All Chapters of เกลียดรัก : Chapter 21 - Chapter 30

ถึงเพื่อนบ้านที่น่ารักทุกท่าน^^การเมินเฉยคือเมตตา หากท่านพบเห็นแมวในรูป โปรดอย่าหลงกลให้อาหารมัน เพราะมันชอบตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จว่าตัวเองอดอาหาร แต่แท้จริงแล้วนั้นมันกินอิ่มทุกมื้อ และกำลังจะเป็นโรคอ้วน บ้านเช่าชั้นเดียว สองห้องนอน สองห้องน้ำ และหนึ่งห้องครัว เป็นที่อยู่อาศัยของครอบครัวเล็กๆ สามชีวิต ผู้หญิง เด็ก และแมว หน้ารั้วไม้สีขาวมีป้ายอันใหญ่ติดเอาไว้เด่นหรา ใครผ่านไปผ่านมาจะต้องอมยิ้มกับข้อความดังกล่าว แง้ว!เสียงแมวอ้วนสีเทาอ่อนร้องบ่น เมื่อเห็นอาหารในชามของตัวเอง “เออน่า! มีอะไรให้กินก็กินไปก่อนเถอะคุณนาย”ร่างระหงที่มีผ้ากันเปื้อนสีหวานผูกอยู่ตรงเอวคอดเอ่ยอย่างระอา แง้ว!แน่ะมันยังจะเงยหน้าขึ้นมาเถียงอีก“พรุ่งนี้เงินเดือนออก เดี๋ยวจะซื้อของอร่อยให้กิน โอเคไหม?”เท่านั้นแหละ แมวรู้มากถึงได้หยุดเถียง แล้วลดหัวฟูๆ ของมันลงไปละเลียดอาหารในชามอย่างเอื่อยเฉื่อย ท่าทางไม่เจริญอาหารทำให้เจ้าของที่ยืนเท้าสะเอวอยู่ใกล้ๆ ถึงกับส่ายหน้า แต่ไหนแต่ไรมันไม่ใช่แมวที่มีนิสัยเลือกกินหรอก เพราะเธอไม่มีเงินเลี้ยงแบบตามใจขนาดนั้น แต่ช่วงหลังๆ มานี้มันเลือกกินขึ้นกว่าเดิ

ใครหลายคนอาจกังขาในงานที่เธอทำ เพราะไม่เข้าใจว่าทำไมคุณแม่ยังสาวแถมลูกยังเล็กอย่างเธอถึงรับทำงานกลางคืน ถึงแม้งานกลางคืนที่ว่าจะสุจริต เพราะเธอทำหน้าที่เป็นแม่ครัว ไม่ได้เสียหายอะไร แต่พวกเขาก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่างานกลางคืนมันดีตรงไหน คำตอบก็คืองานกลางคืนมันไม่ต้องใช้เวลาทำนาน แถมค่าตอบแทนยังคุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้ม อีกทั้งผับที่เธอทำงานเป็นแม่ครัวอยู่ก็ไม่ไกลจากบ้านมากนัก ส่วนเรื่องลูกก็ไม่ต้องห่วง เพราะเธอมาทำงานที่นี่ตั้งแต่เพิ่งคลอดลูกไม่กี่เดือน โดยจ้างป้าพิกุลและลุงชมดูแลลูก ฉะนั้นลูกเธอจึงไม่มีปัญหากับการที่จะไม่ได้เจอหน้าแม่ในช่วงหัวค่ำไปถึงสี่ทุ่มแรกเริ่มอารญาไม่เคยคิดจะมาทำงานกลางคืน เธอไปหาสมัครงานตามปกติ แต่ด้วยวุฒิการศึกษาแค่มอหกทำให้เธอได้งานที่ตัวเองไม่ถนัด และจะต้องมีการเข้ากะ ซึ่งนั่นอาจไม่สะดวก และเธอคงจะมีเวลาให้ลูกที่ยังเล็กน้อยลง ในช่วงที่ไม่รู้จะเอายังไงกับชีวิตนั้น พลชซึ่งพบเธอด้วยความบังเอิญจึงชักชวนให้ไปทำงานกับเขา แรกๆ เธอปฏิเสธ แต่อีกฝ่ายก็ตามตื้อไม่ลดละ จนมีอยู่ช่วงหนึ่งจำเป็นต้องใช้เงิน เธอจึงจำใจตอบตกลง ทีแรกอารญารับทำแค่บัญชีให้ผับ กระทั่งอยู่มาวันหน

“สองผัวเมียนั่น ไว้ใจได้ใช่ไหม” ศรีจิตตราถามเธอด้วยประโยคเดิมซ้ำๆ เป็นรอบที่เท่าไหร่ก็คร้านจะนับ เช้าวันอาทิตย์เธอเอาลูกสาวและแมวไปส่งที่บ้านของปานระพีและมหรรณพ เพราะคนที่เธอรักประดุจพี่สาวขอเลี้ยงหลานหนึ่งวัน เนื่องจากว่าพอท้องปานระพีก็เหมือนจะชอบเด็กเอามากๆ ยิ่งเห็นลูกสาวเธอจ้ำม่ำยิ่งทั้งเอ็นดูและมันเขี้ยว “อืม ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”“งั้นก็เบาใจ ว่าแต่แกจะให้ฉันพาไปไหน”เจ้าของรถถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วเอ่ยถามด้วยความสงสัย เพราะรู้แค่คร่าวๆ ว่าอารญาวานให้พาไปทำธุระแถวบางนา แต่ยังไม่รู้พิกัดที่ชัดเจนว่าเป็นตรงไหนกันแน่“ขับไปเรื่อยๆ ก่อน ถ้าใกล้ถึงแล้วจะบอก” “แวะกินข้าวก่อนไหมแก ฉันหิว”ผ่านไปพักใหญ่ๆ คนทำหน้าที่เป็นสารถีก็เริ่มบ่นกระปอดกระแปด รู้สึกหิวจนตาลาย เนื่องจากเมื่อเช้าเผลอปิดนาฬิกาปลุกนอนต่อ ก็เลยตื่นสาย ทำให้ยังไม่ได้ทานอะไรก่อนออกมาจากบ้าน “เอาสิ เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง”“งั้นไปกินร้านดังในย่านนี้กัน ฉันไปอ่านรีวิวในเพจมา เขาบอกอร่อย”ศรีจิตตราเอ่ยอย่างกระตือรือร้น เรื่องกินไว้ใจแม่สาวที่ชอบกินแต่ไม่ชอบทำอาหารได้ จากนั้นทั้งคู่ก็มุ่งหน้าไปยังร้านที่ว่า สั่งเมนูแนะนำข

“แต่เขาคงไม่ยอมมึงง่ายๆ หรอกนะ ก็มึงใจร้ายใจดำและทำระยำกับเขาไว้ตั้งเยอะ” ได้ทีพลชก็ถือโอกาสซ้ำเติมและหัวเราะเยาะอย่างไม่คิดจะรักษาน้ำใจ คนโดนเหยียบซ้ำพยักหน้ายอมรับ “เอาเป็นว่ากูจะพยายามให้ดีที่สุด และจะไม่บอกว่ากูรู้เรื่องนี้จากมึง” น้ำคำสัญญาหนักแน่นทำให้คนฟังถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ทั้งโล่งอกและดีใจที่อารญากับลูกจะมีคนดูแลเสียที ก่อนจะลุกขึ้น แล้วชักชวนเพื่อนซี้ไปกินเหล้าด้วยกัน แต่ธีรเดชปฏิเสธเพราะต้องไปหาอารญากับลูกที่โรงพยาบาลเขารู้เรื่องลูกแล้ว!ความจริงข้อนี้ทำให้อารญาแทบนั่งไม่ติด ร้อนรนกระวนกระวาย แทบจะน้ำตาไหลในวินาทีที่อีกฝ่ายเดินเข้ามาขอคุยกับเธอเรื่องลูก ลูกที่เขารู้แล้วว่ามีเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา หลังจากกล่อมยายหนูจนหลับคานม เธอก็ก้มลงหอมหน้าผากน้อยเบาๆ อย่างเรียกกำลังใจ ก่อนจะตัดสินใจเดินออกจากห้อง มาทรุดกายลงนั่งข้างร่างใหญ่ที่นั่งกอดอกรออยู่อย่างเงียบๆ “ลูกชุบ เป็นลูกของพี่ใช่ไหม”คำถามของเขาทำให้เธอแทบหายใจไม่ออก “คิดยังไงถึงมาถามเรื่องลูกฉันคะ ที่จริงเราสองคนน่าจะทำเหมือนไม่รู้จักกันเสียด้วยซ้ำ” เธอเชิดหน้าสวนกลับเสียงแข็งๆ ทั้งที่หน้าอกข้างซ้

ทันทีที่ธีรเดชกลับมาถึงบ้าน นิธิก็เดินตามหลังขึ้นมายังชั้นสอง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าอีกฝ่ายมีเรื่องสำคัญ เท้าที่ตั้งใจจะก้าวไปยังห้องนอนเปลี่ยนทิศทางมุ่งสู่ห้องหนังสือแทน “มาดึกดื่นแบบนี้ คงได้เรื่องแล้ว” “เป็นอย่างที่คิดครับ ดาริกาส่งคนแฝงตัวเข้าไปเป็นคนใช้ในบ้านของคุณมนธิรา” เลขาหนุ่มเอ่ยรายงานสิ่งที่ได้ข้อมูลมา ซึ่งตรงกับข้อสันนิษฐานของเจ้านายในก่อนหน้า“มนธิรารู้เรื่องนี้หรือเปล่า”“น่าจะยังไม่รู้ครับ แต่ก็เหมือนจะระวังตัวอยู่ เห็นว่าอาจมีการเปลี่ยนคนใช้ในบ้านยกชุด” นั่นก็เท่ากับว่าระแคะระคายแต่ยังไม่สามารถจับให้มั่นคั้นให้ตาย ธีรเดชกระตุกมุมปากนิดๆ แล้วเดินไปยืนชิดหน้าต่าง ทอดสายตาฝ่าความมืดนอกกระจกอย่างไร้จุดหมาย ขยับมือมาไขว้หลังด้วยท่าทีสบายๆ ขณะเอ่ยถาม “แล้วซื้อตัวได้ไหม”คราวนี้เขาถามถึงจุดประสงค์ที่แท้จริง ตามจริงแล้วธีรเดชไม่ได้คิดจะยื่นมือเข้าช่วยมนธิรา เขาไม่เคยคิดจะยุ่งเรื่องของหล่อนด้วยซ้ำ เพราะถือว่าเป็นแค่เพื่อนกัน หากอีกฝ่ายอยากให้ช่วยก็ต้องร้องขอ แต่ที่เขาเข้าไปยุ่งก็เพราะมนธิรากำลังดึงคนของเขาเข้าไปยุ่งกับเรื่องของหล่อน อีกฝ่ายไม่ควรมายุ่งกับอารญา ไม่ว่ากร