Todos los capítulos de เด็กดื้อของเตชินท์: Capítulo 11 - Capítulo 20

เช้าวันต่อมาแม้เมื่อคืนน้ำพั้นซ์จะนอนดึก แต่ด้วยความที่เป็นคนตื่นเช้า วันนี้เธอจึงตื่นตั้งแต่เช้าตรู่ตามความเคยชินของร่างกาย พอตื่นนอนเธอก็รีบลงไปอาบน้ำทำธุระส่วนตัวให้เรียบร้อยก่อนที่อีกคนจะตื่นนอน ซึ่งเธอก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องหลบหน้าเขาหลังจากนั้นน้ำพั้นซ์ก็มาช่วยยายของเธอทำกับข้าวมื้อเช้าเพื่อรอคนอื่นตื่นนอน จะได้ลงมาทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากัน ซึ่งต่อให้เธอพยายามหลบหน้าอีกคน แต่ด้วยกิจวัตรประจำวันจึงไม่สามารถเลี่ยงได้ตลอดในขณะที่ยายลีกำลังทำกับข้าวอยู่ในครัว ยายลีก็หันไปเห็นเตชินท์ที่เดินลงมาจากบนบ้านพร้อมกับผ้าขนหนูสีขาวพาดบ่า ในมือมีเสื้อผ้า เห็นเช่นนั้นยายลีจึงเอ่ยทักออกไป"จะอาบน้ำเหรอคุณเต ตามสบายเลยนะ อาบน้ำเสร็จจะได้มากินข้าวกัน ยายกับเจ้าพั้นซ์ทำกับข้าวใกล้เสร็จแล้วล่ะ""ครับ"ด้านน้ำพั้นซ์ที่วุ่นอยู่กับหม้อแก้งส้มปลาช่อนบนเตาแก๊สที่กำลังจะสุกได้ที่ ก็หันไปมองทันทีเมื่อได้ยินเสียงคนเป็นยายเอ่ยทักอีกคน พอเห็นว่าเขามองมาแล้วยิ้มให้ เธอก็มีอาการเลิ่กลั่กขึ้นมาทันทีก่อนจะรีบหันหน้ากลับมาอย่างไว เตชินท์ที่เห็นท่าทีของคนตัวเล็กก็ถึงกับหลุดยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู

พอได้ยินเพื่อนพูดมาเช่นนั้นเตชินท์จึงตั้งใจขับรถต่อโดยไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกเลย ด้านซีเซียก็คอยบอกทางไปสวนยางของตาเธอเรื่อยๆ จนกระทั่งทั้งสามมาถึงสวนยางของตาบุญ แล้วมุ่งตรงต่อไปยังกระท่อมหลังเล็กที่ตั้งอยู่กลางสวนยาง ด้านเตชินท์ที่เห็นคนตัวเล็กของเขานั่งอยู่หน้ากระท่อม เขาก็ยิ้มออกมาได้ทันทีด้วยความดีใจ แต่ก็ดีใจไม่สุดเพราะมีดิวนั่งอยู่ข้างๆคนตัวเล็กของเขาด้วย เห็นเช่นนั้นเขาไม่รอช้า รีบจอดรถแล้วเดินตรงไปยังคนตัวเล็กทันที โดยมีศิลาและซีเซียรีบเดินตามไปติดๆ พอเดินมาถึงคนตัวเล็ก เตชินท์ก็เอ่ยพูดกับเธอไปทันทีอย่างรู้สึกผิด"หนูพั้นซ์อาขอโทษนะครับที่พูดแบบนั้นกับหนู อาแค่อยากจะสอนหนูในฐานะผู้ใหญ่คนนึงก็เท่านั้น อาไม่ได้ตั้งใจจะว่าหนูเลยนะครับ" เขาพูดพลางถือวิสาสะยื่นมือหนาไปจับกุมมือบางทั้งสองข้างเอาไว้ โดยที่น้ำพั้นซ์ก็ไม่ได้ขัดขืดแต่อย่างใด แม้ในใจจะนึกไม่ถึงว่าเขาจะตามเธอมาถึงที่นี่ แต่ลึกๆก็รู้สึกดีใจไม่น้อยที่เขาตามมาด้านดิวที่นั่งมองอยู่ตลอดไม่ละสายตา รู้สึกเจ็บแปลบไปทั้งใจ เพราะตัวเขาเองไม่เคยได้จับมือถือแขนน้ำพั้นซ์แบบนี้มาก่อนเลย ที่ผ่านมาเวลาเขาเข้าใกล้หรือจะจับมือถือแขน น้ำพั้

ด้านดิวก็ไม่คิดจะยอมแพ้ เขาหยิบกีตาร์ที่วางอยู่ข้างตัวขึ้นมาดีดเล่นเพื่อดึงความสนใจของน้ำพั้นซ์ ซึ่งมันก็ได้ผล เพราะน้ำพั้นซ์หันมามองทันที ก่อนเสียงหวานจะเอ่ยพูดขึ้น"พี่ดิวร้องเพลงให้พั้นซ์ฟังหน่อยสิ" ความจริงเธอไม่ได้อยากฟังดิวร้องเพลงเลย เธอแค่ต้องการให้เสียงร้องเพลงและเสียงกีตาร์ของดิวคลายความเงียบก็เท่านั้น"ได้ครับผม พั้นซ์อยากฟังเพลงไหรบอกพี่มาได้เลย" (ได้ครับผม พั้นซ์อยากฟังเพลงอะไรบอกพี่มาได้เลย)"เพลงอะไรก็ได้ แล้วแต่พี่เลย"ได้ยินเช่นนั้นดิวก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ นอกจากนั่งมองน้ำพั้นซ์ไม่วางตา และเริ่มเล่นกีตาร์เป็นเพลงที่อยากเล่นให้น้ำพั้นซ์ฟัง ก่อนจะตามมาด้วยเสียงขับร้องอันไพเราะฟังสบายหูควบคู่ไปกับเสียงกีตาร์~~~~~"ลำพังรักเธอคนเดียวทำให้ลำบากใจมากอยู่แล้ว ยังมีเขาเข้ามาแข่ง เข้ามาแบ่งแย่งเธอจากฉันไป และเหมือนจะรู้ชะตาว่าไม่มีปัญญาสู้เขาได้ และเหมือนต้องถอยทางไป และคงตัดใจ ก่อนจะต้องนอนร้องไห้มากกว่าที่เคย ~~~ เมื่อเกมรักยังไม่จบยังไม่อยากจะนับหยดน้ำตา ก่อนนอนฉันภาวนาให้เขามาด้วยใจไม่จริงจัง แม้รู้ฉันไม่ดีพอ แต่จะขอบอกรักให้เธอฟัง แม้รู้ว่าเกินกำลังที่จะแบกหวัง แต่ใจก็สั่งใ

เวลาต่อมาเวลาล่วงเลยผ่านไปจนถึงบ่ายสอง ด้านน้ำพั้นซ์กับซีเซียก็อยู่แต่ในห้อง พูดคุยและนั่งเล่นติ๊กต๊อกกันตามประสาพวกเธอ หาอะไรทำแก้เบื่อไปเรื่อยเปื่อย ด้านสองหนุ่มใหญ่ก็คุยงานกันตามประสานักธุระกิจ ทุกคนต่างมีสิ่งให้ทำระหว่างวัน กระทั่งตาบุญกับยายลีที่กลับมาจากเผาศพที่วัด ก็พากันมานั่งพักที่เก้าอี้ไม้สักตัวยาวตัวเดิม ก่อนจะเป็นตาบุญที่เอ่ยเรียกหลานสาวคนเล็ก"เจ้าพั้นซ์ เอ็งอยู่ในห้องรึเปล่า ออกมาหาตาหน่อย"เสียงตาบุญดึงความสนใจของน้ำพั้นซ์กับซีเซียและสองหนุ่มที่อยู่ในห้อง น้ำพั้นซ์ที่กำลังเล่นติ๊กต๊อกกับซีเซียก็ไม่รีรอออกมาหาคนเป็นตาด้านนอกทันทีตามเสียงเรียก พร้อมกับซีเซียที่เดินตามมาด้วย ก่อนเสียงใสแจ๋วของน้ำพั้นซ์จะเอ่ยถามคนเป็นตาออกไป"มีอะไรจ๊ะตา""เอ็งนั่งก่อนสิ ตามีเรื่องจะคุยด้วย"ได้ยินเช่นนั้นน้ำพั้นซ์จึงนั่งลงบนเก้าอี้ไม้สักอีกตัวอย่างว่าง่าย โดยมีซีเซียนั่งลงข้างๆด้วย จากนั้นคนเป็นตาจึงเอ่ยพูดต่อ"เอ็งเคยบอกตาว่าเอ็งอยากทำงานใช่ไหม""ใช่จ่ะ แต่ตาก็ไม่ให้หนูทำงานหนิ แล้วตามาถามหนูเรื่องนี้ทำไม" น้ำพั้นซ์เอ่ยถามด้วยความแปลกใจ เพราะตั้งแต่เรียนจบมาก็เกือบสองเดือนแล้ว คนเป็นตาไ

สองสาวช่วยกันปอกเปลือกกระท้อนและจัดการเอามะม่วงเบาไปล้างให้สะอาด เพราะมะม่วงเบานิยมกินทั้งเปลือกจึงไม่จำเป็นต้องปอก จากนั้นก็มาช่วยกันทำน้ำจิ้มพริกเกลือและน้ำยำกระท้อนกันต่ออย่างขะมักเขม้น ส่วนสองหนุ่มใหญ่ก็ได้แต่นั่งมองสองสาวไม่วางตา พวกเขาจะช่วยแต่สองสาวก็ไม่ยอมให้ช่วย พวกเขาจึงทำได้แค่นั่งมองคนของใจด้วยสายตาคลั่งรัก"เออพั้นซ์ เดี๋ยวเสร็จจากนี้ไปเก็บเสื้อผ้าเลยนะ เดี๋ยวเราช่วยเก็บ แต่ไม่ต้องเอาอะไรไปเยอะหรอก เดี๋ยวถึงกรุงเทพให้อาเตพาไปซื้อเอาก็ได้" เมื่อนึกขึ้นได้ซีเซียจึงเอ่ยบอกน้ำพั้นซ์ไป เพราะเมื่อกี้ตอนอยู่ในสวน ศิลาได้แอบกระซิบบอกเธอแล้วว่าคนเป็นตากับยายยอมยกน้ำพั้นซ์ให้มาอยู่ในความดูแลของอาเธอแล้วน้ำพั้นซ์ได้ยินเช่นนั้นก็ถึงกับนั่งงงเป็นไก่ตาแตก ก่อนจะเอ่ยพูดออกไป"เซียพูดอะไรของเซีย เราไม่เห็นเข้าใจ""ก็พรุ่งนี้จะกลับกรุงเทพกันแล้ว ก็ต้องเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าไง""ก็รู้ว่าพรุ่งนี้เซียจะกลับกรุงเทพแล้ว แต่มันเกี่ยวอะไรกับเราล่ะ""อ่าว ก็ตากับยายยกพั้นซ์ให้อาเตเลี้ยงแล้ว พั้นซ์ก็ต้องเก็บผ้าใส่กระเป๋าเพื่อกลับกรุงเทพกับพวกเราด้วยไง""ว่าไงนะ" น้ำพั้นซ์ถึงกับถามย้ำ เพราะไม่อยาก