่างพิถีพิถัน ตรงกลางเด่นสะดุดตาที่สุดคือ ซวงเกา ก้อนฟูนุ่มแต่งหน้าครีมขาวเนียน ราวกับปุยหิมะวางซ้อนเรียงเป็นชั้น ๆ กลิ่นหอมหวานละมุนลอยอบอวลจนชวนให้ใจเต้นรอคอยไป๋เล่อสูดลมหายใจลึก ความตื่นเต้นและความมั่นใจประสานกันในดวงตาที่เปล่งประกาย ก่อนจะจับคันรถเข็นแน่นบอกกับตนเองว่าจะเป็นอีกก้าวสำคัญของชีวิตแม้อาเหมยขอเป็นคนเข็น แต่วันแรกนางขอเข็นเอง อาเหมยและเจียงจิงกับบ่าวอีกคนจึงคอยช่วยเหลือด้านหลังบ่าวไพร่ที่อยู่ละแวกนั้นต่างพากันหยุดมือ เหลือบตามองพลางซุบซิบกันเสียงเบา“เจ้าว่า อี้เหนียงสี่ผู้นี้…จะรอดหรือไม่”“ใครจะไปรู้เล่า แต่ข้าว่า ขนมนางไม่ธรรมดา”“ขนมอร่อยถึงเพียงนั้นเชียวหรือ”“ข้าเคยได้ชิมมาแล้วครั้งหนึ่ง รสชาติหอมหวานละลายปาก อร่อยกว่าที่ขายในร้านน้ำชาเมืองหลวงเสียอีก”“ขนาดนั้นเลยหรือ!”“แต่…นางจะไ

ตอนที่ 12 ลงเรือรำเดียวกัน ไป๋เล่อเมื่อกลับมาถึงเรือน หลังจากเก็บข้าวของที่ซื้อมาทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว ไป๋เล่อจึงพาเจียงจิงกับอาเหลียนเข้าไปยังห้องเล็กด้านหลัง นางชี้ไปยังถุงเกลือดิบสิบชั่งที่กองอยู่ “พี่สาว เจ้าเห็นหรือไม่ เกลือเหล่านี้ราคาถูกนัก…แต่ถ้าผ่านการต้ม กรองเอาสิ่งสกปรกออกแล้วต้มซ้ำหลายครั้ง ย่อมได้เกลือที่ขาวสะอาดขึ้น ราคาขายก็สูงขึ้นมาก” เจียงจิงขมวดคิ้วเล็กน้อย มองเกลือหยาบที่เต็มไปด้วยคราบหม่น “จริงหรือ...หากทำได้การค้าครั้งนี้นับว่ากำไรสูงมาก” ไป๋เล่อพยักหน้า “ข้าจะลองทำดู” นางจัดเตรียมอุปกรณ์ที่หามาได้ ทั้งตะกร้าไม้ไผ่ใบใหม่ หินแม่น้ำก้อนเล็ก ทรายสะอาดและถ่านไม้ที่ทุบเป็นชิ้นหยาบ ๆนางค่อย ๆ วางหิน ทราย และถ่านซ้อนกันเป็นชั้น ๆ ลงในตะกร้าไม้ไผ่ ให้คล้ายกับการทำชั้นกรองน้ำ จากนั้นก็ยกถังน้ำเกลือที่ตนละลายเกลือดิบไว้เทรินช้า ๆ ลงบนตะกร้าเสียงน้ำไหลผ่านชั้นกรองดังซ่าเบา ๆ หยดน้ำใสเริ่มซึมผ่านก้นตะกร้า ไหลหยดลงสู่ถังไม้ที่รองไว้ด้านล่าง น้ำที่ไหลออกมาดูใสสะอาดกว่าตอนแรกจนสังเกตได้ชัดไป๋เล่อยืนกอดอกเฝ้ามอง ดวงตาเป็นประกา

ตอนที่ 13 เจอกันครั้งแรกเรือนอันถิง เสียงลมพัดใบไม้เสียดสีกันเบา ๆเผยกู้หยางเพิ่งเก็บกระบี่หลังการฝึกยามเช้า เหงื่อหยดบนขมับยังไม่ทันแห้ง พลันสายตาคมเหลือบไปเห็นของวางอยู่ข้างกาน้ำชาขนมหน้าตาแปลกใหม่ไม่คุ้นตา และผักสดราดด้วยน้ำปรุงสีเข้ม ส่งกลิ่นหอมแตะจมูกเขาคาดเดาเอาว่าคงเป็นเปาอันที่จัดเตรียมไว้ให้ดังเช่นทุกครั้งเผยกู้หยางวางกระบี่ลง ก่อนยกกาน้ำชารินลงถ้วยควันกรุ่นลอยคลุ้งแล้วเอื้อมมือหยิบขนมแปลกตาชิ้นนั้นขึ้นมาลองลิ้มชิมดู เนื้อแป้งนุ่มฟูเคลือบด้วยครีมขาวนวลตัดกับผิวหน้า เขาเพียงเลิกคิ้วบางอย่างแปลกใจ ก่อนจะกัดคำแรกอย่างไม่รีบร้อนทันทีที่เนื้อขนมสัมผัสปลายลิ้น รสหวานละมุนก็แผ่วซึมออกมา เนื้อแป้งเบาราวกับก้อนเมฆแตกตัวในปาก กลิ่นครีมหอมมันกลับไม่เลี่ยนอย่างที่เขาคุ้นเคย หากแต่ละมุนจนแทบจะละลายไปกับชาอุ่นที่เพิ่งรินคิ้วเข้มของเขาเลิกขึ้นโดยไม่รู้ตัว ความสุขุมเยือกเย็นที่มักฉายอยู่บนใบหน้าไหววูบไปชั่วขณะ เผยกู้หยางกลืนคำแรกลงแล้วพึมพำเบา ๆ ราวกับรำพันกับตัวเอง“รสชาติดี ไม่หวานเลี่ยน...ใช้ได้”เมื่อหันไปลองผักสดที่ราดด้วยน้ำปรุงสีน้ำตาลเข้ม รสเค็มหวานกลมกล่อมต

ตอนที่ 15 ให้อภัยแล้วร้านน้ำชาใหญ่ เมืองอี้โจว “ไป๋เล่อ” เขาเอ่ยขึ้นช้า ๆ “ครั้งนี้พี่มาช้าไปหน่อย ทำให้น้องต้องลำบากถึงเพียงนี้ พี่ต้อง แต่บัดนี้…ท่านพ่อให้อภัยแล้ว”ไป๋เล่อวางสายตาสงบ ไม่ตอบโต้ในทันทีนางถอนหายใจเบา ๆอันหย่งฟู่โน้มตัวเล็กน้อย เสียงเข้มขึ้น “น้องไม่จำเป็นต้องอยู่ในจวนตระกูลเผยอีกต่อไป ยิ่งไม่จำเป็นต้องลดตัวไปขายขนมท่ามกลางตลาดเช่นนี้ เจ้ากลับบ้านกับพี่เถิด ท่านพ่อจัดการเรื่องแต่งงานใหม่ให้เจ้าแล้ว อีกไม่นานทุกอย่างจะราบรื่น”เขาวางถ้วยชาลง มือหนากำแน่นบนโต๊ะไม้ “เจ้าไม่ต้องกลับตระกูลเผย วันนี้ให้อาเหมยไปเก็บข้าวของ เจ้าก็พักที่โรงเตี้ยมกับข้าก่อน ไว้ข้าจัดการเรื่องร้านค้าเสร็จพวกเราจะออกเดินทางกลับพร้อมกัน”ไป๋เล่อนิ่งฟังตลอด น้ำเสียงพี่ชายเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจเหมือนทุกสิ่งได้ถูกกำหนดไว้แล้ว หย่งฟู่ถอนหายใจหยุดเว้นวาจา ในที่สุด ให้นางได้มีโอกาสได้พูดออกไป “พี่ใหญ่…ข้าเข้าใจความหวังดีของท่านและท่านพ่อ แต่ชีวิตของข้า จะไม่กลับไปเป็นเช่นเดิมอีกแล้ว”ไป๋เล่อวางถ้วยชาลงอย่างเบามือ นัยน์ตานิ่งสงบก่อนเอ่ยออกมาชัดถ้อยชัดคำ“พี่ใหญ่ ข้าจะไม่กลับไปออกเรือนอีกคร