All Chapters of เกลียดรัก : Chapter 11 - Chapter 20

ความคิดของอารญาพลันชะงัก สติปลิวหาย เมื่อปากร้อนร้ายดูดปลายถันอย่างตะกละตะกลาม สลับกันไปมาไม่ยอมให้อ้างว้างทั้งสองเต้า สัญชาตญาณดิบเถื่อนถูกปลุกเร้าขึ้นมาอย่างหมดความยับยั้งชั่งใจ ขณะที่ปากยังดูดยอดอกแข็งชันอย่างลุ่มหลงนั้น มือก็เลื่อนลงมาปลดกระดุมกางเกงยีนส์ ดึงรั้งมันลงไปกองที่ข้อเท้า ก่อนจะสลัดออกไปจากกายสาวอย่างรีบเร่ง มือกระด้างเคลื่อนมาสัมผัสซอกขาเรียวเสลา ไล้จากด้านนอก แล้วค่อยขยับเข้าสู่ด้านในอย่างช้าๆ ทว่าการกระทำสุดวาบหวามปนทรมานั้นกลับทำให้ลมหายใจของคนตัวเล็กขาดเป็นห้วงๆ ปลายนิ้วกระด้างกรีดคลึงรอยแยกของความอวบอูมที่อยู่ภายใต้แพนตี้ตัวน้อย มุมปากหยักโค้งขึ้น เมื่อคนตัวเล็กตอบสนองด้วยการแอ่นร่างขึ้น และครางผาดแผ่ว จัดการกระชากปราการชิ้นสุดท้ายออกไปให้พ้นทาง จากนั้นเขาก็ยกตัวขึ้น ลนลานปลดกระดุมเสื้อตัวเองออกทั้งแถบ ส่วนกางเกงก็ทำเพียงรูดซิปลง ในจังหวะที่สติของสาวเจ้ากลับมา และทำท่าเหมือนหาทางจะหนีด้วยอาการกระสับกระส่าย เขาก็ทาบทับร่างทรงพลังลงมาหา ทำเอาอารญาตัวแข็งทื่อ ลมหายใจผ่าวร้อนเจือกลิ่นเหล้าทำให้เธอว้าวุ่น มือเรียวพยายามดันอกกว้างให้ถอยห่าง แต่ร่างหนาห

อารญาพยายามจะลืมค่ำคืนเลวร้ายที่เกิดขึ้นเมื่ออาทิตย์ก่อน หากว่ามันกลับไม่ง่ายเลย ทุกคืนเธอจะผวาตื่นกลางดึก เพราะฝันวนเวียนซ้ำๆ ถึงเหตุการณ์น่าอดสู จนถึงขั้นต้องไปปรึกษาจิตแพทย์ อาการนอนไม่หลับเริ่มทุเลาลงหลังจากนั้น แต่เธอก็ยังหวาดผวา ไม่กล้าพูดเรื่องนี้ให้ใครฟัง แม้กระทั่งศรีจิตตรา ในคืนนั้นนอกจากเธอแล้ว ก็มีเพียงพงษ์สวัสดิ์ที่รู้เรื่อง หลังจากซมซานออกมาจากผับด้วยสภาพยับเยิน อารญาก็ตัดสินใจโทรหาพงษ์สวัสดิ์อย่างไม่มีทางเลือก อีกฝ่ายมาหาเธอที่หอ ทันทีที่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นคุณหมอหนุ่มก็วิ่งไปซื้อยาที่ร้านขายยาฝั่งตรงข้ามหอพักมาให้ โชคดีที่ร้านขายยาเปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง หลังจากกินยาคุมฉุกเฉินแล้ว พงษ์สวัสดิ์ก็พาเธอไปยังแล็ปเอกชนแห่งหนึ่ง แทนที่จะไปโรงพยาบาล เนื่องจากไม่อยากให้เธอเสี่ยงต่อการเสียชื่อเสียง ครั้นไปถึงอารญาก็ได้เจาะเลือดและตรวจปัสสาวะ‘อายจะทำยังไงดีคะ ถ้ามีคนรู้…’ ร่างสั่นเทาละล่ำละลักด้วยท่าทางตื่นกลัว และกระสับกระส่าย อาการชวนเวทนานั้นทำให้พงษ์สวัสดิ์ขยับเข้าไปสวมกอด ลูบแผ่นหลังสะท้านเบาๆ แล้วเอ่ยบอก ‘แล็ปที่นี่เป็นของญาติพี่ พี่ขอให้เขามาเปิดให้เป็นกรณีพิเศ

สามปีต่อมาโรงพยาบาลรักษ์ กรุงเทพมหานคร “ลูกชุบ ทนอีกนิดนะลูก” หลังจากยื่นสมุดบันทึกสุขภาพแม่และเด็ก หรือสมุดบันทึกสีชมพู ซึ่งเป็นสมุดที่บันทึกข้อมูลผลการตรวจร่างกายของคุณแม่ตั้งแต่ตั้งครรภ์ และคำแนะนำต่างๆ รวมถึงบันทึกข้อมูลของลูกน้อยตั้งแต่แรกเกิดจนถึงปัจจุบัน ให้เจ้าหน้าที่ของทางโรงพยาบาลอย่างทุลักทุเล เพราะมือหนึ่งโอบอุ้มร่างหนักอึ้ง อารญาก็เอ่ยปลอบประโลมเจ้าของร่างอ้วนจ้ำม่ำในชุดแพนด้าน้อยที่ตัวเองอุ้มอยู่ แต่คนที่ซบอยู่ตรงไหล่กลับไม่ตอบโต้อะไรจนเธอใจแป้ว “ลูกชุบ อย่าเงียบสิลูก คุยกับแม่หน่อย” เสียงสะท้านของคนเป็นแม่ และมืออุ่นที่ลูบตรงแผ่นหลังน้อยอย่างร้อนใจ ทำให้คนที่ซุกหน้าเข้ากับไหล่มนปรือตาขึ้นมาอย่างเกียจคร้าน แล้วเบะปากเอ่ยปนสะอื้นน้อยๆ “ฮึก…แม่จ๋า…”“จ๋าลูก”“ป้อจ๋า มาม้ายยยย…”โถ…ยายตัวอวบของแม่ “พ่อจ๋าไปทำงาน หาเงินซื้อหนมให้หนูเยอะๆ ไงลูก”“ม่ายเอาหนม จาเอาป้อจ๋า” คราวนี้คนช่างกินไม่สนขนม การร่ำร้องหาพ่อในทุกครั้งที่ไม่สบายทำให้คนเป็นแม่สงสารจับจิต หัวตาร้อนผ่าว เจ็บจุกในอกที่ไม่สามารถหา ‘พ่อ’ มาให้ลูกได้“ชู่ว์! ไม่งอแงนะลูก ถ้าหนูเป็นเด็กไ

“อ๋อ…คุณอารญาเสนอมาได้เลยค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะนำเรื่องไปเรียนท่าน แล้วจะมาแจ้งผลอีกที” หลังจากชะโงกหน้าข้ามโต๊ะมามองสัญญาที่สาวรุ่นลูกยื่นให้ดูนิภาก็เอ่ยอย่างเป็นงานเป็นการ “ซักผ้ามันออกจะนอกเหนือจากงานครัวสักหน่อย ฉะนั้นอายจึงขอเพิ่มค่าแรงตรงส่วนนี้ค่ะ ถ้าอยากให้เอาผ้าลงเครื่องอายขอคิดเพิ่มตัวละสองร้อย” หญิงสาวเสนอด้วยท่าทางนิ่งๆ ก็เธอไม่สะดวกใจที่จะทำอะไรนอกเหนือจากงานครัวที่ตนถนัด การไปหยิบจับเสื้อผ้าของคนอื่นใช่จะเป็นเรื่องดี ฉะนั้นหากบุคคลปริศนา ‘คนนั้น’ อยากให้เธอซักผ้าให้จริงๆ เขาก็ต้องจ่ายค่าแรงให้คุ้มกับที่เธอไปแตะต้องข้าวของส่วนตัวของเขาโดยที่เธอเองก็ไม่ได้เต็มใจ “แล้วก็เรื่องการลาป่วย หรือติดธุระสำคัญจริงๆ อายอยากให้สามารถลาได้ จะหักค่าแรงต่อครั้งที่ลาก็ได้ แต่ทุกครั้งที่ลาอายจะแจ้งก่อนล่วงหน้าไปทางคุณนิภา ตามเบอร์ที่คุณนิภาให้ไว้” “โอเคค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะเรียนท่านให้” “มีอีกเรื่องค่ะ”“ว่ามาได้เลยค่ะ”“จะต้องมีการทำสัญญาว่าจ้างเป็นลายลักษณ์อักษร ที่จะสามารถนำไปใช้ในทางกฎหมายได้ แล้วก็ให้เพิ่มเงื่อนไขต่อท้ายด้วยค่ะ ว่าห้ามเจ้าของห้องทำมิดีมิร้ายกับอายไม่ว่าในกรณี

“ว้าย!” พนักงานที่ประจำอยู่หน้าเคาน์เตอร์หลุดอุทาน ทำให้ผู้คนแถวนั้นต่างหันมามองด้วยความแตกตื่น ก่อนที่พยาบาลสองคนจะรีบวิ่งมาดูคนที่นอนกองอยู่ตรงพื้น “คุณคะ! คุณ! เป็นยังไงบ้างคะ คุณเจ็บตรงไหน” “ฉะ…ฉันปวดหัว”“เขาเป็นอะไร”“ไม่ทราบค่ะอาจารย์หมอ อยู่ๆ เธอก็ล้มลงไปกับพื้น ดิฉันสอบถามเธอบอกว่าปวดหัวค่ะ”น่าแปลกทำไมอารญาถึงได้รู้สึกคุ้นเสียงของผู้ชายคนนั้นเหลือเกิน สงสัยเธอจะหูฝาด แถมยังปวดหัวมากจนเบลอ ถึงได้เห็นว่าคนที่ลดตัวลงมานั่งคุกเข่าอยู่ข้างๆ คือธีรเดช “คุณครับ ได้ยินหมอไหม”“ดะ…ได้ยินค่ะ”เธอเอ่ยเสียงสั่นๆ ขณะลดมือที่กุมหัวลง แล้วหูก็แว่วได้ยินเสียงคุ้นเคยนั้นเรียกชื่อของเธอ“น้องอาย!”เท่านั้นแหละ ทั้งคู่ก็ต่างอยู่ในอาการตกตะลึง อารญาปวดหัวจนแทบบ้าแต่ก็ยังอดตกใจที่อยู่ๆ โลกก็กลมอย่างไม่น่าเชื่อ เมื่ออาทิตย์ก่อนเธอก็เจอเขาทีหนึ่ง แล้ววันนี้ยังดันมาเจอกันอีก ส่วนธีรเดชนั้นก็นิ่งค้างครู่หนึ่ง เมื่อเธอขยับตัวหวังจะหาทางลุกขึ้นด้วยสภาพทุลักทุเลเขาก็ได้สติ จากนั้นก็ถือวิสาสะช้อนร่างบางขึ้นอุ้ม แล้วพามุ่งหน้าไปยังแผนกนิวโรศัลย์ แน่นอนเขารู้เรื่องที่มีกระสุนฝังอยู่