All Chapters of เกลียดรัก : Chapter 31 - Chapter 40

“นี่คุณ!...”คราวนี้อารญาถึงกับเก็บอาการไม่อยู่ เธอถลึงตาใส่เจ้าของใบหน้าไร้อารมณ์ ทว่ายังไม่ทันจะได้เอ่ยอะไรไปมากกว่านั้น เขาก็เลิกคิ้วทำหน้าตาย “ทำไม? ร้านนี้เขาห้ามคนรู้จักแต่ทำเป็นไม่รู้จักนั่งด้วยกันเหรอ” “…” คนถูกรวนอย่างซึ่งๆ หน้าทำเพียงมองสบตากับเขาด้วยประกายเย็นเยียบ ก่อนจะค่อยๆ เบนหน้าหันไปฝืนยิ้ม พร้อมกับเอื้อมมือไปรับชามก๋วยเตี๋ยวที่เมียเจ้าของร้านนำมาเสิร์ฟ ส่วนเขาก็ทำเพียงนั่งนิ่งๆ เมื่อชามก๋วยเตี๋ยวถูกวางลงตรงหน้า จากนั้นก็เอื้อมมือไปหยิบตะเกียบและช้อน แล้วจัดการกับของกินตรงหน้าเงียบๆ เช่นเดียวกับคนที่นั่งในฝั่งตรงข้าม ท่าทางหิวจัดของเธอทำให้เขาอดนึกสงสารไม่ได้ อารญาจัดการกับก๋วยเตี๋ยวในชามของเธอไปเงียบๆ แต่แล้วก็ต้องชะงัก มือที่ถือช้อนและตะเกียบค้างอยู่ในท่านั้น เมื่ออยู่ๆ ลูกชิ้นก็ถูกหย่อนลงมาในชามของเธอ อารญาใช้ตะเกียบคีบลูกชิ้นเจ้ากรรมขึ้นมา แล้วเอาคืนเขาไป ทว่าธีรเดชกลับทำท่าจะคีบมันกลับมาไว้ในชามเธออีกหน จนอารญาต้องตบลงบนโต๊ะแรงๆ อย่างหมดความยับยั้งชั่งใจ“นี่คุณจะเอายังไงกับฉันไม่ทราบ!” “พี่บอกน้องอายไปแล้ว ว่าต้องการอะไร” “ฉันก็บอกคุณไปแล้

ตลอดทั้งสัปดาห์อารญาขอให้ป้าพิกุลห้ามให้ลูกเจอกับเขา ต่อให้จะอยู่ในบ้าน แล้วพ่อลูกได้คุยกันผ่านช่องประตูก็ตาม แต่ดูเหมือนจะไม่ง่ายอย่างที่คิด วันไหนที่ป้าพิกุลไม่พาออกมารอพ่อที่สนามหน้าบ้าน ยายหนูตัวกลมพุงนุ่มก็จะประท้วงด้วยการไม่ยอมนอนกลางวัน หลังๆ ถึงขั้นเกาะหน้าต่างมองออกไปทางหน้าบ้าน ต่อให้หลอกล่อด้วยของเล่น หรือของกิน เด็กน้อยก็ไม่ขยับไปไหน ถึงแม้จะง่วงจนตาจะปิดก็ยังนั่งจุมปุกอยู่ที่เดิม จนบางทีก็นั่งหลับไปทั้งอย่างนั้น จนนางพิกุลทนไม่ไหว ต้องพูดกับอารญา แต่เธอก็ยังทำใจแข็ง ไม่ยอมง่ายๆ จนคนแก่ต้องเป็นฝ่ายถอยเสียเอง เรื่องของอารญา หากจะให้นางไปตัดสินใจแทนก็ใช่ที่ อีกฝ่ายจะเลือกทางไหนนางย่อมเคารพในการตัดสินใจวันนี้อารญาอยู่บ้านกับลูก เพราะรู้สึกปวดหัวจึงโทรไปขอลางานกับพลช และเจ้านายสุดลึกลับผู้ไม่ประสงค์จะออกนาม เธอตื่นมาทำกิจวัตรตั้งแต่เช้าตรู่อย่างเช่นทุกวัน เริ่มจากรดน้ำผัก เอาผ้าลงเครื่อง พอสายหน่อยก็มาปลุกลูกลุกอาบน้ำแปรงฟัน จากนั้นก็กินข้าวพร้อมกับลูก และแมว หลังจากล้างจานเสร็จ อารญาก็เดินไปหาลูกสาวที่กำลังนั่งมองออกไปทางหน้าต่าง ท่าทางหงอยๆ ไม่สนใจอะไร ต่อให้แมวจะเรีย

เสียงเย็นๆ เอ่ยอย่างเฉียบขาด“อะไรทำให้น้องอายเย็นชาได้ถึงเพียงนี้” “การถูกหักหลัง ถูกผลักไส และประสบการณ์เลวร้ายที่ผ่านมามั้งคะ” เธอไหวไหล่เบาๆ แค่นยิ้ม แล้วเอ่ยเสียงเรียบเรื่อย แต่ทำเอาคนฟังสะอึก “งั้นอยากคุยอะไรกับพี่ ก็ว่ามาเถอะ” เขาขยับนั่งตัวตรง วางมือประสานกันบนโต๊ะ ขณะที่สายตาคมกล้าจ้องมองเธอไม่ลดละ ซึ่งอารญาก็ไม่คิดจะหลบ ทำไมเธอต้องแสดงท่าทีเหมือนกริ่งเกรงเข้าด้วย เธอไม่ได้กลัวเขาสักหน่อย“ฉันจะคืนเงินให้คุณ”“แต่น้องอายเป็นคนเรียกร้องเองนะ”อารญาเผลอชักสีหน้าใส่ เธออาจจะพูดไปเพราะอารมณ์ อีกทั้งอยากตัดปัญหาให้เขาออกไปจากชีวิตก็จริง แต่ไม่เคยคิดอยากได้เงินของเขาแม้แต่บาทเดียว “มันมากไป”“เอาไปเถอะ พี่ตั้งใจจะให้อยู่แล้ว”“แต่…”“ถือเสียว่าแทนคำขอบคุณที่น้องอายเลี้ยงลูกของเรามาเป็นอย่างดี” ธีรเดชสบประสานกับสายตาของเธอ ขณะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น“ฉันไม่เคยอยากได้เงินคุณ ไม่เคยคิดจะเรียกร้องค่าเลี้ยงดูอะไรทั้งสิ้น”“พี่รู้ น้องอายก็แค่พูดไปเพราะอยากไล่พี่ไปไกลๆ”“…”ไม่ยุติธรรมเลยที่เขาจะรู้ทัน และอ่านใจเธอถูกไปเสียหมด “พี่ขอทำหน้าที่พ่อได้ไหม ขอเป็นพ่อของลูกแบ

“น้องอายทำอะไรให้พี่กินหน่อยได้ไหม พี่ยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้า” เสียงห้าวเอ่ยขึ้น หลังจากอุ้มลูกสาวมานอนตรงเบาะในบ้าน ในเมื่อมีโอกาสได้ย่างกรายเข้ามาในอาณาจักรเล็กๆ แต่ตกแต่งได้น่ารักขนาดนี้ เรื่องอะไรเขาจะยอมกลับออกไปง่ายๆ “ทำไมไม่กินล่ะคะ” “พี่รีบมาหาน้องอายกับลูก”นี่พูดให้เธอรู้สึกผิดใช่ไหม“แล้วทำไมถึงไม่กินขนมที่ฉันให้”คนที่ไม่อยากให้อีกฝ่ายอยู่บ้านตัวเองนานยังคงหาทางบ่ายเบี่ยง “พี่ขับรถ มือไม่ว่าง”คุณชายหมอเอ่ยหน้าตาย แล้วอยู่ๆ ก็สาวเท้ามาประชิดร่างบาง จนเธอต้องก้าวถอยหลังไปชนกับผนัง ใจสั่นระรัวในวินาทีที่ใบหน้าหล่อลากไส้วูบลงมาหา“ไม่มีคนแกะให้”ความใกล้ชิดชนิดหายใจรดต้นคอ ทำให้คุณแม่ยังสาวจำต้องยกมือขึ้นดันอกกว้างให้ถอยห่าง พาตัวเองออกมาจากมุมที่ถูกต้อน แล้วเอ่ยอย่างเสียไม่ได้ “งั้นรอแป๊บนึง ฉันจะไปทำอะไรให้กิน” ว่าแล้วเธอก็ตั้งท่าหมุนตัวเข้าไปในครัว หากจะไม่ได้ยินเสียงแมวดังขึ้นเสียก่อนเมี้ยว!อารญาเงยหน้ากลอกตาขึ้นฟ้า ลดหัวลงมองแมวของตัวเองที่เพิ่งกลับมาบ้านด้วยสภาพพุงกาง มุมปากมันแผล็บ หลักฐานทนโท่ขนาดนี้ไม่บอกก็รู้ว่ามันแอบไปตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จขอข้าว

“ไม่น่าเชื่อ ว่าแกจะยอมเขาเรื่องลูกง่ายๆ” คนที่มาทันได้เห็นฉากอบอุ่นของครอบครัว พ่อ แม่ ลูก และแมวอ้วน เปรยขึ้นเป็นทำนองล้อเลียน หลังจากถูกเพื่อนรักลากออกมาคุยกันตรงม้าหินอ่อนที่สวนหน้าบ้าน “ก็ไม่ได้อยากยอมหรอก แต่คิดดูอีกที ชีวิตคนเรามันสั้น ใครจะรู้ บางทีฉันอาจจะตายวันตายพรุ่งก็ได้” ลมหายใจพรูออกมาจากปากอิ่มยาวเหยียด ก่อนที่อารญาจะเอ่ยคล้ายปลงตก “เฮ้ย! อย่ามาพูดบ้าๆ นะโว้ย!” สาวห้าวทำท่าเป็นเดือดเป็นร้อน ไม่ว่าจะกี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่ได้ยินอีกฝ่ายกล่าวทำนองปลงๆ ศรีจิตตราก็แทบจะทนฟังไม่ไหว และเอ่ยปากค้านอยู่ร่ำไป “จะนอนที่นี่ไหม”เจ้าบ้านเปลี่ยนเรื่องเสียดื้อๆ“ทำไม? แกจะทำอะไรกับอีตาคุณชายเหรอ” สาวห้าวสวนกลับอย่างทะเล้น“บ้า! ฉันจะไปทำอะไรกับเขาได้”“ได้ไม่ได้ ก็มียายหนูลูกชุบล่ะว้า…” ตัวแสบยังไม่เลิกแซว แถมยังมีหน้าส่งสายตามาล้อเลียน จนเธอต้องวาดแขนคล้องเข้าที่ลำคอระหง แล้วแสร้งรัดแรงๆ “รู้ดีจังนะ หรือว่าแอบไปเรียนภาคปฏิบัติกับอาจารย์ปกของแกมา”“อึ๋ยยยย…แกคิดได้ไงวะ แค่เห็นหน้าเย็นชาของอีตาจารย์ผีดิบนั่นฉันก็หมดอารมณ์แล้ว”ท่าทางสยดสยองทำให้อารญาหลุดขำ ขณะปล่อยแขนจา