All Chapters of เกลียดรัก : Chapter 41 - Chapter 50

อากาศดีจนทั้งคนและแมวนอนเพลิน อารญาลืมตาตื่นด้วยท่าทางเกียจคร้าน พอเห็นว่ายายหนูยังไม่ตื่นจึงช้อนร่างจ้ำม่ำย้ายไปนอนบนเบาะรองนุ่มๆ จากนั้นก็ย้ายแมวไปนอนข้างกัน มองภาพสองร่างอวบๆ แล้วยิ้มน้อยๆ ก่อนจะผุดลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำที่อยู่ติดครัว ในจังหวะที่มือเรียวกำลังเอื้อมไปจับลูกบิด ประตูห้องน้ำก็เปิดออก ทันใดนั้นอารญาก็ตาโต อ้าปากค้าง เมื่อสายตาปะทะเข้ากับร่างสูงกำยำ ที่ทั้งเนื้อทั้งตัวมีแค่ผ้าขนหนูพันเอวสอบไว้อย่างหมิ่นเหม่ ผมที่เปียกลู่ติดหนังศีรษะ สาบานว่าน่ามองจนน่าโมโห ใบหน้าและลำตัวที่มีหยดน้ำเกาะพราวเซ็กซี่จนใจสั่น “ตื่นแล้วเหรอ”คนหน้าตายที่แอบเข้าบ้านเพราะเธอลืมล็อกประตู เอ่ยถามด้วยท่าทางปกติ คิ้วเข้มเหนือดวงตาคมกริบเลิกขึ้น ทว่านัยน์ตาคู่นั้นกลับไหวระริกแฝงยั่วเย้าจนน่าหมั่นไส้ “เอ่อ…ค่ะ” เสียงหวานตอบตะกุกตะกัก เบนสายตาหนีจากใบหน้าหล่อลากไส้ ครั้นเห็นว่าอีกฝ่ายก้าวเข้าหา ก็เบี่ยงตัวหลบทางให้ แต่เมื่อก้าวพ้นประตูห้องน้ำมาแล้ว เขากลับหยุดลงข้างกัน นัยน์ตาอ่านยากคู่นั้นมองหน้าแดงเรื่อนิ่งๆ สักพักถึงได้เดินไปทางห้องนอนของลูก ซึ่งเขาถือวิสาสะใช้เป็นที่แต่งตัว

“ยายศรี!”“เออๆ ฉันจะไปเปิดประตู”ยังไม่ทันที่คนขันอาสาไปเปิดประตูจะทันได้ก้าวไปไหน ธีรเดชก็เดินเข้าบ้านมาเสียแล้ว วินาทีแรกที่เห็นหน้าหล่อๆ หลังจากจงใจหลบมาหลายวัน อารญาก็แทบทำตัวไม่ถูก ก่อนที่เขาจะเป็นฝ่ายเอ่ยออกมา “พี่มาหาลูก”“ลูกชุบคะ พ่อจ๋ามาหา”อารญาเอ่ยบอกลูกที่กำลังนอนดูการ์ตูนกับแมวอย่างตั้งอกตั้งใจ หนูน้อยร้องเสียงดังด้วยความยินดี ก่อนจะโผเข้าหาผู้เป็นพ่อ เมื่อร่างใหญ่เดินไปย่อตัวลงใกล้ๆ “งั้นฉันกลับก่อนดีกว่า แกจะได้ แบบว่า…” คนชอบล้อเพื่อนเอ่ยอย่างยิ้มๆ พลางทำท่าเอานิ้วชี้สองข้างมาชิดกันสื่อความหมายไปในทางทะลึ่ง ก่อนจะวิ่งปรู๊ด เมื่อเธอง้างมือทำท่าจะฟาดให้เจ็บๆ อารญาจำต้องมาเยือนวังรื่นฤดีในรอบหลายปี ทั้งที่ไม่อยากจะมา และตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่มาเหยียบที่นี่อีก แต่จะทำยังไงได้ ในเมื่อลูกของเธอร้องไห้งอแงขอมาที่นี่กับพ่อ ทั้งที่ไม่ใช่วันเสาร์ที่เธอจะอนุญาตให้เขาพาลูกมานอนที่นี่ ฉะนั้นอารญาจึงต้องบากหน้ามารับลูกกลับ ต่อให้เขาจะค้าน แต่เธอก็ไม่ฟัง ตกลงกันไว้ยังไงก็ต้องเป็นไปตามนั้น วังเก่าแก่แห่งนี้ยังคงกลิ่นอายของความงดงามแบบโบราณ ควรค่าแก่การอนุรักษ์ เฉกเช

“แกรับงานแปลไหม พอดีว่าน้องที่คณะเขากำลังหาคนทำให้” “แปลเกี่ยวกับอะไร?”“ก็เท็กซ์บุ๊คของบัญชีนั่นแหละ เด็กมันไม่ถนัดภาษาอังกฤษ” “งั้นรับ แกให้น้องเขาส่งรายละเอียดเข้าเมลมาเลย”อารญาตอบแบบแทบไม่ต้องคิด เพราะตำราเรียนที่เป็นภาษาอังกฤษของคณะบัญชีผ่านตาเธอมาบ้าง อีกอย่างเธอก็ถนัดบัญชี กอปรกับไปอยู่เมืองนอกมา ฉะนั้นเรื่องภาษาจึงไม่เป็นปัญหาแม้แต่น้อย “ห้าสิบหน้า เขาอยากได้วันศุกร์นี้ แกไหวไหม ไหนจะบัญชีที่แกรับทำอีกล่ะ” ศรีจิตตราเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงเพื่อนซี้ที่ทำงานหาเลี้ยงลูกและแมวตัวเป็นเกลียว “สบายมาก”หลังจากวางสาย อารญาก็ตาเป็นประกาย รอยยิ้มแต้มมุมปาก เพราะการรับงานแปลเพิ่มมันหมายความว่าเธอเปิดตลาดสร้างอาชีพเสริมใหม่ ซึ่งก็อาจจะมีการบอกต่อปากต่อปาก หากงานแปลที่ทำออกมาเป็นที่น่าพอใจของผู้ว่าจ้าง นั่นเท่ากับว่าเธอมีช่องทางที่จะหาเงินเพิ่มอีกไม่มากก็น้อย ช่วงบ่ายก่อนออกไปทำกับข้าวที่เพนต์เฮาส์ให้นายจ้างสุดพิลึก ซึ่งไม่เคยพบหน้า ไม่เคยเสวนา ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในช่วงที่เธอเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ส่วนลูกและแมวป้าพิกุลกับลุงชมมารับไปตั้งแต่เที่ยงแล้ว “สวัสดีค่ะ” ห

ระยะหลังๆ อาการปวดหัวของเธอหนักขึ้นเรื่อยๆ มีอาการตาพร่าร่วมด้วย แบบว่าภาพที่ปรากฏออกมามันเบลอจัดจนบางทีเหมือนตาเธอดับไปเสียดื้อๆ แน่นอนว่าอาการที่รุนแรงมากขึ้น ย่อมสร้างความกังวลและร้อนใจ จนอารญาต้องมาหาหมอก่อนวันนัด โดยเลือกวันที่หมอนิวโรศัลย์ออกตรวจ หลังจากพูดคุยกับหมอ คนถูกเร่งรัดให้ตัดสินใจในการผ่าตัดก็เดินออกมาจากห้องตรวจด้วยท่าทางหมดแรง จริงๆ อารญาไม่ได้กลัวการผ่าตัด ไม่ได้กลัวว่าจะเจ็บ เธอกลัวว่าตัวเองจะไม่รอด กลัวว่าลูกจะต้องกำพร้าแม่ ต่อจากนั้นอารญาก็เดินเอื่อยฉื่อยไปตามถนน เธอเดินไปเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมาย ไม่ขึ้นรถเมล์ ไม่นั่งพี่วิน ไม่โบกแท็กซี่ สองขาก้าวไปข้างหน้าในวันที่แสงแดดอ่อนๆ ไม่ร้อนเหมือนอย่างสองวันก่อน แต่ละย่างก้าวเต็มไปด้วยความอึดอัด กังวลใจ และคิดไม่ตก กระทั่งมาหยุดลงที่ป้ายรถเมล์หน้าห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง อารญาถึงได้สติว่าตัวเองเดินมาไกลมากๆ“เฮ้อ…” เธอนั่งทอดถอนใจ มองรถวิ่งผ่านไปมา ทว่ากลับไม่ก้าวขึ้นรถโดยสารแม้แต่คันเดียว การออกมาเห็นความเป็นไปของสังคม ทำให้เธอเหมือนได้มองอะไรกว้างขึ้น ได้เห็นวิถีชีวิตของผู้อื่น ได้เห็นความเป็นไปของสิ่งต่างๆ รอบ

สามสิบนาทีไม่ขาดไม่เกิน เสียงเคาะประตูบ้านก็ดังขึ้น ทำให้คนที่กำลังพยายามหาทางติดต่อธีรเดชถึงกับชะงักมือที่กำลังกดโทรศัพท์ รีบเดินมาเปิดประตู ทันใดนั้นร่างบางก็สะดุ้งเฮือก เมื่อถูกคนที่เพิ่งมาถึงถลาเข้าสวมกอด อารญายืนหัวใจเต้นโครมครามอยู่ในอ้อมแขนแกร่ง ใบหน้าสวยหวานแนบกับอกกว้างอยู่อึดใจใหญ่ กระทั่งวงแขนแกร่งคลายออกจากเอวอ้อนแอ้น เขาเลื่อนฝ่ามือมากุมหัวไหล่มน ขณะโน้มหน้าลงมาหา “เป็นยังไงบ้าง ปวดหัวมากไหม” “ปวดหัว?” เธอทวนคำด้วยท่าทางงงๆ“มนธิราบอกว่าน้องอายปวดหัว พี่ก็เลยรีบมา”“มนธิรา?”“อืม อย่าเข้าใจผิดนะ พี่ไม่ได้อยู่กับเขา พี่แค่ลืมมือถือไว้ในห้องทำงานก่อนเข้าประชุมกับพวกผู้บริหาร และเขาก็ถือวิสาสะรับสายตอนมารอคุยเรื่องธุรกิจกับพี่” พ่อเจ้าประคุณร่ายยาวอย่างกลัวเธอจะเข้าใจผิด ทำเอาอารญาอึ้งจนพูดไม่ออก เพราะไม่คิดว่าเขาจะพูดอะไรยาวๆ ได้ขนาดนี้ แถมไอ้ประโยคยาวๆ ที่ว่ายังบ่งบอกความนัยว่าเขาแคร์เธอ “…”“น้องอายยังไม่ได้ตอบพี่เลยนะ ว่าปวดหัวมากไหม”“เอ่อ…คุณคงถูกคุณมนธิราหลอกแล้วล่ะค่ะ วันนี้ฉันไม่ได้มีอาการผิดปกติอะไร” เธอเอ่ยตอบด้วยสีหน้ากลั้นยิ้ม ปัดมือใหญ่ออก