อนุตัวร้ายขอทำสวน의 모든 챕터: 챕터 71 - 챕터 80

ตอนที่ 69 เข้าถึง เผยกู้หยางยกถ้วยชาขึ้นแนบริมฝีปาก แต่สายตากลับเลื่อนไปยังหญิงสาวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างเงียบ ๆ แสงจากหน้าต่างสะท้อนเคล้าใบหน้าเรียวของนางให้ดูนุ่มนวลราวภาพวาดชายหนุ่มลอบหัวเราะในใจเขามั่นใจในรูปลักษณ์ของตนเองเสมอไม่ใช่เพียงเพราะความสง่าภายนอก หากแต่เพราะสายตาของผู้คนรอบกายที่เคยชินกับการมองเขาด้วยความชื่นชมและบัดนี้... มีทั้งเขาและเซียวจิ้งหงอยู่ในห้องเดียวกัน เขาแน่ใจว่าหญิงใด ๆ ก็ยากจะต้านทานได้ น่าจะมีอาการประหม่าบ้างสักเล็กน้อยแต่คนที่นั่งตรงหน้านั้น กลับไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อยนางดูสงบเรียบ ดวงตานิ่งเยือกเย็นจนแทบไม่สะท้อนอารมณ์ใด ๆนางเพียงยิ้มสุภาพเมื่อถูกเอ่ยถาม และตอบอย่างพอดีโดยไม่เกินเลย ไป๋เล่อหาใช่ไร้ความรู้สึก ใจของนางก็เต้นแรงไม่น้อย แต่เพียงครู่เดียวก็เก็บซ่อนอาการเหล่านั้นไว้ได้อย่างแนบเนียนเพราะนางเริ่มชินกับบุรุษสองคนตรงหน้าแล้ว บรรยากาศเริ่มเงียบเซียวจิ้งหงจึงเอ่ยถาม “ข้าได้ยินว่าแม่นางไป๋เล่อรับทำของว่างให้กับคุณหนูรองโจวเสียนผิน ข้าค่อนข้างประหลาดใจนัก” ไป๋เล่อยิ้มตอบ “การได้ลองทำสิ่งใหม่ ๆ

ตอนที่ 71 เป็นตัวของตัวเอง ไป๋เล่อเดินลงมาจากห้องรับรอง สายลมยามบ่ายพัดกลีบดอกเหมยปลิวผ่านราวบันได กลิ่นชาอ่อน ๆ ยังติดปลายเสื้อผ้านางเห็นอาเหมยยืนรออยู่ตรงลานด้วยสีหน้ากังวลใจ มือทั้งสองกำชายผ้าแน่นราวกับมีเรื่องจะพูดแต่ไม่กล้าเอ่ย“เหตุใดถึงทำสีหน้าเช่นนี้เล่า” ไป๋เล่อถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนอาเหมยรีบก้าวเข้ามาใกล้ ก่อนก้มหน้าพูดเกือบกระซิบ“ทุกครั้งที่นายท่านเรียกท่าน... ข้าใจไม่ดีเลยเจ้าค่ะ”ไป๋เล่อเลิกคิ้วเล็กน้อย “เหตุใดเล่า”อาเหมยลังเลครู่หนึ่ง ก่อนตอบเสียงเบา “ข้าไม่มั่นใจเจ้าค่ะ ท่านไม่รู้หรือ ว่าสิ่งที่ท่านทำ... มันขัดกับสตรีทั่วไปในยุคนี้นัก”นางช้อนตามองนายหญิงด้วยความเป็นห่วง “ทั้งการพูด การคิด หรือการออกหน้าในเรื่องงานของบุรุษ... มันไม่ตรงตามธรรมเนียมเลยนะเจ้าคะ ท่านไม่รู้สึกหวั่นใจบ้างหรือ”ไป๋เล่อหัวเราะเบา ๆ รอยยิ้มบนริมฝีปากดูไม่ใส่ใจ“เจ้ากังวลเกินไปแล้วอาเหมย”นางตอบเสียงนุ่ม “นายท่านสนใจข้า... ก็เพราะข้าเป็นอย่างนี้ หากข้าฝืนเปลี่ยนตนเองเสีย เขาคงเบื่อไปนานแล้ว”อาเหมยมองด้วยสายตานับถือปนกลัว “แต่ว่า...”“แต่ถึงอย่างนั้น...” ไป๋เล่อพูดแทรกเบา ๆ “ใช่ว่าข

ตอนที่ 73 อีกสิบวันภายในเรือนอวิ๋นสุ่ย กลิ่นผ้าไหมใหม่อบอวลปนกลิ่นชาหอมจาง ๆไป๋เล่อยืนอยู่หน้าโต๊ะที่เต็มไปด้วยผ้าสีอ่อนและแบบร่างที่เธอขีดเขียนเองด้วยมือ ช่างตัดผ้าและสาวใช้ยืนฟังคำสั่งอย่างตั้งใจ“ตรงแขนเสื้ออย่าให้รัดแน่นนัก เวลาขยับจะได้คล่องตัว ส่วนชายเสื้อให้ตัดเฉียงขึ้นเล็กน้อย จะได้ไม่เกี่ยวขาเวลาขี่ของสิ่งนั้น”นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงมั่นใจและใจเย็นเจียงจิงที่นั่งจิบชาอยู่ข้าง ๆ พูดขึ้นด้วยรอยยิ้มบาง “ถ้าเพิ่มลายปักเงินเล็กน้อยตรงชายเสื้อ จะช่วยให้ดูเรียบแต่มีสง่า เหมาะกับเจ้าดีนะ”“พี่สาวมีสายตาดีจริง ข้าชอบนักเจ้าค่ะ”ไป๋เล่อหันไปยิ้มอย่างจริงใจขณะทั้งสองพูดคุยกันอยู่นั้น เสียงฝีเท้าสองคู่ก็ดังมาจากทางเดินสาวใช้รีบเอ่ยรายงาน “คุณชายใหญ่กับคุณชายรองมาเจ้าค่ะ!”ไม่นานนัก อี้หลางร่างสูงโปร่งก็ก้าวเข้ามา เขาก้มหัวคารวะอย่างสง่างาม “คารวะมารดา คารวะท่านน้าไป๋เล่อ”ตามหลังมาด้วยซ่งเหยา เด็กชายวัยหกขวบที่ดวงตาเป็นประกายสดใส วิ่งเข้ามาอย่างร่าเริง เขาคารวะสตรีทั้งสองแล้วเดินไปหาไป๋เล่อ“ท่านแม่”ไป๋เล่อยิ้มอ่อน “พวกเจ้ามาแล้วหรือ...อาเหมย ไปเอาขนมที่ข้าเตรียมไว้มาให้พวกเขาเถิด”

ตอนที่ 75 ฮูหยินรองเผยกู้หยางไม่ได้ออกไปดูการจัดการแสดงของไป๋เล่อ เขาเพียงนั่งฟังรายงานจากเปาอันจนจบ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเอ่ยเสียงเรียบ“ไปตามหวังเจียงจิงมาพบข้า”เปาอันคำนับรับคำแล้วรีบออกไป ไม่นานนัก ร่างของหญิงสาวก็ปรากฏตรงหน้า นางก้าวเข้ามาอย่างระมัดระวัง แววตาแฝงความกังวลไม่อาจปิดบัง.“คารวะนายท่าน ท่านเรียกบ่าวมามีสิ่งใดให้บ่าวรับใช้หรือเจ้าคะ”หวังเจียงจิงเอ่ยเสียงแผ่ว มือประสานอยู่ตรงหน้าอย่างนอบน้อมเผยกู้หยางเหลือบมองนางครู่หนึ่ง ก่อนหันสายตาไปสั่งบ่าวรอบห้องให้ถอยออกไปจนหมด เหลือเพียงเขากับนางตามลำพังเมื่อประตูปิดสนิท เสียงของเขาก็เอ่ยขึ้นอย่างราบเรียบ“ข้าจะพูดตามตรง—ไม่ว่าจะเป็นเจ้า หรือไป๋เล่อในวันวาน ข้าก็ยังยืนยันเช่นเดิม ว่าอยากให้เจ้าออกไปจากจวนนี้.”หวังเจียงจิงชะงักงัน ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ แต่ยังไม่ทันเอ่ยสิ่งใด เสียงทุ้มต่ำของเผยกู้หยางก็ดังขึ้นต่อเนื่อง “ทว่า...เจ้าก็คงรู้อยู่แก่ใจ ว่าไป๋เล่อในวันนี้ หาใช่คนเดิมอีกต่อไปแล้ว.”นางพอเข้าใจว่าคำพูดของบุรุษตรงหน้า แท้จริงแล้วเป็นการเอ่ยเป็นนัยถึงความพึงใจที่เขามีต่อไป๋เล่อคนใหม่ทว่าความรู้สึกนั้น...นางก็พอจะล่

ตอนที่ 77 ของเล่นใหม่จู่ ๆ ก็มีรายได้เข้ากระเป๋าโดยไม่ทันตั้งตัว ไป๋เล่อถึงกับนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนริมฝีปากจะคลี่ยิ้มบาง จักรยานนี้แม้นางจะเป็นผู้เสนอแนวคิด ปรับปรุงแต่ต้นแบบแท้จริงก็มาจากสิ่งที่นางเคยเห็นในภพก่อนหน้า หากจะคิดส่วนแบ่งมากไปก็ดูจะละโมบเกินไป“ข้าคิดแค่หนึ่งส่วนเท่านั้น”หลี่เฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย “หนึ่งส่วน...หมายถึงสิบส่วนแบ่งเพียงหนึ่งหรือขอรับ? นั่นน้อยเกินไป นายหญิงมีส่วนสำคัญในการออกแบบไม่น้อย”ไป๋เล่อส่ายหน้ายิ้มบาง “ข้าเพียงเสนอความคิด แต่คนที่ทำให้มันกลายเป็นรูปร่างจับต้องได้ ล้วนเป็นช่างฝีมือของตระกูลหลี่ หากจะได้ส่วนแบ่งมากเกินควร ข้าคงไม่สบายใจ”ชายหนุ่มนิ่งมองนางอยู่ครู่หนึ่ง ริมฝีปากยกยิ้มจาง “กล่าวตามตรง เดิมทีข้าคิดจะเสนอให้ท่านได้สี่ส่วนเสียด้วยซ้ำ”ไป๋เล่อเลิกคิ้ว “สี่ส่วนหรือ? เช่นนั้นท่านก็คงจะขาดทุนสิไม่ใช่หรือ”“อาจจะไม่ถึงขั้นนั้น” หลี่เฉินตอบพร้อมหัวเราะในลำคอเบา ๆ “แต่เพื่อความยุติธรรม เช่นนี้ดีหรือไม่ข้าเจ็ดส่วนนายหญิงสามส่วน ถือเป็นการแบ่งที่สมเหตุสมผลทั้งสองฝ่าย”ไป๋เล่อเม้มปากน้อย ๆ คล้ายจะคิดทบทวน ก่อนเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงนุ่ม “เจ็ดต่อสาม...