Semua Bab อนุตัวร้ายขอทำสวน: Bab 61 - Bab 70

เมื่อไป๋เล่อกลับถึงเรือน อาหลิงกับอาหมิงสาวใช้ใหม่ทั้งสองเพียงก้มศีรษะทำความเคารพโดยมิกล้าเอ่ยสิ่งใด มีเพียงอาเหมยที่มองนายหญิงด้วยแววตาเต็มไปด้วยคำถาม ทว่าในที่สุดก็เลือกกลืนความสงสัยนั้นไว้ ไม่กล้าเปิดปากถามออกมาไป๋เล่อเองก็อ่อนล้ายิ่งนัก ร่างกายยังคงรู้สึกปวดเมื่อยราวกับแรงชีวิตถูกสูบไปครึ่งหนึ่ง นางเพียงเปลี่ยนอาภรณ์อย่างลวก ๆ แล้วเอนกายนอนลงบนเตียง ผืนผ้าเนื้อนุ่มรับเรือนกายอุ่นจัดไว้ในอ้อมโอบอย่างอ่อนโยน เพียงครู่เดียวลมหายใจก็แผ่วเบารุ่งเช้าวันถัดมา เรือนอวิ๋นสุ่ยดูจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป บ่าวไพร่ในเรือนเพิ่มจำนวนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ทุกคนขะมักเขม้นทำงานราวกับได้รับคำสั่งใหม่ตั้งแต่ฟ้ายังไม่ทันสางหวังเจียงจิงมาเยือนแต่เช้า พอเพียงก้าวเข้าสู่ลานเรือนก็สัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนไปในทันทีอาหลิงเมื่อเห็นนางก็รีบเข้ามาคารวะ “เรียนแม่นางหวังเจียงจิง ตอนนี้แม่นางอันไป๋เล่อยังคงพักผ่อนอยู่เจ้าค่ะ”เจียงจิงพยักหน้ารับ พลางยิ้มอ่อน “ข้าเสียมารยาทเอง...ไว้วันหลังข้าจะมาใหม่”นางกำลังจะหมุนกายกลับ ทว่าเสียงอาเหมยดังขึ้นจากด้านใน “แม่นางหวังเจียงจิง แม่นางอันไป๋เล่อตื่นแล้วเจ้

ตอนที่ 60 คิดแล้วทำเมื่อคิดแล้วก็ต้องลองทำ ตอนนี้ไป๋เล่อคิดว่านางก็ควรจะลองทำดูเสียก่อน ชิ้นแรกก็จะง่ายหน่อย เห็ดหมักเกลือ เห็ดดองสมุนไพรเมื่อคิดได้เช่นนั้น ไป๋เล่อก็ลงมือทันที เพราะในความคิดของนาง “เรื่องอื่นที่จะเกิดขึ้นนางคงควบคุมไม่ได้ ปล่อยวางเสียก่อน”นางสั่งให้อาเหมยเตรียมเห็ดสดจากเรือนเพาะเห็ดมาหลายชนิด ทั้งเห็ดสน เห็ดหอม และเห็ดขาวก้านยาววางเรียงอยู่บนโต๊ะไม้ไผ่กลางลานหลังเรือน กลิ่นดินชื้นผสมกลิ่นเห็ดสดหอมละมุนอบอวลในอากาศอาเหมยกับอาหลิงช่วยกันล้างเห็ดให้สะอาดในกะละมังทองเหลือง“อย่าล้างแรงนัก เบา ๆ เดี๋ยวเนื้อเห็ดจะช้ำ”ไป๋เล่อกล่าวเสียงนุ่ม พลางใช้มีดเล็กปลายแหลมตัดก้านเห็ดออกทีละดอกอย่างประณีตเมื่อทุกอย่างพร้อม นางนำเห็ดไปลวกในน้ำเดือดที่ใส่เกลือหยิบมือหนึ่ง จากนั้นยกขึ้นพักให้สะเด็ดน้ำบนโต๊ะมีเครื่องสมุนไพรหลายอย่างวางเรียงอยู่ กระเทียมซอย พริกแห้งฉีก เสี้ยวขิงแห้ง เมล็ดพริกไทยดำ และผักชีลาวแห้งที่อาหมิงไปเด็ดมา“กลิ่นพวกนี้จะช่วยกันดับกลิ่นดินของเห็ด แล้วเพิ่มความหอม”นางอธิบายขณะจัดเรียงส่วนผสมลงในไหดินเผาไป๋เล่อหยิบเกลือใส่ตามชั้นของเห็ด ทีละชั้นทีละชั้น ปิดท

ตอนที่ 62 ความเป็นตัวเองเผยกู้หยางไม่ห้ามเรื่องการเผยแพร่วิธีการปลูกเห็ด ในเมื่อเป็นความลับของไป๋เล่อแล้วนางอยากบอกกล่าวผู้อื่นเขาย่อมมีความละอายไม่เก็บไว้เป็นตำรับลับของตระกูลเช้าวันต่อมา ลานกลางหมู่บ้านชิงสุ่ยคลาคล่ำไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา ทั้งชาวนา ชาวสวน และพ่อค้าหญิงชายต่างมามุงดูคนของจวนเผยที่ตั้งโต๊ะไม้เรียงกันอยู่ด้านหน้ามีเข่งเห็ดหลายชนิดวางเรียง ทั้งเห็ดฟาง เห็ดหูหนู เห็ดขาวกลิ่นหอมจางลอยอบอวลในอากาศ อาเหมยยืนถือพัดไม้ไผ่ พยายามจัดเรียงถุงเพาะเห็ดให้เป็นระเบียบพลางกล่าวเสียงใส“อย่างที่พวกท่านเห็นนี่คือถุงเพาะที่เราใช้ในจวนเผยเจ้าค่ะ ทำจากฟางข้าวบดหยาบ คลุกกับรำข้าวและน้ำสะอาด จากนั้นก็บรรจุลงในถุง แล้วตั้งให้โดนแสงเพียงเล็กน้อย อย่าให้ถูกแดดจัด”ชาวบ้านหลายคนพยักหน้าหงึก ๆ มีบางคนยกมือถาม “แล้วเชื้อเห็ดนี่ได้จากไหนกันแม่หนู ต้องซื้อจากเมืองหรือ”อาเหมยยิ้มกว้าง “ไม่จำเป็นเจ้าค่ะ จวนเผยสอนวิธีทำเชื้อเองได้ง่าย ๆ เพียงใช้เห็ดแก่ ๆ นำมาหั่นบาง ๆ ผสมข้าวสุกสะอาด แล้วปิดฝาไว้ในไหดินไม่กี่วันก็ใช้ได้แล้ว”นายน้อยเผยซ่งเหยาในวัยหกขวบยืนดูด้วยแววตาเป็นประกาย เด็กชายกระซิบถ

ตอนที่ 64 หายแดงแล้วเผยกู้หยางประคองหญิงสาวให้ไปนั่งบนเตียงก่อนจะดึงนางเข้ามาแนบอกร่างบางเอนพิงตักของเขาอย่างอ่อนโยน มือเรียวเกี่ยวรอบลำคออีกฝ่ายพลางมองสบตา “เหตุใดท่านไม่รอมืดค่ำกว่านี้สักหน่อยเล่า...ข้ายังมิได้หนีหายไปไหนสักหน่อย”ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอเบา ๆ ปลายนิ้วหยาบกร้านค่อย ๆ ลูบผ่านแนวไหล่เนียนราวกับต้องกลีบดอกไม้ เขาก้มลงจุมพิตนุ่มนวลที่ข้างแก้ม พลางกระซิบเสียงแผ่วชิดหู“บางสิ่ง...มันไม่อาจรอได้อีกต่อไป เจ้าไม่รู้หรือ ไป๋เล่อ...มันกำลังเรียกร้องให้ข้าเข้าใกล้เจ้า จนข้าปวดหนึบไปทั้งกาย อยากจะขอให้เจ้าช่วยปลอบสักนิด...”ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดที่ต้นคอระหงทำให้ใจของไป๋เล่อหวั่นไหว ใบหน้าแดงซ่าน รีบเบือนหน้าหนี แต่สัมผัสอุ่นแข็งร้อนที่แนบสะโพกกลับบอกชัดว่าคำพูดของเขามิใช่เพียงการหยอกล้อนางเอ่ยเสียงเบา “ท่านนี่...ไม่ละอายใจบ้างหรือ”เผยกู้หยางยกมุมปากยิ้มบาง “ละอายหรือ...ข้าคิดว่าการกระทำอาจแทนคำพูดได้ดีกว่านะ...”มือใหญ่เลื่อนปลายนิ้วไปตามแนวเนื้อผ้า ก่อนจะค่อย ๆ คลายออกอย่างอ่อนโยน ความอบอุ่นจากฝ่ามือชายหนุ่มไล้ผ่านผิวเนียนขาวราวหิมะ ราวมันทำให้ไป๋เล่อกอดคอชายหนุ่มแน่นขึ้นเม

ตอนที่ 66 ยังคงใช้ชีวิตให้เรียบง่ายชายหนุ่มแม้จะมีภาพลักษณ์เป็นบุรุษเจ้าชู้อย่างกรุ่มกริมทว่าพอได้อยู่ใกล้จริง ๆ ไป๋เล่อกลับรู้สึกว่าภายใต้รอยยิ้มละมุนของเขานั้น กลับแฝงความเย็นชาและห่างเหินอย่างประหลาดนางเคยผ่านชีวิตมามากพอจะเข้าใจว่า — ความอ่อนโยนของผู้ชายบางคน อาจเป็นเพียงม่านบาง ๆ ที่ใช้ปิดบังใจที่ยากจะคาดเดาสำหรับไป๋เล่อแล้ว นางมิได้ใส่ใจนักว่าที่เผยกู้หยางหันมาเอาใจใส่นางนั้น เกิดจากความรู้สึกใดเพราะในฐานะที่ต่างกัน หากมัวคาดคะเนเจตนาเบื้องหลังของบุรุษผู้นั้น ก็เท่ากับเสียเวลาชีวิตไปเปล่า ๆและเป็นดังคาด — เผยกู้หยางไม่ได้ให้คนมาตามนางเลยสักคำเช้าวันถัดมา แสงอ่อนแรกแห่งรุ่งสางสาดลอดผ่านบานหน้าต่างไม้ไผ่เข้ามาในเรือนไป๋เล่อตื่นแต่เช้าตามปกติ นางชงชาดื่มด้วยความรู้สึกอิ่มเอิบ กลิ่นหอมของชาเขียวอ่อนลอยคลุ้งไปผสานกับเสียงนกร้องจากชายสวน เป็นความรู้สึกที่พิเศษจริง ๆ หลังจิบชาเพียงสองอึก นางก็ลุกขึ้นขมวดแขนเสื้อเตรียมทำสวนหลังเรือนต่อ วันก่อนนางเพิ่งไปซื้อเมล็ดผักสดมาใหม่ทั้งผักกาด หอมและแตงกวาเล็ก ๆ จริงอยู่ว่าในจวนมีของกินดี ๆ มากมาย แต่ในยุคที่ยังใช้มูลสัตว์เป็นปุ๋ยหลั