Lahat ng Kabanata ng เผลอใจรักนางบำเรอ: Kabanata 1 - Kabanata 10

เช้าที่สดใสสำหรับใครบางคนแต่คงไม่ใช่กับชีวิตของชนัญชิดาหรือมะปราง นักศึกษาสาววัย 21 ปี แห่งคณะบริหารธุรกิจและการบัญชีของมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯเสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนหัวเตียงดังขึ้นเป็นครั้งที่สามหลังจากเจ้าตัวกดปิดไปแล้วถึงสองครั้ง ชนัญชิดายกหมอนขึ้นมาปิดหน้าด้วยความขี้เกียจ เมื่อคืนเธออ่านหนังสือเตรียมสอบดึกไปหน่อย ทำให้ร่างกายยังต้องการการพักผ่อน แต่นอกจากเสียงนาฬิกาปลุกแล้วเสียงไลน์ก็ดังไม่หยุดเช่นกัน หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดอ่านข้อความเสียงที่เด้งมานับสิบข้อความ ชนัญชิดาเลือกกดเปิดแค่ข้อความสุดท้ายเพราะเดาว่าข้อความก่อนหน้านั้นก็คงไม่ต่างกัน“ตื่นได้แล้วยัยมะปราง สายแล้วนะแก” เสียงข้อความจากไอลดาหรือลดาเพื่อนสนิทที่อาศัยอยู่ในหอพักฝั่งตรงข้ามดังขึ้น“เฮ้อ....ทำไมวันหนึ่งมันถึงไม่มีสักสามสิบชั่วโมงนะ” หญิงสาวถอนหายใจก่อนจะยันตัวลุกขึ้นมานั่งหาวต่อด้วยความง่วงชนัญชิดาจิ้มปลายนิ้วลงบนรูปไมโครโฟนบนแอปพลิเคชันก่อนจะพูดด้วยเสียงที่ฟังเหมือนคนอดนอนมานานหลายวัน“เออๆ ฉันตื่นแล้วเดี๋ยวจะรีบตามไปแกไปก่อนเลยสั่งข้าวมันไก่พิเศษตับให้ฉันด้วยนะ” หญิง

เมฆินทร์มองหน้าชนินทร์แต่เขาก็ก้มหน้าหลบสายตาตลอดเลยทำให้เขาเริ่มจะหงุดหงิด“ตกลงมันเรื่องอะไร ถ้าไม่พูดผมจะทำงานต่อ”“เอ่อ....คือ...ผมติดหนี้พนันครับคุณเมฆินทร์” ชนินทร์สารภาพเสียงเบาหวิว“แล้วเกี่ยวกับผมยังไง” เมฆินทร์ไม่ต้องเดาให้เสียเวลาเลยว่าเขาคงมาขอเงินเพื่อใช้หนี้อย่างแน่นอน เขาเจอเรื่องแบบนี้มาบ่อยแล้วจากพนักงานคนอื่นๆ“คือผมอยากขอยืมเงินคุณเมฆินทร์ไปใช้หนี้ครับ”“แล้วคุณเป็นหนี้เขาอยู่เท่าไหร่ คงมากพอสมควรสินะถึงได้มาหาผมถึงที่นี่” เขาส่ายศีรษะอย่างเอือมระอาเพราะชนินทร์ไม่ใช่คนแรกที่มาของยืมเงินจากเขา“เจ็ดแสนบาทครับ” ชนินทร์ติดหนี้บ่อนห้าแสนส่วนอีกสองแสนเป็นหนี้จากเงินกู้นอกระบบที่เขาไปยืมมาเล่นพนันที่บ่อน“อะไรนะ ทำไมมันถึงมากขนาดนั้นล่ะ ผมคงช่วยไม่ได้หรอกนะ มันมากเกินไป ที่ผ่านมาก็มีคนมาขอยืมเงินผมนะ แต่ไม่มีใครมาขอยืมเยอะขนาดนี้”“ตอนนี้คุณเจ้าหนี้ตามทวงหนักมาก”“ที่มาบอกผมถึงที่นี่เพราะคิดว่าผมจะให้เงินคุณยืมมากขนาดนั้นเหรอ ตอนนี้คุณก็อายุมากแล้วถ้าหักหนี้จากเงินเดือนก็คงอีกนานกว่าจะหมดหนี้เผลอๆ คุณคงทำงานไม่ไหวก่อนหนี้จะหมด” เมฆินทร์พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาเพราะมองไม่ออกเ

ชนัญชิดาไม่พูดอะไรอีก เธอเดินนั่งลงบนเตียงปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้มอย่างเงียบๆ บิดาของเธอในสิ่งที่ไม่ควรทำและเธอก็ไม่อาจปฏิเสธได้เพราะเขาคือผู้ให้กำเนิด“พ่อคะ พ่อกลับไปเถอะค่ะ หนูอยากอยู่คนเดียวค่ะ”“แล้วพรุ่งนี้....” ชนินทร์อยากถามลูกสาวว่าพรุ่งนี้เธอจะเข้าไปที่บริษัทของคุณเมฆินทร์ไหม“ไม่ต้องห่วงนะคะ พรุ่งนี้หนูจะไปหาเจ้านายพ่อที่บริษัทค่ะ พ่อส่งที่อยู่ให้หนูด้วยก็แล้วกันนะคะ”“ขอบใจนะมะปราง พ่อสัญญาว่าจากนี้พ่อจะไม่ก่อหนี้อีกเด็ดขาด พ่อจะตั้งใจทำงาน”“ถ้าพ่อไปเป็นหนี้เขาอีกหนูก็ไม่รู้จะช่วยยังไงแล้วล่ะคะ”“พ่อไปก่อนนะลูก”“ถ้าถึงบ้านแล้วไลน์มาบอกหนูด้วยนะคะ” แม้จะโกรธที่บิดาเอาเธอไปเสนอขายแต่ในความเป็นลูกชนัญชิดาก็อดเป็นห่วงไม่ได้ เพราะเธอมีกันแค่สองคนพ่อลูกเท่านั้นเมื่อบิดาออกไปจากห้องแล้วหญิงสาวเข้าห้องน้ำ เธอยืนอยู่ใต้ฝักบัวอยู่นานและหวังว่าคราบน้ำตามันไหลไปพร้อมกับสายน้ำแต่เมื่ออาบน้ำเสร็จน้ำตาก็ยังคงไหลไม่หยุดหญิงสาวอยากหนีไปจากตรงนี้ ไปในที่ไกลๆ และไม่อยากต้องมารับผิดชอบกับสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ทำแต่ก็ไม่ใจแข็งพอที่จะปล่อยให้บิดาเป็นอันตรายได้ ถ้าหากเธอไม่ช่วยแล้วท่านได้รับอันต

ชนัญชิดากลับมาถึงหอพักก็รีบเก็บของใช้ที่จำเป็นเพื่อจะย้ายไปอยู่คอนโดมิเนียมของเมฆินทร์ เธอเอาแค่ชุดนักศึกษาและหนังสือไปเท่านั้นส่วนของใช้อื่นก็ทิ้งไว้อย่างเดิมเพราะค่าหอที่นี่จ่ายเป็นเทอมและเธอเหลืออีกเกือบสองเดือนถึงจะครบกำหนดย้ายออกกระเป๋าเดินทางใบเล็กสองใบและกล่องหนังสืออีกสองกล่องวางอยู่ที่ริมประตูทางออก เธอคิดว่าเย็นวันศุกร์ค่อยโทรบอกเลขาของเมฆินทร์“แกต้องย้ายไปอยู่คอนโดเขาจริงเหรอ” ไอลดาถามระหว่างทานอาหารกลางวันด้วยกันในวันศุกร์“อือ ถ้าฉันไม่ย้ายเพื่อนในหอก็คงรู้กันหมด”“เขาบอกไหมว่าแกจะต้องอยู่กับเขานานแค่ไหน” มารีน่าอยากรู้ว่าเมื่อไหร่เพื่อนจะเป็นอิสระ“ฉันไม่กล้าถามหรอก เอาไว้สนิทกว่านี่ค่อยถาม”“คอนโดเขาอยู่ตรงไหนเหรอ ““ฉันก็ไม่รู้หรอกวันนี้เลขาเขาจะพาไปน่ะ แต่เขาบอกว่าเดินทางสะดวกนะ”“แกตื่นเต้นไหมมะปราง”“มากเลยล่ะลดา แกก็รู้ว่าฉันไม่เคยมีแฟนแล้วนี่จู่ๆ จะต้องไปเป็นนางบำเรอมันก็ทั้งกลัวทั้งตื่นเต้น” ชนัญชิดารู้สึกแบบนี้นั้นจริง ยิ่งจะย้ายไปอยู่คอนโดเขาเธอก็ยิ่งตื่นเต้น“แต่เขาเป็นสเปกของแกไม่ใช่เหรอ”“มันก็ใช่ แต่เขาก็เป็นเจ้าหนี้ด้วยนะ”“นั่นสินะ ฉันกลัวว่าแกอยู่ใกล้ๆ

“ไม่จำเป็นหรอกค่ะ หนูอยู่คนเดียวจนชินแล้ว”“มะปรางถ้าฉันพูดว่าจะไปก็คือไป เธอไม่มีสิทธิ์มาห้ามฉันหรอกนะ”“ขอโทษค่ะ หนูน่าจะรู้ว่าหนูไม่มีสิทธิ์จะพูดหรือทำอะไรตามใจตัวเองเพราะคุณจ่ายเงินซื้อหนูมาแล้ว”“รู้ตัวก็ดี งั้นก็ตามฉันมา” เมฆินทร์เดินนำชนัญชิดามาที่รถสปอร์ตคันหรูของเขาที่จอดอยู่ด้านนอกและดันเธอเข้าไปในที่นั่งฝั่งผู้โดยสารก่อนที่ตัวเองจะอ้อมมานั่งในตำแหน่งคนขับ ชนัญชิดาเริ่มรู้สึกกลัวมากขึ้นเมื่อรถเคลื่อนตัวออกไปอย่างรวดเร็วตลอดทางกลับคอนโด มีเพียงความเงียบและเสียงเครื่องยนต์ที่คำรามก้องอยู่ในรถ ชนัญชิดารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนักโทษที่กำลังถูกนำตัวไปลงทัณฑ์ เธอรู้ว่าเมฆินทร์โกรธมาก และเธอไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรกับเธอเมื่อประตูห้องเปิดออก เมฆินทร์ก็เดินมาที่โซฟาและกระชากชนัญชิดาจนเธอเซล้มลงมานั่งข้างๆ หญิงสาวมองเมฆินทร์ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว“คุณไม่มีสิทธิ์มาทำกับหนูแบบนี้นะ” หญิงสาวไม่พอใจที่เขาทำรุนแรงจึงพูดขึ้นอย่างไม่ทันคิด“ไม่มีสิทธิ์เหรอ เธอคงลืมไปแล้วสินะว่าเธอมีสถานะอะไร”ชนัญชิดาเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตาแดงก่ำไปด้วยน้ำตาที่คลออยู่ เธอรู้ดีว่าเธอไม่มีทางสู้เขาได้