เผยกู้หยางหัวเราะจนแววตาเปล่งประกายพึงใจ เห็นสีหน้าขุ่นเคืองเล็ก ๆ ของไป๋เล่อก็ยิ่งรู้สึกสะใจนัก จึงเอ่ยถามเสียงแฝงแกล้งเย้า“แล้วเจ้าจะปลูกเห็ดไปเพื่ออันใดกัน...ราคาก็มิได้สูงนัก”ไป๋เล่อปรายตามองอย่างไม่ยอมแพ้ ตอบเสียงเรียบ “สิ่งใดที่ไม่ต้องซื้อ...ย่อมดีมิใช่หรือเจ้าคะ อีกทั้งข้าก็ขึ้นเขาไปเก็บเห็ดเองไม่ได้เสียด้วย”“เจ้ามีตำราลับหรืออย่างไร”นางหัวเราะเบา ๆ “จะเรียกเช่นนั้นก็มิแน่หรอกเจ้าค่ะ...เพียงแต่ข้าอยากกิน ซุปเห็ด เท่านั้นเอง คิดว่าที่นี่คงไม่มีขายหรอก”ชายหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อย “ซุปเห็ด? หรือเจ้าหมายถึง เหอกังเกิง อาหารบำรุงที่มีเพียงในวังและเรือนขุนนางใหญ่เท่านั้น”ไป๋เล่อส่ายหน้าช้า ๆ นัยน์ตาสะท้อนความคิด ซุปเห็ดในความทรงจำของนางมิใช่เช่นนั้น หากเป็นซุปข้นสีขาวนวลที่อบอุ่นและหอมมัน กินคู่กับสเต๊กหรือขนมปัง...ย่อมไม่มีทางพบในโลกนี้ได้นางจึงตอบเพียงเบา ๆ“รอเห็ดของข้าโตเสียก่อน...ข้าจะทำให้ท่านชิมเอง”เผยกู้หยางมองใบหน้าแน่วแน่นั้นพลันหัวเราะในลำคอ “หึ พรุ่งนี้ข้าจะให้คนหาเห็ดมาให้เจ้า”ไป๋เล่อถอนหายใจยอมแพ้ “ก็ได้...รบกวนท่านแล้ว”จากนั้นนางเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว “เอาเถิ
Last Updated : 2025-09-30
LOGIN
