All Chapters of ใต้เงารัก (Stranger): Chapter 31 - Chapter 40

“ตอนนี้เราเป็นพี่เป็นน้องกันไปก่อนดีกว่าค่ะ”“พี่น้องท้องชนกันน่ะเหรอ?”ธีทัตพูดหยอกเบาๆพร้อมกับกอดหอมด้วยความรักในตัวของสาวน้อยวัยสิบเก้าปีที่ได้ครอบครองหัวใจเขา แต่เธอก็บ่ายเบี่ยงและดันตัวของชายหนุ่มออกไป“หนูง่วง พี่ธีนอนที่โซฟาไปแล้วกันนะ”พรรณนาราเดินกลับไปในห้องนอนดูเหมือนไม่สนใจใยดีอะไร นั่นเพราะเธอคิดถึงเรื่องที่ว่าเขาพึ่งมีอะไรกับภรรยาที่บ้านมา “แล้วตอนเช้าพู่จะตื่นกี่โมง?”“พี่ธีตื่นแต่เช้าก็ดีค่ะ”“ทำไมอยากให้พี่กลับไปไวๆ นัดใครมาเหรอ? วันอาทิตย์ด้วยสินะ”“แค่นี้หนูก็กลัวแล้วว่าจะพากันมาตามหาที่นี่”“มีใครที่รู้ว่าหนูอยู่นี่บ้างล่ะ?”“มีแค่พ่อกับพี่ฟ้าที่รู้ แต่ไม่แน่ใจว่าพี่ปริมรู้มั้ย หนูไม่บอกใครเพราะหนูไม่อยากพบเจอใครอีก อยากตั้งใจเรียนให้จบไวๆ จะได้ไปใช้ชีวิตของตัวเอง”“ตอนนี้มีพี่อีกคนที่รู้นะ สัญญาจะไม่บอกใคร”“แต่พี่ธีมาที่นี่แหละ ไม่ดี”“งั้นพี่จะซื้อคอนโดให้ใหม่ ส่วนที่นี่ก็ปิดไว้ ทุกอาทิตย์พี่จะจ้างคนมาทำความสะอาดก็พอ ไม่ต้องบอกใครว่าไม่ได้อยู่ที่นี่”พรรณนาราเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง ทำหน้าว่ารู้ทันและยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย “พี่ธีจะทำแบบที่พ่อพี่เคยทำกับหนูงั้นเหรอ

ธีทัตมาถึงคาเฟ่ที่พรรณนาราทำพาร์ทไทม์อยู่พร้อมกระเป๋าเดินทางใบโต เขาสั่งกาแฟและขนมปังอุ่นๆรองท้องเท่านั้น “พี่ธี เกิดอะไรขึ้นน่ะ? ทำไมมีกระเป๋าเดินทาง? อย่าบอกว่าออกจากบ้านมานะ”“ใช่ ดูแขนพี่สิ”พรรณนาราทำท่าตกใจกับรอยเล็บมากมายบนแขนของเขา“แล้วจะเอายังไงต่อคะ? ทุกคนรู้มั้ย?”“ครอบครัวแบมมาที่บ้านแล้ว แม่พี่ก็รับรู้เรียบร้อย นี่กำลังจะโทรหาพ่อ”“โอเคค่ะ งั้นหนูไม่รบกวน”ความที่เธอยืนคุยแบบนั้น ทำให้บาริสต้าหนุ่มสงสัยและสนใจเพราะเขาจำธีทัตได้ “น้องพู่รู้จักลูกค้าคนนี้เหรอครับ?”“เอ่อ..ค่ะ พี่เขาเป็นลูกชายสามีใหม่ของแม่น่ะค่ะ”“อ้อ คงสนิทกันอยู่เนอะ”“ค่ะ ก็ประมาณนึง”“แล้วเขาจะเดินทางไปไหนนะ มีกระเป๋าเดินทาง”“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ”พีทเห็นว่าพรรณนาราเลี่ยงที่จะตอบ เขารู้สึกได้ว่าคนทั้งคู่มีความสัมพันธ์มากกว่าที่ตาเห็น จึงไม่ถามอะไรต่อ“พ่อครับ ผมตัดสินใจเลิกกับแบมเด็ดขาดนะ เธอทำร้ายร่างกายผม ทุบรถจนกระจกแตกหมด ด่าทอรุนแรงด้วยคำหยาบคายที่ไม่ให้เกียรติกัน ผมไม่มีสมาธิทำงานเลยตั้งแต่แต่งงานกับแบม”“แกหาเรื่องเลิกเพราะอยากคบกับหนูพู่ล่ะสิ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ เคยบอกแล้วไง อย่ามายุ่งกับของ

พิชามญช์อาบน้ำแต่งตัวแล้ว พร้อมกับที่พี่เลี้ยงเด็กจัดการดูแลน้องปภาวินให้เรียบร้อยรวมถึงป้อนข้าว “ฉันจะเอาลูกชายไปเที่ยวหาญาตินะ อาจจะกลับเที่ยงๆ”เธออุ้มลูกวัยสองขวบครึ่งลงไปนั่งเล่นที่ห้องรับแขก จนกระทั่งมีสายโทรเข้ามา พิชามญช์จึงเอาลูกชายออกไปโดยไม่ใช้รถยนต์ส่วนตัว พอเธอขึ้นมานั่งบนรถของอดีตสามีโดยเอาลูกชายนั่งบนตัก แค่สบตากันเธอก็ร้องไห้แล้ว“ชากำลังคิดเรื่องขอหย่าค่ะ สุดจะทนจริงๆ”“ลองคุยกับเขาดูนะ ถ้าเขาไม่ยอมหย่าดีๆ ผมจะจ้างทนายให้ช่วยคุณฟ้องหย่าเอง แล้วกินอะไรหรือยัง?”พิชามญช์ส่ายหน้า แลดูช่างน่าสงสาร“ป้อนให้ลูกก่อน ตัวชาเองกินเมื่อไหร่ก็ได้ค่ะ”“ผมมีนัดคุยกับลูกค้าตอนสายๆ คุณอยู่ที่ห้องทำงานผมเพื่อกินข้าวเช้าก่อน เดี๋ยวสั่งให้คนเอามาส่ง”“เอ่อ..ไม่ดีมั้งคะ”“ตามจริงก็ไม่มีใครรู้ว่าผมแต่งงานใหม่นะ ทะเบียนสมรสก็ไม่ได้จด ปริมเองก็ไม่เคยมาที่นี่อีกหลังจากออกจากงาน ไม่เป็นไรหรอก คนเราจะไปมาหาสู่กันไม่ได้หรือไง เรามีลูกด้วยกันนะ”อ้อ..ที่แท้นังนี่ก็อ่อยเขาในที่ทำงานนี่เอง..“ขอโทษนะคะที่ทำให้คุณต้องลำบากใจตลอด”อาหารเช้าถูกสั่งให้มาส่งที่ห้องทำงานของณัฐวีย์ ส่วนเขาจะออกไปคุยกับล

พรรณนาราพยายามติดต่อคุณแม่ของเธอด้วยการส่งข้อความไปแทนเพราะพิชามญช์ปิดมือถือ“แปลก ปกติแม่ไม่ปิดมือถือเลย เป็นอะไรหรือเปล่า? จะเข้าเรียนแล้วด้วย เอาไงดีนะ”เธอโทรไปหาฟ้าเพราะความเป็นห่วงแม่ ไหว้วานขอให้โทรถามคุณป้าแม่บ้านที่ยังอยู่ที่นั่นว่าพิชามญช์กับน้องชายของเธอมีอะไรเกิดขึ้นหรือไม่ “น้องพู่ คุณพิชากับน้องวินออกไปเที่ยวกับคุณชรัน ไม่น่ามีอะไรหรอกค่ะ แต่ก็แปลกจริงที่ปิดมือถือ..ไม่น่ามีอะไรหรอกมั้ง นี่นะน้องพู่..มีอย่างอื่นที่น่าสนใจมากกว่า คุณป้าน่ะบอกว่าตอนเช้าคุณชรันเถียงกับคุณธีแหละ เดี๋ยวนี้หึงคุณพิชากับลูกชายตัวเองด้วยอีก ไล่ลูกตัวเองให้ไปดีกับเมียแล้วรีบมีลูกให้ได้ไม่งั้นจะตัดออกจากกองมรดก”ข้อความที่ฟ้าส่งมาให้เธอในตอนที่เข้าเรียนแล้ว ทำให้พรรณนาราแอบถอนหายใจ ณัฐวีย์ได้รับข้อความจากลูกสาวก็รู้สึกเบาใจว่าไม่ได้เกิดเรื่องไม่ดีกับอดีตภรรยา เขาคิดเอาว่าที่เธอต้องปิดโทรศัพท์อาจเพราะกลัวเขาจะโทรหาหรือส่งข้อความไปแล้วชรันเห็นเข้าอาจทำร้ายเธอและลูกได้ในช่วงบ่ายธีทัตได้รับแจ้งว่าห้องชุดที่ตกแต่งพร้อมเข้าอยู่ใกล้กับพรรณนาราที่เขาซื้อด้วยโบนัสที่ได้จากบริษัท เอกสารการโอนนั้นเรียบร้อย

ธีทัตอาบน้ำเสร็จออกจากห้องมาก็เจอพรรณนารานั่งไถโทรศัพท์อยู่ที่โซฟาในห้องนั่งเล่น ซึ่งเธอช้อนตามองและเปรยขึ้น“เวลาฉุกเฉินต้องออกจากห้อง มือถือใช้งานไม่ได้ทำไงคะ?”“ก็ใช้ Face Recognition ที่อยู่ตรงประตูนั่นไง หรือใช้รหัสสำรองที่ Digital Door Lock ก็ได้ ไว้พี่จะส่งคีย์ให้หนูถ้าเราอยู่ด้วยกันหรือว่ามาหาพี่ โอเค้?”“พี่บอกว่าจะเป็นฝ่ายมาหาหนูไม่ใช่เหรอ?”“ใช่ แต่หมายถึงเผื่ออยากมาหาพี่ไง อันนี้หนูพูดแล้วนะว่าให้พี่ไปหา”พรรณนารารู้สึกเสียหน้านิดหน่อยที่พูดเข้าทางเขาพอดี“หนูเรียกรถมารับก็ได้ค่ะ เริ่มง่วงแล้ว”ธีทัตเดินปราดเข้ามาอุ้มช้อนขาเธออย่างเร็วจนไม่ทันตั้งตัวแล้วพาเข้าห้องนอนที่เปิดไฟสลัวและมีกลิ่นหอมอโรม่าอบอวลไปทั่ว ก่อนจะวางเธอบนเตียงคิงไซส์ขนาดใหญ่ที่นุ่มเหมือนโรงแรมห้าดาว แล้วคร่อมไปบนร่างของสาวน้อยแสนสวยคนเดียวในใจของเขาที่พยายามขัดขืน“หนูไม่พร้อม..พี่ธี..”“พี่ป้องกันเอง เป็นหน้าที่พี่หรือพู่ไม่ชอบอะไรที่พี่ทำหรือเปล่า? บอกได้นะ พี่จะแก้ไข เรามีอะไรต้องคุยกันสิ”พรรณนาราไม่ยอมพูดเอาแต่หันหน้าหนี สองแขนยันแผ่นอกเขาไว้ไม่ว่ายังไงก็ไม่ยอม“เพราะพู่กลัวจะลำบากไปกับพี่หรือว่ามีใ