All Chapters of เผลอใจรักนางบำเรอ: Chapter 21 - Chapter 30

หลังจากวางสายจากชนัญชิดาแล้วเมฆินทร์ก็ยังคงนั่งมองโทรศัพท์ด้วยรอยยิ้มจางๆ ความรู้สึกแปลกๆ ที่เขามีต่อเธอมันเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็วเกินควบคุม บทสนทนาไร้สาระเมื่อเช้ายังคงก้องอยู่ในหู ทั้งคำพูดตรงไปตรงมาของเธอ การหยอกล้อ และการที่เธอแสดงความเป็นเจ้าของอย่างน่ารัก มันทำให้เขารู้สึกสดชื่นและมีชีวิตชีวาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนตลอดบ่ายนั้น เมฆินทร์พยายามจดจ่ออยู่กับงาน แต่ความคิดถึงชนัญชิดาก็ยังคงแวบเข้ามาในหัวเป็นระยะๆ เขารู้สึกประหลาดใจกับตัวเองที่ต้องมานั่งคิดถึงผู้หญิงคนหนึ่งได้มากขนาดนี้ หลังจากที่ปิดกั้นตัวเองจากเรื่องความรักมานานหลายปีเมื่อถึงเวลาเลิกงาน เมฆินทร์ตัดสินใจที่จะไม่กลับคอนโดของตัวเองทันที แต่กลับขับรถไปยังผับประจำซึ่งปภาวิทย์และฐาณัฐ กำลังรออยู่แล้ว“อ้าวไอ้เมฆ มาเร็วกว่าที่คิดนะเว้ย” ปภาวิทย์ทักขึ้นเมื่อเห็นเมฆินทร์เดินเข้ามา“มีอะไรวะ หน้าบานเชียว” ฐาณัฐแซว เมฆินทร์ยิ้มเล็กน้อยแล้วทรุดตัวลงนั่ง“วันนี้มีเรื่องจะปรึกษาพวกนายหน่อย” เมฆินทร์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้น“เรื่องน้องมะปรางใช่ไหม” ปภาวิทย์ยิ้มอย่างรู้ทันเมฆินทร์พยักหน้า เขารินเหล้าใส่แก้วแล้วจิบช้าๆ ก่อนจะเล่

เมฆินทร์นุ่งผ้าเช็ดตัวออกมาจากห้องน้ำก็เห็นชนัญชิดาเปิดตู้เย็นหาอะไรสักอย่าง เขาจึงเดินไปใกล้ รวบเอวเธอไว้จมูกโด่งหอมไปบนแก้มเธอเบาๆ สูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่เป็นเอกลักษณ์ของเธออย่างเต็มปอด“ไหนว่าจะนวดให้ฉันแล้วนี่มาเปิดตู้เย็นหาอะไรเหรอมะปราง” เมฆินทร์กระซิบถามเสียงทุ้มต่ำข้างใบหูของเธอ“หนูมาเอาน้ำแข็งค่ะ”“เอาไปทำไม”“อยากเตรียมเครื่องดื่มให้คุณเมฆค่ะ”“จะมอมเหล้าฉันเหรอ”“หนูแต่อยากไถ่โทษที่ทำเย็นนี้คุณเมฆอารมณ์ไม่ดี” เธอบอกเสียงอ่อยๆ เธอรู้ว่าเขาไม่พอใจเรื่องที่เธอไปว่ายน้ำโดยไม่รอเขา“จูบฉันสิแล้วฉันจะยกโทษให้”“แน่นะคะ”ชนัญชิดายืดตัวขึ้นขณะที่เขาก็ก้มใบหน้าลงมา เธอจูบเขาอย่างอ่อนหวานและเต็มไปด้วยความรู้สึกจนเมฆินทร์รับรู้ได้ถึงความรัก ความปรารถนา และการขอโทษที่เธอส่งผ่านริมฝีปากนั้นมาให้เขา หัวใจที่เคยแข็งกระด้างของเขาพลันอ่อนยวบลงทันที ความโกรธเคืองที่เคยมีต่อเธอสลายหายไปสิ้น เหลือไว้เพียงความรักและความปรารถนาที่ไม่อาจต้านทานได้เมฆินทร์โอบกอดเธอไว้แน่นขึ้น ตอบรับจูบของเธออย่างอ่อนโยน ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเร่าร้อนและดูดดื่มกว่าเดิมหลายเท่า เมฆินทร์ค่อยๆ จูบไล้ลงมาที่ลำคอระหงของเธอ

คืนนี้เต็มไปด้วยบทรักที่เร่าร้อน ทั้งสองเติมเต็มความรู้สึกคิดถึงให้กันและกันอย่างท่วมท้น เสียงหอบหายใจ เสียงครางหวาน และเสียงเนื้อกระทบกันอย่างยาวนาน เมฆินทร์มอบความสุขให้ชนัญชิดาอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เขาสอนให้เธอรู้จักความปรารถนาที่แท้จริง และปลุกเร้าความเร่าร้อนที่ซ่อนอยู่ในตัวเธอออกมาอย่างเต็มที่ภายใต้ผืนผ้าห่มผืนเดียวกัน ร่างกายของทั้งคู่แนบชิดกันเป็นหนึ่งเดียว ความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่ได้เป็นแค่เรื่องของหนี้สิน แต่เป็นเรื่องของความรู้สึกบางอย่างที่มันกำลังก่อตัวขึ้น หากแต่ยังไม่มีใครพูดความรู้สึกที่แท้จริงออกมาชนัญชิดากลัวว่าถ้าบอกความรู้สึกออกไปเขาก็คงปฏิเสธเพราะเมฆินทร์ก็เคยพูดไว้แล้วว่าเขาไม่คิดจะมีครอบครัว ขณะที่เมฆินทร์ก็ยังมีปมกับความรักในอดีตทำให้เขายังไม่กล้าที่จะเอ่ยคำว่ารักออกมาอย่างเต็มปากเช้าวันเสาร์เมฆินทร์รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกดีกว่าหลายวันที่ผ่านมาเพราะพอตื่นมาก็เห็นหญิงสาวซุกตัวอยู่กับแผงอกของเขา ชายหนุ่มกระชับอ้อมกอดที่ให้แน่นขึ้น ใบหน้าของเขาวางอยู่บนเส้นผมนุ่มสลวยของเธอ สูดดมกลิ่นหอมที่เขาได้กลิ่นทีไรก็รู้สึกดีทุกครั้งเขาก้มมองใบหน้าของเธอที

เช้าวันรุ่งขึ้นขณะที่ชนัญชิดากำลังเตรียมอาหารเช้าอยู่ในครัว โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์แปลก เธอก็ลังเลเล็กน้อย แต่ก็ตัดสินใจรับสาย“สวัสดีค่ะ” ชนัญชิดากรอกเสียงตอบ“สวัสดีค่ะ คุณชนัญชิดาใช่ไหมคะ ดิฉันจากฝ่ายบุคคลของบริษัท เมฆินทร์ อินเตอร์เนชั่นแนล จำกัดค่ะ” เสียงปลายสายดังขึ้นอย่างสุภาพ“ใช่ค่ะ ดิฉันชนัญชิดาค่ะ” เธอตอบอย่างตื่นเต้น“ทางเราได้รับแจ้งจากท่านประธานเมฆินทร์ว่าให้คุณและเพื่อนๆ อีกสองคน คือคุณไอลดาและคุณมารีน่า เข้ามาฝึกงานที่บริษัทของเราได้นะคะ รบกวนแจ้งอาจารย์ที่ปรึกษาของคุณด้วยค่ะ แล้วขอให้มาเริ่มงานได้ในวันจันทร์หน้าเลยนะคะ”“จริงเหรอคะ” ชนัญชิดาถามย้ำเพื่อความแน่ใจ“จริงค่ะ รายละเอียดต่างๆ จะส่งไปทางอีเมลนะคะ”“ขอบคุณมากนะคะ” ชนัญชิดารู้สึกดีใจจนแทบจะกรีดร้องออกมา เธอหันไปมองเมฆินทร์ที่กำลังเดินเข้ามาในครัวด้วยรอยยิ้มมุมปากราวกับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น“ข่าวดีใช่ไหม”“ค่ะคุณเมฆ ขอบคุณมากค่ะ” ชนัญชิดาเข้าไปกอดเมฆินทร์ด้วยความดีใจ“บอกแล้วไงว่าฉันจัดการให้ได้”“ขอบคุณนะคะ ขอบคุณจริงๆ ค่ะ”หลังจากนั้นชนัญชิดาก็รีบโทรศัพท์ไปแจ้งข่าวดีกับไอลดาและมารีน่า ก่อนท

“วันนี้เราจะไปกินอะไรกันดีล่ะมะปราง บีบี” ไอลดาถามหลังจากทั้งสามคนฝึกงานเสร็จและเดินออกมาจากบริษัทฉัน“ฉันอยากกินชาบู พวกแกสองคนล่ะว่าไง” ชนัญชิดาถาม“ฉันก็อยากกินเหมือนกัน แกล่ะลดา”“เหมือนกัน ถ้างั้นเราไปกินชาบูกันนะกินเสร็จแล้วจะดูหนังต่อหรือเปล่า แกไม่ต้องรีบกลับคอนโดใช่ไหมมะปราง”“ไม่ต้องรีบ”“ทำไมล่ะ ปกติฉันเห็นแกต้องรีบกลับคอนโดมีอะไรหรือเปล่าหรือทะเลาะกับคุณเมฆินทร์” ไอลดาถามอย่างเป็นห่วง“เปล่าไม่ใช่แบบนั้น วันนี้คุณเมฆินทร์เขาไปดูงานที่สาขาต่างจังหวัดน่ะ” เวลาอยู่ต่อหน้าเพื่อนหรือคนอื่นหญิงสาวจะเรียกเขาด้วยชื่อจริงเสมอ ซึ่งต่างจากเวลาอยู่กันนั้นตามลำพัง“คืนนี้แกก็เป็นอิสระสิ ไปเที่ยวผับกันไหม”“ไม่ล่ะ ฉันสัญญากับคุณเมฆินทร์ไว้แล้วถ้าจะไปเที่ยวผับต้องให้เขาไปด้วย”“เขาบังคับแกขนาดนั้นเลยเหรอมะปราง” มารีน่ารู้สึกเห็นใจเพื่อนขึ้นมาทันที“ไม่หรอกบีบี ฉันไม่อยากไปด้วย ฉันไม่อยากทำให้เขาหึง”“ฉันว่าคุณเมฆินทร์ต้องคิดกับแกมากกว่านางบำเรอแน่นอน ถ้างั้นคงไม่หึงไม่หวงหรอก เขาเคยบอกรักแกไหม” ไอลดาถามเพราะรู้สึกว่าตอนนี้เจ้าหนี้ของเพื่อนคงมองเธอเป็นมากกว่าลูกหนี้“ไม่หรอก” ชนัญชิดาส่าย