เผลอใจรักนางบำเรอ의 모든 챕터: 챕터 11 - 챕터 20

ชนัญชิดาครางหวานร่างกายกระตุกสุขสมอย่างรุนแรงอีกครั้งร่องรักรัดลึงอย่างแรง เมฆินทร์เร่งจังหวะหนักหน่วงติดกันไม่ยั้งก่อนจะทุกอย่างจะระเบิดออก“มะปราง...อ้า......”เขาครางลั่นห้องท่อนเอ็นพ่นน้ำรักออกมาจนหญิงสาวรู้สึกอุ่นในร่องรักที่ยังคงตอดรัดสิ่งแปลกปลอมอย่างรุนแรง ชายหนุ่มกดย้ำขยับเข้าออกจนในที่สุดก็ปลดปล่อยออกมาจนหมด“อ่าห์...เธอเด็ดมากฉันชักติดใจแล้วสิ” เขากระซิบขณะที่ท่อนเอ็นยังแช่อยู่ในร่องรัก“คุณเมฆ....หนูว่า.....”“ว่าอะไร....” น้ำเสียงฟังดูอ่อนขึ้นเมื่อรู้ว่าตนเองได้เป็นคนแรกของเธอ“คือ.....”“ฉันรู้ว่าเธอมีความสุขและอยากจะให้ฉันเอาต่อ ฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนกันนะ เธอต้องชดเชยให้ฉัน หนึ่งเดือนที่ฉันอดทนไม่มาหาเธอ”“แต่หนูก็ไม่ได้ห้าม คุณไม่มาหาหนูเอง” หญิงสาวรู้สึกน้อยใจที่เขาไม่เคยสนใจเธอเลยสักนิด แม่ได้เป็นอะไรกันแต่เขาพูดเองว่าเธอเป็นผู้หญิงของเขาแต่กลับไม่เคยติดต่อมาเลย“เพราะฉันอยากให้เธอสอบเสร็จก่อนยังไงล่ะ นี่อย่าบอกว่ากำลังน้อยใจ”“เปล่าค่ะ”“ก็ดีแล้วเพราะเธอก็แค่นางบำเรอ เธอไม่มีสิทธิ์คิดอะไรแบบนั้น”“หนูรู้ค่ะ”“งั้นก็ดีแล้วจากนี้ ฉันจะให้เธอทำหน้าที่ของเธอเริ่มจากคื

“ตกลงค่ะ หนูจะรีบไปรีบกลับนะคะ” หญิงสาวดีใจที่เขาอนุญาตแม้จะเป็นช่วงสั้นๆ แต่เธอก็ดีใจมาก“แล้วนั่นจะรีบไปไหน” เขาถามเมื่อหญิงสาวลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ท่าทางเศร้าเมื่อครู่มันหายไปแล้ว ชนัญชิดายิ้มอย่างสดใสจนเขาเผลอยิ้มตาม“ก็จะรีบกลับบ้านสิคะ”“รีบขนาดนั้นเลยเหรอ”“ค่ะ”“แล้วจะกลับยังไง”“รถตู้ค่ะ ออกทุกชั่วโมง หนูขอตัวก่อนนะคะ” หญิงสาวรับเข้าไปในห้องก่อนจะถือเป้ขนาดย่อมกับกระเป๋าสะพายใบเล็กออกมาจากห้องนอน“เก็บของไวจังหรือว่าเก็บรอไว้แล้ว”“ค่ะ หนูเก็บไว้แล้ว”“ถ้าฉันไม่ให้เธอไปล่ะ”ชนัญชิดาชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีตกใจหรือโกรธเคือง เธอจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเขาอย่างไม่เกรงกลัว ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างน่ารัก“หนูรู้ว่าถึงคุณเมฆจะหน้าดุเหมือนยักษ์แต่คุณก็มีความใจดีซ่อนอยู่จริงไหมคะ” เธอพูดพลางเอียงคอเล็กน้อยอย่างออดอ้อน“เธอกำลังว่าฉันเป็นยักษ์” เมฆินทร์ถามด้วยน้ำเสียงกึ่งขำกึ่งดุ“หนูขอโทษค่ะ หนูก็แค่เปรียบเทียบ คุณเมฆตัวโตแล้วก็ชอบทำหน้าดุ”“ฉันว่าเธอชักจะลามปามแล้วนะมะปราง แล้วนี่จะไปขึ้นรถตู้ยังไง” เมฆินทร์แกล้งทำเสียงเข้ม แต่ในใจกลับรู้สึกเอ็นดูความกล้าของเธอ“นั่งรถเมล์ไปค่

รถเอสยูวีสีดำแล่นไปตามถนนมุ่งหน้าสู่กรุงเทพฯ ความเงียบเข้าปกคลุมภายในรถอีกครั้งชนัญชิดาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ทอดสายตาไปยังความมืดมิดของสองข้างทาง ภาพสายตาของคนในร้านขายของชำยังคงวนเวียนอยู่ในหัวเธอพยายามจะลืมแต่มันก็ยากมากเมฆินทร์เหลือบมองหญิงสาวข้างกายเป็นพักๆ เขาสังเกตเห็นแววตาที่หม่นหมองและไหล่ที่ลู่ลงเหมือนคนสิ้นหวัง ชายหนุ่มรู้สึกเห็นใจที่เธอต้องมาเจอเรื่องแบบนี้เพราะบิดาของเธอ“แวะกินข้าวกันก่อน เธอคงยังไม่ได้กินอะไร”“แต่หนูไม่หิวค่ะ”“แต่ฉันหิวนี่ ถ้าไม่กินคงขับรถไม่ถึงกรุงเทพแน่ๆ”“ก็ได้ค่ะ”ชนัญชิดาไม่ได้รู้สึกหิวเลยแม้แต่น้อย แต่พอเขาบอกว่าหิวเธอก็ยอมทำตาม หญิงสาวเดินลงจากรถตามเมฆินทร์เข้าไปในร้านที่ตกแต่งอย่างเรียบง่ายเมฆินทร์สั่งอาหารให้เธอหลายอย่าง สปาเก็ตตี้ สเต๊กปลา สเต๊กเนื้อและสลัดผักเมื่ออาหารมาเสิร์ฟ เมฆินทร์ก็คะยั้นคะยอให้เธอกิน“กินเยอะๆ จะได้มีแรง”ชนัญชิดาหยิบช้อนขึ้นมาตักอาหารเข้าปากช้าๆ รสชาติอาหารไม่ได้ถูกปากเธอเท่าไหร่ หรืออาจจะเป็นเพราะเรื่องที่เพิ่งเจอมาทำให้ทุกอย่างดูจืดชืดไปหมด“ทำไมกินน้อยจังไม่อร่อยเหรอ”“เปล่าค่ะ หนูไม่ค่อยหิว”“กินอีกนิดนะ ก

เมฆินทร์ยกมือขึ้นกอบกุมใบหน้าของชนัญชิดาอย่างแผ่วเบา ดวงตาของเขาสบเข้ากับดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำตาของเธออย่างไม่วางตา แววตาของเขาอ่อนโยนลง เมื่อเห็นความเจ็บปวดที่ฉายชัดในดวงตาของเธอ“ฉันขอโทษนะมะปราง ต่อไปจะไม่พูด” ชายหนุ่มพูดออกมาด้วยความรู้สึกผิดอย่างจริงใจ เมฆินทร์หมายความตามนั้นทุกคำ เขาไม่อยากให้คำว่านางบำเรอมาทำร้ายเธออีกต่อไปหญิงสาวมองเขาด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย เธอไม่คิดว่าเขาจะอ่อนโยนได้ถึงขนาดนี้ การขอโทษจากคนที่มักจะเย็นชาอย่างเมฆินทร์ เป็นสิ่งที่เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อน“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูเข้าใจดี คุณเมฆไม่ต้องขอโทษหนูหรอกนะคะ” เธอพยายามฝืนยิ้ม แต่รอยยิ้มของเธอก็ดูฝืนและเจ็บปวดเมฆินทร์จ้องมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและบางสิ่งที่อธิบายไม่ได้ เขายอมรับว่าเมื่อเห็นรอยยิ้มจืดจางของเธอ เขารู้สึกเจ็บปวดอย่างประหลาด เขาไม่ชอบเห็นเธอเศร้า ไม่ชอบเห็นเธอร้องไห้เลยแม้แต่น้อย“ไม่เป็นไรได้ไง” เมฆินทร์พูดเสียงแผ่วเบา เขาไม่ต้องการให้เธอแบกรับความเจ็บปวดนี้อยู่คนเดียว ชายหนุ่มยื่นมืออีกข้างมาโอบเอวของเธอไว้ ดึงร่างเล็กๆ เข้ามาใกล้จนหน้าผากของทั้งคู่ชิดกัน เขามองลึกเข้าไปในด

เสียงแหบพร่าของเขากระตุ้นให้เธอขยับโยกอย่างไม่รู้เหนื่อย ยิ่งเห็นใบหน้าของเขาแดงก่ำก็ยิ่งได้ใจมากขึ้นว่าตัวเองทำถูกต้องแล้ว สองมือเล็กกดลงบนแผงอกแกร่งช่วยพยุงตัว สะโพกขยับไปตามอารมณ์และสัญชาตญาณที่ถูกปลุกเร้าให้ตื่นขึ้นมาอย่างเต็มที่“อื้อ.....คุณเมฆ....”เธอครางสะท้านเมื่อเมฆินทร์บีบคลึงหน้าอกของเธอจนขึ้นรอยแดงจางๆ“อื้อ....หนูเสียว คุณเมฆขาหนูจะไม่ไหว.....”เมฆินทร์มาอาจทนต่อความยั่วยวนตรงหน้าได้ เขาดันตัวลุกขึ้นแล้วส่งปากและลิ้นเข้าครอบครองทรวงอกที่ไหวกระเพื่อมเชื้อเชิญตรงหน้าเสียงครางต่ำในลำคออย่างพึงพอใจกับรสสวาทที่เธอมอบให้ แค่เพียงครั้งแรกก็ทำให้เขาหลงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนชายเจ้าชู้อย่างเขากำลังศิโรราบกับสาวน้อยที่ไม่คิดมาก่อนว่าครอบครองแล้วจะหลงจนโงหัวไม่ขึ้นแบบนี้เขาไม่เคยคิดว่าผู้หญิงคนไหนจะทำให้เขารู้สึกได้มากมายขนาดนี้ ความรู้สึกที่เธอปลุกเร้าในตัวเขามันแตกต่างออกไป มันลึกซึ้งและเร่าร้อนกว่าที่เคยสัมผัส“คุณเมฆขา.......หนูจะไม่ไหว”ชนัญชิดาเร่งเร้า เธอกอดรัดเขาแน่น สะโพกก็ขยับถี่ขึ้นเรื่อยๆ ตามจังหวะของความปรารถนาที่กำลังจะไปถึงจุดสูงสุด“ฉันก็เหมือนกัน เธอเก่งมาก เก่งท